All Chapters of จ้าวเว่ยเว่ยสาวน้อยทะลุมิติพร้อมกระจกวิเศษ: Chapter 71 - Chapter 80

บทที่ 71 ฉู่อี้เทียนชายแดนทางเหนือของแคว้นต้าเจียง“เจ้ารีบพาองค์ชายเก้าหนีไปก่อนเร็วเข้า ไม่ต้องห่วงทางนี้ เร็วเข้า นำจดหมายฉบับนี้ และกระบี่ด้านนี้ ไปให้แม่ทัพหวังหย่งเจี้ยน.. บอกว่าข้าแม่ทัพหลีชิงแห่งต้าเจียงขอทวงหนี้ที่เคยช่วยชีวิตท่านแม่ทัพหวังหย่งเจี้ยนเอาไว้”แม่ทัพหลี่ชิงแม่ทัพรักษาดินแดนของต้าเจียง ตะโกนสั่งลูกน้องคนสนิทให้รีบพาองค์ชายเก้าที่ตอนนี้บาดเจ็บจากธนูอาบยาพิษยิงเข้าที่ท้องหมดสติไปแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะให้ยาแก้พิษไปแล้วแต่ว่าองค์ชายก็ยังถือว่าบาดเจ็บสาหัสมาก พวกเขาช่วยกันพาองค์ชายเก้าตีฝ่าวงล้อมหนีออกมาจากการรอบสังหารที่มือสังหารถูกส่งมาจำนวนเกือบ 100 คน นายทหารของแม่ทัพหลี่ชิงนั้นมีเพียง 30 คนส่วนคนที่ทางตระกูลส่งมานั้นถูกวางยาพิษตายไปกว่าครึ่งแล้ว ตอนนี้พวกเขาจึงไม่อาจจะต้านยอดฝีมือที่ถูกจ้างมาเพื่อสังหารองค์ชายเก้าได้ แม่ทัพหลี่ชิงจึงตัดสินใจ ให้นายทหารคนสนิทพาหนีไป และเขาได้บอกให้พาองค์ชายเก้าที่อยู่ในรถม้านั้น ไปที่ชายแดนเพื่อที่จะหนีข้ามพรมแดนมาขอความช่วยเหลือจากค่ายทหารของต้าหมิงที่ตอนนี้มีแม่ทัพหวังหย่งเจี้ยนเป็นแม่ทัพรักษาดินแดนอยู่ ซึ่งทั้งสองคนนั้นรู้จักกันแ

บทที่ 73 ตราพระราชลัญจกรของฮ่องเต้จ้าวเว่ยเว่ยรีบให้ท่านจางเซี่ยโหย่วที่ยังอยากจะโม้กับท่านแม่ เดินมาอุ้มคุณชายท่านนี้เข้าไปด้านใน และตรงไปห้องที่ว่างอยู่ทันที จากนั้นก็มาอุ้มม่อไป่ตามไปอีกคน ขณะนั้นหมอที่มาด้วยก็ค่อยๆ ฟื้นเขาพยายามบอกเล่าอาการให้ทราบมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ จากนั้นเขาก็หลับตาลงอีกครั้งและหลับไปตรงนั้น เฟิงมิ่งจูเห็นก็เกิดอาการเวทนา เมื่อจางเซี่ยโหย่วกลับออกมาเพื่อจะโม้ต่อ นางก็ให้เขาพยุงท่านหมอท่านนี้เข้าไปในห้องพักแขกและจัดให้เขาพักผ่อน เพราะว่าจากที่เขาเล่ามาพวกเขาคงจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาหลายวันจริงๆ นอกจากนี้นางยังเตรียมห้องเอาไว้ให้พวกที่กำลังตามมาด้วยตามที่ท่านจางบอกเมื่อคนเจ็บมาถึง นางรีบเปิดไฟและเดินไปดูคนไข้คนนี้ทันที นางนำเตียงอีกหลังออกมาวางข้างๆ กันเพื่อความสะดวกในการรักษา โดยใช้ผ่าม่านกันระหว่างทั้งสองเตียง เมื่อเสร็จก็รีบมาดูอาการของคุณชายที่มีอาการสาหัสก่อน สภาพของเขาตอนนี้นั้นแย่มากตัวร้อนเป็นไฟ หน้าตาแดงก่ำไปหมด จ้าวเว่ยเว่ยจัดการเปิดดูแผลของเขาที่อาจจะเป็นสาเหตุทำให้เกิดอาการไข้ขึ้นสูงเช่นนี้ และก็เป็นอย่างที่นางคิดแผลมีอาการอักเสบอย่างรุนแรงและดูเ

บทที่ 75 พิการซ้ำซ้อนแล้วกระมัง“เพล้ง!!”แก้วไวน์ที่อยู่ในมือของเฟิงมิ่งจู ที่อยู่ๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้หลุดจากมือและตกลงไปกระแทกพื้นแตกละเอียด ไวน์แดงรสละมุมหอมกรุ่นที่อยู่ในแก้วหกกระจายเปื้อนชุดสีขาวของนางที่สวมใส่อยู่ เมื่อมองดูแล้วคล้ายกับเลือดที่กระจายอยู่อย่างไรอย่างนั้นนางถอนหายใจเล็กน้อย จากนั้นก็ยกนิ้วชี้กับนิ้วกลางขึ้นมาและชี้ไปที่แก้วที่แตกกระจายนั้น เพราะลูกสาวบอกว่าแก้วเหล่านี้ทำจากคริสตัลแท้ คุณภาพเยี่ยมมาก และราคาแพงมาก เมื่อใส่ไวน์จะทำให้ไวน์น่าดื่ม รสชาติดีมากขึ้นไม่ถึงอึดใจแก้วไวน์ที่แตกละเอียดใบนั้นก็กลับมาอยู่ในมือนางในสภาพ กริบเช่นเดิม ...ใช่แล้วเมื่อแตกก็ทำให้กลับมาใหม่สิ จะยากอะไร คนมันมีฝีมือนี้น่า นางคิดอยู่คนเดียว...ตอนนี้ที่จวนเฟิงนั้นเติมไปด้วยคนไข้ก็ว่าได้ ไหนจะท่านน้า คุณชายที่ถูกพิษ และคุณชายอีกคนที่ถูกธนูยิงมานั้นด้วย ที่นี่เหมือนจะกลายเป็นสถานพยาบาลเข้าไปทุกทีแล้วเฟิงเว่ยเว่ยคิด ส่วนท่านหมอที่มากับคุณชาย2คนนั้น กลับไปพร้อมกับนายทหารที่มาส่งตั้งแต่เช้าวันต่อมาแล้ว ตอนนี้จ้าวเว่ยเว่ยนั้นค่อนข้างวุ่นที่เดียวนางต้องขึ้นวอร์ดในตอนเช้ากับท่านผีหมอเย่ท

บทที่ 77 ข้าเจอเขาก่อน“เช่นนี้จะทำอย่างไรดีเล่า หากว่าแขนขวาของเจ้าเล็กใช้ไม่ได้แบบนี้ จะให้เจ้าเสี่ยวถังหยวนป้อนอาหารป้อนน้ำ เจ้านั้นก็มือไม้หยาบกระด้าง ข้าเกรงว่าเจ้าเล็กจะไม่ยอมกินนะสิ เอ… หรือว่าจะไปขอร้องให้แม่นางชุ่ยชุ่ยมาช่วยดูแลบ้างเป็นบางครั้งดีนะ”ใต้เท้าหวังบ่นคนเดียวด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง ทำให้ได้ยินกันทั้งสามคน“ไม่ได้นะเจ้าคะ ไม่ได้!!! เออ เออ ข้า.. ข้าหมายถึงว่า..เออ... เอาเป็นว่าไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านพ่อสามี แม่นางชุ่ยๆ อะไรนั้นอาจจะทำงานได้ชุ่ยเหมือนชื่อของนางก็เป็นได้ อีกอย่างนางเป็นสาวเป็นนางจะมาดูแล สามีของข้าได้อย่างไรกัน และข้าก็อยู่ตรงนี้ ข้าเจอเขาก่อน ถึงแม้ว่าเขาจะจำข้ายังไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ข้ามีวิธีเจ้าค่ะ ครั้งที่แล้วข้าได้เขามาอย่างไร ครั้งนี้ก็จะไม่ให้หลุดมือไปได้หรอก" ..เฟิงเว่ยเว่ยถึงไอออกมาอย่างแรงในความหลุดของท่านแม่ที่รักของนาง..5555 “ท่านแม๊...ไม่กั๊กไม่เก็บอาการแล้วหรือเจ้าคะ แล้วๆ ที่ว่าครั้งที่แล้วท่านได้ท่านพ่อมาอย่างไร นี่มันอย่างไรกันเจ้าคะ? อย่าเพิ่งไปเจ้าคะท่านแม่…ท่านแม๊!! มาเหลาให้ข้ากับท่านตาฟังก๊อนนน… ตกลงเรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่ ตกลงใครเ

​ บทที่ 79 ข้าขอปล่อยมือจากเจ้าชั่วนิรันดร์“เพล้ง!!"ข้าไม่กิน! เจ้าไปให้พ้นเดี๋ยวนะข้าไม่อยากจะเห็นหน้าเจ้า”น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของคุณชายดังขึ้นเมื่อได้รับรู้ว่าคนที่กำลังป้อนอาหารป้อนน้ำเขาอยู่นั้นคือแม่นางเฟิงมิ่งจูนั้นเอง…จากนั้นก็มีเสียงที่เหมือนกับคนกำลังเก็บเศษกระเบื้องที่ถูกเขาปัดตกและมีน้ำแกงบางส่วนที่หกรดแขนของเขาเพราะว่าเขารู้สึกถึงความร้อนที่ราดรดลงมา มือซ้ายของเขากำแน่น“ยังไม่ไปให้พ้นอีก ไปสิข้าไม่อยากให้เจ้าอยู่ที่นี้ ไม่อยากอยู่ใกล้ไม่เข้าใจหรืออย่างไร?”น้ำเสียงที่ใช้ยังคงเกรี้ยวกราดเช่นเดิมเฟิงมิ่งจูเห็นแขนของเขาที่แดงจากน้ำแกงที่ลวกก็รีบน้ำผ้าเย็นมาค่อยๆ ประคองทันที หวังหย่งเล่อใช้มือซ้ายของเขาคว้าผ้ามาและขวางสุ่มสี่สุ่มห้า ผ้าผืนน้อยนั้นปลิวไปโดนที่ใบหน้าของนางพอดี เฟิงมิ่งจูค่อยๆ จับผ้าออก นางสูดหายใจเข้าปอดลึก เหมือนพยายามจะอดทนอดกลั้นเพราะว่าที่เขาเป็นเช่นนี้อาจจะเพราะว่าเขากลัวว่าตัวเองจะใช้แขนไม่ขวาไม่ได้อีกต่อไปเสียงหวานของนางยังคงดังขึ้นพยายามปลอบโยนให้หวังหย่งเล่อที่กำลังโกรธเคือง อาจจะเป็นเพราะแขนที่บาดเจ็บของเขาทำให้เขาหงุดหงิด นางจึงไม่อยากให้เขาต้อง