มิไยต้องรู้สึกผิด

“ไยต้องกลั่นแกล้งกันถึงเพียงนี้”

“เพียงเพื่อเจ้าต้องการเหยียบย่ำใครให้จมพื้นธรณีจึงมีเพียงหนทางบีบบังคับให้จนตรอกอยู่ไม่สู้ตายเท่านั้นที่เขาเร่งกระทำเพื่อความสาใจ”

“เช่นนั้นท่านพ่อจึงให้ลูกไปเถิดเมื่อความจริงปรากฏว่าองค์หญิงแห่งไห่ตงหยวนต้องแต่งงานกับลูกซึ่งเป็นหญิง ความอับอายมิอาจปิดบังได้เมื่อนั้นท่านพ่อก็จะเป็นฝ่ายสาใจไม่แพ้กัน” เหอหยวนครุ่นคิด

“ตั้งใจแต่งองค์ชายใหญ่ไปเป็นราชบุตรเขยเพื่อไม่ให้ยุ่งเกี่ยวเรื่องในราชสำนักและการปกครองตั้งใจรวบรวมสองแคว้นรุ้ทั้งรุ้ว่าข้ามีองคืชายใหญ่เพียงคนเดียวที่จะสืบทอดบัลลังก์เหอตงหยวน”

“ให้ลูกไปเพื่อไห่ตงหยวนจะได้อับอาย”

ความสำพันธ์ของเขาและไห่หยวนขาดสะบั้นนานแล้วเฝ้าห้ำหั่นกันมานานปีจนบัดนี้พ่ายแพ้แต่ความแค้นเคืองยังคงอยู่

“เช่นนั้นเราจะถูกครหาว่าหลอกลวง”

“การให้ได้มาซึ่งความสาใจมิใช่จะกระทำสิ่งใดก็ได้ไม่มีกฎเกณฑ์ลูกแบกรับคำครหาไว้เพียงผู้เดียวคราวใดที่ถูกจับได้ลูกพร้อมยอมตายเพื่อให้ความผิดยังอยู่กับลูกตลอดไป”

 เหอหยวนรู้สึกใจหายกับคำกล่าวของจิวซิน ถึงจะรู้สึกว่านางเป็นลูกสาวซึ่งไม่สมควรจะได้รับความรักเท่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอหากแต่ ความรู้สึกผูกพันยังอยู่

“จิ่อเกอทำข้าผิดหวังนัก”

“ท่านพ่ออย่าได้กังวลไปจิวซินอาสาเอง และพร้อมจะยอมรับผลของมันท่านพ่อจะได้ไม่ต้องทนแบกรับความแค้นเคืองในใจอีกต่อไปคราใดที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่ลูกอยากให้มันเป็นลูกพร้อมจะปลิดชีพตัวเองเสียเพื่อท่านพ่อจะได้ไม่ต้องแบกรับความผิดที่ลูกทำเพียงท่านพ่อกล่าวแก่คนทั่วไปว่าลูกกระทำการณ์ทุกอย่างเพียงลำพังท่านพ่อไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องแต่อย่างใด”

 เหอหยวนกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอช้าๆ จิวซินพร้อมหยาดน้ำตา บัดนี้นางได้ตอบแทนบุญคุณที่เขาให้กำเนิดนางมาแต่หาได้มอบความรักความเอ็นดูเท่าที่ควร จิวซินหลับตาไล่คราบน้ำตาให้หายไปปล่อยให้มันไหลลงไปในอกตามเดิม

“องค์ชายใหญ่เราแยกจากพวกองค์ชายไปตรงนั้นกันดีกว่า” เจียวซือดึงแขน จิวซินออกหากจากเหล่าองค์ชายที่กำลังหลงเพลินกับสินค้าข้างทางจิวซินยอมถอยตามออกไปช้าๆ ตามใจองค์หญิงสิบสี่คล้อยหลังมาไกลพอควร ชิงซาแอบมองอยู่ในมุมหนึ่งด้วยสายตามุ่งร้าย

“หากครานี้เป็นเจ้าแน่องค์ชายใหญ่จิ่นเกอที่จะโดนอาญาโทษฐานปล่อยให้องค์หญิงโดนทำร้าย” ส่งสัญญาณให้เหล่าพวกพ้อง

“ตามแผนที่วางไว้ห้ามทำร้ายถึงตาย”

 บุรุษหลายคนที่สวมผ้าดำคาดครึ่งปากครึ่งจมูกให้วิ่งกรูเกรียวกันเข้าล้อม จิวซินและองค์หญิงสิบสี่ไว้ชิงซาถอยห่างซุ้มดูอยู่ที่ลับตา

บุรุษแข็งแกร่งไร้ยางอายตีวงล้อมรอบหญิงทั้งสองไว้ จิวซินซักกระบี่ห้าวหาญเจียวซืองงงันคนพวกนี้เป็นใครกันไยต้องมาทำร้ายกันด้วย จิวซินฟาดฟันกระบี่เบื้องหน้าไม่สนใจว่าตัวเองด้อยกว่าแต่อย่างใด ผลักเจียวซือให้ออกพ้นรัศมีการต่อสู้ การต่อสู้พัลวันจิวซินห่วงหน้าพะวงหลังเจียวซือออกวิ่งบุรุษสองคนปลีกตัวออกจากการต่อสู้วิ่งตามองค์หญิงสิบสี่หมายทำร้ายตามแผนนางพยายามวิ่งไปหาเหล่าองค์ชายทว่ากับถูกตอนจนมุม ปลายกระบี่ถูกพุ่งเป้าไปยังองค์หญิงหมายใจตามแผนของชิงซาเพียงไม่พ้นหนึ่งองคุลีปลายกระบี่จะเสียบแทงร่างจนตัวงอกุมที่ท้องดิ้นพล่านกับพื้น

องค์ชายใหญ่จิ่นเกอ หูตาว่องไวทะยานขึ้นไปบนฟ้าชักกระบี่คมกริบคู่กาย ฟาดฟันยังเหล่าบุรุษไร้ยางอายรังแกผู้หญิง พวกมันแม้ฝีมือเป็นเลิศหากด้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด ไม่สามารถปะมือได้ยอมถอยร่นเจียวซือล้มลงตรงนั้นไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้เพราะได้รับบาดเจ็บที่ขา จิ่นเกอเข้าพยุงร่างบางหากแต่เจียวซือกับตัวอ่อนปวกเปียกพาให้จิ่นเกอล้มลงตามไปด้วยตาประสานสายตาเจียวซือเอียงอายใบหน้าหล่อเหลาคมคายแม้อาภรณ์จะเก่าคร่ำคร่าก็ตามที

“แม่นางเจ็บมากไหม” พยายามกลบเกลื่อนจิตใจที่สั่นไหวใจเต้นแรงเร็วนั้น แต่กลับกลายเป็นเผลอใช้น้ำเสียงแสดงความห่วงใยและแววตาอ่อนโยนตามแบบของบุรุษที่สมกับเป็นบุรุษโดยแท้ เจียวซือกับยิ่งเขินอายเมื่อต้องอยู่ในอ้อมแขนของบุรุษที่องอาจและใบหน้าคมคายเช่นนี้ตากลมโตจับจ้องที่ใบหน้าของจิ่นเกอไม่ยอมหันเหสายตาไปทางใด

“แม่นาง เป็นอย่างไรบ้าง” อ้อมกอดอบอุ่นไม่อยากให้จากไปเจียวซือแกล้งหลับตาอิงแอบอกกว้าง

“คงจะขวัญเสียน่าดูถึงกับหมดสติในทันที” จิ่นเก่อพึมพำเจียวชือแอบอมยิ้ม ลืมเสียสนิทว่าปล่อยให้จิวซินต่อสู้กับบุรุษนับสิบ