All Chapters of ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม3 (จบบริบูรณ์): Chapter 21 - Chapter 30

อู๋หลิวยกกระบี่ที่ยังอยู่ในฝักตั้งรับดาบคู่ในมือของหญิงสาว อาวุธของหญิงสาวช่างขัดกับใบหน้าอ่อนหวานสดใสนั้นยิ่งนัก ร่างหนาของอู๋หลิวเซถอยไปด้านหลังหลายก้าว แรงปะทะของทั้งคู่รุนแรงมิแพ้เหล่าผู้ติดตามของทั้งสองฝ่ายที่ต่างเป็นยอดฝีมือหากเวลานี้มิใช่ยามค่ำคืน คงผู้คนสังเกตเห็นหยดน้ำใส ๆ ไหลออกมาเป็นระยะ แม้ใบหน้าจะยังสงบนิ่งเพียงใด จ้าวลี่อิงก็มิอาจข่มกลั้นสายธารแห่งความโศกเศร้าเอาไว้ได้ในจังหวะที่สองร่างต่อสู้ในระยะประชิด แม้เพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น หัวใจของชายหนุ่มถึงกับกระตุกวูบไหว เมื่อสัมผัสกับหยดน้ำที่มิใช่โลหิตปะทะเข้ากับใบหน้าในขณะที่หญิงสาวสะบัดหมุนกายออกห่างตัวเขาหากจ้าวลี่อิงมิใช่ครอบครัวของศัตรู ความรักที่กำลังเบ่งบานคงไม่ต้องดับสลายลงเช่นนี้ก็เป็นได้ ทว่า ตัวเขาเองก็ต้องเลือกเช่นกันว่าจะรักนางต่อไป หรือเลือกอนาคตของตนเองและครอบครัว‘ข้ามีสิทธิ์เลือกหรือลี่อิง ใจเจ้า ไยข้าจะมีรู้ แล้วใจข้าเล่า เจ้าจะรับรู้ถึงมันบ้างหรือไม่’ รอยยิ้มเย้ยหยันในความโชคร้ายของตนได้เผยขึ้นเล็กน้อย เป็นช่วงจังหวะที่จ้าวลี่อิงโถมตัวเข้าหาชายหนุ่มอย่างเต็มกำลัง เป็นภาพที่หญิงสาวรู้สึกกรุ่นโกรธ เมื่อ

บ้านสกุลจ้าวห้าพ่อลูกยืนมองบ่าวไพร่เก็บกวาดลานบ้านที่เพิ่งผ่านการต่อสู้อย่างดุเดือดเมื่อหลายชั่วยามก่อน จ้าวหลานเค่อมองสำรวจโดยรอบ ก่อนจะหันกลับมายังบุตรชายทั้งสี่ที่ยืนยิ้มน้อย ๆ พร้อมสภาพเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ใบหน้ามีรอยฟกช้ำปรากฏให้เห็นอยู่บ้าง แต่ก็มิมีคนใดบาดเจ็บสาหัส เท่านั้น เขาก็วางใจแล้ว“เร็วเข้า ไปตามท่านหมอมา”เสียงกร้าวดังเข้ามาในตัวบ้านก่อนจะปรากฏร่างของฮวาหลง และสิ่งที่ทำให้ห้าพ่อลูกสกุลจ้าวถึงกับชาหนึบไปทั้งร่างนั่นคือคนที่อยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มผู้มาใหม่นั่นเอง“ลี่อิง / น้องเล็ก”ทั้งหมดกรูตามฮวาหลงไปอย่างรีบร้อน จ้าวหลานเค่อพยายามปลอบใจตนเองอยู่ลึก ๆ ว่าบุตรสาวคนเล็กปลอดภัยดี ทว่า คราบเลือดที่เปียกชุ่มตามร่างกายของบุตรสาวทำให้เขาไม่อยากที่จะคาดเดาไปมากกว่านี้“เกิดสิ่งใดขึ้นกับนาง”จ้าวหลานเค่อปรี่เข้าช่วยขยับสิ่งกีดขวางให้พ้นทางชายหนุ่ม มือหนาสั่นเทาจนมิอาจห้ามได้ เมื่อเดินเข้าใกล้สองหนุ่มสาวมากเท่าใด ก็เห็นเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าประหนึ่งสตรีของฮวาหลง เมื่อหันมองคนในอ้อมแขนก็ยิ่งสั่นสะท้านไปทั่วกาย เมื่อใบหน้าหวานละมุนของบุตรสาวซีดเผือดไร้สีเลือด“ข้าทำได้เพียง

ร่างในชุดดำถึงกับดวงตาเหลือกถลนแทบหลุดออกมาข้างนอก ที่อยู่ ๆ แผ่นหลังของเขากลับถูกอาวุธบางอย่างพาดผ่านอย่างรวดเร็ว ที่สำคัญไปกว่านั้น ไยเขาจึงมิอาจรับรู้ได้ถึงการโจมตีจากทางด้านหลังร่างสูงหันกลับไปมองถึงที่มาของสาเหตุ เมื่อเห็นรอยยิ้มเย้ยหยันจากท่านหญิงโม่ แม้เพียงเสี้ยวของใบหน้างาม มันทำให้ความคลั่งแค้นปะทุขึ้นมาจนถึงขีดสุด“ช่างน่าอายนักที่ลอบกัดจากด้านหลังประหนึ่งสุนัข”ชายชุดดำเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บแค้น ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปหาท่านหญิงสกุลโม่แทน ทว่า ร่างสูงกลับมิทันได้เคลื่อนกายไปยังเป้าหมาย เขากลับถูกฉุดรั้งเอาไว้ด้วยแส้ทองเสียก่อน“ในสนามรบ บางครั้งเราต้องยอมเป็นผู้ร้าย ปลดความเป็นผู้ผดุงคุณธรรมออกเสียบ้าง พวกเจ้ามีนับสิบชีวิต แต่พวกข้ามีเพียงสตรีบอบบางแค่สองคน การทำเช่นนี้ถือว่ามิผิดอันใดสักนิด เจ้าต่างหากที่น่าอับอายกว่าสิ่งที่ท่านหญิงโม่กระทำเสียอีก”“หุบปาก มิเช่นนั้น ข้านี่แหละจะมิเพียงตัดหัวเจ้าไปให้แก่ท่านแม่ทัพใหญ่ แต่จะเอาหัวแม่ของเจ้าไปเป็นของบรรณาการเพิ่มเติมด้วย ฮา ๆ”“พูดได้ดี”เมี่ยวจ้านพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน ก่อนจะสะบัดแส้ให้หลุดออกจากกายของศัตรู ทั้งสองยืนประจั

“หากท่านกับข้ารอดพ้นจากความตายในครานี้ ข้าจะมิปิดบังท่านแม้แต่น้อยท่านอ๋อง สิ่งที่ข้าน้อยขอจากท่านในเวลานี้คือ อยู่นิ่ง ๆ ที่เหลือให้เป็นข้าและคนของท่านจัดการเสีย”ชายชุดสีน้ำเงินเหลือบมองไปด้านข้าง เห็นหนึ่งในกลุ่มคนที่มาใหม่ตรงมายังคนที่เขาปกป้องอยู่ ร่างสูงจึงได้ก้าวอ้อมเพื่อขวางทาง เขามิอาจวางใจผู้ใดได้ หนอนบ่อนไส้มีมากในฝ่ายของสกุลโม่ ผู้ที่ก้าวมาใหม่อาจแอบแฝงตัวมาเพื่อเก็บกวาดงานก็เป็นได้กระบี่ยาวชี้ตรงไปยังชายตรงหน้า ทำให้อีกฝ่ายหยุดนิ่งห่างอยู่เพียงปลายกระบี่เท่านั้น ดวงตาของทั้งคู่สบกันด้วยความระแวดระวัง“ข้าคือคนจากนายท่านสกุลจ้าว เดินทางเพื่อมารับคณะของท่านอ๋องน้อยกลับสู่เมืองหลวง”“เจ้าอาจเป็นคนมาจากสกุลจ้าวจริง แต่ข้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเจ้าจะสัตย์ซื่อต่อคนสกุลโม่”“เจ้าเป็นผู้ใดกัน ไยกล้าพูดจาเช่นนี้ออกมา หากข้าหมายจะทำร้ายท่านอ๋องน้อยจริง คงมิคิดจะเปิดเผยตัวเช่นนี้”“หึ ๆ ข้าอยู่กับความตายมาทั้งชีวิต เจ้าคิดว่าการเก็บกวาดแบบใดมันสมจริงกว่ากัน ระหว่างลอบกัดกับเปิดเผย หากเจ้าหมายจะทำดั่งเช่นข้าพูดจริงแล้วนั้น เวลานี้เป็นโอกาสที่ดีกว่ามิใช่รึ หรือข้าคิดผิดไป”“มิผิด หากต

ถงเหยียนเจี๋ยก้าวเข้าไปยังลานนองเลือดเพื่อสำรวจหาร่องรอยของภรรยาและเมี่ยวจ้าน ใจของชายหนุ่มนั้นบอกไม่ได้ว่าอยากโห่ร้องหรือร่ำไห้ดี เพราะตราบใดที่ยังมิเห็นใบหน้างามของภรรยา เขาก็มิอาจวางใจได้ว่านางปลอดภัยหรือไม่เขามิอาจรู้ได้ว่าคนร้ายมีมากน้อยเพียงใด แล้วจะเป็นไปได้หรือที่หญิงสาวทั้งสองจะสามารถกำจัดคนทั้งหมดนี้ลงได้ เพราะแม้แต่พวกเขาที่เป็นบุรุษเองยังแทบรักษาลมหายใจเอาไว้มิได้เลย แล้วพวกนางเพียงสองคนจะรับมือได้ไหวอย่างไรกัน“มีคนมาช่วยพวกนางอย่างแน่นอน”“เจ้ารู้ได้อย่างไรกัน ในเมื่อคนของเมี่ยวจ้านก็อยู่กับพวกเราในตอนนี้แล้ว”“รอยแผลอย่างไรเล่า หากเป็นอาวุธของพวกนาง มีหรือจะเป็นรอยของดาบ หากตามลำตัว ข้ามิเถียงว่าเป็นฝีมือพวกนาง แต่คนที่บั่นคอพวกมันมิใช่นางทั้งคู่เป็นแน่”ถงเหยียนเจี๋ยย่อกายลงสำรวจตามคำพูดของชายชุดสีน้ำเงิน สายตาของชายหนุ่มเห็นชัดตามคำพูดของอีกฝ่าย แน่นอนว่าตามร่างกายของศพนั้นเป็นร่องรอยของอาวุธประจำกายของภรรยาและเมี่ยวจ้าน แต่เหนือลำตัวขึ้นมาที่ลำคอนั้นมันมิใช่ เขารู้ดีว่าหญิงสาวทั้งสองมีมีดสั้น แต่ก็มิสามารถบั่นคอผู้ใดให้ขาดในคราเดียวได้‘เช่นนั้นแล้วเป็นฝีมือผู้ใดกัน