บทที่ 12หนังสือตัดขาดความสัมพันธ์“ไม่มีอะไรหรอกลูกสาม ครอบครัวของสะใภ้เล็กนั้นเกียจคร้าน ไม่ทำการทำงาน และตอนนี้ก็กำเริบเสิบสานถึงขนาดทำร้ายสะใภ้ใหญ่ จนหน้าตาเละเทะไปหมด แม่ทนไม่ได้ก็เลยให้พวกมันออกจากบ้านเราไป”นางจ้าวเล่าเรื่องราวในส่วนของตัวเองและทำให้ครอบครัวของจ้าวเม่ยนั้นดูเลวร้ายมากที่สุดในสายตาของลูกชาย จ้าวหลี่หยางนั้นรู้นิสัยแม่ของเขาและคนในครอบครัวดี มันเป็นไปไม่ได้ที่สะใภ้เล็กจ้าวเม่ยจะเกียจคร้าน เพราะที่บ้านนี้คนที่ทำงานมากที่สุดตลอดหลายปีที่ผ่านมานั้นก็คือ จ้าวเม่ยนั้นเอง ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อที่ท่านแม่ของเขาพูดมา เขาหันไปมองหน้าจ้าวเม่ยและหลานๆ และเมื่อสายตาของเขาไปถึงจ้าวเว่ยเว่ยก็เห็นผ้าพันแผลสีขาวที่พันเอาไว้ ความสงสัยยิ่งเพิ่มขึ้น เขาหันมามองหน้าแม่ของเขาอีกครั้ง สายตาของเขาเต็มไปด้วยคำถาม นางจ้าวเมื่อเห็นลูกชายที่รักมองมาที่ตนแบบนั้นก็เกิดอาการร้อนรนขึ้นมาทันที“เออ เออ ..ก็นังเด็กนั้นมันไม่เชื่อฟังแม่ แม่กับพี่สะใภ้ใหญ่ของเจ้าแค่ตีสั่งสอนเล็กน้อยและนังเด็กนั้นก็ล้มลงไปหัวกระแทกเองนะ ไม่เกี่ยวอะไรกับแม่เลย”คำพูดปัดสวะให้พ้นตัวที่นางจ้าวพูดออกมาแบบไม่อายปากนั้นทำใ
บทที่ 13 ของในพื้นที่มิติตามมาครบหรือเปล่านะ?หนังสือตัดความสัมพันธ์ถูกส่งให้ทั้งสองครอบครัวคนละหนึ่งชุดและสำหรับหัวหน้าหมู่บ้านเพื่อนำไปแจ้งที่อำเภออีกหนึ่งชุดเป็นอันว่าเสร็จตอนนี้ทั้งสองครอบครัวถือไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อไป ขณะที่จ้าวเม่ยกับลูกๆ กำลังช่วยกันหอบข้าวของ และช่วยกันประคองจ้าวเว่ยเว่ยอยู่นั้น จ้าวหลี่หยางก็เดินตามมาช่วยหยิบของด้วยเช่นกันตอนนี้พวกเขาตกลงกันที่จะไปเช่าบ้านของน้องชายของหัวหน้าหมู่บ้านอยู่ก่อนระหว่างที่รอการสร้างบ้านบนที่ดินร้างแห่งนี้ ซึ่งหัวหน้าหมู่บ้านนั้นด้วยความสงสารครอบครัวของเจ้าเม่ยเขาจึงคิดค่าเช่าเพียง 120 อีแปะต่อเดือน ซึ่งถ้าเป็นปรกติการเช่าบ้านเป็นหลังราคาจะอยู่ที่ 200-300 อีแปะต่อเดือนเลยทีเดียวซึ่งจ้าวเม่ยนั้นทราบราคาดีและนางก็ก้มขอบคุณหัวหน้าหมู่บ้านหลายครั้งเช่นกันที่ยื่นมือช่วยเหลือคราวนี้แต่ปัญหาต่อมาของครอบครัวจ้าวก็คือตอนนี้ทั้งครอบครัวพวกเขามีเงินอยู่เพียง 100 อีแปะที่จ้าวเม่ยพยายามเก็บสะสมมานานแต่ว่ามันยังขาดอยู่20 อีแปะ จ้าวเม่ยนั้นเครียดจัดตาแดงเพราะกลัวว่าจะไม่มีบ้านให้ลูกของเธออยู่ เพราะตอนนี้จ้าวเว่ยเว่ยก็ยังไม่หายดี ป้าถงที่มองดูเห
บทที่ 14 บอกความลับ“อะไรนะลูก วิญญาณออกจากร่างไปเช่นนั้นหรือ!” จ้าวเม่ยตะโกนขึ้นมาเมื่อจ้าวเว่ยเว่ยเล่าให้ทุกคนในครอบครัวฟ้งว่า ในตอนนั้นที่นางหัวกระแทกและสลบไปนั้น วิญญาณได้ออกจากร่างไปและได้ล่องลอยไปไกลถึงพันกว่าปีข้างหน้า จ้าวเม่ยนั้นไม่ทันได้สนใจว่าวิญญาณของจ้าวเว่ยเว่ยล่องลอยไกลแค่ไหน แต่ว่านางนั้นตกใจแล้วน้ำตาไหลตั้งแต่ที่ลูกสาวบอกว่าวิญญาณออกจากร่างแล้ว นางวางซาลาเปาที่อยู่ในมือลงและเดินมากอดลูกสาวคนโตเอาไว้แน่น จ้าวเม่ยรู้สึกเสียใจและกลัวมาก เมื่อคิดว่านางเกือบจะสูญเสียลูกสาวคนโตไป นางร้องไห้พลางโทษตัวเองไปด้วย“แม่ไม่ดีเองที่ไม่สามารถที่จะปกป้องลูกได้ โถลูกแม่” นางลูบผมลูบหน้าลูกสาวอยู่เช่นนั้น จ้าวเว่ยเว่ยนั้นตอนที่ตกอยู่ในอ้อมกอดที่แข็งแรงและอบอุ่นจากแขนเล็กๆ ผอมๆ ของจ้าวเม่ยในตอนแรกก็ตกใจเหมือนกัน เพียงไม่นานความอบอุ่นของอ้อมกอดของแม่ ก็ซึมซับเข้าสู้หัวใจของเธอ เมื่อเจ้ารองและเจ้าเล็กเห็นว่าท่านแม่กอดพี่ใหญ่พวกเขาก็รีบวางซาลาเปาลงและวิ่งมากอดพี่สาวด้วย จ้าวเว่ยเว่ยนั้นก็กอดตอบจ้าวเม่ยและน้องๆ แน่นทีเดียว เพราะความที่เธอเป็นเด็กกำพร้าทำให้รู้สึกโหยหาอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นขอ
บทที่ 15 ตอนนี้พวกเราต้องการเงิน“ท่านแม่ตอนที่พวกเขาเดินมาที่บ้านหลังนี้ ลุงสามแอบยัดเงินใส่มือข้า นี้เจ้าค่ะท่านแม่”จ้าวเว่ยหยิบเงิน 5 ตำลึงเงินที่จ้างหลี่หยางแอบให้นางมาและยื่นให้แม่ของนาง จ้าวเว่ยรับเงิน 5 ตำลึงมาพลางถอนหายใจ“เฮ้อ ลุงสามของพวกเจ้าใจดีกับพวกเรามาตลอด เงิน 5 ตำลึงนี้จะว่ามากก็มากจะน้อยก็น้อย แม่คิดว่าเขาคงจะเตรียมที่จะนำไปสอบที่เมืองหลวงด้วยแน่ๆ ถึงแม้ว่าคนอื่นๆ ในครอบครัวตระกูลจ้าวจะไม่ดีกับพวกเรา แต่ว่าลุงสามนั้นไม่ใช่ พวกเจ้าจำการช่วยเหลือของลุงสามเอาไว้นะว่าภายหน้าให้หากมีโอกาสก็ให้ตอบแทนเขาด้วย”จ้าวเม่ยสอนลูกๆ ของนาง เพราะที่ผ่านมาจ้าวหลี่หยางนั้นเป็นคนเดียวในครอบครัวจ้าวที่ค่อยช่วยเหลือครอบครัวเธอมาตลอด“ท่านแม่ตอนนี้ครอบครัวเราต้องการเงินมาก ข้ามีของมากมายในจี้กระจกวิเศษ แต่ว่าถ้าเรานำออกมาใช้ชาวบ้านจะต้องสงสัยแน่นอนว่าพวกเรานำเงินมาจากไหน ข้าคิดว่าพรุ่งนี้พวกเขาลองขึ้นเขาดูดีหรือไม่ ในมิตินั้นของข้านั้นมีโสมอยู่หลายแปลง ข้าคิดว่าเรานำโสมไปขายดีหรือไม่ โดยให้ชาวบ้านเห็นว่าพวกเราขึ้นภูเขาและได้โชคมาก จากนั้นค่อยนำไปขายแบบนี้ชาวบ้านจะได้ไม่สงสัยและอีกอย่างถ้
บทที่ 16 ขายโสมสองแม่ลูกกลับลงมาจากภูเขาในตอนก่อนเที่ยงเพียงเล็กน้อย ชาวบ้านที่เดินสวนกันกับสองแม่ลูกมองเข้าไปในตะกร้าขนาดใหญ่ที่หลังของนางจ้าวเม่ย เต็มไปด้วยผักป่านานาชนิดที่กองพูนๆ เต็มตะกร้าและเหมือนกับกำลังใช้มันเพื่อปิดบังอะไรสักอย่างเมื่อเห็นเช่นนั้นความสงสัยก็เกาะกุมขาเผือกทันที หรือว่าสองแม่ลูกจะได้ของดีมาจากภูเขาเลยเอาผักป่าปิดเอาไว้กัน เมื่อความสงสัยถึงที่สุดพวกเขาจึงต้องหยุดและพวกเขาก็เดินเข้าไปใกล้เพื่อมองให้ชัดและเอ่ยถามออกไปว่า“แม่เว่ยเว่ย ได้ของมาเต็มตะกร้าเลยนะ ได้อะไรมาบ้างเล่า?” ชาวบ้านคนที่หนึ่งเอ่ยถามขึ้น“อออ เออ..เออ.. พี่จางหรอกหรือเป็นพวกผักป่านะเจ้าค่ะข้าพอดีเดินไปเจอดงของมันเข้า”นางจ้าวเว่ยที่ถูกลูกสาวเทรนมาให้ทำให้พวกชาวบ้านสงสัยในตะกร้าของพวกนางก็เล่นสมบทบาทมากทีเดียว นางมีสีหน้าหวาดระแวงและกังวลจนเอาตะกร้าขนาดใหญ่ด้านหลังนั้นมากอดเอาไว้ด้านหน้าเลยทีเดียวและจากนั้นสองแม่ลูกก็รีบเดินกลับบ้านเช่าที่อยู่ท้ายหมู่บ้านทันที พลางทำทางเหลี่ยวหน้าเหลี่ยวหลังอีกตะหาก เมื่อชาวบ้านเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของสองแม่ลูกแบบนั้นพวกเขาก็สรุปได้ในทันทีว่าวันนี้สองแม่ลูกคงจะ
บทที่ 17 ม้าเหงื่อโลหิตถงเจี้ยนหลานเมื่อได้โสมมาเขาให้เถ้าแก่จัดการเรื่องเงินให้กับสองแม่ลูกส่วนตัวเองนั้นรีบห่อต้นโสมต้นนั้นและหายเข้าไปชั้นสองของร้านทันที“อยากซื้อรถม้าเช่นนั้นหรือ มีสิ มีแน่นอนเป็นน้องชายของข้าเองที่เป็นเจ้าของร้านเดี๋ยวข้าจะให้เด็กนำทางไปนะเจ้าเด็กน้อย ไม่ต้องห่วงข้าจะให้เขาขายให้พวกเขาในราคายุติธรรมแน่นอน”เถ้าแถ่เฉินหลง เมื่อเจ้านายไปแล้วก็หันมาคุยกับสองแม่ลูกอย่างถูกอัธยาศัยและเมื่อทราบว่าทั้งสองต้องการจะซื้อรถม้าเขาก็รีบบอกด้วยความดีใจ เพราะอย่างไรเสียวันนี้น้องชายของเขาต้องขายรถม้าให้กับสองแม่ลูกนี้ได้อย่างแน่นอน“ขอบคุณมากเจ้าค่ะเถ้าแก่ นอกจากรถม้าพวกข้ายังอยากจะได้บ้านที่อยู่ในเมืองเฟิงแห่งนี้ด้วย เพราะว่าน้องชายของข้ากำลังจะเข้าสถานศึกษาที่นี่ ถ้าหากว่าเถ้าแก่พอจะทราบว่ามีที่ไหนที่ทำเลดีๆ ข้าขอรบกวนท่านบอกด้วยเจ้าค่ะ”เมื่อจะซื้อรถ (ม้า) ก็ต้องมีบ้านในเมืองด้วย ดังนั้นจ้าวเว่ยเว่ยจึงได้เอ่ยปากถามเถ้าแก่ในครั้งเดียวเลย ถ้าได้ที่ทำเลดีๆ ก็ดี แต่ถ้ายังไม่มีนางก็จะหาต่อไป เพราะตอนนี้มีเงินแล้ว นางจะซื้ออะไรก็ได้แล้ว“อยากได้บ้านด้วยเช่นนั้นหรือ ฮื่ม! เดี๋ยวข
เมื่อจ้าวเว่ยเว่ยรู้ว่าเจ้าม้าที่นอนป่วยอยู่นี้คือ ม้าเหงื่อโลหิตนางรู้สึกตกใจมาก เพราะว่าเท่าที่นางทราบข้อมูลเกี่ยวกับม้าชนิดนี้นั้นมันเป็นม้าสายพันธุ์เก่าแก่หายากมาก เพราะมีร่างกายที่สง่างามและปราดเปรียว ขนสั้นเกลี้ยง เกล็ดบนผิวหนังมีสีทองแวววาว ยามต้องแสงแดดจะเปล่งประกายระยิบระยับราวกับโลหิต และมันยังมีกล้ามเนื้อมัดแน่น กระดูกแข็งแรงมาก เหมาะสำหรับการวิ่งระยะไกล มันยังทนต่อสภาพอากาศที่ร้อนและแห้งแล้ง มันยังมีกีบแข็งแรง เหมาะกับการวิ่งบนทุกพื้นผิว นอกจากนี้ม้าเหงื่อโลหิตขึ้นนั้นชื่อเรื่องความฉลาด ความกล้าหาญ ความอดทน และความภักดี มันมักถูกใช้เป็นม้าศึก ม้าแข่ง และม้าสำหรับงานกีฬาต่างๆและที่สำคัญคือม้าเหงื่อโลหิตได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในม้าที่ดีที่สุดในโลก ราคาของมันในปัจจุบันก่อนที่นางจะทะลุมิติมานั้นคือ ตัวละ 5-10 ล้านหยวนเลยทีเดียวจ้าวเว่ยเว่ยนั้นตื่นเต้นมากที่เห็นม้าเหงื่อโลหิตตัวเป็นๆ แบบนี้ จนนางลืมถามท่านแม่ไปว่า นางทราบได้อย่างไรว่านี้คือม้าเหงื่อโลหิต!เมื่อเถ้าแก่เฉินหานเห็นว่าสองแม่ลูกนั้นสนใจเจ้าม้าป่วยตัวนั้น เขาก็รีบเดินมาหาทันที และเอ่ยถึงคุณสมบัติหลายอย่างของมัน
บทที่ 19 สร้างบ้านใหม่ขณะที่ครอบครัวของจ้าวเม่ยกำลังจะเดินเข้าบ้าน ที่ถนนหน้าบ้านก็มีแสงไฟดวงเล็ก 2-3 ดวงส่องเข้ามารอเพียงไม่นานก็มีเสียงถามขึ้นมา“แม่เว่ยเว่ย! แม่เว่ยเว่ยกลับมาแล้วหรือ พวกข้ามาหารอบหนึ่งแล้วแต่ประตูบ้านของพวกเจ้าปิดอยู่เมื่อสักครู่ได้ยินเสียงก็เลยเดินมาดู นี่เอา! เจ้าหนูรองพวกป้าเอาไข่กับแป้งมาให้พวกเจ้า เพราะรู้ว่าพวกเจ้าออกจากบ้านตระกูลจ้าวแต่พวกเขาไม่ได้ให้อะไรมา พวกข้าคิดว่าพวกเจ้าคงยังไม่มีอะไรกินก็เลยเอามาให้ มารับไปสิลูก”ป้าหยูที่บ้านอยู่ไม่ไกลจากป้าถง เป็นคนเดินเข้านำอีกสองคนเข้ามาในบ้านและยื่นพวกไข่ไก่ป่ากับแป้งถุง ข้าวสารและเกลือห่อเล็กๆ ให้กับแม่ลูกจ้าว จ้าวเม่ยและจ้าวเว่ยเว่ยมองดูการกระทำของป้าๆ 2-3 คนที่นำไข่ ข้าวสารและแป้งถุงเล็กๆ มาให้พวกนางเพราะคิดว่าพวกนางคงไม่มีอะไรกินคืนนี้ ความรู้สึกอบอุ่นก็แผ่ซ่านขึ้นมาในหัวใจของพวกนาง แม้จะเป็นเพียงเพื่อนบ้านแต่ก็ยังมีน้ำใจมากกว่าคนที่เรียกว่าครอบครัวและอยู่กันมาหลายปีเสียอีก“ขอบคุณมากเจ้าค่ะพี่หยู พี่หง พี่ถง”จ้าวเม่ยเดินมารับของจากพวกนางพลางขอบคุณในน้ำใจครั้งนี้ แม้ว่าของมันจะน้อยแต่ว่าน้ำใจของพวกนางนั้นม
บทที่ 32 ท่านรับศิษย์หรือไม่?“เออ… เออ ข้าเป็นหมอข้านับเลขได้!”ถงเจี้ยนหลานรู้สึกเหมือนถูกสบประมาทเล็กๆ แต่เขาก็ตอบออกไปและมองค้อนเจ้าเด็กคนนี้เล็กน้อยจ้าวเว่ยเว่ยนำผ้ารองการผ่าตัดออกมาและค่อยให้คุณชายย้ายร่างของฮูหยินมาวางบนผ้าผ่าตัดเพราะเมื่อเสร็จจะได้เก็บกวาดง่าย“เช่นนั้นเรามาเริ่มกันเลย เจ้าเห็นเครื่องมือพวกนี้หรือไม่มันมีทั้งหมด 13 ชนิดเริ่มจากชิ้นนี้เป็นชิ้นที่ 1 นี้เป็นชิ้นที่ 2 ไล่ไปจนถึงนี้เป็นชิ้นที่ 13 หากว่าข้าเรียกชิ้นที่เท่าไหร่ให้เจ้ายื่นให้ข้า เจ้าทำได้หรือไม่ มาเรามานับกัน ชิ้นที่1 ชิ้นที่ 2...”เพราะไม่สามารถที่จะบอกชื่ออุปกรณ์การผ่าตัดกับคุณชายถงได้นางจึงใช้วิธีให้เขาจำหมายเลขเอา และเมื่อนางเรียกก็ให้เขายื่นมาให้ จ้าวเว่ยเว่ยนั้นกลัวความผิดพลาดจึงได้ทบทวนกับคุณชายอีกครั้งเมื่อทุกอย่างพร้อมยาสลบที่ฉีดไปก็เริ่มออกฤทธิ์แล้วการผ่าตัดก็เริ่มขึ้น“หยิบชิ้นที่ 7”“หยิบชิ้นที่ 2”การผ่าตัดดำเนินไปเรื่อยๆด้วยความระมัดระวัง “หยิบชิ้นที่ 11 .…...เจ้านับเลขไม่ถึง11หรืออย่างไรกัน นี้มันชิ้นที่ 10 !! แล้วบอกว่านับเลขได้ หยิบใหม่! ” มีเสียงจิกกัดเล็กน้อยแล้วสั่งใหม่“หยิบชิ
บทที่ 31 ผ่าตัดต่อมือให้ฮูหยินท่านเจ้าเมืองหลังจากออกมาจากร้านขายสมุนไพรจงหยาเปาถุงสองแม่ลูกก็จูงเจ้าเล็กกับเจ้ารองเดินซื้อของกันอย่างสนุกสนาน จ้าวเว่ยเว่ยคิดว่าตัวเองช่างโชคดีจริงๆ ที่ถึงแม้จะทะลุมิติมาและมีภารกิจใหญ่หลวงรออยู่แต่ว่าชีวิตก็ไม่ได้ลำบากมาก ยังสามารถเดินช็อปปิ้งได้บ่อยกว่าครั้งที่อยู่ยุคนั้นเสียอีก เพราะในยุคนั้นด้วยความที่เป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงมากดังนั้นคิวการผ่าตัดที่นางรับเอาไว้นั้นยาวเหยียบข้ามปีเลยทีเดียว การจะหาเวลาออกไปซื้อของอย่างสบายใจจึงเป็นเรื่องอยากเพราะนางจะคิดเสมอว่าในตอนที่นางช็อปปิ้งสบายใจอยู่นั้น ยังมีคนไข้ที่นอนรอความหวังที่จะรอดชีวิตจากมือของนางอยู่ เมื่อคิดเช่นนี้ทีไรโปรแกรมการช็อปปิ้งของนางมักจะหดลง เรื่อยๆ จนในที่สุดก็คือ แทบจะไม่ได้ไปเลย ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่นางยังไม่ได้ลงมือรักษาใครอย่างจริงจังเลยก็เลยยังมีเวลาว่าง“ท่านแม่เจ้าคะ ไปดูปิ่นปักผมร้านนั้นดีหรือไม่เจ้าคะ ข้าอยากจะซื้อไปฝากท่านป้าถง ป้าหยู ป้าหง และก็ป้าเจียงด้วยเจ้าค่ะ ข้าเห็นพวกนางต่างก็ใช่ปิ่นไม้ปักผมของตัวเอง ท่านเป็นคนบอกเองว่าตอนที่ข้าถูกป้าสะใภ้ใหญ่ตีเป็นท่านป้าถงวิ่งไปบอก และยั
บทที่ 30 โรงประมูลพยัคฆ์แดงหลังจากท่านแม่เดินไปหลังบ้านเพื่อดูเจ้าม้าเหงื่อโลหิตอยู่ครู่หนึ่งเมื่อนางเดินกลับมาจ้าวเว่ยเว่ยสังเกตเห็นหน้าผากของนางนั้นมีเหงื่อขึ้นมาตรงไรผมเล็กน้อยทั้งๆ ที่ตอนนี้อากาศเริ่มเย็นแล้วก็ตาม นี่คงไม่ได้ไปทำอะไรมาอีกหรอกนะเจ้าค่ะท่านแม่! จ้าวเว่ยเว่ยคิด จากนั้นทั้งสี่แม่ลูกก็กระโดดขึ้นรถม้าที่ท่านแม่เตรียมจะขับออกจากบ้าน จ้าวเว่ยเว่ยเมื่อขึ้นมาบนรถม้าก็มองน้องๆ ที่ตอนนี้หาที่เกาะกันคนละมุมในรถม้าแล้วปากกระตุกนิดหน่อยพลางคิดว่าในใจว่า ไม่เหลือที่ให้พี่ใหญ่เกาะเลยนะเจ้าพวกนี้!แน่นอนด้วยการซิ่งแบบตีนผีของท่านแม่รถม้าของพวกเขามาถึงเมืองฟงในเวลาน้อยกว่าครึ่งชั่วยามเท่านั้นซึ่งเป็นการทำลายสถิติเดิมที่ท่านแม่เคยทำเอาไว้เสียด้วยซ้ำ ในตอนที่เด็กๆ ลงจากรถม้า จ้าวเว่ยเว่ยและน้องๆ ถึงกับขาสั่นอยู่สักครู่ถึงได้ยืนกันได้แบบปรกติ พลางคิดกันในใจว่า สรุปว่าที่ผ่านมาคนอื่นเขาขับรถม้ากันไม่เป็นหรือว่าเป็นท่านแม่นั้นเข้าถึงศาตร์ด้านการขับรถม้าอย่างถ่องแท้กว่าพวกเขากันแน่!!!!ส่วนท่านแม่นั้นพอได้ออกมาซิ่งสีหน้าก็สดชื่นมากทีเดียว เพราะว่าตอนนี้อากาศเริ่มจะเย็นลงมากแล้ว ทำให้ตลา
บทที่ 29 ปรมาจารย์ผู้ลึกลับ(มาก) เมื่อวางแผนการใหญ่ที่จะปลูกพืชผักเอาไว้ให้มากมายเพราะจากที่อ่านประวัติของราชวงค์ต้าหมิงมานั้นในปีนี้พวกเขาจะประสบกับภัยหนาว ภัยแล้ง ดังนั้นสิ่งที่จ้าวเว่ยเว่ยต้องเตรียมการให้พร้อมนั้นคือ เงิน เงิน และเงิน เพื่อที่จะหาพื้นที่ปลูกให้ได้มากที่สุด และกักตุนไว้เป็นเสบียงอาหารเอาไว้มากๆ เพื่อช่วยชาวบ้านในยามวิกฤตมาถึง สิ่งที่จ้าวเว่ยเว่ยจะปลูกอย่างแรกคือจะต้องเป็นพืชที่ให้ผลผลิตมาก เก็บผลผลิตได้เร็วและที่สำคัญคือสามารถกินแทนข้าวได้ยามเมื่อเจอภัยแล้งสวนพริกนั้นนางปลูกเอาไว้ไม่เยอะมากนัก เอาไว้หากมักแพร่หลายค่อยให้ชาวบ้านปลูกและรับซื้อแบบนั้นจะเป็นการเพิ่มช่องทางการทำมาหากินให้ชาวบ้านจากที่นางศึกษามาพืชที่เหมาะสมที่จะปลูกคือมันฝรั่ง มันเทศและถั่วเหลือง นั้นเอง มันฝรั่ง ทนแล้งได้ดี สามารถเจริญเติบโตในสภาพอากาศที่แห้งแล้ง โดยอาศัยน้ำจากดินเพียงเล็กน้อยส่วนมันเทศ ทนแล้งได้ปานกลาง ต้องการน้ำมากกว่ามันฝรั่ง แต่ยังสามารถเจริญเติบโตในสภาพอากาศที่แห้งแล้งได้ถั่วเหลือง ทนแล้งได้ปานกลาง สามารถเจริญเติบโตในสภาพอากาศที่แห้งแล้งได้ ระยะเวลาการปลูกของมันฝรั่ง มันเทศ และถ
บทที่ 28 วางแผนการใหญ่การจ่ายเงินและแลกของเสร็จสิ้นในเวลา 1 ชั่วยาม ลานหน้าโกดังก็กลับมาเงียบสงบอย่างที่มันเคยเป็น ทันใดนั้นลมหนาวก็พัดอ่อนๆมาปะทะหน้าของจ้าวเว่ยเว่ยที่ยืนมองครอบครัวหัวหน้าหมู่บ้านที่มาช่วยงานในวันนี้เต็มกำลังทั้งบ้านจริงๆ นางเดินเข้าไปหาพวกเขาพร้อมกับข้าวของมากมายเต็มสองมือ และแน่นอนว่ามีค่าจ้างและสินน้ำใจให้พวกเขาด้วยเช่นกัน คือ 10 ตำลึงหัวหน้าหมู่บ้านมองในมือของเจ้าเด็กน้อยเว่ยเว่ยที่เต็มไปด้วยข้าวของที่มีพวกเนื้อหมู 2 จิ้น เกลือ1 จิ้น น้ำตาล 1 จิ้นและผ้าพับอีก 2 ผับและยังมีถุงลูกอมให้หลานๆ ของเขาอีก 2-3 ถุง ที่นางจะมอบให้กับพี่สะใภ้ทั้งสองที่มาช่วยด้วย หัวหน้าหมู่บ้านมองหน้าของนางที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า“พวกข้าปฏิเสธไม่ได้อีกแล้วใช่หรือไม่?” หัวหน้าหมู่บ้านเจียงไห่เกิดการเรียนรู้เหมือนกันว่าไม่ควรปฎิเสธครอบครัวนี้เมื่อพวกเขาต้องการอะไร“ใช่แล้วเจ้าค่ะ” เจ้าเว่ยเว่ยพยักหน้าขึ้นลง และเอ่ยว่า "อีกอย่างข้าก็มีเรื่องจะปรึกษาหัวหน้าหมู่บ้านด้วยเจ้าค่ะ คือหากว่าข้าอยากจะซื้อที่เพิ่มเพื่อปลูกพืชผัก ที่หมู่บ้านเรายังจะมีที่เหลือหรือไม่เจ้าคะ”เพราะว่าหมู่บ
บทที่ 27 ภารกิจอันยิ่งใหญ่เมื่อถึงเวลายามโหย่ว (6 โมงเย็น) หัวหน้าหมู่บ้านก็ตีเกราะเป็นสัญญาณว่าวันนี้เลิกงานแล้วเหล่าคนที่ถูกจัดให้เป็นหัวหน้างานที่ถูกแบ่งเอาไว้ 10 คน ก็เริ่มออกเดินตรวจงานตามแปลงที่แบ่งให้แต่ละครอบครัว พวกเขาหายไปไม่ถึงครึ่งเคอก็กลับมาพร้อมกับพยักหน้าว่าทุกอย่างและงานทุกแปลงนั้นเรียบร้อยดีมาก แม้กระทั่งของครอบครัวแม่เฒ่าชุนที่ได้รับแบ่งไปก็เรียบร้อยมากเช่นกันพวกเขาทั้งหมดก็เดินกลับมาที่โกดังซึ่งตอนนี้ในนั้นเปิดกว้างออกมา เมื่อทุกคนมาถึงก็ถึงกับตกใจเพราะว่าของในโกดังนั้นเยอะมาก และมันถูกจัดเรียงเอาไว้อย่างเป็นระเบียบอีกด้วย เหมือนกับการจัดของในร้านในเมืองฟงที่พวกเขาไปบ่อยๆ แต่ว่าการจัดที่นี่นั้นเป็นระเบียบและหาของได้ง่ายกว่ามากด้านหน้ามีโต๊ะของหัวหน้าหมู่บ้านเจียงไห่จงและลูกชายคนโตของเขาเจียงต้าเจี้ยนและลูกชายคนที่สองเจียงเอ่อหลานที่คนหนึ่งนั่งอยู่และมีรายชื่อของลูกบ้านที่ทำงานในวันนี้ ด้านข้างเป็นลูกชายคนรองที่กำลังเปิดหีบและนำพวงเงินอีแปะและเงินตำลึงเงินออกมา วางบนโต๊ะโต๊ะด้านข้างเป็นลูกสะใภ้ของเขาที่วันนี้มาช่วยทั้งสองคน ซึ่งพวกเขาทั้งสองคนจะเป็นคนรับคำสั่งจาก
บทที่ 26 กักตุนอาหารวันต่อมา ตอนนี้การทำความสะอาดบริเวณที่จะสร้างบ้านได้เริ่มแล้ว จ้าวเว่ยเว่ยและท่านแม่จ้าวเม่ยนั้นหลังจากขนซื้อข้าวของมามากมายก็ขนไปที่โกดังของหมู่บ้านที่ตอนนี้หัวหน้าหมู่บ้านได้ให้กุญแจกับสองแม่ลูกเป็นคนถือ เมื่อนำของที่ซื้อมาขนเข้าไปด้านใน จ้าวเว่ยเว่ยก็ให้แม่ของนางออกมาดูต้นทาง ส่วนตัวเองนั้นเข้าไปเพิ่มจำนวนของภายในโกดังเพราะว่านางซื้อของทุกอย่างมาอย่างละแค่ 10 ชุด แต่ว่าจากจำนวนคนที่หัวหน้าบอกว่าจะมาทำงานให้บ้านนางนั้นคือ 40 ครอบครัว ก็ตกประมาณ 200-250 คน นางจึงเพิ่มจำนวนของเอาไว้เสียเลย เพราะหากว่าชาวบ้านต้องการที่จะกักตุนอาหารในช่วงนี้ก็จะได้มีให้พวกเขาเลย เพราะหลังจากสัปดาห์นี้เถ้าแก่ที่นางซื้อข้าวของพวกนี้ด้วยต่างบอกกันว่า ปีนี้หิมะจะมาเร็วทำให้ราคาของอาหารและข้าวของจะขึ้นแล้วให้พวกนางรีบซื้อไปมาเพิ่มนอกจากขนข้าวของมาเยอะแยะแล้วจ้าวเว่ยเว่ยยังไปแลกเงินที่ร้านรับแลกเงินของทางการที่เมืองฟงเปิดเอาไว้ด้วย คล้ายๆ กับเป็นธนาคารในยุคปัจจุบันนั้นล่ะ เพราะว่าการจ่ายเงินให้กับชาวบ้านพวกนางน่าจะต้องใช้เงินอีแปะเป็นจำนวนมากดังนั้นนางจึงมาแลกไปเลย เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านจ
บทที่ 25 แขกผู้สูงศักดิ์“เชิญคุณหนูเลือกดูอาหารสดด้านนี้ขอรับ ทางร้านของเรามีเนื้อสัตว์เกือบทุกประเภท”เมื่อหลงจู๊พาจ้าวเว่ยเว่ยมาถึงห้องครัวก็เรียกหัวหน้าพ่อครัวมาและแนะนำให้รู้จัก หัวหน้าพ่อครัวนั้นตั้งแต่ตอนที่ได้กินอาหารที่ใส่ผงวิเศษของคุณจ้าวเว่ยเว่ยที่ท่านหลงจู๊แนะนำแล้วตอนนี้เขาถือว่าตัวเองเป็นแฟนคลับเบอร์สองของคุณหนูจ้าวเว่ยเว่ยแล้ว เพราะเบอร์หนึ่งนั้นท่านหลงจู๊เอาไปก่อนเขา เมื่อจ้าวเว่ยเว่ยเดินมาเห็นพวกอาหารสดที่จัดเอาไว้อย่างดีของทางร้านก็ค่อนข้างประทับใจนางเดินดูอยู่ครู่หนึ่งก็ได้พวกของทะเลมา ทั้งกุ้ง ปู หมึกทะเลตัวใหญ่ เมื่อได้มาแล้วนางก็หาที่รัดแขนเสื้อเพื่อลงมือทำต้มยำทะเลน้ำข้นทันที ขณะนั้นเองเหล่าพ่อครัวก็ถอยออกมาอย่างรู้ธรรมเนียม เพราะว่าสูตรอาหารนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญมาก บางสูตรนั้นสืบทอดกันมาจากต้นตระกูลหลายร้อยปีเลยทีเดียวจ้าวเม่ยเม่ยนั้นไม่ได้คิดมากขนาดนั้นเพราะว่าในยุคที่นางจากมานั้นทั้งความรู้และสูตรอาหารต่างก็เปิดเผยในอินเทอร์เน็ตทั้งหมดไม่ว่าอยากจะทำจะทานอะไรก็สามารถทำได้หาได้อย่างง่ายดาย เมื่อได้ของทะเลมานางก็ลงมือจัดการกับพวกเครื่องปรุงและส่วนผสมทันทีให้พร้
บทที่ 24 ต้มยำทะเลน้ำข้นอาหารจานเนื้อผัด 3 จาน อาหารจานผักผัด 2 จาน ที่ใส่ผงปรุงรสถูกส่งขึ้นไปที่ห้องพิเศษของแขกผู้สูงศักดิ์ท่านนั้นทันที ส่วนหมูตุ๋นนั้นเพราะต้องใช้เวลาทำให้ยังไม่สามารถที่จะยกไปบริการได้ แต่ว่ากลิ่นหลังจากนั้นที่ตุ๋นมาไปสักพักนั้นมันช่างหอมหวนเสียจริงๆ ส่วนแขกด้านนอกนั้นเมื่อเห็นว่าทางร้านเริ่มผัดอาหารที่หอมขนาดนั้นออกมา ก็กระหน่ำสั่งอีกทันทีถึงแม้บางโต๊ะนั้นใกล้จะอิ่มแล้วแต่ว่าเพราะไม่อาจจะอดทนกับกลิ่นที่หอมของอาหารที่โต๊ะด้านข้างสั่งได้จึงต้องสั่งมากินอีกจนได้ และก็เหมือนกันกับหลงจู๊ที่เมื่ออาหารเข้าปากสีหน้าเคลิบเคลิ้มของลูกค้าที่กินอาหารนั้นทำให้หลงจู๊ที่แอบมองนั้นถึงกับยิ้มกว้างเลยทีเดียว“ท่านหลงจู๊ผงวิเศษพวกนี้เหลือน้อยเต็มทีแล้วนะขอรับ ท่านไปได้มาจากไหนกัน รีบไปเอามาเพิ่มเถอะขอรับ ตอนนี้ยังมีอีกหลายสิบจานที่ยังทำไม่ทัน ข้ากลัวว่ามันจะไม่พอ” ขณะที่หลงจู๊กำลังแอบมองเหล่าลูกค้าที่แย่งกันคีบอาหารในจานจนมีหลายโต๊ะถึงขั้นเริ่มจะมีปากเสียง จนต้องหันมาสั่งจานนั้นเพิ่ม ก็ได้ยินเสียงเหล่าพ่อครัวตะโกนบอกเขาพลันเขาก็เห็นคุณหนูน้อยท่านนั้นและครอบครัวกำลังจะออกจากร้านพอ