บททั้งหมดของ จ้าวเว่ยเว่ยสาวน้อยทะลุมิติพร้อมกระจกวิเศษ: บทที่ 1 - บทที่ 10

บทที่ 2 คำสัญญาตอนนี้จ้าวเว่ยเว่ยนั้นทราบแล้วว่าพรที่เธอขอนั้นเป็นจริงถ้าเช่นนั้น นี่คือความจริงอย่างนั้นหรือ เธอทะลุมิติมาที่ยุคราชวงค์ต้าหมิงจริงๆ นะหรือ??“เออ...แล้วร่างของฉันที่อยู่ที่ยุคปัจจุบันล่ะ ถ้าฉันมาอยู่ที่นี้แล้วร่างของฉันจะเป็นอย่างไร?”แน่นอนสิว่าเธอต้องห่วงร่างของตัวเอง เพราะอยู่ๆก็ถูกย้ายวิญญาณมาที่นี่แล้วร่างนั้นจะมีวิญญาณอยู่ได้อย่างไร ไม่ใช่ว่าเธอตายแล้วหรอกหรือ!“ร่างนั้นเพียงหลับใหลอยู่เท่านั้นเอง นายหญิงยังมีเวลาอยู่” กระจกโบราณตอบกลับมา" ‘ยังมีเวลาอยู่’ หมายความว่าอย่างไงที่ว่ายังมีเวลาอยู่?”ตอนนี้บอกเลยว่าลืมเรื่องการขอพรแล้วเถอะ เพราะจ้าวเว่ยเว่ยนั้นเป็นกังวลเกี่ยวกับร่างของตัวเองที่อยู่ในยุคปัจจุบัน“นายหญิงทำใจเถิด การที่ท่านและข้าได้พบเจอกันนั้นมันอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็เป็นได้ และข้าก็ไม่ใช่คนที่กำหนดให้นายหญิงต้องมาที่ยุคนี้ด้วย ข้าเพียงต้องตามนายหญิงมาเท่านั้น” กระจกโบราณบอกออกมาจ้าวเว่ยเว่ยนิ่งคิดอยู่สักพักหนึ่ง แล้วถอนหายใจ นั้นสินะ! ทำไมตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาลเธอถึงได้ร้อนรนอยากจะมาที่ร้านขายของเก่าแห่งนี้มาก และที่สำคัญย่านที่โรงพยาบาลของเธอต

บทที่ 4 การช็อปปิ้งครั้งสุดท้ายการสั่งของออนไลน์ของเธอจบลงตอนเวลาตี 5 เพราะร่างกายของเธอเรียกร้องให้พักผ่อนถึงแม้ว่าเธอจะไม่ต้องการแต่ว่าเธอต้องหยุดและนอนพักเอาแรงก่อนโดยเธอตั้งนาฬิกาให้ตัวเองนอนพักเพียงแค่4 ชั่วโมงเท่านั้น9 โมงเช้าเมื่อเสียงนาฬิกาปลุก จ้าวเว่ยเว่ยรีบลุกและอาบน้ำแต่งตัวทันที วันนี้เธอโทรเข้าไปที่โรงพยาบาลแล้วเพื่อที่จะลาพักร้อน ซึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไรเพราะว่าที่ผ่านมาเธอทำงานอย่างเดียวไม่เคยที่จะได้ลาพักร้อนเลย เมื่อจัดการเรื่องงานเสร็จ จ้าวเว่ยเว่ยก็หันมาเปิดตู้เซฟของตัวเองดูว่าทรัพย์สินของเธอนั้นมีอะไรบ้างจ้าวเว่ยเว่ยนั้นเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกเลี้ยงดูมาจากสถานเลี้ยงเด็กมาตั้งแต่เล็กแต่เพราะความเป็นอัจฉริยะของเธอที่ฉายแววออกมาแต่เด็กทำให้สถานเลี้ยงเด็กแห่งนั้นส่งเธอเรียนอย่างเต็มที่ และเธอก็ไม่ทำให้พวกเขาผิดหวังเธอสำเร็จแพทย์อย่างรวดเร็วและกลับมาตอบแทนสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ที่ดูแลเธอมาตลอดอย่างเต็มที่เช่นกัน ทุกเดือนเธอจะแบ่งเงินที่หาได้ 30% ให้เป็นทุนการศึกษาให้น้องๆ เสมอและเพราะฝีมือที่ฉกาจในการผ่าตัดของเธอ ทำให้เธอเป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียง และแน่นอนเมื่อมีชื่อเสี

บทที่ 6 มีคนตั้งมากมายทำไมถึงเลือกฉัน?เมื่อถึงห้างสรรพสินค้า จ้าวเว่ยเว่ยก็ตรงไปที่แผนกซุปเปอร์มาเก็ตก่อนเป็นอันดับแรก เธอเดินซื้อของหยิบของที่ต้องการเอานำไปด้วยพวกขน นม เนย ชา กาแฟ เครื่องดื่มชูกำลังต่าง ๆ อาหารสดอาหารแห้งอาหารแช่แช็งและเครื่องปรุงต่างๆ เพิ่มเต็มเพราะบางอย่างเธอก็ไม่สามารถที่จะสั่งออนไลน์ได้ เมื่อได้ของเต็ม 3 รถเข็นเธอก็ทะยอยของไปไว้ที่รถก่อน เมื่อของอยู่ในรถก็ค่อยเก็บเขาจี้กระจกอีกที เธอทำแบบนี้หลายรอบจนเหนื่อยหอบไปเลยเหมือนกันจากนั้นเธอก็นั่งพักที่ร้านขายชา และสั่งชาชั้นเลิศไปอีกหลายชนิด จากนั้นก็ตรงไปที่แผนกเครื่องครัว จ้าวเว่ยเว่ยช้อปพวกจานชามตะเกียบสวยๆ หรูหรา ไปมากมายหลายสิบชุด แต่ก็มีพวกจานชามแบบธรรมดาที่จะใช้ในชีวิตประจำวันด้วยอีกหลายสิบชุด พวกเครื่องครัว หมอ มีด เขียง ทัพพี เอาไปหมด จ้าวเว่ยเว่ยเดินไปทุกแผนกทุกชั้น จนตอนนี้ขาเธอแทบจะไม่มีแรงแล้ว ไม่คิดเลยว่าการช้อปปิ้งมันจะเหนื่อยขนาดนี้ มันยิ่งกว่าการยืนผ่าตัดทั้งวันอีกนะเนี้ยเธอคิดขณะที่ขับรถออกมาจากห้างสรรพสินค้าในเวลาใกล้จะมืดแล้ว เพื่อไปที่ร้านขายของเก่าร้านนั้นเมื่อรถใกล้จะถึงเธอก็จอดและเดินไปเพราะว

บทที่ 8 ทะลุมิติมาแล้วจ้าวเว่ยเว่ยค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความอยากลำบาก ความรู้สึกเจ็บปวดที่ศีรษะนี้มันอะไรกัน ไม่ใช่ว่าแม่ใหญ่หรอกหรือที่ได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ แต่ทำไมเธอถึงได้เจ็บด้วยล่ะ เธออยากจะรีบตื่นขึ้นมา แต่ก็ต้องสิ้นหวังเพราะร่างกายของตนกลับแข็งทื่อ เปลือกตาหนักอึ้งดั่งภูเขา อยากจะบอกให้เสียงร้องไห้เหล่านี้หยุดสักที แต่ปากของเธอกลับแข็งไม่มีแรงแม้แต่จะพูดอะไรออกมา ไม่มีแรงจะทำอะไรได้เลย ทำได้เพียงกลอกตามองไปรอบๆ ตัว และมองไปยังคนที่นั่งร้องไห้ข้างๆ เธอทีละคน“ท่านพี่! .. พี่ใหญ่ ..เว่ยเว่ยลูกแม่เจ้าฟื้นแล้ว…”สามเสียงของเด็กน้อยและผู้ใหญ่ช่างบีบคั้นหัวใจเหลือเกินทำไมเธอรู้สึกเจ็บปวดเสียใจนะ เธอไม่ได้รู้จักพวกเขาเสียหน่อยหัวใจของจ้าวเว่ยเว่ยเกิดบางสิ่งที่ไม่อาจอธิบายได้จนเจ็บแปล๊บเล็กน้อยและต้องการปลอบโยนคนเหล่านั้นจากใจจริง แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีเรี่ยวแรงใด ๆ ที่จะทำเช่นนั้นได้มีมือมากมายที่ค่อยจับค่อยลูบไปตามเนื้อตัวและแขนขาของเธอเหมือนพยายามจะหาว่ามีบริเวณไหนบ้างที่เธอเจ็บปวดพวกเขาจะได้ช่วยคลายความเจ็บปวดให้ จ้าวเว่ยเว่ยมองไปรอบๆ ห้องที่เธอนอนอยู่อีกครั้งสิ่งแรกที่เห็นคือเพดา

บทที่ 10 ถูกไล่ออกจากบ้าน“ไล่ออกจากบ้านอย่างนั้นหรือ?”เมื่อจ้าวเว่ยเว่ยฟื้นขึ้นมาจากการสลบจ้าวเม่ยก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ลูกสาวฟังว่า ทุกคนในครอบครัวตระกูลจ้าวก็ต่างโกรธแค้นนางตบหน้าสะใภ้ใหญ่ และต้องการขับไล่พวกนาง 4 แม่ลูกออกจากบ้านตระกูลจ้าวไปโดยทันที นางจ้าวเม่ยรู้สึกเสียใจและตกใจเป็นอย่างมากกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป เธอรู้ดีว่าความใจร้อนของเธอสร้างความเดือดร้อนให้กับครอบครัวแล้ว แต่ในตอนนั้นที่เห็นลูกสาวนอนอยู่ด้านนอกเหมือนของไร้ค่า ไม่มีใครเหลียวแลเอาใจใส่ ความโกรธก็พลุ่งพล่านจนอดไม่ได้ที่จะลงมือตบสะใภ้ใหญ่ไปหลายฉาดแม้ต่อมานางจ้าวเม่ยพยายามอธิบายให้ครอบครัวตระกูลจ้าวฟังว่าเธอทำไปด้วยความโกรธและห่วงใยลูกสาว แต่ครอบครัวตระกูลจ้าวก็ไม่ฟัง พวกเขาตัดสินใจเด็ดขาดที่จะขับไล่พวกนางสี่แม่ลูกออกจากบ้านทันที“แม่ขอโทษนะลูกที่ทำให้พวกลูกต้องลำบากแล้ว"ท่ามกลางความโกลาหลวุ่นวาย ครอบครัวจ้าวต่างโกรธแค้นนางจ้าวเม่ยที่ลงมือตบหน้าสะใภ้ใหญ่โดยทำเป็นหลงลืมประเด็นที่ว่าทำไม สะใภ้ใหญ่และแม่เฒ่าจ้าวถึงได้เข้ามาค้นหาเงินในห้องของนางจ้าวเม่ย ซึ่งจ้าวเว่ยเว่ยที่เพิ่งฟื้นและตอนนี้เธอก็ได้รับรู้ความท