บททั้งหมดของ คุณคะมาแต่งงานกันได้ไหม ??: บทที่ 21 - บทที่ 30

อลิสาพยายามคาดเดาความคิดของเขา เธอบอกไปแล้วว่าเธอไม่อยากผิดใจกัน ทว่าตอนนี้เธอมีคนรักที่จะต้องแสดงความซื่อสัตย์กับเขา..“ลิสาคบกับพี่เตแล้วค่ะ คบหากันในฐานะคนรัก”เธอกล่าวคำนั้นออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่สำหรับจองชัยรอยยิ้มนั้นของเธอมันช่างเสียดแทงเข้าไปในใจและสร้างความเจ็บปวดบาดลึกชนิดที่ทำเขาแทบหายใจไม่ออกเลย..“ยะ..อย่างงั้นเองเหรอ แบบนั้นเองสินะ”เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อยราวกับคนที่กำลังอับจนหนทาง ดวงตาของจองชัยทั้งสับสนและพร่ามัวไปหมด เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้เธอ“ลิสาไม่ได้โกรธพี่ก็ดีแล้ว งั้นพี่กลับก่อนนะ”อลิสาไม่แน่ใจว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวังของพี่จองชัย..เขาแค่ก้าวพลาดเพียงก้าวเดียวแต่ทำให้หมากทั้งกระดานพลิกคว่ำไปหมด ทั้งๆ ที่เมื่อวานเธอมาหาเขาและส่งมอบโอกาสให้ เขาดันไม่รับโอกาสนั้นเอาไว้ แต่กลับหยิบยื่นความได้เปรียบนั้นให้เตลองซ์ด้วยความโง่เขลาของตัวเองถึงแม้ว่าอลิสาจะบอกว่าเธอและเตลองซ์คบกันแต่เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ เพราะตราบใดที่ทั้งสองคนยังไม่ได้แต่งงานกัน เขาย่อมยังมีโอกาสอยู่เสมอเมื่อจองชัยเดินออกมาจากไร่อุดมรักเพื่อเข้าสู่ไร่เจ

ความตื่นตัวของอีกฝ่ายสอดแทรกเข้ามาในร่างกาย ขณะที่มือใหญ่กดร่างของเธอให้จมลงไปบนเตียงนอนเสียงหอบหายใจถี่กระชั้น ต้นขาด้านในสะท้าน เธอได้แต่บิดตัวเร่าภายใต้ร่างกายของเขา เมื่อการกดแทรกทวีความรุนแรงขึ้นมาเรื่อยๆ“อา..ดีใช่ไหม?”เขาเอ่ยถามโดยที่สายตายังคงจ้องหน้าเธอ ส่วนด้านล่างก็ขยับเสียดสีไปมาอย่างรุนแรง“ให้ตายเถอะ อย่ารัดแน่นแบบนั้นสิลิสา..”“ชะ..ช่วยทำช้าลงได้ไหมคะ..อื้อ!”เตลองซ์แสยะยิ้ม ความเป็นชายแทรกลึกเข้ามา ก่อนจะถูกดึงออกเขาปรายตามองร่องทางรักสีหวานที่กำลังโอบรัดอากาศเบาๆ ราวกับต้องการบางอย่างมาเติมเต็ม“เห็นไหม ทำช้าๆ ไม่ดีหรอก..แรงๆ ถึงใจกว่าเยอะ”เตลองซ์กดแทรกความเป็นชายเข้าไปครึ่งลำแล้วเขาก็หยุดชะงักลงพร้อมกับมองหน้าของลิสา..“อยากให้ใส่เข้าไปอีกไหม..หรือพอเท่านี้ดี”เธอไม่รู้ว่าเขาจะแกล้งเธอทำไมกัน เขาขยับเข้าออกแค่ปากทางตื้นๆ เหมือนพยายามกลั่นแกล้งให้เธอเรียกร้องไปให้ถึงจุดที่ลึกที่สุด“อา..พี่เต อย่าแกล้งลิสาสิคะ”เตลองซ์หัวเราะเบาๆ เมื่อเขาเห็นแววตาที่หงุดหงิดของเธอ เขากดแทรกส่วนที่เหลือจมมิดเข้ามาจนสุดความยาวในครั้งเดียว และมันทำให้ลิสาแอ่นสะโพกขึ้นมาอย่างลืมตัว“อ

หลังจากที่คุณจอมทัพและคุณเบลินดา กลับไปแล้วก็เหลือแค่พี่ไคโรที่กำลังทำหน้าหมดอาลัยตายอยากอยู่“นี่พี่..ทำให้แกลำบากรึเปล่า ขอโทษด้วยนะครับคุณเต”อลิสาเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองสบตากับคนรักของเธอ เราทั้งสองต่างมีสภาพไม่แตกต่างกันเท่าไหร่นัก เรื่องในอดีตกำลังถาโถมเข้ามาแบบไม่ทันที่ได้ตั้งตัว แต่ทว่ามือของเราสองคนกลับกอบกุมกันเอาไว้ไม่ปล่อยเลยตอนนี้เธออยากจะพูดคุยกับพี่เตลองซ์เป็นการส่วนตัวและลิสาเองก็คิดว่าเขาน่าจะอยากคุยกับเธอมากๆ เหมือนกัน“ไม่ต้องคิดมากเลยค่ะพี่ไคโร ลิสาไม่ใช่เด็กแล้วนะที่จะก้าวผ่านเรื่องในอดีตไปไม่ได้ พี่ไม่ต้องคิดมากนะคะ ได้ฤกษ์งามยามดีเมื่อไหร่ก็ลงเสาเข็มก่อสร้างได้เลย”ไคโรขยี้มือลงไปบนผมของลิสาเบาๆ แต่ทว่าที่ด้านหลังของลิสากลับมีสายตาที่ไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่มองมา เขารีบยกมือขึ้นมาจากศีรษะของเธอในทันทีเขาเอ็นดูลิสาและมองว่ายัยเด็กนี่เหมือนน้องสาว แต่จากนี้ท่าทางว่าเขาจะต้องรักษาระยะห่างให้ดีซะแล้ว“ไว้เจอกันวันก่อสร้างนะ ช่วงนี้พี่อาจจะมาที่นี่บ่อยๆ เพราะว่าต้องมาคุมการก่อสร้างทั้งหมด”“เข้าใจแล้วค่ะ ขับรถกลับดีๆ นะพี่”ไคโรพยักหน้าให้ลิสา เขามองหน้าของคุณเตลองซ์ก

สายลมในยามเย็นพัดผ่านใบหน้าของคุณยายอุดมไป คุณยายหันไปมองหน้าของคนที่คุณยายรักจนสุดหัวใจครั้งหนึ่งเราเคยจะหนีตามกันไป หนีไปจากที่นี่เพื่อให้ได้ใช้ชีวิตในฐานะของคนรักแต่ทว่าที่บ้านของคุณยายไม่มีใครอีกแล้ว หากว่าคุณยายหนีไปคุณแม่ของคุณยายก็จะต้องอยู่คนเดียวเพราะอย่างนั้นคุณยายจำต้องกล้ำกลืนความเจ็บปวดลงคอเพื่อแต่งงานกับคุณตาเสริมส่วนคุณปู่สุขก็ต้องกลับไปแต่งงานกับคนที่ทางครอบครัวบอกว่าดี..ย่ารตีเป็นผู้หญิงที่ดีสำหรับครอบครัวของคุณปู่สุข แต่ไม่ได้ดีสำหรับคุณปู่เลยเมื่อคลอดลูกคนแรกเราก็หย่ากันในทัน หลังจากนั้นคุณปู่ก็เลี้ยงลูกมาโดยลำพังและพอมีเตลองซ์ ปู่ก็อยู่กับเตลองซ์สองคนเพราะเจ้าลูกชายตัวดีไปอยู่กับแม่ของมันส่วนคุณยายอุดม ลูกสาวของยายคลอดอลิสาทิ้งไว้ให้ก่อนที่จะหนีไปกับผู้ชาย หลังจากนั้นอีกสิบปีคุณตาก็เสียชีวิตคุณยายไม่โกรธเคืองลูกสาวเลย เพราะว่าอลิสาคือสิ่งที่มีค่าที่สุดของคุณยาย เด็กน้อยที่มีรอยยิ้มเจิดจ้าราวกับแสงของดวงตะวันเหมือนกับว่าหน้าที่สุดท้ายของคุณปู่สุขและคุณยายอุดมคือการส่งหลานให้ถึงฝั่งฝัน..“ได้สิ หากว่าพี่ต้องการให้ฉันไปอยู่ด้วย ฉันก็จะไปอยู่กับพี่..จะไปสร้างภา

จองชัยจับมือของเบลินดาเอาไว้“วันนี้พอเท่านี้เถอะครับ เรากลับกันเถอะ”เมื่อจองชัยพูดจบเขาก็จูงมือของเบลินดาออกไปจากที่นี่“ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นตัวต้นเรื่องแท้ๆ มาทำท่าเหมือนรู้สึกผิดงั้นเหรอไอ้จอง ทุเรศฉิบหายเลยว่ะ”จองชัยหันหลังกลับมามองหน้าของเตลองซ์“เออ กูมันทุเรศ แล้วยังไงล่ะ? หากว่ามึงมั่นใจในความรักของมึงทำไมจะต้องกลัว..”เตลองซ์ทำท่าจะถลาเข้าไปหาจองชัยแต่อลิสาเอาตัวเข้ามาขวางไว้ เธอมองหน้าเตลองซ์ด้วยสายตาโกรธเคืองเล็กน้อย“ไปขอโทษคุณเบลินดาแบบตั้งใจมากกว่านี้ค่ะ”อลิสาชี้นิ้วไปที่คุณเบลินดาเพื่อให้เตลองซ์ไปขอโทษเธอ ทว่าเตลองซ์กลับขมวดคิ้วมองหน้าของอลิสา“ลิสา..นี่พี่เป็นคนผิดงั้นเหรอ?”“หากถามลิสาก็ผิดทั้งคู่นั้นแหละ เพราะอย่างนั้นพี่เตไปขอโทษของลินดา หลังจากนั้นคุณลินดาก็ขอโทษพี่เตนะคะ ไม่เหนื่อยงั้นเหรอ โกรธแค้นกันมาเป็นสิบๆ ปีแบบนี้ ให้มันพอแค่นี้และหลังจากนี้ไปก็สนใจแค่ความสุขของตัวเองเถอะค่ะ ไม่ต้องไปสนใจเรื่องการแก้แค้นหรือว่าอะไรแล้ว..นับจากนี้ไปใครมีความสุขมากกว่าคนนั้นชนะค่ะ”เตลองซ์เม้มปากเล็กน้อย เขาเดินเข้าไปหาเบลินดาที่กำลังทำท่าจะร้องไห้ออกมา“ผม..ขอโทษครับ หวังว่