All Chapters of จ้าวเว่ยเว่ยสาวน้อยทะลุมิติพร้อมกระจกวิเศษ: Chapter 91 - Chapter 100

บทที่ 92 แม่สื่อณ จวนเฟิงเมืองหลวงแคว้นต้าหมิง“กระหม่อมไร้ความสามารถ องค์ชายเก้าโปรดลงโทษกระหม่อมด้วยพะยะค่ะ”แม่ทัพรักษาดินแดนหลี่ชิง ตอนนี้คุกเข่าอยู่ต่อหน้าขององค์ชายเก้าหรือฉู่อี้เทียน แม้ว่าร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่เขาก็ยังลุกขึ้นมาเพื่อมาหาองค์ชายเก้าและเอ่ยขอรับโทษจากพระองค์“ลุกขึ้นเถอะ เรื่องทั้งหมดหาใช่ความผิดของท่านไม่ ท่านทำดีที่สุดแล้วท่านแม่ทัพ” องค์ชายเก้าไม่ได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เขานั่งเอนหลังพักผ่อนข้างหน้าต่างอยู่“ขอบพระทัยพะยะค่ะ” แม่ทัพหลีชิงเอ่ยและค่อยๆ ลุกขึ้นมา ในตอนนั้นม่อไป่ได้นำเก้าอี้มาให้เขานั่งตามคำสั่งขององค์ชายเก้า เพราะถึงอย่างไรเขาก็ยังเป็นคนป่วยเช่นพระองค์จะให้ยืนหรือคุกเข่าคงจะไม่ถูกต้องนัก อีกอย่างองค์ชายเก้านั้นไม่ได้เคร่งครัดในเรื่องพวกนี้มาก อย่างที่ทราบพระองค์มักจะคิดว่าตัวเองคือ คุณชายฉู่มากกว่าจะเป็นองค์ชายเก้าเสียอีก“ตอนนี้ครอบครัวของข้าเป็นอย่างไรบ้างท่านแม่ของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?” ฉู่อี้เทียนนั้นไม่ได้ห่วงตัวเองมากนัก เขาคิดถึงท่านแม่มากกว่าเพราะว่าตอนนี้ท่านแม่ของเขายังอยู่ในวังอยู่ และหากว่าพี่ห้าหาตราพระราชลัญจกร ไม่เจอไม่แ

บทที่ 94 การผ่าตัดครั้งประวัติศาตร์ของแคว้นต้าหมิง"คุณชายหวังไม่ต้องเป็นกังวลใดๆ เลยนะขอรับ"ฟู่จิ้งอวิ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงปลอบโยน"ท่านหมอน้อยนั้นเก่งมาก อย่างที่ท่านรู้ว่าท่านหมอน้อยนั้นมือขาด ก็สามารถต่อให้กับญาติผู้น้องของท่านมาแล้ว และยังจะมาต่อขาที่ขาดให้ข้าอีก ท่านเพียงแต่มีแผลที่ศีรษะและจะเอาเลือดที่ยังเอาออกไม่หมดจากสมอง ต้องผ่าหัว เออ เออ... ข้าคิดว่าไม่น่าจะเกินความสามารถของท่านหมอน้อยไปได้"ฟู่จิ้งอวิ่นนั้นพยายามรวบรวมคำปลอบใจจากหลายๆ แหล่งมาผสมผสานกัน แต่ดูเหมือนว่า กรณีของคุณชายหวังนั้นจะหนักสุด เพราะนั่นคือการผ่าตัดหัว! ผ่าหัวเลยน่ะ ไม่เคยมีใครทำมาก่อนด้วย ทำให้เขาคิดจะหาคำปลอบที่พอจะเบาๆ ไม่ค่อยจะได้ผล เขาจึงหยุดพูด มองไปรอบๆ ห้องอย่างจะขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ"ข้าว่า... พวกเราช่วยกันปลอบคุณชายหวังหน่อยเถอะขอรับ อย่าได้ทิ้งภารทิ้งให้ข้าคิดคนเดียวเช่นนี้"ฟู่จิ้งอวิ่นเมื่อเห็นว่าคำปลอบใจของเขานั้นดูเหมือนจะน้อยไป และไม่ค่อยได้ผลเขาจึงได้เอ่ยเรียกเพื่อนๆ ให้ช่วยเขาปลอบใจคุณชายน้อยหวังหย่งเล่อบ้าง ส่วนเพื่อนๆ ที่พากันเฮโลเข้ามาในห้องนั้น บ้างก็นั่งรถเข็นมานั้นคือเฟิงเสวี

บทที่ 96 ตระกูลเฟิงผู้นำแฟชั่นในขณะที่ทางพระราชวังออกประกาศเรื่องการแต่งตั้งจวิ่นจูเฟิงเว่ยเว่ยนั้น ก็ทำให้เกิดกระแสที่คนในเมืองหลวงต่างก็หันมาจับตามองตระกูลของจวิ่นจูมากขึ้น ไม่ว่าพวกนางจะทำอะไรมันจะเป็นที่สังเกตและเป็นที่พูดถึงเสมอทั้งเรื่องความดีความชอบที่จวิ่นจูนั้นได้ช่วยเหลือมอบขอบบริจาคมากมายไปช่วยชาวบ้านที่ประสบภัย และหลายครั้งที่นางได้ช่วยเหลือผู้คนและไหนจะคนป่วยที่ล้วนแต่อาการสาหัสที่นางรับรักษาจนหายดี และมาตอนนี้นางยังสามารถที่จะผ่าตัดรักษาอาการตาบอดของคุณชายเล็กของตระกูลหวังได้ ซึ่งเป็นการพลิกประศาสตร์ของวงการแพทย์ของต้าหมิงครั้งใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งก็ว่าได้ ดังนั้นทุกครั้งที่พวกนางขยับทำอะไรชาวเมืองมักจะเอาอย่างหรืออยากจะทำตามทั้งนั้นขณะที่ตระกูลเฟิงของแม่นางเฟิงมิ่งจูเป็นที่จับตามองของคนทั้งเมืองอยู่นั้น ก็เกิดกระแสบางอย่างขึ้นมาในเมืองหลวงอีกแล้ว นั้นคือคุณชายเล็กหวังหย่งเล่อของตระกูลหวังนั่นเอง ตอนนี้ชาวเมืองหลวงนั้นเริ่มทราบบ้างแล้วว่าเขาคือสามีของแม่นางเฟิงมิ่งจูและเป็นพ่อของเด็กๆ ของตระกูลเฟิงทั้งสามคน และเพราะว่าตอนนี้แผลผ่าตัดของเขานั้นเริ่มจะหาดีแล้วและดวงตาก็ส

บทที่ 98 จวิ่นจู่ทวงของรางวัล“เช่นนั้นก็ตกลงไปเลยเพคะในเมื่อเขาให้ของมาแบบไม่มีข้อผูกมัดเราก็รับเอาไว้เถอะ”จวิ่นจูเว่ยเว่ยเอ่ยพลางนึกถึงใบหน้าที่แสนหล่อเหลาของคุณชายฉู่อี้เทียนพลางคิดว่า นี้นางเจอสายเปย์ที่แทร่จริงเข้าแล้วกระมัง....“แล้วเจ้าต้องการส่วนแบ่งที่องค์ชายเก้าให้มาคราวนี้หรือไม่?”หยางเฟยหลงนั้นอดดีใจไม่ได้ที่นังหนูจวิ่นจู่นั้นให้เขาตอบรับของเหล่านั้นอย่างน้อยหนาวนี้ก็คงจะสามารถเพิ่มอาหารให้ราษฎรของพระองค์ได้บ้าง“เช่นนั้นก็แบ่งผ้าไหมมาให้หม่อมฉันสัก 10,000 พับก็แล้ว พวกข้าว เกลือ ธัญพืชข้าไม่ต้องการเพคะให้พระองค์ไปเลย รวมทั้งเงินตำลึงและของอื่นๆ พระองค์นำไปแจกจ่ายได้เลยเพคะ”นางใจกว้างอยู่แล้ว จะอยากได้ทำไม นางมีของเหล่านั้นมากเท่าที่ต้องการอยู่แล้ว ให้ฮ่องเต้เอาไปแจกประชาชนเถิด“จริงหรือ!! ดี ดี ดี เช่นนั้นผ้าไหมนี้ข้าจะได้แบ่งไปให้ฮองเฮาเอาไปแจกบรรดาสนมของข้าบ้าง เฮ้ออ พวกนางลำบากกับข้ามากแล้วจริงๆ”หยางเฟยหลงพูดเหมือนบ่นกับตัวเอง จากนั้นเขาก็ยกไวน์ขึ้นจิบอีกครั้งเมื่อแบ่งของที่ได้เป็นค่านายหน้ามาแล้ว จวิ่นจู่ก็เอ่ยขึ้นมาว่า“ฮ่องเต้เพคะ คือว่าหม่อมฉันว่าจะถามหลายครั้

บทที่ 100 หากว่าท่านสามารถขอพรได้หนึ่งข้อท่านจะขอสิ่งใด?“ข้าจะต้องได้ไปกับเจ้าด้วย! ข้าไม่ยอมให้เจ้าไปเสี่ยงคนเดียวหรอกนะ”หวังหย่งเล่อที่ตอนนี้หายดีและผมก็เริ่มยาวแล้ว ได้รู้มาว่าอีก 2วันข้างหน้าเฟิงมิ่งจูภรรยาที่รักของเขาจะเดินไปที่แคว้นต้าเจียงกับองค์ชายเก้า เขาก็พูดขึ้นมาในทันที“ท่านจะไปทำไม ท่านไม่มีวิทยายุทธ์ด้วยซ้ำ ท่านไปก็เป็นตัวถ่วงของพวกข้ามากกว่า”ท่านแม่ก็ไม่รักษาน้ำใจท่านพ่อเลย นางจัดเต็มมาก ทำให้ตอนนี้หวังหย่งเล่อต้องหันมาขอความช่วยเหลือจากลูกสาวจวิ่นจู่ของเขาอีกครั้ง“ลูกพ่อเจ้าช่วยพูดกับท่านแม่ของเข้าหน่อยเถอะ พ่ออยากจะไปด้วย พ่อเป็นห่วงท่านแม่ของเจ้าน่ะหากจะให้นางไปที่แคว้นนั้นคนเดียว นะ นะ ช่วยพ่อพูดหน่อยอีกอย่างนางเป็นหญิงจะให้ไปต่างแคว้นคนเดียวได้อย่างไรกัน”ท่านพ่อคิดพยายามหาเหตุผลมากมายมาโน้มน้าวให้ลูกสาวช่วยพูดให้เขาไปด้วยให้ได้“ไม่ต้องเลย! ไม่ต้องเลย เรื่องใหญ่แบบนี้เจ้าทำไม่ได้หรอกเจ้าพาเจ้ารองไปโรงเรียนโน้น ไม่ใช่ว่าโรงเรียนของลูกจะเปิดแล้วมิใช่รึ วิชาอะไรก็ไม่มียังอยากจะไปเกะกะข้าอีก”ท่านแม่บ่นเสียงดังให้ได้ยินกันทุกคน ถึงความสามารถที่ไม่ค่อยมีของท่านพ่อ