ตอนที่14. ยามเช้า

ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดตามแรงฝ่ามือของหญิงสาว เมื่อร่างบางหมุนกายเดินกลับไปนั่งลงที่เดิม ชายหนุ่มค่อย ๆ ยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ไหลซึมยังมุมปากของตนเอง

“ไปได้แล้ว เรื่องนี้ เจ้าต้องหาคำตอบมาให้ข้าเร็วที่สุด ก่อนคนของเจ้าแก่นั่นจะหานางโจรพบก่อนเรา”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”

ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะหมุนกายเดินจากไป แม้ภายในใจเขาอยากรู้ถึงเหตุผลของผู้เป็นนาย ทว่าไม่มีสิทธิ์ตั้งคำถามใดได้มากไปกว่านี้ ว่าเหตุใดนายหญิงของตนถึงต้องการสืบหานางโจรที่บุกสังหารครอบครัวสกุลเชี่ย

กั๋วเชียงมองเลยออกไปยังนอกหน้าต่าง คืนนี้ พระจันทร์ช่างงดงาม ทว่า ใจของนางกลับคลั่งแค้นในสายตาของนางโจรผู้นั้น จนมิอาจข่มตาให้หลับลงได้ สตรีที่มากด้วยฝีมือซ้ำยังเย้ยหยันนางให้อับอาย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่านางอยู่ร่วมดูเหตุการณ์ทั้งหมด แต่กลับทำเหมือนนางไร้ตัวตน ทว่า สายตาที่เหลียวมองนาง มันมิใช่เช่นการกระทำเอาเสียเลย

“ข้าต้องหาเจ้าให้พบ มิว่าอยู่หรือตาย ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ว่าอย่ากำแหงมองข้ามคนเช่นข้า”

ยามเช้า ณ อุทยานหลวง

ฮองเฮาเจ้าเหลียน พร้อมด้วยเป่าฮูหยินกำลังเดินเก็บดอกไม้เพื่อไปทำน้ำอบชั้นเลิศ สองร่างงามเดินเคียงกันท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้และผีเสื้อหลากสี ชุดสีแดงเพลิงของฮองเฮาขับเน้นให้ความงามโดดเด่นอ่อนกว่าวัยอันแท้จริงของพระนางยิ่งนัก

ร่างบางของพระสนมผู้อ่อนเยาว์กว่าถึงกับหยุดนิ่งกับภาพตรงหน้า นางนั้นอ่อนวัยกว่าอีกฝ่ายมากนัก ไยความเปล่งปลั่งโดดเด่นยังดูเหมือนจะมิอาจเทียบอีกฝ่ายได้เล่า

‘หากเป็นข้าในชุดนั้น ข้าต้องงดงามกว่าท่านมากนัก ฮองเฮา ใต้หล้าต้องมนต์ในตัวข้าอย่างมิอาจมีผู้ใดปฏิเสธได้’

หญิงสาววัยแรกแย้มคลี่ยิ้มน้อย ๆ เมื่อสร้างกำลังใจให้แก่ตนเองแล้ว ก่อนที่เท้าบางจะก้าวอย่างแผ่วเบา ไปยังทิศทางของผู้

เป็นใหญ่ในวังหลัง‘ดอกไม้เช่นกั๋วเชียง จัดไว้ในหมู่มวลดอกไม้พิษ เจ้าอย่าได้หลงเข้าไปใกล้จะดีกว่า สุ่ยอี้’ 

จูซือเหนียงชำเลืองมองไปทางเป่าฮูหยินที่ยืนยิ้มน้อย ๆ ทว่า ภายใต้สีหน้างามนั้นดูออกได้ไม่ยากเลยว่าสตรีตรงหน้ากำลังคิดสิ่งใด เป่า

ฮูหยินนั้นคงลืมเลือนชีวิตในวังหลวงไปมากทีเดียว ถึงได้เก็บความรู้สึกทั้งมวลเอาไว้ไม่มิดอย่างที่ควรจะเป็น

“ทูลฮองเฮา พระนางเต๋อเฟยขอเข้าเฝ้าเพคะ”

มือบางที่กำลังตัดช่อดอกไม้ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเอี้ยวตัวกลับไปมองยังนางกำนัลที่อยู่ด้านหลัง แล้วมองเลยไปเห็นหญิงสาวในชุดสีฟ้าอ่อนซึ่งยืนห่างออกไปพอสมควร

จูซือเหนียงนับถือในความอดทนขององค์หญิงต่างแคว้นผู้นี้ยิ่งนัก นางทำตัวอ่อนหวานไร้เดียงสาต่อสายตาผู้คนได้อย่างดีเยี่ยม จริตของสตรีมีครบถ้วน หากบุรุษใดได้ชิดใกล้ ยากนักจะถอนตัว ทว่าคงมิใช่บุรุษเช่นเกาจู หรือแม้แต่ฮ่องเต้ตัวจริงเองก็เช่นกัน ศึกรักคงชัดเจนว่าผู้ใดกำชัย แต่ศึกบ้านเมืองนั้นยังยากที่จะคาดเดา

“อืม! เตรียมน้ำชาด้วย”

ฮองเฮาจ้าวเหลียนทำเพียงเสียงในลำคอเป็นการอนุญาต ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยการให้จัดเตรียมน้ำชาเพื่อรับรองผู้มาใหม่

“เราไปนั่งพักกันก่อนเถอะนะ คนที่เจ้าอยากรู้จัก นางมาพอดี หึ ๆ”

“เพคะ แต่หม่อมฉันไม่เคยบอกนะเพคะว่าอยากรู้จักพระสนมคนใหม่” เป่าฮูหยินยังเอ่ยกระเง้ากระงอดใส่ผู้เป็นนายของตน

นางมิใช่แค่เพียงอดีตคนสนิท แต่อีกนัยหนึ่ง นางคือสหายของฮองเฮาผู้โฉมสะคราญตรงหน้านี้ด้วย ฉะนั้น นางจึงหาญกล้าที่จะแง่งอนกับสตรีผู้เป็นใหญ่แห่งแผ่นดิน

การกระทำของเป่าฮูหยินเรียกเสียงหัวเราะเบา ๆ จากฮองเฮาจ้าวเหลียน ก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมมาคว้ามือบางของอีกฝ่ายแล้วตบเบา ๆ ลงบนหลังมือของสหายตนอย่างเป่าฮูหยิน

“อย่าได้พูดดีไป มาเถอะ ข้ารู้สึกเหนื่อยแล้วเช่นกัน”

“เพคะ หม่อมฉันเพียงห่วงใยในพระนางเท่านั้น”

สองร่างเดินเคียงกันไปยังศาลาพักที่เวลานี้มีชุดชาจัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ทั้งด้านหลังมิไกลมากนัก ร่างของเต๋อเฟยก็เดินใกล้เข้ามาแล้วเช่นกัน

“นิ่งไว้เถิด สหายข้า เจ้าต้องมิทำตัวให้เด็กน้อยมากล่าวหาเอาได้ ว่าเรารังแก เข้าใจรึไม่”

“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”

“ไม่มีผู้ใดผิด เพราะมันคือชะตากรรม สหายข้า”

จูซือเหนียงเลือกที่จะปิดการสนทนา ทั้งที่นางรู้ดีว่าเป่าฮูหยินนั้นรับคำเพียงเพราะมันคือความต้องการของนาง มิใช่เต็มใจจะยอมรับเรื่องบรรดาภรรยาอื่นของโอรสสวรรค์เลยแม้แต่น้อย

องค์หญิงกั๋วเชียงมองตามร่างระหงของสตรีสูงวัยกว่าที่ยังคงความงามเอาไว้เสมอด้วยความริษยาอยู่ภายในลึก ๆ เพราะกาลเวลามิอาจพรากความเยาว์นั้นไปได้เลยแม้แต่น้อย แม้นางจะเป็นถึงองค์หญิงของแคว้นตง ทว่า ทุกอำนาจที่ได้มาถือไว้ในมือ นางต้องฝ่าฟันมานับครั้งไม่ถ้วน มืออันบอบบางของนางนั้นจึงอาบไปด้วยกลิ่นคาวเลือดของพี่น้องร่วมสายเลือดที่ต้องสังเวยให้แก่อำนาจ

ร่างบางของพระสนมคนใหม่ก้าวถึงที่หมาย หญิงสาวหยุดยืนอยู่ด้านนอกศาลาเพื่อรักษาระยะที่เหมาะสม ก่อนจะคลี่ยิ้มอ่อนหวานให้แก่สตรีทั้งสอง

“กั๋วเชียงถวายบังคมเพคะฮองเฮา”

ร่างงามย่อกายทำความเคารพผู้สูงศักดิ์กว่าด้วยท่าทางอ่อนช้อยงดงาม ทุกกิริยาช่างดูราวหงส์น้อยที่กำลังอวดเบ่งความงามของตนอยู่ในที

“ตามสบายเถิด เต๋อเฟย”

“สุ่ยอี้ถวายบังคมเพคะ พระนางเต๋อเฟย”

เป่าฮูหยินลุกขึ้นย่อกายทำความเคารพผู้มีศักดิ์สูงกว่าตน แม้มิเต็มใจมากนัก แต่นางรู้จักธรรมเนียมปฏิบัติดี ว่านางมิอาจทำตัวเทียบเทียมชายาของผู้นำแผ่นดินได้ นางเป็นเพียงสามัญชนธรรมดา มีหรือจะกล้าต่อกรกับสายเลือดของเชื้อพระวงศ์แม้นจะมาจากต่างแคว้นก็ตามที

“เต๋อเฟย คนผู้นี้คือภรรยาในเจ้าเมืองเสิ่น นามสุ่ยอี้”

“ยินดียิ่งนักที่ได้รู้จักเจ้า แม่นางสุ่ยอี้”

“เป็นวาสนายิ่งแล้วเพคะพระสนม สุ่ยอี้เสียมารยาทนักที่มิได้เข้าเฝ้าพระนางให้เร็วกว่านี้เพื่อถวายพระพรเพคะ” เป่าฮูหยินยังคงวาจานอบน้อมอ่อนโยน

“มิเป็นไร เรายังมิทันได้เข้าพิธีอย่างเป็นทางการ เจ้าไม่ผิดที่ยังมิได้เข้าพบเรา”

“เต๋อเฟย เข้ามาดื่มชาเป็นเพื่อนข้าหน่อยจะเป็นไรหรือไม่”

ด้วยวัยที่ผ่านโลกมามากของฮองเฮา มีหรือที่นางจะแปลความในของคำพูดของหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ จึงเอ่ยเชื้อเชิญอีกฝ่ายเข้ามาก่อนที่คนของนางจะทำให้ตนเองตกอยู่ในที่นั่งลำบากหากล่วงเกินพระสนมคนงาม

ดอกไม้งามที่เพิ่งผลิดอกยอมต้องการอวดโฉมให้ผู้คนชื่นชม หากรีบร้อนไปเด็ดดอมอาจพลาดถูกหนามแหลมคมทิ่มตำมือให้ได้เลือด