All Chapters of ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม3 (จบบริบูรณ์): Chapter 41 - Chapter 50

“ใบหน้าท่านอย่างไรเล่าเจ้าคะ เอ่อ...มันดูตึงจนเสมือนจะแตกปริเสียให้ได้”สิ้นคำนั้น มือหนาเผลอยกมือขึ้นลูบแก้มสาก ก่อนจะหันไปมองยังน้องสาวที่ส่งสายตาลอดม่านหมวกออกมา ทำให้เรียวปากของหรู่จงค่อย ๆ คลี่ออกจนกลายเป็นยิ้มกว้าง ความใสซื่อในสายตาคู่งามทำให้เขามิรู้จะตำหนิน้องสาวได้“ข้าเป็นเช่นนั้นรึ สงสัยเจ้าจะชอบให้ข้าอารมณ์ดีเช่นคุณชายเยว่สินะ ฮา ๆ”“ท่านพี่พูดเรื่องอันใดก็มิรู้”หรู่อี้กระตุ้นม้าของตนเองพร้อมทั้งเบนหัวม้าเพื่อลงไปเคียงรถม้าด้านหลัง ใบหน้างามเห่อร้อนด้วยความเขินอายเมื่อถูกพี่ชายเอ่ยเย้าแหย่ในเรื่องที่กำลังสับสนจนไม่รู้จะหาคำตอบที่ถูกต้องภายในใจได้ นางจึงจำต้องเลี่ยงคำถามของผู้เป็นพี่ชายเสียเป็นการดีที่สุดในเวลานี้‘น้องพี่ หากเจ้ารู้ว่าคนที่เจ้ามีใจให้นั้นเป็นผู้ใด เจ้าจะรู้ว่าความรู้สึกผิดที่แทรกอยู่ภายในใจนั้น มันไม่มีสิ่งใดผิดต่อองค์ชายเลยสักนิด’ หรู่จงปล่อยให้น้องสาวไปอยู่ด้านหลังขบวนโดยมิลืมส่งสัญญาณให้คนของเขาคอยจับตาอารักขานาง“นางบอกสิ่งใดแก่เจ้า หรู่จง” ผู้เป็นนายเอ่ยด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงสองคน“ท่านคิดว่าเรื่องใดกันเล่า ข้าเขลานัก นายท่าน”“ฮึ! อย่าคิดว่าเจ้าเ

“เจ้ากำลังจะเชิญชวนคนเหล่านั้นมาเยี่ยมเยียนสินะ”“แค่เพียงเย้าแหย่เองนะเจ้าคะ อย่างไรเสีย คนพวกนั้นก็ต้องมาตรวจดูว่าท่านพี่หยวนฟางบาดเจ็บจริงหรือไม่ เราแค่เบี่ยงเบนสายตาเสียหน่อยจะเป็นไรไปเล่าเจ้าคะ”ฝ่ายสามีมีรอยยิ้มน้อย ๆ ขณะส่ายหน้าเบา ๆ “ซุกซนเกินไปแล้ว ภรรยาข้า”“เพราะข้ารู้ดีว่า ท่านพี่ไม่มีทางให้อันใดเกิดขึ้นกับข้าอย่างแน่นอน จริงหรือไม่เจ้าคะ”โม่ฟางเล่อยิ้มจนดวงตาคู่งามหยีจนแทบปิด ยิ่งทำให้ถงเหยียนเจี๋ยถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาบ้างเช่นกัน ด้วยความเอ็นดูในภรรยานักหนา“พี่สัญญาต่อเจ้า เล่อเล่อ ว่าตราบใดที่พี่ยังมีลมหายใจ จะไม่มีสิ่งใดแตะต้องเจ้าได้แม้แต่ปลายเส้นขน จงรู้ไว้ว่า เพียงเจ้าเจ็บเล็กน้อย ใจพี่นั้นเจ็บกว่าเจ้าหลายเท่านัก”“ปากหวานเหลือเกินนะเจ้าคะ สามีข้า”เสียงหัวเราะเบา ๆ ของสองสามีภรรยา และการหยอกเย้าของทั้งคู่นั้นมิอาจหลุดรอดจากสายตาของผู้คนที่รถม้าผ่านวิ่งผ่านไป ด้วยม่านผืนบางปลิวสะบัดเปิดให้เห็นได้โดยมิต้องใช้ความพยายามใด ๆ เพื่อจะมองเข้าไปด้านในขบวนรถม้าทั้งสามคันผ่านไปพร้อมทั้งทิ้งความสงสัยให้แก่ชาวเมือง และเริ่มการกระจายข่าวด้วยต่างแข่งขันกันออกความคิดเห็น

ร่างบางขยับกายลงนั่งยังขอบเตียง ก่อนจะขยับเอนกายลงตะแคงงอร่างเอาไว้ ดวงตาวาวใสมองไปยังร่างที่ทอดยาวอยู่ด้านข้าง ก่อนที่เรียวปากจะขยับเหยียดออกเล็กน้อย‘จ้าวอวิ๋น นอกจากท่านจะรูปงามและบ้าอำนาจแล้ว ท่านยังเป็นบุรุษที่น่านับถือยิ่งนัก ข้ามิเสียใจสักนิดที่มอบทั้งใจข้าแก่ท่าน ข้ารักท่าน’ทุกถ้อยคำของหญิงสาวมิได้เอื้อนเอ่ยออกมาจากปากแม้แต่ครึ่งคำ มันถูกพร่ำพรรณนาอยู่ภายในใจ ก่อนที่ดวงตาคู่งามจะปิดลงด้วยความเหนื่อยล้าที่สะสมมานานหลายวันรอยยิ้มของจ้าวอวิ๋นคลี่ออกกว้างด้วยความสุขใจ เขาจะให้เกียรตินางอันเป็นที่รักจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม ศึกนี้ต่อให้ต้องเสียเลือดแทบหมดกาย เขาก็จะปกป้องหญิงสาวให้ปลอดภัย‘เพราะแบบนี้สินะ ที่น้อง ๆ ของข้าต่างพากันตกอยู่ในหลุมแห่งรัก มันทั้งหอมหวานและอันตราย แต่ข้ายอมที่จะตกลงไปในหลุมของเจ้าอย่างเต็มใจ ถงม่งเหยา’ มือหนาขยับไปยังมือบางของหญิงสาว ก่อนจะค่อย ๆ เพิ่มแรงบีบเพียงเล็กน้อย สองร่างต่างถ่ายทอดความรู้สึกผ่านการสัมผัสมือที่กอบกุมกัน ก่อนจะเข้าสู่ห้วงแห่งการหลับใหลไปพร้อม ๆ กันด้วยรอยยิ้มอีกด้านของตัวบ้าน ร่างสูงของจ้าวหมิงเยว่ยืนกอดอกแหงนมองดวงดาวอันพร่างพ

เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วยาม แขกทั้งจากต่างแคว้นและภายใน มากันครบพร้อมของขวัญล้ำค่ามากมาย“ฝ่าบาทเสด็จแล้ว”เสียงลู่กงกงประกาศดังก้องไปทั่วบริเวณ ถึงการมาของฮ่องเต้โม่เหยียนเฉา บุรุษในชุดสีทองก้าวออกมาจากม่านด้านข้างก่อนจะเดินตรงไปยังที่ประทับซึ่งจัดไว้เคียงข้างฮองเฮาผู้เป็นภรรยาเอก เสียงอวยพรดังทั่วทั้งงาน มือหนายกขึ้นสูงเป็นสัญญาณให้ทุกคนเงียบเสียงลง“วันนี้เป็นวันมงคลของข้าและชาวชีเป่ย สุราจอกนี้ ข้าโม่เหยียนเฉาขอคารวะทุกท่านที่ให้เกียรติมาร่วมแสดงความยินดีแก่ข้าและองค์หญิงจากแคว้นตง องค์หญิงกั๋วเชียง”ทุกคนต่างยกจอกสุราขึ้นเป็นการตอบรับคำของฮ่องเต้แห่งชีเป่ย ก่อนจะพากันดื่มด้วยใบหน้าอันเปื้อนยิ้ม“ฝ่าบาทได้เวลาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ลู่กงกงขยับเข้ากระซิบข้างหูผู้เป็นนายเมื่อได้เวลาในการเริ่มพิธีแล้ว ฮ่องเต้โม่เหยียนเฉาพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ก่อนจะหันไปยิ้มละมุนให้กับคู่ชีวิตซึ่งนั่งเคียงข้างแม้ในวันที่เขาจะมีสตรีอื่นเพิ่มเติม ทุกอย่างมันคือหน้าที่ มิใช่ความต้องการแม้แต่น้อย“แค่เจ้าเข้าใจ มิว่าใครก็ไม่สำคัญสำหรับข้า เหลียนเอ๋อร์”“หม่อมฉันเลือกที่จะอยู่ข้าง พระองค์ก็อย่าได้ทรงกังวลไปเพคะ ม

ชายหนุ่มหยุดเท้ามิห่างจากร่างในชุดคลุมสีดำ ซึ่งตอนนี้ ร่างนั้นยืนอยู่กลางลานกว้าง แสงจากพระจันทร์เต็มดวงส่องลงมาให้เห็นว่าคนที่ยืนอยู่คือผู้ใด“ดึกดื่นเช่นนี้ แม่นางอี้เหมยมิควรออกมาเดินเล่นเลยนะ”“ควรเป็นข้าที่จะต้องถามเจ้ามากกว่า ว่าไยเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ มิใช่ต้องตามคณะของคุณชายเยว่เข้าสู่เมืองหลวงหรอกรึ”“ข้าแค่ออกมาเดินชมจันทร์ยามราตรีเท่านั้น อ้อ! ข้าลืมไปได้อย่างไรว่าแม่นางอี้เหมยเองก็ชื่นชอบการเดินเล่นยามค่ำคืน”“ดูเหมือนเจ้าจะรู้จักข้าดีทีเดียวนะ แต่ว่า…”พรึ่บ! เพียงพริบตา ชายหนุ่มก็ตกอยู่กลางวงล้อมของผู้มาใหม่อีกห้าคน รวมหญิงสาวตรงหน้าด้วยแล้วก็คือหกต่อหนึ่ง ทว่า ร่างสูงกลับยังคงยืนนิ่ง ไม่มีท่าทีตื่นกลัว มือหนาไม่แม้จะขยับเพื่อจับอาวุธของตนเองเลยด้วยซ้ำไป ยิ่งทำให้ฝ่ายตรงข้ามทุกคนต่างพากันรู้สึกเสมือนถูกหยามเกียรติโดยมิรู้ตัวอย่างไรอย่างนั้น“น่าเสียดายที่เจ้าต้องไปชมจันทร์ในยมโลกแทน”“ดูเหมือนแม่นางจะมั่นใจมากเลยนะว่าข้าจะได้ไปท่องเที่ยวยังยมโลก”“ปากดีไปเถอะ จัดการซะ ข้ารีบ” อี้เหมยสะบัดเสียงสั่งคนของนางทั้งห้าทว่า ดูเหมือนชายหนุ่มผู้นี้จะไม่สะทกสะท้าน ยังคงเอ่ยถามอย