All Chapters of จ้าวเว่ยเว่ยสาวน้อยทะลุมิติพร้อมกระจกวิเศษ: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 62 แบบแปลนการสร้างเขื่อนเมื่อจบการแข่งขันตอนนี้ผู้ชมมากมายต่างก็แสดงความยินดีกับแม่นางเฟิง ที่พวกเขาก็ไม่รู้ว่าตระกูลเฟิงนี้มาจากไหนกัน ส่วนหวังหย่งเล่อนั้นเขาผิดหวังกับตัวเองมาก แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าบทกวีของแม่สาวชาวบ้านคนสวยของเขานั้นมันเหนือกว่าบทกวีชาวไร่ชาวนาของเขามากจริง เขาจึงยอมรับความพ่ายแพ้นี้ ในขณะที่เขาต้องการที่จะเดินเข้าไปเพื่อแสดงความยินดีกับนางนั้นฝูงชนมากมายรุมล้อมนางจนทำให้นางเซมาด้านหลังเขาจึงรีบเข้าไปพยุงทันที ในตอนนั้นเองศีรษะของเขาก็เหมือนมีแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นมาภาพเหตุการณ์ต่างๆ มากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเขามันไหลเชี่ยวกรากรุนแรงเหมือนดั่งสายน้ำที่เขื่อนถูกกักเอาไว้และแตกออกจากกันเป็นสองส่วน ในเขาปวดหัวรุนแรงมาก เมื่อเฟิงมิ่งจูยืนเองได้เขาก็รีบถอยออกมาจากตอนนั้นทันที เขารีบเดินลงเวทีไปที่ด้านหลังมือจับท่าจมูกของตัวเองแน่น เมื่อลงมาด้านหลังเวทีเขาจำเป็นต้องยืนนิ่งๆ อยู่พักหนึ่ง ขณะนั้นเองเขาที่จมูกของเขาก็มีเลือดไหลทะลักออกมามากมาย หวังหย่งเล่อรีบเช็ดออกและเขารีบเดินไปที่รถม้าของตัวเองทันที......เฟิงมิ่งจูรู้สึกถึงสัมผัสของเขาที่ช่วยประคองตอนที่ฝูงชนแ

บทที่ 64 วิกฤตขาดแคลนเกลือเมื่อแผนการตลาดของท่านหมอน้อยถูกปล่อยออกมาแล้ว จางเซี่ยโหย่วก็รีบกลับเข้าเมือง และตรงไปหาใต้เท้าหวังทันที โดยเขาได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่ได้เจอมาวันนี้ให้กับใต้เท้าได้ทราบ หวังเทียนซานมองดูสีหน้าที่มีความสุขเหลือเกินของลูกน้องคนสนิทและคิ้วขมวด มิใช่ว่าเขาส่งไปทำงานหรอกหรือทำไม เจ้านี้ดูมีความสุขจังเลย..“หากว่าท่านหมอน้อยต้องการเช่นนั้นเจ้าก็จัดการได้เลย ส่วนเรื่องการประมูลก็จัดให้เร็วขึ้นสักหน่อย ข้าก็อยากรู้เช่นนั้นว่า แผนการตลาดที่นางว่านี้จะสำเร็จหรือไม่ ว่าแต่เรื่องร้านของนาง นางจะให้นายช่างที่ไหนเป็นคนรับเหมาหรือ เจ้าได้ถามหรือไม่?” จางเซี่ยโหย่วพยักหน้ารับแล้วเอ่ยว่า“ถามแล้วขอรับพวกนางบอกว่าจะจัดการกันเอง ทั้งเรื่องหาคนและสร้างร้าน ข้าก็ไม่รู้ว่าพวกนางจะจัดการอย่างไร แต่ว่าใต้เท้าก็ทราบเรื่องของตกแต่งเรือนของพวกนางแล้วนี้ขอรับ.”เขาพูดแล้วยิ้มให้ใต้เท้าเหมือนจะบอกว่า ... ‘อย่างที่ท่านก็รู้นั้นแหล่ะ’ ให้กับใต้เท้าของเขาหวังเทียนซานพยักหน้าเล็กน้อยเหมือนจะเข้าใจความหมายที่เจ้านี้ส่งมา คงจะเป็นอย่างที่เจ้านี่บอกนั้นแหล่ะ เดี๋ยวพวกนางก็จัดการได้ เช่นนั

บทที่ 66 ซื้อทาสวันเวลาผ่านไปรวดเร็วดังสายลมพัด ตอนนี้เป็นเวลา 7 วันแล้วที่ร้านค้าเกลือของราชสำนักได้เปิดขายเกลือราคาประหยัดให้แก่ประชาชนทั่วไป โดยร้านค้าราชสำนักที่เปิดเองมีอยู่หลายจุดด้วยกัน แต่ก็ยังไม่เพียงพอเพราะว่าคิวที่รอการซื้อนั้นยาวมากเพราะประชาชนนั้นกลัวว่าเกลือจะหมด ถึงแม้จะมีทหารมาประกาศตลอดว่ามีเกลือเพียงพอแต่ก็ยังไม่สามารถที่จะแก้ปัญหานี้ได้ เมื่อใต้เท้าหวังมารับเกลือพร้อมกับนำหนังสือสัญญาที่ราชสำนักทำรวมกันกับตระกูลเฟิง มาให้หลานสาว เขาก็ได้บ่นเรื่องนี้อย่างมีความสุขให้หลานสาวฟัง“ทำไมท่านตาไม่ให้ร้านขายของแห้งร่วมด้วยเล่าเจ้าค่ะ โดยให้ค่าเช่าร้านหรือค่าจ้างขายเป็นเกลือที่พวกเรามีนั่นแหล่ะ เพราะหากว่าเป็นร้านขายของแห้งเหล่านี้จะมีมากมายและยังเข้าถึงประชาชนได้มากกว่าที่ร้านของราชการจะทำเองนะเจ้าคะ”จ้าวเว่ยเว่ยหลังจากที่ประทับตราชื่อตระกูลของตัวเองลงในหนังสือสัญญากับทางราชการ นางก็ได้บอกวิธีการจัดการเรื่องการกระจายสินค้าให้เข้าถึงประชาชนอย่างรวดแล้วและทั่วถึงให้กับท่านตาของตัวเองได้ทราบ ซึ่งพอใต้เท้าหวังได้ฟังวิธีที่นางแนะนำมาเขาก็ถึงบางอ้อทันที และกลับไปจัดการตามที่หลา

บทที่ 68 อัมพาตช่วงล่างเมื่อจัดการจ่ายเงินเรียบร้อย จ้าวเว่ยเว่ยให้หลงจู๊จัดการให้ทาสทั้ง 43 คนอาบน้ำอาบท่าและให้เขาเป็นคนไปส่งที่จวนตระกูลเฟิงส่วนครอบครัว 6 คนพ่อแม่ลูกและเฟิงเสวี่ยนหลงพวกนางจะพากลับไปเองโดยก่อนกลับจ้าวเว่ยเว่ยยังให้เงินหลงจู๊เพิ่มอีกเล็กน้อยโดยบอกว่าให้ดูแลพวกเขาดีหน่อยโดยนางได้บอกให้ท่านแม่เดินมาบอกหลงจู๊ว่า ให้หาอาหารและเครื่องดื่มและเสื้อผ้าที่มีคุณภาพดีสักหน่อยสำหรับเปลี่ยนก่อนสักคนละ 2-3 ชุดให้พวกเขาก่อนที่จะส่งไปที่ตระกูลเฟิงเมื่อคนที่ ‘สั่ง’ และกำชับเป็นเฟิงมิ่งจู แน่นอนว่าทุกอย่างที่หลงจู๊ทำให้เหล่าทาสที่นางซื้อมาจะต้องดีกว่าปกติแน่ และอีกอย่างพวกนางก็ให้เงินเขาเพิ่มแล้วมิได้ใช้งานฟรีๆ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยพวกเขาก็หอบกันขึ้นรถม้า โดยที่จ้าวเว่ยเว่ยนั้นได้ตรวจดูชายที่ป่วยนั้นว่าอาการสาหัสหรือไม่ ปรากฎว่าเขาเป็นไข้สูงและเมื่อไม่รักษาหลายวันประกอบกับไม่มีอาหารทำให้อาการทรุดลง ไม่ได้มีโรคร้ายแรงอันใด พวกนางจึงคิดว่าเมื่อกลับไปถึงจวนค่อยทำการรักษาส่วนเฟิงเสวี่ยนหลงนั้นบาดแผลของเขามีหลายแห่งที่ยังเป็นแผลสดประกอบกับขาของเขาตั้งแต่เอวลงไปที่ไม่มีความรู้สึกทำให้เ

​ บทที่ 70 เช่นนั้นท่านก็มาเป็นบรรพบุรุษของตระกูลเฟิงเถิด“เป็นอย่างไร ค่าจ้างของข้าพอหรือไม่นังหนู” เย่เทียนซื่อลอยมาใกล้ๆ และเอ่ยขึ้นมา“พอ!! พอ!! ได้เลยเจ้าค่ะ ท่านอยากจะเรียนรู้วิชาแพทย์ใดข้าจะสอนให้หมดเลย พอแน่นอน ฮาฮาฮา!!!”เสียงหัวเราะที่เหมือนพ่อของนางดังลั่นขึ้นมาจนเฟิงมิ่งจูต้องขมวดคิ้ว พลางคิดว่าจะต้องสั่งสอนลูกสาวให้หัวเราะใหม่แล้ว แบบนี้มันไม่งามเลยจริงๆ แต่ว่าสมบัติก็เยอะจริงๆ นั้นแหล่ะหึหึหึ...“ในนี้มีแต่สมบัติของเจ้าของจวนเดิมหรือว่ามีของท่านที่รับมาจากแคว้นต่างๆ นั้นด้วยล่ะเจ้าคะ?”จ้าวเว่ยเว่ยเอ่ยถามขึ้นมาและแอบเหล่ตามองไปที่ผีชราตนนี้เล็กน้อย “มีสมบัติพวกนั้นด้วย..เออ... เออ... เจ้าเด็กบ้านี่!!! ถึงกับมาหลอกถามผีอย่างข้าเลยหรือ!!”เมื่อเผลอตอบไปแล้วเย่เทียนซื่อก็ทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนไป ต้องทำหน้าด้านเข้าไว้!“เอาล่ะ เอาล่ะ ในเมื่อสมบัติพวกเจ้าก็เห็นแล้วเช่นนั้นก็ให้ข้าเป็นผู้ดูแลเจ้าหนุ่มนั้นถูกไหม พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกข้าจะไม่ทำให้เขากลัวข้าจะไปดูแลเฉพาะตอนที่เขาหลับเท่านั้น”เย่เทียนซื่อวางแผนเอาไว้แล้ว เพราะเขาก็เกรงว่าเจ้าหนุ่มนั้นจะช็อคตายก่อนที่จะรักษาหาย