All Chapters of จ้าวเว่ยเว่ยสาวน้อยทะลุมิติพร้อมกระจกวิเศษ: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 41 งูพิษกัดตอนนี้ทุกครอบครัวต่างก็มายืนเป็นแถวยาวตามจำนวนสมาชิกในครอบครัวที่จะมาทำงานในวันนี้ โดยมีหัวหน้าครอบครัวยืนอยู่ด้านหน้าแถว ทั้งหมู่บ้านมีด้วยกันทั้งหมด40 ครอบครัว พวกเขาต่างก็มากันหมด โดยบางครอบครัวก็แบ่งชายฉกรรจ์ไปทำงานก่อสร้างบ้านกับนายช่างใหญ่ จ้าวเว่ยเว่ยมองดูพวกเขาพลางคิดว่า 40 ครอบครัวก็ราวๆ 200-350 คน ไม่มากหากว่านางจะช่วยเหลือทั้งหมด เพราะบางบริษัทในยุคปัจจุบันยังมีพนักงานหลายพัน หลายหมื่นคนเลย ดังนั้นคนแค่ 200-300 คนแค่นี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับนาง แต่ว่าการจะให้เฉยๆมันจะเป็นการทำให้พวกเขาเคยตัวที่จะรับเพียงอย่างเดียวหากในวันหน้านางไม่ให้พวกเขาอาจจะบอกว่านางเอาเปรียบและเห็นแก่ตัวก็เป็นได้ เช่นนั้นก็ให้พวกเขาทำงานแลกเอาก็แล้วกัน เพียงแต่ให้มากกว่าปรกติหน่อยหัวหน้าหมู่บ้านเดินมาด้านหน้าพวกเขาอีกเช่นเคย (ทำงานดีจริงๆ)“เอาหล่ะพวกเจ้าทุกคนคงจะรู้เงื่อนไขเรื่องการปลูกมันฝรั่งและมันเทศนั้นก็คือ 1 หมู่ 4 ตำลึงนั้นเอง แต่ว่าคราวนี้แม่นางจ้าวนั้นเห็นว่าพวกเจ้ามากันทั้งครอบครัวคงจะไม่มีใครที่จะทำอาหารเที่ยงให้ ดังนั้นนางจึงได้เพิ่มมื้อเที่ยงเป็นค่าจ้างให้พวกเจ้าอีก 1 มื้อ

บทที่ 43 แซ่หวังของข้านั้นเป็นรองแค่แซ่ของฮ่องเต้เท่านั้น“ใครจะตั้งตระกูลเฟิงเช่นนั้นรึ”ผู้ที่ก้าวเข้ามาในบ้านเช่าหลังเล็กนี้คือ เสนาบดีอันดับที่หนึ่งของแคว้น ใต้เท้าหวังเทียนซานนั้นเอง วันนี้เขามาหาท่านหมอน้อยถึงที่หมู่บ้านเลียงเพราะว่ามีเรื่องด่วนที่อยากจะปรึกษา เมื่อเดินเข้ามาก็ได้ยินว่าท่านหมอน้อยกับแม่ของนางนั้นต้องการที่จะตั้งตระกูลของตัวเองพอดี“เป็นใต้เท้าหวังนั้นเองหรือเจ้าค่ะ เชิญ เชิญเจ้าค่ะ ท่านมาได้อย่างไรเจ้าค่ะ หรือว่าฮูหยินท่านเจ้าเมืองเป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าค่ะ?”จ้าวเว่ยเว่ยนั้นเป็นเพียงคนเดียวที่ได้พบใต้เท้าหวังจึงเอ่ยทักทายและเชิญให้เขาเข้ามาในบ้าน และให้เจ้ารองรีบนำถ้วยชามาเพิ่มอีก 1 ชุด“ม่านม่านไม่ได้เป็นอะไร นางสบายดีข้อมือของนางก็เจ็บแต่ไม่มีปัญหาอะไร นี่พวกเจ้ากำลังจะตั้งตระกูลของตัวเองเช่นนั้นหรือ?” ใต้เท้าหวังถามขึ้นมา“และก็ข้าบอกเจ้าแล้วอย่างไรเล่าว่าให้เรียกว่าลุงหวัง เรียกว่าลุงหวัง ท่านหมอน้อยนี้ก็ขี้ลืมเสียจริง!”เขาต่อว่านางอย่างไม่จริงจังนัก จ้าวเว่ยเว่ยยิ้มและก็พยักหน้าและเอ่ยขึ้นมาว่า“ว่าแต่ท่านลุงมาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือไม่เจ้าคะ?”จ้าวเว่ยเว่ยเอ

บทที่ 45ท่านคือบัณฑิตจิ้นซื่อที่แต่งตั้งจากฮ่องเต้ด้านนอกห้องของฟู่จิ่งอวิ่นดูเหมือนว่าจะมีคนเดินมา เสียงสอบถามอาการจากพ่อบ้านดังขึ้นมาอยู่พักหนึ่ง ในตอนนั้นบ่าวรับใช้ทั้ง 3คน เมื่อเห็นว่ามีแขกเดินมาที่ห้องพวกเขาจึงได้เปิดประตูและรีบเดินไป เมื่อประตูเปิดออก ก็มีคนยืนอยู่ 4 คน ในนั้นมีผู้หญิงและเด็กผู้หญิงด้วย เมื่อเห็นว่าบ่าวที่เฝ้าเขาเอาไว้ตลอดเวลาทะยอยออกไปแล้วฟู่จิ่งอวิ่นหันไปมองด้านนอกห้องและมือของเขาที่กำเศษกระเบื้องอยู่จึงค่อยยกขึ้นมา เขาคิดที่จะใช้มันบาดเข้าที่ลำคอของตัวเองในครั้งเดียว เพื่อจะได้ไม่ทรมานและหมอจากที่ไหนก็ไม่อาจจะรักษาได้ ในขณะที่ยกเศษกระเบื้องขึ้นมานั้นเขาคิดถึงท่านปู่และขอโทษท่านอยู่ในใจฉับพลันจ้าวเม่ยก็เงยหน้ามองเข้าไปข้างในห้องพอดี นางเห็นหลานชายของใต้เท้าฟู่ท่านนี้กำลังยกเศษกระเบื้องที่แหลมคมขึ้นมา แสงจากเศษกระเบื้องวาววับขึ้นมาแว็บหนึ่ง นางยกนิ้วชี้และนิ้วกลางขึ้นมาและยื่นไปด้านหน้าเพียงพริบตาเดียวเส้นแสงสีทองก็พุ่งออกจากปลายนิ้ว และกระแทกอย่างจังเข้ากับเศษกระเบื้องที่แหลมคมชิ้นนั้น จนมันกระเด็นหลุดมือของฟู่ชิ่งอวิ่นที่ตอนนี้แดงฉานไปด้วยเลือดเพราะว่าเขาก

บทที่ 47 เหตุใดท่านถึงได้อยู่ที่นี่!!???“เรือนนี้เป็นเรือนที่ใหญ่ที่สุดและยังว่างอยู่ มันเคยเป็นของท่านแม่ของตาหรือว่าก็คือท่านยายทวดของหลานๆ นั่นแหละ ที่ท่านตาทวดของหลานสร้างเป็นเรือนสำรองเอาไว้ให้นางเอาไว้พัก แม้ว่านางจะจากไปหลานปีแล้ว แต่ว่าตายังคงให้บ่าวดูแลเอาไว้เป็นอย่างดี ตอนนี้พวกหลานก็พักที่นี่ก่อนในระหว่างที่ตาจะสร้างเรือนหลังใหม่ให้พวกเจ้า”เมื่อออกจากจวนของใต้เท้าฟู่เสี่ยวหานใต้เท้าหัวงก็รีบพาลูกหลานที่ได้มาใหม่ (เหมือนเก็บมาจากข้างถนนเลย 555) มาที่จวนทันที ก่อนหน้านั้นเขาได้ให้นายทหารคนสนิทกลับไปแจ้งที่ฮูหยินผู้เฒ่าแล้วให้เตรียมเรือนหลังนี่เอาไว้ พอพวกจ้าวเว่ยเว่ยมาถึงเขาจึงพามาสำรวจเรือนทันที จ้าวเว่ยเว่ยมองไปที่เรือนโบราณที่สวยงามจนตกตะลึง ป้ายไม้ เขียนด้วยตัวอักษรสีทองอร่ามติดอยู่เหนือประตูหน้าเรือน บ่งบอกชื่อเรือนว่า "เรือนอีหลัน" ( เรือนสะบันงา ) เรือนอีหลัน ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า สะท้อนความงดงามแบบโบราณที่ชวนให้หลงใหล จ้าวเว่ยเว่ยรู้สึกตะลึงงันกับภาพที่เห็นเรือนอีหลันถูกสร้างขึ้นด้วยสถาปัตยกรรมโบราณที่งดงาม หลังคามุงด้วยกระเบื้องสีเขียวมรกต ผนังบ้านสีขาวประดั

บทที่ 49 ไวน์แดงเท่านั้นที่จะเยียวยาอาการนี้ได้ ขณะที่พวกเขากำลังสืบสวนสอบสวนกันอยู่นั้น บ่าวรับใช่ก็เดินมากระซิบบอกมามาที่ดูแลฮูหยินผู้เฒ่าว่า“คุณหนูชุ่ยชุ่ย จากจวนหยางโหวมาขอพบเจ้าค่ะ เห็นสาวใช้บอกว่านำรังนกทองคำที่ได้จากแดนใต้ฝากฮูหยินเฒ่าและคุณชายเล็กหย่งเล่อเจ้าค่ะ”เสียงของมามานั้นไม่ดังและไม่เบานั้นแต่ก็ได้ยินกันทั้งหมด จ้าวเม่ยนั้นหันไปจิกตามองเจ้าความจำเสื่อมที่นั่งทำหน้าตาขรึมอยู่ไกลๆ นั้นทันที ฮึ ผู้หญิงมาหาถึงบ้านนี้เองถึงได้จำลูกเมียไม่ได้...“ตอนนี้พวกเรากำลังปรึกษาเรื่องสำคัญกันอยู่บอกให้คุณหนูชุ่ยชุ่ยกลับไปก่อนเถิด” เป็นฮูหยินเฒ่าที่หันมองหน้าคนที่ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ แต่ว่าหากเป็นลูกสะใภ้เล็กจริงๆ นางก็...เออก็ต้องยอมรับ ถือว่าเจ้าเล็กตาไม่ดีเองก็แล้วกัน“ให้คุณหนูชุ่ยชุ่ยไปรอที่สวนเถิดประเดี๋ยวข้าจะตามไปเอง” ในขณะที่มามากำลังจะให้บ่าวไปแจ้ง คุณชายเล็กหย่งเล่อก็เอ่ยออกมา และใช้หางตาเหลือบมองสาวชาวบ้านที่ไม่สวยคนนั้นที่มาบอกว่าเขาเคยเป็นสามีของนางและยังมาบอกว่าเขาโง่เง้าจนนางต้องสอนการเขียนอักษรให้อีก.ฮึ ใครอยากจะให้เจ้าสอนกัน.. ตอนนี้ทุกคนต่างก็หันไปมองหน้าเขาไม่เว้นแ