บทที่ 3 มีเวลาเพียง 5 วัน
จ้าวเว่ยเว่ยนั้นวางกระจกแตกลงในกล่องและรีบเดินไปที่คอมพิวเตอร์ของเธอทันที เพราะว่าเธอมีเวลาที่จะสะสางเรื่องต่างๆ เพียงแค่ 5 วันเท่านั้น เธอจำเป็นต้องรีบ อย่างแรกที่เธอทำคือ หาข้อมูลของราชวงค์หมิง เพราะว่าถึงแม้พวกเธอจะเรียนมาแต่ว่ามันก็นานละข้อมูลบางอย่างก็ไม่ได้นำมาใช้ด้วย ทางที่ดีคือ ดูอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ข้อมูลที่เธอได้นั้นคือ
ราชวงศ์ต้าหมิงเป็นหนึ่งในราชวงศ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์จีน เป็นช่วงเวลาแห่งความก้าวหน้าทางวัฒนธรรม เศรษฐกิจ และเทคโนโลยี ราชวงศ์หมิงยังมีบทบาทสำคัญในการพัฒนาโลกใหม่ราชวงศ์หมิงก่อตั้งขึ้น โดยจักรพรรดิหงหวู่ ซึ่งเป็นผู้นำที่เข้มแข็งและมีประสิทธิภาพ เขาสร้างระบบการปกครองที่มั่นคงซึ่งช่วยให้มั่นใจได้ถึงความเจริญรุ่งเรืองและเสถียรภาพของราชวงศ์
ความสำเร็จทางเศรษฐกิจ: ราชวงศ์หมิงเป็นยุคแห่งความเจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจ การเกษตร การค้า และอุตสาหกรรมทั้งหมดเฟื่องฟู สิ่งนี้ทำให้เกิดการเติบโตของประชากรและมาตรฐานการครองชีพที่สูงขึ้น
ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี: ราชวงศ์หมิงเป็นผู้รับผิดชอบต่อความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่สำคัญหลายประการ รวมถึงการพิมพ์ เข็มทิศ และดินปืน การประดิษฐ์เหล่านี้มีอิทธิพลอย่างมากต่อโลกและช่วยให้ราชวงศ์หมิงเข้ายึดครองตำแหน่งผู้นำระดับโลก
การสำรวจ: ราชวงศ์หมิงเป็นยุคแห่งการสำรวจ นักเดินเรือชาวจีนเช่น เจิ้งเหอ เดินทางไปยังดินแดนที่ห่างไกลและสร้างความสัมพันธ์กับวัฒนธรรมอื่น ๆ การสำรวจเหล่านี้ช่วยขยายขอบเขตของความรู้ของโลกและนำไปสู่การแลกเปลี่ยนสินค้าและความคิดใหม่ ๆ
วัฒนธรรม: ราชวงศ์หมิงเป็นยุคแห่งความเจริญรุ่งเรืองทางวัฒนธรรม วรรณกรรม ศิลปะ และดนตรีทั้งหมดเฟื่องฟู ช่วงเวลานี้ยังเห็นการพัฒนาของโรงละครจีน ศิลปะการประดิษฐ์ตัวอักษร และภาพวาดภูมิทัศน์
ปรัชญา:ราชวงศ์หมิงเป็นช่วงเวลาแห่งการฟื้นฟูทางปรัชญา ลัทธิขงจื๊อและลัทธิเต๋าได้รับความนิยมอย่างกว้างขวาง และมีการพัฒนาวิทยานิพนธ์ทางปรัชญาใหม่ ๆ มากมาย
และที่สำคัญที่จ้าวเว่ยเว่ยรู้นั้นก็คือการสร้างกำแพงเมืองจีนเป็นหนึ่งในสิ่งมหัศจรรย์ของโลก เริ่มสร้างขึ้นในสมัยราชวงศ์ฉิน แต่ได้รับการขยายและเสริมสร้างโดยราชวงศ์หมิง กำแพงเมืองจีนยาวกว่า 13,000 ไมล์ และสร้างขึ้นเพื่อปกป้องจักรวรรดิจากผู้รุกราน
ข้อมูลที่เธอได้มานั้นสำคัญเพราะว่าการที่เธอจะไปอยู่ที่นั่นแน่นอนว่าจะต้องปรับตัวเป็นอย่างมาก ที่นั่นไม่มีไฟฟ้า ไม่สามารถที่จะใช้เครื่องอำนวยความสะดวกใดๆ ได้เลย เธอจำเป็นต้องคิดว่าจะทำอย่างไรให้ตัวเองไม่ลำบากมาก และที่สำคัญก็คือ พวกเครื่องไม้เครื่องมือทางการแพทย์ของเธอที่อยู่ในจี้กระจก ไม่รู้ว่าจะยังใช้ได้หรือเปล่าเพราะบางอย่างนั้นต้องใช้ไฟฟ้านะสิ เมื่อคิดถึงตรงนี้จ้าวเว่ยเว่ยก็เสิร์ชอุปกรณ์ที่ผลิตกระแสไฟฟ้า และหาแหล่งผลิตไฟฟ้า และวิธีการผลิตไฟฟ้าไปด้วยเลยก็แล้วกันเพื่อได้ใช้ และสำหรับข้อมูลที่หามาเดี๋ยวเธอค่อยไปดูให้ละเอียดอีกครั้งก็แล้วกัน ตอนนี้จะต้องรีบดูว่าของที่จะนำไปด้วยนั้นจะต้องเอาอะไรไปบ้างนะสิ
เพราะว่าเจ้ากระจกวิเศษบอกว่า เอาไปเพียงชิ้นเดียวก็พอเพราะเธอสามารถที่จะเพิ่มจำนวนมันได้ตามที่เธอต้องการ เมื่อคิดถึงตรงนี้จ้าวเว่ยเว่ยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และหาข้อมูลข้าวของที่จะนำไปด้วยต่ออย่างรวดเร็ว และอันไหนที่เธอสั่งออนไลน์ได้เธอก็รีบสั่งทันที เพราะระยะเวลา 5 วันเธอน่าจะสามารถนำพวกมันไปด้วยได้อยู่ และไม่เพียงแค่เครื่องไม้เครื่องมือทางการแพทย์เท่านั้นที่หาไปด้วย ยังมีพวกเครื่องมือการเกษตร เครื่องจักร เครื่องยนต์ อุปกรณ์เครื่องไม้เครืองการก่อสร้างต่างๆ หลายสิบชนิดที่เธอสั่ง ส่วนวิธีการใช้นั้นเธอโหลดออกมาเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว เอาไว้ศึกษาไปด้วย ใช้งานไปด้วยก็แล้วกัน เพราะถ้าอยู่ที่นั่นเธอน่าจะมีเวลาว่างมาก และเมื่อว่างก็สามารถที่จะเรียนรู้ได้อยู่แล้ว ยิ่งยุคที่เธอจะไปนั้น เท่าที่อ่านมา จักรพรรดินั้นส่งเสริมพวกนักประดิษย์ด้วยไม่แน่ ว่าถ้าเธอประดิษย์อะไรออกมาได้เธออาจจะได้รับรางวัลก็เป็นได้
เพราะว่าเจ้ากระจกไม่สามารถที่จะเสกเงินให้เธอได้ ดังนั้นเธอจำเป็นต้องหามันมา แต่ว่า...ถ้าเธอเอาทองคำไปด้วยล่ะ มันสามารถที่จะเพิ่มจำนวนได้หรือเปล่านะ???? โอยยย อยากรู้จังเลย!!!
เป็นเวลา ตี 2 ของวันใหม่แล้วแต่จ้าวเว่ยเว่ย (และไรท์) ยังไม่นอน เธอยังคงสั่งของออนไลน์และหาข้อมูลทุกอย่างที่ทำได้ เพราะอะไรนะหรือการไปที่นั่น ก็คือการเริ่มต้นใหม่ของชีวิตเลยนะ จะทำเป็นเล่นไม่ได้และอีกอย่างเธอก็ต้องรับผิดชอบที่ทำให้เจ้ากระจกวิเศษนั้นหมดพลังด้วย เธอต้องคิดหาทางที่จะทำให้มันกลับมาเหมือนเดิน เพราะถือว่ามันช่วยเธอแล้วต่อไปเธอก็ต้องดูแลมันจนกว่ามันจะกลับมามีพลังเหมือนเดิม เธอถือคติบุญคุณต้องทดแทน ส่วนความแค้น....ถ้ายังพอมีเวลาก็ยังไม่ต้องรีบชำระก็ได้ อีก 10 ปีก็ยังทัน (กระจกวิเศษนะ 5555) ดังเธอจะต้องเตรียมการให้พร้อม ทั้งอาหารการกิน เครื่องนุ่งห่ม อาวุธ ส่วนยานั้นเธอไม่ห่วงเธอมีเยอะมาก เพราะในตอนที่เธอดูว่าจะเอาอุปกรณ์อะไรไปด้วยนั้น เธอได้ใช้จิต ‘มอง’ เข้าไปในจี้กระจกเก็บของที่ได้มา ปรากฏว่า....
ปรากฏว่าภายในเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่มาก แต่ทุกอย่างถูกจัดเรียงเอาไว้อย่างเป็นระเบียบมาก แสดงให้เห็นถึงความเป็นระเบียบเรียบร้อยของเจ้ากระจกโบราณ ภายในนั้นเต็มไปด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่เธอเคยใช้มาตั้งแต่เริ่มแรกของการเป็นแพทย์ที่จัดเอาไว้ใน โกดังขนาดใหญ่ และด้านข้างนั้นก็มีพวกสมุนไพรที่ปลูกเอาไว้จำนวนมาก เธอเห็นแปลงปลูกต้นโสมอยู่แว๊บๆ ด้วย พลางคิดว่า มิน่าล่ะ กระจกถึงได้แตกขนาดนั้นเพราะว่าเจ้ากระจกนั้นได้ของมาเยอะจริงๆ เมื่อเห็นแบบนั้นจ้าวเว่ยเว่ยก็ไม่ห่วงเรื่องยาและสมุนไพร แต่ว่าเรื่องอาหารการกินนั้นก็สำคัญมาก...
...เอะเธอลืมอะไรหรือเปล่านะ...
จ้าวเว่ยเว่ยนิ่งอยู่พักนึ่งจึงนึกขึ้นมาได้ว่า เธอไม่รู้ว่าครอบครัวของเธอเป็นใครและมีอยู่กี่คนนะสิ และเธอก็ลืมถามเจ้ากระจกด้วย จะถามตอนนี้ก็ไม่ได้แล้วเพราะมันกลายเป็นเพียงเศษกระจกแล้วเฮ้อ เอาอย่างไรดีล่ะ จ้าวเว่ยเว่ยคิด ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจว่า เธอจะเตรียมข้าวของเอาไปด้วยสำหรับทุกเพศ ทุกวัยก็แล้วกัน เพราะไม่รู้ว่าไปถึงที่นั่นเธอจะเจออะไรบ้าง แต่ที่สังเกตได้ทันทีนั้นคือ เด็กน้อยคนที่เธอต้องย้ายวิญญาณไปอยู่นั้นไม่ได้มีชีวิตที่สุขสบายแน่นอน ดังนั้นเธอคิดว่าเธอเตรียมการเอาไว้ก่อนดีกว่า เพราะอาจจะเจอพวกที่ครอบครัวรังแก พี่น้องใจร้าย อะไรพวกนั้น เมื่อคิดได้เช่นนั้นจ้าวเว่ยเว่ยก็ยิ่งกระหน่ำหาสิ่งของไปด้วยเอาให้ครบถือคติเหลือดีกว่าขาดก็แล้วกันนะ ..
**** อยากรู้จังเลยว่าถ้าเอาทองคำใส่เข้าไปแล้วจะสามารถเพิ่มจำนวนได้หรือเปล่า *****
รีดที่รัก
ถ้าชื่นชอบอย่าลืม กดติดตาม กดหัวใจ หรือคอมเมนต์มาเพื่อเป็นกำลังใจได้นะคะ
ขอบคุณค่ะ
บทที่ 4 การช็อปปิ้งครั้งสุดท้ายการสั่งของออนไลน์ของเธอจบลงตอนเวลาตี 5 เพราะร่างกายของเธอเรียกร้องให้พักผ่อนถึงแม้ว่าเธอจะไม่ต้องการแต่ว่าเธอต้องหยุดและนอนพักเอาแรงก่อนโดยเธอตั้งนาฬิกาให้ตัวเองนอนพักเพียงแค่4 ชั่วโมงเท่านั้น9 โมงเช้าเมื่อเสียงนาฬิกาปลุก จ้าวเว่ยเว่ยรีบลุกและอาบน้ำแต่งตัวทันที วันนี้เธอโทรเข้าไปที่โรงพยาบาลแล้วเพื่อที่จะลาพักร้อน ซึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไรเพราะว่าที่ผ่านมาเธอทำงานอย่างเดียวไม่เคยที่จะได้ลาพักร้อนเลย เมื่อจัดการเรื่องงานเสร็จ จ้าวเว่ยเว่ยก็หันมาเปิดตู้เซฟของตัวเองดูว่าทรัพย์สินของเธอนั้นมีอะไรบ้างจ้าวเว่ยเว่ยนั้นเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกเลี้ยงดูมาจากสถานเลี้ยงเด็กมาตั้งแต่เล็กแต่เพราะความเป็นอัจฉริยะของเธอที่ฉายแววออกมาแต่เด็กทำให้สถานเลี้ยงเด็กแห่งนั้นส่งเธอเรียนอย่างเต็มที่ และเธอก็ไม่ทำให้พวกเขาผิดหวังเธอสำเร็จแพทย์อย่างรวดเร็วและกลับมาตอบแทนสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ที่ดูแลเธอมาตลอดอย่างเต็มที่เช่นกัน ทุกเดือนเธอจะแบ่งเงินที่หาได้ 30% ให้เป็นทุนการศึกษาให้น้องๆ เสมอและเพราะฝีมือที่ฉกาจในการผ่าตัดของเธอ ทำให้เธอเป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียง และแน่นอนเมื่อมีชื่อเสี
บทที่ 5 ร้านขายของโบราณร้านนั้นยังอยู่ที่เดิมหรือเปล่านะ? เมื่อหมวดอาหารการกินเสร็จต่อมาก็เป็นพวกเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม จ้าวเว่ยเว่ยนั้นดูข้อมูลของยุคราชวงค์ต้าหมิง ชุดที่คนยุคนั้นใส่จะเป็นชุดที่เรียกว่าชุดฮั่นฟู ถ้าเป็นของพวกในราชสำนักหรือบุคคลที่ร่ำรวยจะเป็นผ้าไหม หรือ ผ้าลูกไม้สวยๆ แต่ถ้าเป็นชาวบ้านจะเป็นชุดฮั่นฟูของชาวบ้านมักทำจากผ้าฝ้าย ป่าน หรือขนสัตว์ ผ้าเหล่านี้ทนทาน ระบายอากาศได้ดี และเหมาะกับงานเกษตร งานฝีมือ และกิจกรรมในชีวิตประจำวัน ชุดเหล่านี้ได้รับการออกแบบมาเพื่อความสะดวกสบาย ทนทาน และเหมาะสมกับสภาพอากาศ สีของชุดฮั่นฟูของชาวบ้านมักเรียบง่าย สีที่พบบ่อย ได้แก่ สีขาว สีดำ สีน้ำเงิน และสีเขียว สีเหล่านี้ไม่ดึงดูดความสนใจ และเหมาะกับงานทั่วไปการออกแบบชุดฮั่นฟูของชาวบ้านมักมีการออกแบบที่เรียบง่าย กางเกงขายาว เสื้อตัวโคร่ง และเสื้อคลุม เป็นชุดทั่วไปสำหรับผู้ชาย ผู้หญิงมักสวมกระโปรงยาว เสื้อตัวโคร่ง และเสื้อคลุมเมื่อเห็นเช่นนั้นจ้าวเว่ยเว่ยก็สั่งจากออนไลน์ทันที เพราะตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นชุดยุคไหนก็มีขายแบบสำเร็จรูปทั้งนั้น เธอสั่งไปทั้งของเด็กผู้ใหญ่ ผู้หญิง ผู้ชาย คละกันหลากห
บทที่ 6 มีคนตั้งมากมายทำไมถึงเลือกฉัน?เมื่อถึงห้างสรรพสินค้า จ้าวเว่ยเว่ยก็ตรงไปที่แผนกซุปเปอร์มาเก็ตก่อนเป็นอันดับแรก เธอเดินซื้อของหยิบของที่ต้องการเอานำไปด้วยพวกขน นม เนย ชา กาแฟ เครื่องดื่มชูกำลังต่าง ๆ อาหารสดอาหารแห้งอาหารแช่แช็งและเครื่องปรุงต่างๆ เพิ่มเต็มเพราะบางอย่างเธอก็ไม่สามารถที่จะสั่งออนไลน์ได้ เมื่อได้ของเต็ม 3 รถเข็นเธอก็ทะยอยของไปไว้ที่รถก่อน เมื่อของอยู่ในรถก็ค่อยเก็บเขาจี้กระจกอีกที เธอทำแบบนี้หลายรอบจนเหนื่อยหอบไปเลยเหมือนกันจากนั้นเธอก็นั่งพักที่ร้านขายชา และสั่งชาชั้นเลิศไปอีกหลายชนิด จากนั้นก็ตรงไปที่แผนกเครื่องครัว จ้าวเว่ยเว่ยช้อปพวกจานชามตะเกียบสวยๆ หรูหรา ไปมากมายหลายสิบชุด แต่ก็มีพวกจานชามแบบธรรมดาที่จะใช้ในชีวิตประจำวันด้วยอีกหลายสิบชุด พวกเครื่องครัว หมอ มีด เขียง ทัพพี เอาไปหมด จ้าวเว่ยเว่ยเดินไปทุกแผนกทุกชั้น จนตอนนี้ขาเธอแทบจะไม่มีแรงแล้ว ไม่คิดเลยว่าการช้อปปิ้งมันจะเหนื่อยขนาดนี้ มันยิ่งกว่าการยืนผ่าตัดทั้งวันอีกนะเนี้ยเธอคิดขณะที่ขับรถออกมาจากห้างสรรพสินค้าในเวลาใกล้จะมืดแล้ว เพื่อไปที่ร้านขายของเก่าร้านนั้นเมื่อรถใกล้จะถึงเธอก็จอดและเดินไปเพราะว
บทที่ 7 ณ ชนบทที่ห่างไกลในยุคราชวงค์ต้าหมิง ปี 1360 เหลือเวลาอีกเพียงหนึ่งวันก็จะครบ 5 วันตามที่เจ้ากระจกโบราณบอกเอาไว้ จ้าวเว่ยเว่ยนั้นเก็บของทุกอย่างหมดแล้ว ตอนนี้เธอเหลือเวลาอีกเพียง 1 วันเท่านั้นที่จะได้อยู่ยุคนี้ หลายวันที่ผ่านมานอกจากเก็บของเพื่อนำไปใช้ที่ยุคอดีต เธอก็โทรหาอาจารย์ที่เคยสั่งสอน เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่รู้จักทั้งที่ทำงานและที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และวันนี้เธอก็ได้นัดกับแม่ๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าว่าจะเข้าไปเยี่ยมพวกเขาด้วยดังนั้นวันนี้เธอจึงถือโอกาสเดินทางไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อพบกว่าน้องๆ และแม่ๆ ที่เลี้ยงดูเธอมาเป็นครั้งสุดท้าย แน่นอนว่าทุกครั้งที่เธอไป เธอจะขนขนม นม เนยเสื้อผ้ามากมายไปฝากน้องๆ ด้วย วันนี้ก็เช่นกัน ขณะที่เธอกำลังจอดรถนั้นเองเสี่ยวเปาเด็กชายอายุ5 ครบก็วิ่งมาหาเธออย่างรวดเร็วสีหน้าของเขานั้นตื่นตกใจมาก“พี่สาว! พี่สาวมาแล้ว!! พี่สาวช่วยด้วย!! ช่วยแม่ใหญ่ด้วย” เจ้าเสี่ยวเปาเมื่อวิ่งมาถึงเธอก็พูดรัวเร็ว จนจ้าวเว่ยเว่ยนั้นฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบาง แต่จากนั้นมือของเธอก็ถูกเจ้าเสี่ยวเปาลากไปที่ห้องของแม่ใหญ่ทันทีเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งดังก
บทที่ 8 ทะลุมิติมาแล้วจ้าวเว่ยเว่ยค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความอยากลำบาก ความรู้สึกเจ็บปวดที่ศีรษะนี้มันอะไรกัน ไม่ใช่ว่าแม่ใหญ่หรอกหรือที่ได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ แต่ทำไมเธอถึงได้เจ็บด้วยล่ะ เธออยากจะรีบตื่นขึ้นมา แต่ก็ต้องสิ้นหวังเพราะร่างกายของตนกลับแข็งทื่อ เปลือกตาหนักอึ้งดั่งภูเขา อยากจะบอกให้เสียงร้องไห้เหล่านี้หยุดสักที แต่ปากของเธอกลับแข็งไม่มีแรงแม้แต่จะพูดอะไรออกมา ไม่มีแรงจะทำอะไรได้เลย ทำได้เพียงกลอกตามองไปรอบๆ ตัว และมองไปยังคนที่นั่งร้องไห้ข้างๆ เธอทีละคน“ท่านพี่! .. พี่ใหญ่ ..เว่ยเว่ยลูกแม่เจ้าฟื้นแล้ว…”สามเสียงของเด็กน้อยและผู้ใหญ่ช่างบีบคั้นหัวใจเหลือเกินทำไมเธอรู้สึกเจ็บปวดเสียใจนะ เธอไม่ได้รู้จักพวกเขาเสียหน่อยหัวใจของจ้าวเว่ยเว่ยเกิดบางสิ่งที่ไม่อาจอธิบายได้จนเจ็บแปล๊บเล็กน้อยและต้องการปลอบโยนคนเหล่านั้นจากใจจริง แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีเรี่ยวแรงใด ๆ ที่จะทำเช่นนั้นได้มีมือมากมายที่ค่อยจับค่อยลูบไปตามเนื้อตัวและแขนขาของเธอเหมือนพยายามจะหาว่ามีบริเวณไหนบ้างที่เธอเจ็บปวดพวกเขาจะได้ช่วยคลายความเจ็บปวดให้ จ้าวเว่ยเว่ยมองไปรอบๆ ห้องที่เธอนอนอยู่อีกครั้งสิ่งแรกที่เห็นคือเพดา
บทที่ 9 ครอบครัวเจ้าสี่ได้รับความอยุติธรรม“เว่ยเว่ย ลูกแม่ / พี่ใหญ่ พี่ใหญ่” สามเสียงประสานกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้จ้าวเม่ยตรงเข้าไปและมองดูลูกสาวใกล้ๆ เมื่อเห็นว่าลูกสาวเพียงเป็นลมไปเท่านั้นก็ถอนหายใจ ให้เจ้าเด็กน้อยทั้งสองไปหาผ้าชุบน้ำเพื่อจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้ลูกสาวของนางเมื่อได้ผ้ามานางก็ค่อยๆ เช็ดไปตามใบหน้าแห้งผอมของลูกสาวคนโต และมองไปที่ผ้าที่พันอยู่บนศีรษะที่มีเลือดซึมออกมานิดหน่อยแล้วถอนหายใจ พลางคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า.....เมื่อเช้าตัวนางออกไปทำงานที่นาแต่เช้าโดยให้ลูกชายและลูกสาวคนเล็กดูแลพี่สาวที่นอนป่วยไม่มีเรี่ยวแรงมา 3-4 วันแล้ว โดยนางได้บอกให้พวกเขาอยู่แต่ในห้องไม่ต้องออกมาทำงานบ้าน โดยนางจะกลับมาทำเองเมื่อทำงานที่นาเสร็จ เด็กๆ ก็ตกลงและเข้าไปนั่งข้างๆ เตียงของพี่สาวของพวกเขาขณะที่นางกำลังถอนหญ้าที่อยู่ในนานั้น ป้าถงป้าที่อยู่ข้างบ้านก็รีบเดินมาหานางเพียงตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงร้อนรน“จ้าวเม่ย จ้าวเม่ย เจ้ายังทำอะไรอยู่ที่นี่ บ้านของเจ้าเกิดเรื่องแล้ว ยังไม่รีบกลับไปอีก”จ้าวเม่ยนวดเอวที่กำลังปวดเมื่อยขึ้น ในมือถือยังมีหญ้าที่ถูกถอนออกจากแปลงนาอยู่กำใหญ่“ยังเหลืองานต
บทที่ 10 ถูกไล่ออกจากบ้าน“ไล่ออกจากบ้านอย่างนั้นหรือ?”เมื่อจ้าวเว่ยเว่ยฟื้นขึ้นมาจากการสลบจ้าวเม่ยก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ลูกสาวฟังว่า ทุกคนในครอบครัวตระกูลจ้าวก็ต่างโกรธแค้นนางตบหน้าสะใภ้ใหญ่ และต้องการขับไล่พวกนาง 4 แม่ลูกออกจากบ้านตระกูลจ้าวไปโดยทันที นางจ้าวเม่ยรู้สึกเสียใจและตกใจเป็นอย่างมากกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป เธอรู้ดีว่าความใจร้อนของเธอสร้างความเดือดร้อนให้กับครอบครัวแล้ว แต่ในตอนนั้นที่เห็นลูกสาวนอนอยู่ด้านนอกเหมือนของไร้ค่า ไม่มีใครเหลียวแลเอาใจใส่ ความโกรธก็พลุ่งพล่านจนอดไม่ได้ที่จะลงมือตบสะใภ้ใหญ่ไปหลายฉาดแม้ต่อมานางจ้าวเม่ยพยายามอธิบายให้ครอบครัวตระกูลจ้าวฟังว่าเธอทำไปด้วยความโกรธและห่วงใยลูกสาว แต่ครอบครัวตระกูลจ้าวก็ไม่ฟัง พวกเขาตัดสินใจเด็ดขาดที่จะขับไล่พวกนางสี่แม่ลูกออกจากบ้านทันที“แม่ขอโทษนะลูกที่ทำให้พวกลูกต้องลำบากแล้ว"ท่ามกลางความโกลาหลวุ่นวาย ครอบครัวจ้าวต่างโกรธแค้นนางจ้าวเม่ยที่ลงมือตบหน้าสะใภ้ใหญ่โดยทำเป็นหลงลืมประเด็นที่ว่าทำไม สะใภ้ใหญ่และแม่เฒ่าจ้าวถึงได้เข้ามาค้นหาเงินในห้องของนางจ้าวเม่ย ซึ่งจ้าวเว่ยเว่ยที่เพิ่งฟื้นและตอนนี้เธอก็ได้รับรู้ความท
บทที่ 11 ต้องการตั้งตระกูลใหม่เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเดินมาถึงก็ได้ยินประโยคนั้นของแม่เฒ่าจ้าวพอดีเขาถึงกับก็ส่ายหน้า สตรีตระกูลนี้ทั้งอำมหิตและไร้ยางอายจริงๆ แบบนี้เขาคงต้องเตือนญาติๆ แล้วว่าห้ามเกี่ยวดองด้วยเด็ดขาด มิเช่นนั้นคงได้ปวดหัวและบ้านไม่สงบสุขแน่นอน เพราะแม่เป็นเช่นไร ลูก ๆ หลานๆ ก็ย่อมไม่หนีกันอยู่แล้วจ้าวเม่ยรู้สึกเจ็บใจมาก คนในบ้านหลังนี้นอกจากพี่สามจ้าวหลี่หยาง ที่เรียนอยู่ในเมืองแล้วนางไม่ไม่เคยรับรู้ถึงน้ำใจและความอบอุ่นแม้สักเสี้ยวเดียว ทุกคนล้วนเห็นนางต่างวัวต่างม้า ทว่านางก็ยึดที่แห่งนี้เป็นบ้านของตนมาโดยตลอด ดังนั้นถึงจะลำบากและเหนื่อยล้าเพียงใด ได้รับความไม่เป็นธรรมถึงเพียงไหน นางก็ไม่เคยบ่น และยังพยายามที่จะเอาใจพวกเขาด้วย เพราะกลัวว่าลูกๆ ของนางที่ไม่มีพ่อคอยปกป้องจะถูกรังแก แต่ว่ายิ่งนางยอมพวกเขาก็ยิ่งได้ใจและข่มเหงครอบครัวนางมากขึ้นอีก ทว่าวันนี้ ในที่สุดนางก็ฟื้นสติอย่างเต็มที่แล้วพร้อมกับบางสิ่งบางอย่างในตัวนางที่เริ่มฟื้นขึ้นมาเหมือนกัน บ้านหลังนี้ไม่ต้องการนางและลูกๆ ของนางถึงนางจะพยายามแทบตายก็คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ดังนั้นการจากไปอาจจะเป็นการเริ่
บทที่ 30 โรงประมูลพยัคฆ์แดงหลังจากท่านแม่เดินไปหลังบ้านเพื่อดูเจ้าม้าเหงื่อโลหิตอยู่ครู่หนึ่งเมื่อนางเดินกลับมาจ้าวเว่ยเว่ยสังเกตเห็นหน้าผากของนางนั้นมีเหงื่อขึ้นมาตรงไรผมเล็กน้อยทั้งๆ ที่ตอนนี้อากาศเริ่มเย็นแล้วก็ตาม นี่คงไม่ได้ไปทำอะไรมาอีกหรอกนะเจ้าค่ะท่านแม่! จ้าวเว่ยเว่ยคิด จากนั้นทั้งสี่แม่ลูกก็กระโดดขึ้นรถม้าที่ท่านแม่เตรียมจะขับออกจากบ้าน จ้าวเว่ยเว่ยเมื่อขึ้นมาบนรถม้าก็มองน้องๆ ที่ตอนนี้หาที่เกาะกันคนละมุมในรถม้าแล้วปากกระตุกนิดหน่อยพลางคิดว่าในใจว่า ไม่เหลือที่ให้พี่ใหญ่เกาะเลยนะเจ้าพวกนี้!แน่นอนด้วยการซิ่งแบบตีนผีของท่านแม่รถม้าของพวกเขามาถึงเมืองฟงในเวลาน้อยกว่าครึ่งชั่วยามเท่านั้นซึ่งเป็นการทำลายสถิติเดิมที่ท่านแม่เคยทำเอาไว้เสียด้วยซ้ำ ในตอนที่เด็กๆ ลงจากรถม้า จ้าวเว่ยเว่ยและน้องๆ ถึงกับขาสั่นอยู่สักครู่ถึงได้ยืนกันได้แบบปรกติ พลางคิดกันในใจว่า สรุปว่าที่ผ่านมาคนอื่นเขาขับรถม้ากันไม่เป็นหรือว่าเป็นท่านแม่นั้นเข้าถึงศาตร์ด้านการขับรถม้าอย่างถ่องแท้กว่าพวกเขากันแน่!!!!ส่วนท่านแม่นั้นพอได้ออกมาซิ่งสีหน้าก็สดชื่นมากทีเดียว เพราะว่าตอนนี้อากาศเริ่มจะเย็นลงมากแล้ว ทำให้ตลา
บทที่ 29 ปรมาจารย์ผู้ลึกลับ(มาก) เมื่อวางแผนการใหญ่ที่จะปลูกพืชผักเอาไว้ให้มากมายเพราะจากที่อ่านประวัติของราชวงค์ต้าหมิงมานั้นในปีนี้พวกเขาจะประสบกับภัยหนาว ภัยแล้ง ดังนั้นสิ่งที่จ้าวเว่ยเว่ยต้องเตรียมการให้พร้อมนั้นคือ เงิน เงิน และเงิน เพื่อที่จะหาพื้นที่ปลูกให้ได้มากที่สุด และกักตุนไว้เป็นเสบียงอาหารเอาไว้มากๆ เพื่อช่วยชาวบ้านในยามวิกฤตมาถึง สิ่งที่จ้าวเว่ยเว่ยจะปลูกอย่างแรกคือจะต้องเป็นพืชที่ให้ผลผลิตมาก เก็บผลผลิตได้เร็วและที่สำคัญคือสามารถกินแทนข้าวได้ยามเมื่อเจอภัยแล้งสวนพริกนั้นนางปลูกเอาไว้ไม่เยอะมากนัก เอาไว้หากมักแพร่หลายค่อยให้ชาวบ้านปลูกและรับซื้อแบบนั้นจะเป็นการเพิ่มช่องทางการทำมาหากินให้ชาวบ้านจากที่นางศึกษามาพืชที่เหมาะสมที่จะปลูกคือมันฝรั่ง มันเทศและถั่วเหลือง นั้นเอง มันฝรั่ง ทนแล้งได้ดี สามารถเจริญเติบโตในสภาพอากาศที่แห้งแล้ง โดยอาศัยน้ำจากดินเพียงเล็กน้อยส่วนมันเทศ ทนแล้งได้ปานกลาง ต้องการน้ำมากกว่ามันฝรั่ง แต่ยังสามารถเจริญเติบโตในสภาพอากาศที่แห้งแล้งได้ถั่วเหลือง ทนแล้งได้ปานกลาง สามารถเจริญเติบโตในสภาพอากาศที่แห้งแล้งได้ ระยะเวลาการปลูกของมันฝรั่ง มันเทศ และถ
บทที่ 28 วางแผนการใหญ่การจ่ายเงินและแลกของเสร็จสิ้นในเวลา 1 ชั่วยาม ลานหน้าโกดังก็กลับมาเงียบสงบอย่างที่มันเคยเป็น ทันใดนั้นลมหนาวก็พัดอ่อนๆมาปะทะหน้าของจ้าวเว่ยเว่ยที่ยืนมองครอบครัวหัวหน้าหมู่บ้านที่มาช่วยงานในวันนี้เต็มกำลังทั้งบ้านจริงๆ นางเดินเข้าไปหาพวกเขาพร้อมกับข้าวของมากมายเต็มสองมือ และแน่นอนว่ามีค่าจ้างและสินน้ำใจให้พวกเขาด้วยเช่นกัน คือ 10 ตำลึงหัวหน้าหมู่บ้านมองในมือของเจ้าเด็กน้อยเว่ยเว่ยที่เต็มไปด้วยข้าวของที่มีพวกเนื้อหมู 2 จิ้น เกลือ1 จิ้น น้ำตาล 1 จิ้นและผ้าพับอีก 2 ผับและยังมีถุงลูกอมให้หลานๆ ของเขาอีก 2-3 ถุง ที่นางจะมอบให้กับพี่สะใภ้ทั้งสองที่มาช่วยด้วย หัวหน้าหมู่บ้านมองหน้าของนางที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า“พวกข้าปฏิเสธไม่ได้อีกแล้วใช่หรือไม่?” หัวหน้าหมู่บ้านเจียงไห่เกิดการเรียนรู้เหมือนกันว่าไม่ควรปฎิเสธครอบครัวนี้เมื่อพวกเขาต้องการอะไร“ใช่แล้วเจ้าค่ะ” เจ้าเว่ยเว่ยพยักหน้าขึ้นลง และเอ่ยว่า "อีกอย่างข้าก็มีเรื่องจะปรึกษาหัวหน้าหมู่บ้านด้วยเจ้าค่ะ คือหากว่าข้าอยากจะซื้อที่เพิ่มเพื่อปลูกพืชผัก ที่หมู่บ้านเรายังจะมีที่เหลือหรือไม่เจ้าคะ”เพราะว่าหมู่บ
บทที่ 27 ภารกิจอันยิ่งใหญ่เมื่อถึงเวลายามโหย่ว (6 โมงเย็น) หัวหน้าหมู่บ้านก็ตีเกราะเป็นสัญญาณว่าวันนี้เลิกงานแล้วเหล่าคนที่ถูกจัดให้เป็นหัวหน้างานที่ถูกแบ่งเอาไว้ 10 คน ก็เริ่มออกเดินตรวจงานตามแปลงที่แบ่งให้แต่ละครอบครัว พวกเขาหายไปไม่ถึงครึ่งเคอก็กลับมาพร้อมกับพยักหน้าว่าทุกอย่างและงานทุกแปลงนั้นเรียบร้อยดีมาก แม้กระทั่งของครอบครัวแม่เฒ่าชุนที่ได้รับแบ่งไปก็เรียบร้อยมากเช่นกันพวกเขาทั้งหมดก็เดินกลับมาที่โกดังซึ่งตอนนี้ในนั้นเปิดกว้างออกมา เมื่อทุกคนมาถึงก็ถึงกับตกใจเพราะว่าของในโกดังนั้นเยอะมาก และมันถูกจัดเรียงเอาไว้อย่างเป็นระเบียบอีกด้วย เหมือนกับการจัดของในร้านในเมืองฟงที่พวกเขาไปบ่อยๆ แต่ว่าการจัดที่นี่นั้นเป็นระเบียบและหาของได้ง่ายกว่ามากด้านหน้ามีโต๊ะของหัวหน้าหมู่บ้านเจียงไห่จงและลูกชายคนโตของเขาเจียงต้าเจี้ยนและลูกชายคนที่สองเจียงเอ่อหลานที่คนหนึ่งนั่งอยู่และมีรายชื่อของลูกบ้านที่ทำงานในวันนี้ ด้านข้างเป็นลูกชายคนรองที่กำลังเปิดหีบและนำพวงเงินอีแปะและเงินตำลึงเงินออกมา วางบนโต๊ะโต๊ะด้านข้างเป็นลูกสะใภ้ของเขาที่วันนี้มาช่วยทั้งสองคน ซึ่งพวกเขาทั้งสองคนจะเป็นคนรับคำสั่งจาก
บทที่ 26 กักตุนอาหารวันต่อมา ตอนนี้การทำความสะอาดบริเวณที่จะสร้างบ้านได้เริ่มแล้ว จ้าวเว่ยเว่ยและท่านแม่จ้าวเม่ยนั้นหลังจากขนซื้อข้าวของมามากมายก็ขนไปที่โกดังของหมู่บ้านที่ตอนนี้หัวหน้าหมู่บ้านได้ให้กุญแจกับสองแม่ลูกเป็นคนถือ เมื่อนำของที่ซื้อมาขนเข้าไปด้านใน จ้าวเว่ยเว่ยก็ให้แม่ของนางออกมาดูต้นทาง ส่วนตัวเองนั้นเข้าไปเพิ่มจำนวนของภายในโกดังเพราะว่านางซื้อของทุกอย่างมาอย่างละแค่ 10 ชุด แต่ว่าจากจำนวนคนที่หัวหน้าบอกว่าจะมาทำงานให้บ้านนางนั้นคือ 40 ครอบครัว ก็ตกประมาณ 200-250 คน นางจึงเพิ่มจำนวนของเอาไว้เสียเลย เพราะหากว่าชาวบ้านต้องการที่จะกักตุนอาหารในช่วงนี้ก็จะได้มีให้พวกเขาเลย เพราะหลังจากสัปดาห์นี้เถ้าแก่ที่นางซื้อข้าวของพวกนี้ด้วยต่างบอกกันว่า ปีนี้หิมะจะมาเร็วทำให้ราคาของอาหารและข้าวของจะขึ้นแล้วให้พวกนางรีบซื้อไปมาเพิ่มนอกจากขนข้าวของมาเยอะแยะแล้วจ้าวเว่ยเว่ยยังไปแลกเงินที่ร้านรับแลกเงินของทางการที่เมืองฟงเปิดเอาไว้ด้วย คล้ายๆ กับเป็นธนาคารในยุคปัจจุบันนั้นล่ะ เพราะว่าการจ่ายเงินให้กับชาวบ้านพวกนางน่าจะต้องใช้เงินอีแปะเป็นจำนวนมากดังนั้นนางจึงมาแลกไปเลย เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านจ
บทที่ 25 แขกผู้สูงศักดิ์“เชิญคุณหนูเลือกดูอาหารสดด้านนี้ขอรับ ทางร้านของเรามีเนื้อสัตว์เกือบทุกประเภท”เมื่อหลงจู๊พาจ้าวเว่ยเว่ยมาถึงห้องครัวก็เรียกหัวหน้าพ่อครัวมาและแนะนำให้รู้จัก หัวหน้าพ่อครัวนั้นตั้งแต่ตอนที่ได้กินอาหารที่ใส่ผงวิเศษของคุณจ้าวเว่ยเว่ยที่ท่านหลงจู๊แนะนำแล้วตอนนี้เขาถือว่าตัวเองเป็นแฟนคลับเบอร์สองของคุณหนูจ้าวเว่ยเว่ยแล้ว เพราะเบอร์หนึ่งนั้นท่านหลงจู๊เอาไปก่อนเขา เมื่อจ้าวเว่ยเว่ยเดินมาเห็นพวกอาหารสดที่จัดเอาไว้อย่างดีของทางร้านก็ค่อนข้างประทับใจนางเดินดูอยู่ครู่หนึ่งก็ได้พวกของทะเลมา ทั้งกุ้ง ปู หมึกทะเลตัวใหญ่ เมื่อได้มาแล้วนางก็หาที่รัดแขนเสื้อเพื่อลงมือทำต้มยำทะเลน้ำข้นทันที ขณะนั้นเองเหล่าพ่อครัวก็ถอยออกมาอย่างรู้ธรรมเนียม เพราะว่าสูตรอาหารนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญมาก บางสูตรนั้นสืบทอดกันมาจากต้นตระกูลหลายร้อยปีเลยทีเดียวจ้าวเม่ยเม่ยนั้นไม่ได้คิดมากขนาดนั้นเพราะว่าในยุคที่นางจากมานั้นทั้งความรู้และสูตรอาหารต่างก็เปิดเผยในอินเทอร์เน็ตทั้งหมดไม่ว่าอยากจะทำจะทานอะไรก็สามารถทำได้หาได้อย่างง่ายดาย เมื่อได้ของทะเลมานางก็ลงมือจัดการกับพวกเครื่องปรุงและส่วนผสมทันทีให้พร้
บทที่ 24 ต้มยำทะเลน้ำข้นอาหารจานเนื้อผัด 3 จาน อาหารจานผักผัด 2 จาน ที่ใส่ผงปรุงรสถูกส่งขึ้นไปที่ห้องพิเศษของแขกผู้สูงศักดิ์ท่านนั้นทันที ส่วนหมูตุ๋นนั้นเพราะต้องใช้เวลาทำให้ยังไม่สามารถที่จะยกไปบริการได้ แต่ว่ากลิ่นหลังจากนั้นที่ตุ๋นมาไปสักพักนั้นมันช่างหอมหวนเสียจริงๆ ส่วนแขกด้านนอกนั้นเมื่อเห็นว่าทางร้านเริ่มผัดอาหารที่หอมขนาดนั้นออกมา ก็กระหน่ำสั่งอีกทันทีถึงแม้บางโต๊ะนั้นใกล้จะอิ่มแล้วแต่ว่าเพราะไม่อาจจะอดทนกับกลิ่นที่หอมของอาหารที่โต๊ะด้านข้างสั่งได้จึงต้องสั่งมากินอีกจนได้ และก็เหมือนกันกับหลงจู๊ที่เมื่ออาหารเข้าปากสีหน้าเคลิบเคลิ้มของลูกค้าที่กินอาหารนั้นทำให้หลงจู๊ที่แอบมองนั้นถึงกับยิ้มกว้างเลยทีเดียว“ท่านหลงจู๊ผงวิเศษพวกนี้เหลือน้อยเต็มทีแล้วนะขอรับ ท่านไปได้มาจากไหนกัน รีบไปเอามาเพิ่มเถอะขอรับ ตอนนี้ยังมีอีกหลายสิบจานที่ยังทำไม่ทัน ข้ากลัวว่ามันจะไม่พอ” ขณะที่หลงจู๊กำลังแอบมองเหล่าลูกค้าที่แย่งกันคีบอาหารในจานจนมีหลายโต๊ะถึงขั้นเริ่มจะมีปากเสียง จนต้องหันมาสั่งจานนั้นเพิ่ม ก็ได้ยินเสียงเหล่าพ่อครัวตะโกนบอกเขาพลันเขาก็เห็นคุณหนูน้อยท่านนั้นและครอบครัวกำลังจะออกจากร้านพอ
บทที่ 23 ผงปรุงรสตัดมาที่กล่องที่เก็บกระจกวิเศษของจ้าวเว่ยเว่ย ตอนนี้รอยร้าวของมันนั้นได้ประสานกันยาวขึ้นมาอีก 10 เซ็นติเมตาเลยที่เดียวหากจ้าวเว่ยเว่ยเห็นก็คงจะสงสัยเหมือนกันว่าการช่วยคนๆ นี้คนเดียวทำไมรอยร้าวถึงได้ประสานกันได้ยาวขนาดนี้ เมื่อคณะของใต้เท้าหวังจากไป ภัตตาคารเจียหลินก็กลับมาต้อนรับลูกค้าใหม่อีกครั้ง หลงจู๊จงหย่ง นั้นเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรกที่เด็กสาวคนนั้นเข้าช่วยเหลือใต้เท้าหวัง เขาจึงรีบเดินเข้าไปและโค้งคำนับและเชิญพวกนางขึ้นชั้นสองที่เป็นห้องพิเศษ ความจริงแล้วภัตตาคารแห่งนี้นั้นเป็นของตระกูลของใต้เท้าหวังนั้นเอง“เชิญคุณหนูและฮูหยินขอรับ วันนี้พวกท่านได้ช่วยเหลือใต้เท้าหวังทางภัตตาคารเจียหลินขอเป็นตัวแทนใต้เท้าเลี้ยงอาหารมื้อนี้นะขอรับ ขอคุณหนูอย่างได้ปฎิเสธเลยนะขอรับ” หลงจู๊รีบพูดกันเอาไว้ก่อนที่จ้าวเว่ยเว่ยจะปฎิเสธ“เช่นนั้นก็ขอรับกวนท่านหลงจู๊ด้วยนะเจ้าคะ”จ้าวเว่ยเว่ยเมื่อเห็นว่าไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้จึงได้ยอมรับน้ำใจของเขาในครั้งนี้ขณะที่รออาหารจ้าวเม่ยก็มองจ้องมาที่ลูกสาวคนโตของนางอย่างพิจารณา จะบอกว่านางไม่ใช่ลูกสาวของนางก็ไม่ใช่เพราะว่าทุกอย่างยังเป็นปรกติ
บทที่ 22 ช่วยชีวิตคนเช้าวันต่อมาหัวหน้าหมู่บ้านก็ตีเกราะอีกครั้งครั้งนี้มีชาวบ้านมาร่วมฟังเกือบครึ่งหมู่บ้าน แน่นอนว่าบ้านตระกูลจ้าวนั้นยังมาไม่ได้เช่นเดิม และข่าวใหม่ที่หัวหน้าหมู่บ้านบอกกับชาวบ้านก็คือ พวกเขาจะแบ่งพื้นที่ในการทำความสะอาดที่ดินของนางจ้าวเม่ยให้กับทุกครอบครัวที่ต้องการทำงานแทนการจ้างรายบุคคล เพราะตอนนี้เขาทราบว่าทุกคนต่างการก็การทำงานและต้องการเงิน ดังนั้นพื้นที่ที่จะแบ่งนั้นจะแบ่งตามจำนวนคนในครอบครัวที่สามารถมาทำงานได้ โดยค่าจ้างนั้นจะมีให้เลือก 2 แบบคือสามารถเลือกอาหารแห้งพวกข้าวสาร แป้ง เกลือ น้ำตาล ถั่ว ซีอิ๊ว เครื่องปรุงต่างๆ หรือพวกเผือก มัน ธัญพืชแห้ง หรือ ถ้าต้องการเนื้อสัตว์ก็สามารถเลือกได้แต่ว่าราคาก็จะตามท้องตลาด หรือ สามารถรับเป็นเงินได้ โดยครอบครัวไหนมากันเยอะก็จะได้พื้นที่ทำงานเยอะ ถ้ามีน้อยก็ได้น้อย และการทำงานจะมีหัวหน้างานที่เดินตรวจทุกวันเมื่อทำงานเสร็จแล้ว หากครอบครัวไหนทำงานไม่เรียบร้อย วันต่อมาก็จะถูกลดพื้นที่ลง โดยค่าจ้างจะให้ตามพื้นที่ที่แต่ละครอบครัวได้รับนั้นคือหมู่ละ 5 ตำลึง ส่วนอาหารนั้นจะให้เพียงซาลาเปาและน้ำเต้าหู้ในตอนเช้าเท่านั้นส่วนมื