All Chapters of จ้าวเว่ยเว่ยสาวน้อยทะลุมิติพร้อมกระจกวิเศษ: Chapter 81 - Chapter 90

บทที่ 82 หลบหนี“คุณหนูจะไปจริงๆ หรือเจ้าคะ?” เสี่ยวเป่าสาวใช้ของถังลี้อิงนั่งลงแล้วช่วยนายสาวของนางเก็บของถังลี้อิงหยิบมีดที่ท่านพ่อให้ไว้ป้องกันตัวใส่ในห้อผ้าไปด้วย เพราะว่านางตั้งใจจะเดินทางไปชายแดนจำเป็นต้องมีอาวุธเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้ป้องกันตัวเองได้“ข้าจำเป็นต้องไป หาไม่แล้วข้าคงจะเป็นของเล่นให้เขาคนนั้นดูถูกเหยียบหยามอีกนาน ถึงอย่างไรข้าก็เป็นถึงลูกแม่ทัพ ตระกูลถังของข้ามีเกียรติมีศักดิ์ศรีพอ ข้าคิดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นข้าได้ชดใช้ความผิดของตัวเองมาพอแล้ว ต่อไปข้ากับเขาคนนั้นก็ให้ต่างคนต่างไป ข้าจะไปอยู่ชายแดนกับท่านพ่อ”ถังลี้อิงตัดสินใจเด็ดขาด คนเราหากถูกรังแกซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันจะมีช่วงเวลาหนึ่งที่จะต้องฮึดสู้ขึ้นมาบ้าง เหมือนกับกระต่ายที่หากว่าจนตรอกมันก็ยังหันมากัดคนได้ นางก็เช่นกันตลอดเวลาเกือบปีที่นางตกเป็นเบี้ยล่างให้กับชายที่โหดร้ายคนนั้นโดยเขาใช้ความผิดพลาดที่ภรรยาของเขามาเข้าช่วยนางจนตัวเองตกน้ำและป่วยอยู่นานในที่สุดภรรยาของเขาก็เสียชีวิต ชินอ๋องนั้นกล่าวโทษว่าทั้งหมดเป็นความผิดของนางที่ตกน้ำ และทำให้ภรรยาของเขาจำเป็นต้องกระโดดลงไปช่วยเหลือ ทุกครั้งที่เขาพบเจอนา

บทที่ 84 นางคือญาติผู้น้องของข้าฤดูหนาวมาเยือนแล้ว แม้หิมะจะยังไม่ตก แต่ความหนาวเย็นก็แผ่ปกคลุมไปทั่ว ชาวบ้านส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะผิงไฟคลายหนาวภายในบ้าน ปีนี้นับว่าโชคดี พวกเขาได้รับความช่วยเหลือจากครอบครัวของแม่นางจ้าวเม่ย ทำให้มีเงินเพียงพอที่จะซื้อหาอาหาร เสื้อผ้า ผ้าห่มใหม่แม่นางจ้าวเม่ยยังได้มอบหมายให้เมียหัวหน้าหมู่บ้านเปิดร้านค้า เพื่ออำนวยความสะดวกให้ชาวบ้าน ไม่ต้องเดินทางไกลเข้าเมือง หาซื้อของจำเป็นในช่วงฤดูหนาวที่อากาศหนาวเย็นด้วยความเมตตาของแม่นางจ้าวเม่ย ปีนี้นับได้ว่า ชาวบ้านเลียงมีความสุขกันทั่วหน้า ยามเช้าเสียงไก่ขันปลุกให้ผู้คนตื่นจากหลับกลิ่นหอมของอาหารโชยมาแตะจมูก เด็กๆ ต่างวิ่งเล่นในลานบ้านของตัวเองอย่างร่าเริง เสียงหัวเราะของพวกเขา ดังก้องไปทั่วหมู่บ้านไม่ไกลจากทางเข้าของหมูบ้านเลียงมากนักมีรถม้าหรูหราคันใหญ่กำลังวิ่งอย่างเร็วพุ่งตามถนนมา มันขับเลยผ่านบ้านของชาวบ้านไปเลยไปจนกระทั่งจอดสนิทที่เรือนสี่ประสานหลังใหญ่ใหม่เอี่ยมที่เพิ่งสร้างเสร็จไม่นาน เฟิงมิ่งจูกระโดดลงจากรถม้าและเดินไปเปิดประตูบ้าน แม้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะปิดล็อกเอาไว้อย่างดี แต่ว่ามันไม่ใช่อุปสรรคห

บทที่ 86 สร้างเรือนพักฟื้นคนไข้“อาการของพระองค์นั้นเหมือนกับอาการของหญิงที่แพ้ท้องตอนตั้งครรภ์ แต่ทว่าพระองค์ไม่มีพระชายา หม่อมฉันจึงได้คิดว่าพระองค์อาจจะเป็นโรคที่ร้ายแรงจนข้าไม่อาจจะรักษาได้เพคะ”หยางไป่หลงเมื่อได้ยินที่หมอน้อยคนนี้บอกก็ตกใจเล็กน้อย จากนั้นดวงหน้าอ่อนหวานชวนรังแกของคนๆ นั้น ก็ลอยมาที่หน้าของเขา เขาเหม่อลอยและเอ่ยออกมาเบาๆ เหมือนกับพูดกับตัวเองมากกว่าจะบอกท่านหมอว่า“มีสิ..ข้ามี...”เฟิงเว่ยเว่ยนั้นได้ยินที่เขาพูดแต่ว่านางทำเป็นไม่ได้ยินและเอ่ยถามว่า“อะไรนะเพคะ ชินอ๋องว่าอะไรหม่อมฉันได้ยินไม่ชัดเจนนั้น”“เออ! เออ! ไม่มี ไม่มีอะไรหรือ แล้วหากว่าคนที่มีอาการเช่นที่ท่านหมอว่าเขาทำอย่างถึงจะหายหรือ?”ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเป็นโรคเช่นที่หมอน้อยคนนี้บอกจริงๆ ก็ได้เดี๋ยวจะให้องครักษ์ไปพาตัวมาก็แล้วกันจะได้ถามให้รู้แน่ไปเลย เพราะนี้ก็ถึงวันที่นัดหมายที่จะพบกันพอดีเลย แล้ว แล้วถ้าหากว่านางเป็นเช่นที่หมอน้อยบอกจริงๆ เล่า แล้วเขาจะทำอย่างไรดี หากว่าหญิงสาวคนนี้มี...เออ.. มีลูกของเขาอยู่ท้องของนางจริงๆ เขาจะทำเช่นไรดี? ...“อาการนี้จะคงอยู่ประมาณ 3- 6 เดือนแล้วแต่คนเพคะ ส่วนการรักษ

บทที่ 88 ภัยหนาว“ทะ ท่านคือท่านพ่อของข้าจริงๆ หรือขอรับ ไม่ใช่ ไม่ใช่ว่าเป็นคุณชายหวังหย่งเล่อหรอกหรือ”เฟิงหลินเฟยนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนมองไปแขนที่ถูกมือใหญ่แข็งแรงของชายที่บอกว่าเป็นพ่อจับเอาไว้ เขามองไปที่ดวงตาที่มองไม่เห็นของชายคนนี้“พ่อคือ พ่อของเจ้า เมื่อก่อนพ่อชื่อจ้าวหลีเฉิง แต่ว่าตอนนี้พ่อชื่อหวังหย่งเล่อ แต่ไม่ว่าจะชื่ออะไรพ่อก็คือพ่อของเจ้า ในตอนนั้นพ่อไม่สบายเลยจำลูกไปไม่ได้ พ่อขอโทษเจ้าด้วยนะลูกรัก มานี่มา เจ้ามาให้พ่อกอดเจ้าหน่อยและน้องสาวของเจ้าเล่านางอยู่ที่ใดหรือ นางไม่ได้มากับเจ้าด้วยหรือ?”ขณะที่พูดเขาก็พยายามจะใช้มือข้างที่ไม่ได้เข้าเฝือกของตัวเองกอดลูกชายเอาไว้ ซึ่งตอนแรกเฟิงหลินเฟยก็ขัดขืนเล็กน้อยแต่พอเขาบอกว่าเขาไม่สบายเลยจำไม่ได้ ลูกชายของเขาก็ค่อยๆ เข้ามาให้เขากอด ในตอนนั้นเองประตูห้องของเขาก็ค่อยๆ เปิดออกมาอีกครั้งแต่ใบหน้าที่โผล่เข้ามาก็เป็นหน้าเล็กเท่าฝ่ามือที่แสนจะน่ารักของเจ้าเล็กนั้นเอง นางเดินตามพี่ชายมาและเมื่อเห็นเขาเข้ามาในห้องคนป่วยอย่างที่ท่านแม่บอก นางยืนรออยู่นานพี่รองก็ไม่ออกไปสักที นางจึงได้เปิดประตูเข้ามาดูนะสิเมื่อเฟิงหลินเฟยเห็นว่าคนที่เปิดป

บทที่ 90 “พรอันศักดิ์สิทธิ์นี้…..จงเป็นดั่งที่ท่านปรารถนา”แสงสว่างจ้า นั้นเจิดจรัสราวกับดวงอาทิตย์ยามเช้า มันส่องผ่านลวดลายอันวิจิตรบรรจงของกระจกทันใดนั้นเอง ปรากฏการณ์อันน่าทึ่งก็เกิดขึ้นแสงสว่างทั้งสองดวงรวมเข้าหากันกลายเป็นลำแสงพลังงานอันยิ่งใหญ่ ลำแสงนั้นส่องสว่างจ้าจนเฟิงเว่ยเว่ยต้องหรี่ตาลงอากาศรอบตัวเริ่มสั่นสะเทือนเสียงลมหวีดหวิวดังก้องไปทั่วห้องราวกับว่ามิติอื่นกำลังถูกเปิดเผยเฟิงเว่ยเว่ยรู้สึกเหมือนถูกดูดกลืนเข้าไปในแสงสว่างนั้นร่างกายของนางเบาหวิวไร้ซึ่งน้ำหนักเมื่อแสงสว่างจางลงเฟิงเว่ยเว่ยพบว่าตัวเองยืนอยู่ในสถานที่แปลกตาท้องฟ้าสีม่วงครามเต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยพลังงานลี้ลับ ตรงหน้าของเฟิงเว่ยเว่ยปรากฏร่างโปร่งใสของหญิงสาวคนหนึ่ง หญิงสาวผู้นั้นมีใบหน้าที่งดงามมาก ผมของนางเป็นสีเงินยวง ดวงตาสดใส ทั่วทั้งร่างเหมือนกับมีแสงเงินแสงทองส่องประกายออกมา รอยยิ้มของนางอบอุ่นและอ่อนโยน ข้างๆ ร่างของนางนั้นคือ ร่างสูงโปร่งหล่อเหลาราวกับเทพจากสวรรค์ ร่างกายของเขาก็โปร่งใสและมีแสงทองส่องรอบๆ เช่นกันเขายืนยิ้มและมองมาที่นางด้วยดวงตาแห่งความเคารพและสำนึกบุญคุณ