All Chapters of คุณคะมาแต่งงานกันได้ไหม ??: Chapter 11 - Chapter 20

อลิสากำมือแน่นเมื่อเธอได้ยินคำกล่าวนั้นของพี่เตลองซ์ รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเขามันไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย“ลิสาต้องทำงานนะคะ..คงจะไม่สามารถมาอยู่กับพี่ทั้งวันได้หรอก”เขามิได้กล่าวคำใด ดวงตาคมเข้มของเตลองซ์จ้องมองที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ หลังจากนั้นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ รู้สึกตัวอีกทีเธอก็หลับตาลงโดยอัตโนมัติก่อนจะสัมผัสถึงรสหวานของจุมพิตร่างกายของอลิสาสั่นเทิ้มเบาๆ อย่างไม่คิดยินยอมเมื่อเขาทาบทับริมฝีปากลงมา แต่ทว่ามือของเขากลับจับมือของเธอเอาไว้ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย ส่วนมืออีกข้างก็กำลังใส่เฝือกอยู่ถึงแม้ว่าจะโน้มตัวไปด้านหลังก็ไม่สามารถหลบหนีจากจุมพิตของเขาได้เพราะว่าหลังของเธอมันชนกับพนักพิงโซฟาแล้ว“อื้อ!”เธอส่งเสียงร้องครางในลำคออย่างไม่คิดยินยอม แต่ทว่าเกลียวลิ้นของเขาก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน โพรงปากอ่อนนุ่มเสียดสีกันอย่างหนักหน่วง ริมฝีปากของเขากำลังไล่ตามเพื่อช่วงชิงลมหายใจของเธอครั้งแล้วครั้งเล่ามันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลย ครั้งนี้กับครั้งที่แล้ว..อาจจะเป็นเพราะว่าครั้งนี้เธอมีสติครบถ้วนทุกอย่าง แถมนี่ยังเป็นตอนกลางวันที่ทุกอย่างชัดเจนไปหมด

เตลองซ์โทรกลับไปหาส้มแป้นเพื่อขอดูบัญชีทั้งหมดของไร่อุดมรัก ใช้เวลาไม่นานส้มแป้นก็ใช้ให้คนงานในไร่อุดมรักเอาเอกสารมากมายมาให้เขาถึงที่นี่อลิสายังคงนอนหลับอยู่ ท่าทางว่าเธอจะเหนื่อยมากจริงๆ เพราะนี่ก็ใกล้จะห้าโมงแล้วเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาเลยเขายังคงตรวจดูบัญชีที่มียอดติดลบมาตั้งแต่ปีที่แล้วของไร่อุดมรักด้วยแววตาเรียบเฉยโลกพัฒนาไปทุกวัน ไม่ว่าจะธุรกิจใดก็ตามหากว่าไม่ปรับเปลี่ยนแนวคิดการตลาดในทันโลก ย่อมไม่สามารถยืนอยู่ในตลาดได้หรอกส้มแป้นเป็นคนของไร่พูนสุข ปู่ของเขาส่งคนไปทำงานที่นั่นตั้งแต่ยี่สิบปีที่แล้วเพื่อคอยช่วยเหลือคุณยายอุดมที่ไม่มีใครในเวลานั้นปู่คอยให้ความช่วยเหลือไร่อุดมรักลับๆ มาโดยตลอด ไม่อย่างนั้นที่นั่นคงจะไม่สามารถประคับประคองตัวเองมาได้จนถึงทุกวันนี้และเรื่องไหทองคำอะไรนั่น มันคือแผนการของปู่ที่อยากให้หลานสาวเพียงคนเดียวของคุณอุดมกลับมาที่นี่เพื่อแต่งงานกับเขาเตลองซ์นับถือความรักที่มั่นคงและยาวนานของปู่นะ แต่เขาก็สงสารคุณย่าไปในเวลาเดียวกัน เพราะแบบนั้นย่าถึงได้หย่ากับปู่แล้วไปอยู่ที่อื่น เพราะว่าปู่ไม่ได้รักย่าเลยในสมัยก่อนแต่งงานกันตามที่พ่อและแม่เห็นชอบ คนเป็นลูก

สายตาของอลิสานั้นไล่มองไปตามกิ่งก้านที่แผ่ออกอย่างสวยงามราวกับว่านี่คืองานศิลปะบนใบหน้าหวานขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ มุมปากปรากฏรอยยิ้มออกมาอย่างน่ามอง“หวังว่าปีหน้าลิสาจะได้ชิมองุ่นอร่อยๆ ของเจ้าร้อยปีบ้างนะคะ”“แน่นอนสิ ลิสาจะต้องได้ชิมและได้มาเก็บด้วยตัวเองเลย ว่าแต่ในมือของเรามันคืออะไรกัน?”อ่า..เธอมัวแต่ชื่นชมเจ้าต้นองุ่นร้อยปีจนลืมเป้าหมายในการมาที่นี่ไปซะสนิทเลย อลิสายื่นเอกสารในมือให้กับพี่จองชัย“ลิสาคิดว่าจะแบ่งขายที่ดินค่ะ”จองชัยยกมือขึ้นมาลูบผมของเธอเบาๆ ด้วยความเอ็นดู“เป็นเจ้าของไร่ เหนื่อยมากเลยใช่ไหม มาสิ มาบอกรายละเอียดให้พี่ฟังหน่อยว่าเรายังขาดเงินอีกเท่าไหร่?”จะกี่ครั้งความอ่อนโยนของพี่จองชัยก็ทำให้เธอรู้สึกดีได้เสมอเลย อลิสาอธิบายคร่าๆ ว่าเธอจะขายตรงไหนบ้างและกี่ไร่“ลิสากำลังจะทำโรงแรมค่ะ เพราะแบบนั้นก็เลยต้องการเงินทุนสักก้อนในการลงทุนกับพี่ที่รู้จักกัน”จองชัยพยักหน้าด้วยความเข้าใจ“แสดงว่าเราต้องการเงินประมาณสามสิบล้าน ลงทุนทำโรงแรมยี่สิบล้านส่วนอีกสิบล้านเอามาหมุนเวียนในสวนและทำโรงบ่มไวน์?”อลิสาหยักหน้าเร็วๆ“ใช่เลยค่ะ แบบนั้นเลย”“ถ้าเป็นอย่างนั้นลิสาไม่ต้อง

ไฉไลกำลังมองถังใส่ปลามากมายที่วางเรียงรายอยู่ท้ายไร่ เธอพึ่งกลับมาจากโรงเรียนและพ่อใช้ให้เธอมาช่วยทำกับข้าว..ต้นยำปลา ปลาเผา เมี่ยงปลาเผา หมกปลา..สารพัดเมนูที่ทำจากปลากำลังถูกรังสรรค์ด้วยฝีมือของคนงานทั้งสองไร่“ไฉไล..เธอลืมเอาหนังสือกลับมา”ใบหน้าของเด็กสาวขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อเธอเห็นออสการ์เดินมาทางนี้ เราเรียนโรงเรียนเดียวกันก็จริง แต่เขาเรียนห้องอีพีซึ่งเป็นห้องพิเศษที่ต้องจ่ายค่าเทอมแพงกว่าห้องที่เธอเรียนหลายเท่าตัว เพราะอย่างนั้นถึงเราจะเรียนที่โรงเรียนเดียวกันแต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะได้เห็นหน้าเขาบ่อยๆ“ขอบคุณนะออสการ์”“ไม่เป็นไร เราไปเปลี่ยนชุดก่อนจะ เดี๋ยวจะลงมาช่วยทำอาหารไม่รู้ว่าเฮียนึกยังไงถึงได้เหมาปลามาเลี้ยงแบบนี้”“นั่นสิ เราก็จะไปเปลี่ยนเสื้อเหมือนกัน เดี๋ยวมาเจอกันนะ”เธอโบกมือลาเขา โดยที่หัวใจของเธอมันลอยตามเขาไปไม่หยุดหย่อนเลย..ไอ้ใจไม่รักดีเอ้ย!! ทำไมยอมตามเขาไปง่ายขนาดนั้นกัน..ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอแอบชอบเขา รู้สึกตัวอีกทีสายตาของเธอมันก็หยุดอยู่ที่เขาแล้ว“ไฉไล รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ เดี๋ยวเสื้อนักเรียนก็เลอะหมดหรอก”“ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูมานะคะ”ไฉไลเดินกลับบ้า

ในขณะที่เธอกำลังจริงจังอยู่ ก็เป็นอีกครั้งที่เขา..ล้อเล่น อลิสาทำท่าจะลุกขึ้นแต่เตลองซ์รีบกอดเอวเธอเอาไว้แน่น“ก็ได้ๆ เป็นทุกอย่างเลย เป็นคนรัก เป็นแฟน เป็นเมีย”หลังจากนั้นเขาก็อุ้มเธอขึ้นแล้วพาอลิสาเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการอาบน้ำให้เธอ“วันนี้ห้ามทำอะไรที่มากไปกว่าการอาบน้ำนะคะ..ไม่อย่างนั้นลิสาจะไม่มานอนที่นี่อีกแล้วเพราะว่าพี่พูดไม่เป็นคำพูด”เตลองซ์ไม่ได้รับปากหรือว่าพูดอะไร เขาถอดเสื้อเธอออกช้าๆ“อีกนานแค่ไหนเราจะได้แต่งงานกัน?”ให้ตายเถอะเราพึ่งจะรู้จักกันได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ด้วยซ้ำ“เราพึ่งรู้จักกันเองนะคะ”“เวลาไม่สำคัญเลยสำหรับพี่ ลิสาพี่อายุสามสิบห้าแล้วนะ พี่ไม่มีเวลามาคบเล่นๆ หรอกเพราะอย่างนั้นพี่ต้องการความจริงจังจากความสัมพันธ์ในครั้งนี้แบบมากๆ เลย”อลิสาหลับตาลงช้าๆ“ลิสาพึ่งเคยมีพี่เป็นแฟนคนแรก..ลิสาอยากจะใช้ชีวิตเป็นแฟนกันนานๆ ในสาสมกับที่ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย”แล้วการเป็นเมียมันไม่เหมือนการเป็นแฟนตรงไหนกัน? ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเข้าใจลิสาเท่าไหร่ แต่เตลองซ์ก็ไม่คิดขัดใจเธอเขาไม่รู้ว่าจองชัยยื่นข้อเสนออะไรให้ลิสา แต่หมอนั่นจะต้องทำพลาดครั้งใหญ่หลวงมากแน่ๆโอกาสถึงได้