All Chapters of จ้าวเว่ยเว่ยสาวน้อยทะลุมิติพร้อมกระจกวิเศษ: Chapter 101 - Chapter 110

บทที่ 101 ทุกอย่างต้องใช้เงินหนึ่งเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก ลมหนาวและหิมะยังคงพัดกระหน่ำแคว้นต้าหมิง เพราะหิมะตกหนักหลายพื้นที่ และด้วยเหตุนี้ถนนหลายสายจึงถูกปิด โชคยังดีที่ขบวนตัวแทนขององค์ฮ่องเต้นั้นได้เดินทางไปช่วยเหลือประชาชนตั้งแต่ 2 เดือนก่อนทำให้ตอนนี้ถึงแม้ว่าจะหนาวเหน็บเพียงไหนแต่ว่าในครัวของพวกเขาก็ยังคงมีอาหารผ้าห่มที่เป็นของพระราชทานจากองค์ฮ่องเต้ของพวกเขา ทำให้พอจะอุ่นท้องไปได้ในแต่ละวัน ชาวบ้านต่างมองไปที่หิมะที่ตกกระหน่ำอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงเลยพลางคิดว่า ฤดูหนาวปีนี้ค่อนข้างหนาวกว่าปกติมาก ว่ากันว่าหิมะตกเป็นสัญญาณบอกว่าเป็นปีที่อุดมสมบูรณ์ แต่ถ้าหากว่าหิมะตกหนักมากเกินไปก็จะกลายเป็นหายนะ พวกเขาเงยหน้ามองไปที่ท้องฟ้าที่มืดอึมครึมไปทั่ว มองไปทางไหนก็เห็นเพียงสีขาวของหิมะ พวกเขาต่างก็เฝ้ารอให้ฤดูหนาวในครั้งนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็วทีณ จวนเฟิงจวิ่นจู่เว่ยเว่ยนั้นนั่งอยู่ในสวนมุมโปรดของนาง พลางคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆ มากมายที่เกิดขึ้นตั้งแต่นางทะลุมิติมาอยู่ในยุคโบราณและได้มาอยู่ในยุคของราชวงค์ต้าหมิงแห่งนี้ ตั้งแต่การทำให้ชีวิตครอบครัวของนางดีขึ้น การที่ได้ทราบว่าท่านแม่เป็

​บทที่ 103 ข้อตกลงความร่วมมือของทั้งสองแคว้น“เช่นนั้นพวกเรามาทำความตกลงกันเถิดพะยะค่ะ”เป็นฮ่องเต้องค์ใหม่เอ่ยขึ้นมา“ได้เช่นนั้นพวกเรามาทำความตกลงกัน”ฮ่องเต้คนยากจนตอบรับทันที“ในข้อที่จวิ่นจู่เสนอมานั้นข้าเห็นด้วยทุกประการรวมทั้งเรื่องการสร้างโรงพยาบาลและสถานพยาบาลให้ทั่วแคว้น แต่พวกท่านก็ทราบว่าแคว้นของข้านั้น ยิ่งใหญ่และร่ำรวยมาก (ยังจะย้ำอีกนะ) หากว่าการจะสร้างโรงพยาบาลมากมายจำเป็นจะต้องใช้เวลาพอสมควรและควรมีผู้ที่ดำเนินการที่มีความสามารถและเข้าใจอย่างลึกซึ้ง ข้าขอเสนอว่าข้าต้องการจวิ่นจู่เว่ยเว่ยเป็นผู้ดำเนินงานเองและย้ายไปอยู่ที่แคว้นต้าเจียงของข้า เพื่อว่าจะได้สะดวก ส่วนแคว้นของพระองค์ที่ไม่ใหญ่มากนั้นข้าคิดว่าคงจะใช้เวลาไม่นานในการก่อสร้างหรอกตกลงหรือไม่พะยะค่ะ”ได้ทีเอาใหญ่เลย ฮ่องเต้องค์ใหม่ของแคว้นต้าเจียงเอ่ยข้อเสนอขึ้นมาทันที“ท่านจะให้จวิ่นจู่ของพวกข้าไปในอยู่ที่แคว้นของท่านในฐานะของอะไร นางเป็นหญิงท่านอยากจะให้ไปก็ไปได้เช่นนั้นรึ?”ฮ่องเต้คนยากในเมื่อสู้ความจริงที่ว่าเขารวยกว่าไม่ได้ เขาก็ยกสิ่งที่แคว้นนั้นไม่มีและต้องการมากที่สุดเข้าสู้ (ไม่ถามเจ้าตัวเขาเลยนะ เพคะ)

บทที่ 105 คนที่ควรจะมาก็ต้องมา“เจ้ารู้ว่านางอยู่ที่ใดเช่นนั้นรึ?” เหลียนฟงเงยหน้ามองภูติขาว ดวงตาของเขาแฝงความโหดเหี้ยมเอาไว้หลายส่วนตอนนี้เขาตั้งตัวเองเป็น หัวหน้าสำนักพลังจิตพยัคฆ์ทมิฬที่เป็นพลังจิตสายมืดเท่านั้นที่พวกเขามุ่งฝึกฝน ในส่วนของลูกศิษย์ในสำนักส่วนหนึ่งเป็นคนของพรรคมารที่มาช่วยเขาทำลายสำนักเฟิงหวงเมื่อหลายปีก่อน หลังจากเหตุการณ์การทำลายล้างสำนักเฟิงหวง เหลียนฟงได้เปลี่ยนชื่อสำนักเพื่อลบรอยอดีตให้หมด และประกาศจุดยืนของเขาอย่างชัดเจนด้วยการตั้งชื่อขึ้นมาใหม่นั้นคือ สำนักพยัคฆ์ทมิฬที่เต็มไปด้วยลูกศิษย์ที่โหดเหี้ยมไร้ความปราณีพวกเขารับงานสกปรกทุกประเภท ทั้งจากในยุทธภพ และจากผู้ที่มั่งคั่งต้องการจ้างวานพวกเขา ชื่อเสียงของเหลียนฟง โด่งดังไปทั่ว เขาฝึกฝนพลังจิตด้านมืดจนแกร่งกล้า กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอาถรรพ์และเวทมนตร์ชั่วร้ายภายใต้การนำพาของเหลียนฟง สำนักพยัคฆ์ทมิฬรุ่งเรืองขึ้นอย่างรวดเร็วเหล่าลูกศิษย์คนเลวของเขามีจำนวนมากถึง 200 คน แต่ความรุ่งเรืองนี้มาพร้อมกับความชั่วร้าย เหลียนฟงใช้พลังของเขาเพื่อกดขี่ ทำร้าย และเอาเปรียบผู้อื่นเขาไม่สนความดี ความชั่ว เขามุ่งมั่นเพียงอย

บทที่ 107 ไม่ต้องมาข้าจะไปหาพวกเจ้าเองภูติขาวที่อยู่ๆ ก็เดินมาเจอตอใหญ่อย่างหวังหย่งเล่อเข้าอย่างจัง สภาพของเขาตอนนี้นั้นสามารถให้คำนิยามได้อย่างเดียวคือ เลอะ แขนซ้าย ขาขวาหักหลายท่อน ไหนจะบาดแผลมากมายเต็มตัวไปหมดเอาเป็นว่าหวังหย่งเล่อนั้นเขาเหลือเพียงชีวิตเขาเอาไว้เพื่อให้กลับไปบอกเจ้าสำนัก สุนัขทมิฬ อะไรสักอย่างที่ส่งเขามา (เขาชื่อสำนักพยัคฆ์ทมิฬจ้าพ่อ พยัคฆ์ ไม่ใช่สุนัข)“เจ้ากลับไปบอกเจ้าสำนักของเจ้าว่า ไม่ต้องมาข้าจะไปหาเขาเอง ให้เขาเตรียมตัวเอาไว้ให้ดีก็พอ อยากจะเจอเมียของข้านักมิใช่รึ”หลังจากซ้อมเจ้าภูติขาวชะตาขาดคนนี้เสร็จก็สั่งความไป และไล่ส่งออกไปจากพื้นที่ของเขาทันที หวังหย่งเล่อนั้นไม่สนใจว่าเขาจะกลับไปที่สำนักเขาอย่างไร หรือจะกลับไปบอกทันหรือไม่ เพราะว่าตอนนี้ เขากลับมาที่จวนและเดินไปบอกเมียรักว่าเขาจะไม่อยู่สักระยะ ให้สี่แม่ลูกอยู่จวนกันดีๆ ก่อนจะหันหลังและเดินออกจากจวนทันที สองแม่ลูกได้แต่สั่นหัวพลางคิดว่าท่านพ่ออาจจะไปหาควายมาเลี้ยงเพิ่มอีกก็เป็นได้ เพราะตอนนี้ที่จวนของพวกนางนั้นมีคอกควายขนาดใหญ่เกิดขึ้นแล้ว เฟิงมิ่งจูนั้นไม่พอใจมากนางจึงไล่ให้เขาเอาควายของเขาออกไปอย

บทที่109 ข้าต้องการเวลา“ต่อไปนี้สำนักแห่งนี้คือสำนักพลังจิตเฟิงหวง ข้าคือรองเจ้าสำนัก ส่วนเจ้าสำนักตัวจริงนั้นยังไม่มา คิดว่าอีกไม่นานนางก็คงจะว่างมาที่นี่”หวังหย่งเล่อที่ตอนนี้เดินขึ้นไปนั่งบนตำแหน่งเจ้าสำนักและพูดขึ้นมา“งานสกปรกทุกชนิดที่พวกเจ้าเคยทำให้หยุดให้หมด และเปิดรับลูกศิษย์ใหม่อีกครั้ง ส่วนพวกเจ้ามีทางเลือก เพียงหนึ่งทางเท่านั้นคือ สวามิภักดิ์ต่อข้าเพียงคนเดียว”เมื่อเขาเอ่ยเสร็จ ก็มีเสียงเล็กๆ ดังขึ้นมาจากแถวด้านหลังสุดของเหล่าศิษย์เก่าของสำนัก เอ่ยเบาๆ เหมือนคุยกันเองสองคนว่า“หากว่ามีแค่ทางเดียวจะเรียกว่าทางเลือกได้อย่างไรกัน เขาเรียกว่าบังคับ!!!”จากนั้นสายตาเกือบสิบคู่ก็พุ่งไปหาเจ้าของเสียงนั้นทันที ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเห็นด้วยที่เจ้านี่พูด แต่เจ้าจำเป็นต้องพูดออกมารึ เจ้าโง่!! สายตาประนามเหล่านั้นทำให้เจ้าคนที่พูดแทบจะเงยหน้าไม่ขึ้นเลยทีเดียว....เจ้านั้นเหมือนจะรู้ตัวว่าคิดเสียงดังไปจึงได้ค่อยๆ ก้มหน้ามองหามดหาแมลงบนพื้นอย่างแข็งขันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาอีกเลย…“ส่วนงานที่พวกเจ้าจะรับต่อไปนั้นคืองานสำนักคุ้มภัย รับดูแลคุ้มครองสินค้าและบุคคลสำคัญของทั้งสองแคว้น และคอยช่วย