ดั่งสหาย

“ฝ่าบาททรงไตร่ตรอง ข้าจิ่นเกอ แม้จะเก่งกล้าเพียงใดก็แค่เพียงธนูแต่ฝีมือกระบี่กลับไม่สามารถเอาชนะองค์รัชทายาทได้เป็นฝ่ายที่ต้องเพลี่ยงพล้ำ”

 ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว ชงไฉ่เหลือบตามองจิวซิน นึกชื่นชมที่กล้ายอมรับความพ่ายแพ้ไม่ยกตนข่มท่าน

“คราวก่อนที่ข้าเห็น เจ้าสิบสองเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำมิใช่หรือ”

“อาจเป็นเพราะน้องสิบสองตั้งใจฝึกฝน จึงสามารถเอาชนะองค์ชายใหญ่ที่เยี่ยมยุทธ์ได้” ฮ่องเต้ยิ้มพึงใจกับคำกล่าวนั้น

“เจ้าสิบสองมิเสียแรง บัดนี้องค์ชายใหญ่ มาอยู่ที่นี่ในฐานะราชบุตรเขย ทำให้ข้ารู้สึกสำราญใจ หนำซ้ำยังสามารถก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงแก่พวกเจ้าเหล่าองค์ชายองค์หญิงในทางที่ดีเช่นนั้นถือว่าเป็นเรื่องที่ดีในไม่ช้าเมื่อเจ้าขึ้นนั่งบัลลังก์ ข้าได้มีบัญชาถึงเหอตงหยวนเรื่องการทาบทามองค์หญิง..จิวซิน...ธิดาคนเล็กมา รั้งตำแหน่งฮองเฮาแก่เจ้าเพื่อสานสัมพันธ์สองแคว้น เจ้าคิดอ่านเช่นใด ชงไฉ่”

 ชงไฉ่อ้าปากค้าง องคืชายสิบสามรีบสะกิดเพื่อให้ชงไฉ่ไม่เผลอทำตามใจจนไห่หยวนไม่พอใจ

“เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างที่สุด หากสิ่งใดที่เสด็จพ่อเห็นสมควรลูกมิขัดข้อง” ”ชงไฉ่พูดไปตามสิ่งที่ควรพูด

จิวซินรู้สึกหูอื้อตาลายเกือบจะเผลอตัวปฏิเสธบัญชาของฮ่องเต้ นึกไปถึงเหอหยวนว่าจะมีท่าทีเช่นไรเมื่อได้รับราชโองการคงทุกข์ใจไม่น้อย

“น้องสาวข้าจิวซินกิริยาหยาบกระด้างใบหน้าขี้ริ้วไม่แน่ว่าองค์รัชทายาทจะพึงใจนาง” ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว

“เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร เสียงร่ำลือว่านางเป็นหญิงงามอันดับหนึ่ง งามสิบในสิบส่วนใต้หล้านี้หาหญิงใดเปรียบเปรย”

“นางยังได้ชื่อว่าร่างกายป่วยไข้พิกลพิการ ไม่คู่ควรกับองค์รัชทายาทและตำแหน่งฮองเฮา” ฮ่องเต้ อดคิดไม่ได้ว่าหรือจะเป็นเพราะต่างมารดากันทำให้องค์ชายใหญ่ไม่ใคร่จะรักใคร่น้องร่วมบิดาเท่าที่ควรคงต้องสืบหาข้อเท็จจริงกันต่อไป

“หากเป็นเช่นนั้นข้าคงต้องไตร่ตรองเช่นเจ้าว่าแต่ราชโองการป่านฉะนี้คงส่งถึงเหอตงหยวนไปแล้วไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้”

 จิวซินใบหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ฮ่องเต้กลับคิดว่าเป็นเพราะความริษยาที่ทำให้องค์ชายใหญ่ผู้นี้ เพียงคิดว่าน้องร่วมบิดากลับได้รั้งตำแหน่งฮองเฮาแต่เขากลับเป็นเพียงราชบุตรเขยเท่านั้น หรือเป็นเพราะเขามองคนผู้นี้ผิดไปจากที่ควรจะเป็น

“ลูกอาสา รับหน้าที่สืบความเรื่ององค์หญิงจิวซินของเหอตงหยวนเอง ขอเสด็จพ่อและน้องสิบสองอย่าได้เป็นกังวล” องค์ชายห้าฮุ่ยโม๋อาสาแข็งขัน

“อย่าได้เร่งรีบถึงเพียงนั้นข้าเพียงแต่ได้ข่าวเรื่องการป่วยไข้ของนางเช่นกัน” 

ฮ่องเต้พยายามดูท่าทีของจิวซินในฐานะองค์ชายใหญ่ว่าจะมีท่าทีเช่นไร

“นางยังคงอยู่ในตำหนักมิได้ย่างกรายไปไหน ด้วยอาการป่วยไข้ของนาง” จิวซินพูดในสิ่งที่ซักซ้อมมา

“ข้าอยากชมฝีมือยิงธนูขององค์ชายใหญ่แล้วเรื่ององค์หญิงน้องสาวเจ้าไว้คุยกันคราวหน้า” จิวซินถอยห่างออกไปยังลานธนู ความคิดสับสนวุ่นวายทุกอย่างเหมือนเชือกที่ผูกติดกับคันธนูที่ขึงเกรียวให้ตึงหากดึงรั้งมากไปย่อมขาดสะบั้น

ออกแรงดึงคันศรให้โค้งงอหลับตาซ้ายเล็งยังเป้าแม้จิตใจสับสนแต่ฝีมือและการฝึกฝนยังให้ผลที่ดีลูกศรพุ่งยังจุดกึ่งกลางแม่นเหมือนจับวางมิมีผิดเพี้ยน

ฮ่องเต้ตบเข่าฉาดใหญ่

“เยี่ยมยุทธ์เยี่ยมยุทธ์” เสียงฮือฮาดังรอบลานธนูจิวซินยกมือคารวะด้วยความนอบน้อม เจียวซือกระโดดตัวลอย

“เสด็จพ่อข้าอยากลองยิงดูบ้างเสด็จพ่อให้องค์ชายใหญ่สอนข้าบ้างจะได้ไหม” ส่งเสียงออดอ้อนบิดา ฮ่องเต้ยิ้มแต่องค์ชายทั้งสามกลับขมวดคิ้วด้วยความอิดหนาระอาใจกับความเอาแต่ใจของเจียวซือ ฮ่องเต้พยักหน้าไปมา จิวซินเอี่ยวตัวดึงเจียวซือเข้ามาในอ้อมกอดจับมือเล็ก สอนการเหนี่ยวคันธนู กระซิบเบาที่ข้างหู

“องค์หญิงเพียงแค่ ปล่อยให้ข้าจัดการเองเพียงแต่ยืนเป็นกำลังใจในอ้อมกอดก็พอ” เจียวซือตัวเบาหวิวด้วยคำหวาน

ชงไฉ่มองภาพตรงหน้าแบบขัดตา องค์ชายห้าเมินหน้าหนี องค์ชายสิบสามกับรู้สึกชื่นชมเต็มกำลัง

จิวซินเหนี่ยวคันธนูที่มีเจียวซือช่วยจับคันไว้อย่างมาดมั่น เสียงลูกธนูแหวกอากาศออกไปตรงเป้าเคียงข้างลูกดอกลูกแรกหลายคนตบมือเพราะต่างก็รู้ว่าองค์หญิงเจียวซือเป็นที่โปรดปรานเพียงใด

“ไม่เลวไม่เลวข้าชื่นชม การร่ายรำกระบี่ หากแต่คันธนูที่โค้งงอในมือเจ้าก็ชวนหลงใหลมิใช่น้อย”

 แววตาชื่นชมจริงจัง จิวซินปล่อยมือจากเจียวซือประสานมือคารวะฮ่องเต้นอบน้อม

“ฝ่าบาทกล่าวเกินไปแล้วจิ่นเกอ เพียงแต่มีความถนัดในด้านธนูมากกว่าสิ่งใดเนื่องจากท่านแม่....เป็นผู้ฝึกสอน” จิวซินไม่ได้กล่าวคำเท็จมารดาเป็นคนสอนเหนี่ยวคันธนูเมื่อครั้งยังเยาว์วัย

“ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามารดาขององค์ชายใหญ่มีความถนัดในด้านการแม่นธนูมาก่อน เช่นนั้นนับว่าเจ้ากับมารดามีความเหมือนกันไม่น้อย”