All Chapters of ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม3 (จบบริบูรณ์): Chapter 11 - Chapter 20

คณะของอ๋องน้อยโม่หยวนฟางพร้อมสหายทั้งสองได้เดินหลบหายไปยังอีกด้านของทุ่งหญ้า เมื่อลับจากสายตาของคนในคณะแล้ว ร่างสูงของโม่หยวนฟางได้ทรุดลงกับพื้นหญ้า โดยมีถงเหยียนเจี๋ยและหลงเป่า ต่างรีบคว้าพยุงเอาไว้มิให้ใบหน้าหล่อเหลาของอ๋องน้อยกระทบพื้นดิน“ท่านอ๋องน้อย เป็นอย่างไรบ้างขอรับ”“อึก! ข้าไม่เป็นไร อย่างกังวลไป หลงเป่า”“ยังจะปากดีอีกรึ หยวนฟาง เจ้าฝืนตนเองมากเกินไปแล้ว ร่างกายเจ้ามิใช่หินผาที่จะไร้เทียมทาน”“ว่าแต่ตัวข้า เจ้าเองก็ไม่ต่างกันสักเท่าใดนัก”หลงเป่ามิได้ลดความกังวลเลยแม้แต่น้อย เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นนายทั้งสองพูดคุยกัน ณ เวลานี้คงมีแค่เขาเท่านั้นที่มีความพร้อมทางร่างกายมากที่สุด หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลนักชายหนุ่มทั้งสองพยุงโม่หยวนฟางไปยังโคนต้นไม้ เพื่อให้ชายหนุ่มได้พักร่างกายที่อ่อนล้าจนแทบเรียกว่าขีดสุดแล้วในตอนนี้ ทว่า โม่หยวนฟางจำต้องฝืนทุกขีดจำกัดของร่างกายตน เพื่อเป็นเสาหลักให้แก่ผู้ติดตามทั้งหมดในคณะ“อย่าทำหน้าเช่นนั้น หลงเป่า ข้ายังไม่ตายในตอนนี้ แต่หากในหนทางข้างหน้าต่อจากนี้ ข้าคงต้องฝากชีวิตของทุกคนไว้ในมือของเจ้า”“ท่านอ๋องน้อยอย่าได้เป็นกังวลไป หลงเป่ามิ

ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดตามแรงฝ่ามือของหญิงสาว เมื่อร่างบางหมุนกายเดินกลับไปนั่งลงที่เดิม ชายหนุ่มค่อย ๆ ยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ไหลซึมยังมุมปากของตนเอง“ไปได้แล้ว เรื่องนี้ เจ้าต้องหาคำตอบมาให้ข้าเร็วที่สุด ก่อนคนของเจ้าแก่นั่นจะหานางโจรพบก่อนเรา”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะหมุนกายเดินจากไป แม้ภายในใจเขาอยากรู้ถึงเหตุผลของผู้เป็นนาย ทว่าไม่มีสิทธิ์ตั้งคำถามใดได้มากไปกว่านี้ ว่าเหตุใดนายหญิงของตนถึงต้องการสืบหานางโจรที่บุกสังหารครอบครัวสกุลเชี่ยกั๋วเชียงมองเลยออกไปยังนอกหน้าต่าง คืนนี้ พระจันทร์ช่างงดงาม ทว่า ใจของนางกลับคลั่งแค้นในสายตาของนางโจรผู้นั้น จนมิอาจข่มตาให้หลับลงได้ สตรีที่มากด้วยฝีมือซ้ำยังเย้ยหยันนางให้อับอาย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่านางอยู่ร่วมดูเหตุการณ์ทั้งหมด แต่กลับทำเหมือนนางไร้ตัวตน ทว่า สายตาที่เหลียวมองนาง มันมิใช่เช่นการกระทำเอาเสียเลย“ข้าต้องหาเจ้าให้พบ มิว่าอยู่หรือตาย ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ว่าอย่ากำแหงมองข้ามคนเช่นข้า”ยามเช้า ณ อุทยานหลวงฮองเฮาเจ้าเหลียน พร้อมด้วยเป่าฮูหยินกำลังเดินเก็บดอกไม้เพื่อไปทำน้ำอบชั้นเลิศ สองร่างงามเดินเคียงกันท่ามกลางหมู่มวลดอก

เนินเขาห่างจากขบวนเสด็จของหลิวกุ้ยเฟย มีร่างสูงของใครอีกคนนั่งพิงหินก้อนใหญ่อยู่ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเล็กน้อย ในมือใหญ่มีขวดสุราหยกเนื้อดี ก่อนจะยกขึ้นจรดริมฝีปากหนา หน้าที่ของเขามันช่างน่าเบื่อหน่ายยิ่งนัก แต่จะให้ไปปลอมตัวแทรกซึมในคณะเดินทางก็ช่างไร้อิสระสิ้นดี“พวกมันตั้งใจถ่วงเวลา น่ารำคาญยิ่งนัก ทำให้ข้าล่าช้าไปด้วย”“ท่านเองก็ยังมิหายดีนะขอรับ จะรีบร้อนไปไย มิดีหรือ จะได้ถือโอกาสเช่นนี้รักษาตัวไปพร้อมกันขอรับ”ชายหนุ่มอีกคนซึ่งนั่งห่างออกไปได้เอ่ยขึ้นบ้าง ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงกว่าเดิม ก่อนจะหันมองไปยังขบวนยาวเหยียดที่ห่างออกไปไกล แต่มิใช่เรื่องลำบากอันใดต่อสายตาของเขา“ข้ามีหมอส่วนตัวที่ฝีมือล้ำเลิศรอรักษาอยู่แล้ว แผลแค่นี้มิอาจทำอันใดข้าได้ ฮึ! มันยังไกลหัวใจข้ามากนัก”น้ำเสียงทะนงตน หรือจะเรียกอีกอย่างว่าความดื้อรั้นจะเหมาะสมมากกว่าในความคิดของผู้ติดตาม ที่จำต้องคอยหาคำพูดมาทำให้ผู้เป็นนายมิรู้สึกเบื่อหน่าย“ขอรับนายท่าน แต่…”“หยุด”มือหนายกขึ้นห้าม เพราะเขาฟังคำนี้มานับตั้งแต่ออกจากเจียงไห่แล้ว ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปยังอีกทิศทาง พร้อมรอยยิ้มกดลึกเมื่อนึกถึงคนที่เขาถวิลหาที่ส

“พวกเจ้าอย่าทำให้บิดาผู้นี้ผิดหวัง รู้รึไม่”“ขอรับท่านพ่อ”แฝดสามแห่งสกุลจ้าวขานรับผู้เป็นพ่ออย่างพร้อมเพรียง สร้างรอยยิ้มพิมพ์ใจให้แก่จ้าวหลานเค่อยิ่งนัก ชายสูงวัยไม่แม้แต่จะขยับกาย มือหนาเอื้อมหยิบตะเกียบคีบอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ทุกอย่างรอบกายเสมือนเป็นเพียงสิ่งบันเทิงใจก็เท่านั้นปึก! ฝ่ามือเรียวของจ้าวจิงเหวิ่นปะทะเข้ายังข้อมือของผู้บุกรุก ทุกการเคลื่อนไหวดูนุ่มนวล ทว่าแรงปะทะของฝ่ามือเรียวนั้นมิใช่เบาดั่งเช่นตาเห็นเลยแม้แต่น้อย ชายชุดดำถึงกับใบหน้าถอดสีเมื่อรู้สึกได้ถึงอาการบาดเจ็บของตน เขาคือนักฆ่าชั้นยอด มิคิดว่าเพียงเด็กหนุ่มชาวป่าจะรับมือเขาได้ในเพียงกระบวนท่าแรก“ขออภัยด้วยพี่ชาย พอดีข้าเกรงเสื้อผ้าของข้าจะมีรอยแปดเปื้อน จำต้องปัดมือท่านออกไปเสีย”คำยั่วยุของจ้าวจิงเหวิ่นดูเหมือนจะยังได้ผลเช่นทุกครั้งเมื่อศัตรูมิได้หยุดนิ่งนานเท่าที่ควร กระบี่ยาวหมุนวนตรงเข้าสู่หัวใจของชายหนุ่มด้วยความดุดันมืออีกข้างที่ไขว้หลังไว้ในคราแรกได้สะบัดออกมาพร้อมพัดที่ยังมิทันกางต้านรับปลายกระบี่ได้อย่างเหนือความคาดหมายของชายชุดดำ รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏขึ้นช้า ๆ บนใบหน้าของจ้าวเหวิ่น ร่างสู

ชายชุดดำรีบดึงสติของตนคืนอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ตัวเขาจะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ด้วยรอยยิ้มของคนตรงหน้านี้มิใช่เพียงตราตรึงใจ ทั้งยังคุ้นเคยยิ่งนัก เพียงแต่เขาคิดมิออกว่าเคยพบเจอจากที่ใดมาก่อน“ไยใช้น้ำเสียงดุดันถึงเพียงนั้นเล่าพี่ชาย ข้าเพียงเดินชมดาวยามค่ำคืน ก็เพียงเท่านั้นเอง มิเห็นต้องดุข้าเลย”ข้ออ้างช่างไร้ความเป็นจริงนัก ยามนี้มีเพียงพระจันทร์ที่ส่องสว่างทั่วท้องฟ้า แสงดาวถูกกลบให้เห็นเพียงริบหรี่ หากจะบอกว่าเดินชมจันทร์ยังจะดูสมเหตุสมผลมากกว่าหลายเท่านัก“น้องชาย เจ้าช่างมีอารมณ์สุนทรียิ่ง ดวงดาวในค่ำคืนนี้ช่างงดงามริบหรี่เหลือคณานับ เจ้าคงเพลิดเพลินเดินหลงทางมากระนั้นกระมัง”ชายชุดดำเอ่ยเหน็บแหนมอีกฝ่ายไป พร้อมกับขยับก้าวเท้าไปด้านข้างทีละน้อยเพื่อหาจังหวะลงมือ ซึ่งอีกฝ่ายใช่จะอยู่นิ่งเช่นกัน“ข้าชอบความไม่ชัดเจน เช่นนั้น การชมดาวในคืนนี้จึงนับว่างดงามเป็นที่สุดอย่างไรเล่า”“อ้อ! เช่นนั้นรึ ข้าเพิ่งรู้ว่าคนบ้านป่านิยมชมชอบความเสี่ยงที่มิอาจคาดเดาผลลัพธ์ ว่าจะอยู่หรือตาย หึ ๆ”“หมู่วิหคโผบินสู่เวิ้งน้ำอันไพศาล ไฉนเลยจะมิรู้ชะตากรรม ดั่งฝูงปลาแหวกว่าย หมายสู่พื้นดิน พี่ชาย ท่านเข้าใ