ตอนที่12.วาจาอสรพิษ

คณะของอ๋องน้อย

โม่หยวนฟางพร้อมสหายทั้งสองได้เดินหลบหายไปยังอีกด้านของทุ่งหญ้า เมื่อลับจากสายตาของคนในคณะแล้ว ร่างสูงของโม่หยวนฟางได้ทรุดลงกับพื้นหญ้า โดยมีถงเหยียนเจี๋ยและหลงเป่า ต่างรีบคว้าพยุงเอาไว้มิให้ใบหน้าหล่อเหลาของอ๋องน้อยกระทบพื้นดิน

“ท่านอ๋องน้อย เป็นอย่างไรบ้างขอรับ”

“อึก! ข้าไม่เป็นไร อย่างกังวลไป หลงเป่า”

“ยังจะปากดีอีกรึ หยวนฟาง เจ้าฝืนตนเองมากเกินไปแล้ว ร่างกายเจ้ามิใช่หินผาที่จะไร้เทียมทาน”

“ว่าแต่ตัวข้า เจ้าเองก็ไม่ต่างกันสักเท่าใดนัก”

หลงเป่ามิได้ลดความกังวลเลยแม้แต่น้อย เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นนายทั้งสองพูดคุยกัน ณ เวลานี้คงมีแค่เขาเท่านั้นที่มีความพร้อมทางร่างกายมากที่สุด หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลนัก

ชายหนุ่มทั้งสองพยุงโม่หยวนฟางไปยังโคนต้นไม้ เพื่อให้ชายหนุ่มได้พักร่างกายที่อ่อนล้าจนแทบเรียกว่าขีดสุดแล้วในตอนนี้ ทว่า โม่หยวนฟางจำต้องฝืนทุกขีดจำกัดของร่างกายตน เพื่อเป็นเสาหลักให้แก่ผู้ติดตามทั้งหมดในคณะ

“อย่าทำหน้าเช่นนั้น หลงเป่า ข้ายังไม่ตายในตอนนี้ แต่หากในหนทางข้างหน้าต่อจากนี้ ข้าคงต้องฝากชีวิตของทุกคนไว้ในมือของเจ้า”

“ท่านอ๋องน้อยอย่าได้เป็นกังวลไป หลงเป่ามิเคยทรยศต่อราชวงศ์และท่านอ๋องน้อยเลยสักครั้ง นับจากนี้โปรดวางพระทัย ข้าจะมิให้สิ่งใดมาทำอันตรายต่อนายของข้าได้แม้แต่ผู้เดียวพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้ารู้ ขอบใจสกุลหลงยิ่งนักที่ภักดีต่อแผ่นดิน ขอบใจเจ้ามาก สหายข้า”

ในสายตาคนทั่วไปนั้น สกุลหลงเป็นเพียงสกุลขุนนางเล็ก ๆ อำนาจมิได้มีมากเช่นเหล่าขุนนางใหญ่ ทว่าแท้จริงนั้นมีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่า สกุลหลงคือหนึ่งในหมากสำคัญที่ซ่อนตัวอยู่ในซอกเหลือบเพื่อเป็นกองกำลังที่ขาดมิได้ในสงคราม ซึ่งเปรียบดั่งคลื่นใต้น้ำที่คอยเคลื่อนไหวอย่างเงียบงันมาตลอดหลายปี

“ท่านอ๋องรักษาอาการบาดเจ็บก่อนเถอะขอรับ หากปล่อยไว้นานกว่านี้อาจมิเป็นผลดีเท่าใดนะขอรับ”

“ฮึ! ข้ามีสิทธิ์ล้มในเวลาเช่นนี้รึ”

ในขณะที่โม่หยวนฟางและหลงเป่ากำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ถงเหยียนเจี๋ยเองกำลังปรุงยาเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของพี่ชายภรรยาด้วยใบหน้าอันเคร่งเครียด

“เจ้ามีสิทธิ์ล้ม หยวนฟาง แต่ไร้สิทธิ์ที่จะตาย เข้าใจรึไม่”

ถงเหยียนเจี๋ยเปรยอย่างอ่อนอกอ่อนใจในความรั้นของสหายรัก

“ฮา ๆ ข้ายังตายไม่ได้จริง ๆ อย่างว่าสินะ เพราะข้ายังมิได้เห็นหน้าหลาน ๆ ของข้านี่นะ”

“แน่นอน และข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้าผิดหวังเป็นอันขาด สหายรัก ฮา ๆ”

เสียงหัวเราะของชายหนุ่มทั้งสามดังก้องทั่วบริเวณ เสมือนความเจ็บปวดทางร่างกายมิอาจแตะต้องถึงจิตใจของบุรุษทั้งสามได้เลย เสียงพูดคุยกันอย่างออกรส ทำให้คนที่แอบอยู่มิไกลถึงกับมีน้ำใส ๆ คลอหน่วยด้วยความปลื้มปีติยิ่งนัก ก่อนที่ร่างระหงจะค่อย ๆ ก้าวจากไปอย่างแผ่วเบา

‘ข้าจะมิทำให้พวกท่านผิดหวังเช่นกัน’

โม่ฟางเล่อรู้สึกตื้อตันไปทั้งอกเมื่อเห็นภาพพี่ชายล้มลง แม้นางจะมองไม่เห็นว่าเกิดสิ่งใดขึ้นบ้างต่อจากนั้น เพราะจุดที่นางแอบซ่อนอยู่ทำได้เพียงฟังการสนทนาของคนทั้งสาม ทว่าเพียงแค่นี้ มันก็มากพอแล้วสำหรับการตัดสินใจของนาง

เมื่อลับร่างบางไปแล้ว ชายหนุ่มทั้งสามต่างมีสีหน้าอันเปลี่ยนไปในทันใด พวกเขารับรู้ว่ามีคนแอบซุ่มอยู่ ทว่า มันช้าเกินไปเสียแล้วที่จะปิดบังเรื่องอาการบาดเจ็บ พวกเขาจำต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น เพราะทุกคำพูดและการกระทำนั้น มันกลั่นออกมาจากใจของพวกเขาเช่นกัน

‘เจ้าเติบโตแล้วน้องพี่ จากนี้ ทุกอย่างอยู่ที่มือของเจ้าจะลิขิตมันขึ้นมา’

โม่หยวนฟางยิ้มด้วยความสุขใจ เพราะหากเวลานี้ เขามิอาจรักษาลมหายใจของตนเองเอาไว้ได้แล้วจริง ๆ น้องสาวเพียงคนเดียวก็จะปลอดภัยภายใต้ปีกของสหายรักและตัวของนางเอง สำหรับเมี่ยวจ้านนั้น แม้เขาจะรักนางมากเพียงใด ทว่าหากโชคชะตานำพาความพลัดพรากมาสู่เขาและนางแล้วนั้น ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนก็มิอาจฝืน

ถงเหยียนเจี๋ยยังคงนิ่งงัน ดวงตาที่เยือกเย็นจนยากที่ใครจะอ่านออกได้ว่าชายหนุ่มกำลังคิดสิ่งใดอยู่ในเวลานี้ มือหนายังคงบดยาด้วยความสม่ำเสมอของน้ำหนักที่กดลงไปยังถ้วยใบเล็ก เมื่อครู่ ชายหนุ่มเพิ่งยื่นยารักษาให้โม่หยวนฟางดื่ม ก่อนที่เขาจะหันมาทำการบดสมุนไพรเพื่อสมานแผลภายนอกให้แก่สหายอีกอย่าง มีหรือเขาจะไม่รู้สึกสิ่งใด เมื่อรู้ถึงการมาของภรรยา

‘พี่มิน่าให้เวลาของเราเลยผ่านมานานเช่นนี้เลย เล่อเล่อ’

ถงเหยียนเจี๋ยทำได้เพียงรำพันอยู่ภายในใจ เขาพลาดโอกาสของวันคืนหวานชื่นกับภรรยาไปถึงสองปี หากเขากล้าที่จะบอกกับนางก่อนหน้า ทุกอย่างคงไม่เป็นเช่นตอนนี้

“เจี๋ย ทุกอย่างไม่มีคำว่าสายไปสำหรับการเริ่มต้น” โม่หยวนฟางโพล่งออกมาราวกับนั่งอยู่ในใจสหาย

“เจ้ารู้ใจข้ามากไปแล้ว หยวนฟาง”

ท่านอ๋องน้อยขมวดคิ้ว พานคิดไปว่าสหายรักประชดตน “ข้ามองผิดไปรึ”

“ข้ารักนางมากยิ่งนัก เจ้าเข้าใจถูกแล้ว”

จบคำพูดของถงเหยียนเจี๋ย ชายหนุ่มทั้งสามต่างตกสู่ภวังค์ของตนเองในทันที เพราะพวกเขาทั้งสามต่างมีพันธะที่เก็บซ่อนอยู่ในใจโดยที่มิอาจเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้

ค่ำคืน ณ หุบเขา

แสงคบเพลิงหลายสิบอันถูกจุดขึ้นหลังจากความเงียบเข้าครอบงำทั่วบริเวณ กลุ่มโจรป่าที่ทำการดักปล้นรถม้าของพ่อค้าจากเมืองหลวงได้ย้อนกลับมายังจุดเกิดเหตุ พร้อมกับเร่งรีบในการทำบางอย่างกับร่างที่นอนแน่นิ่งทั้งหมด

“เร็วเข้า เร่งมือก่อนที่จะมิทันการ”

“ขอรับนายท่าน”

จ้าวหมิงเยว่ขบกรามแกร่งแน่น เขาหวาดกลัวเหลือเกินว่าคนด้านล่างจะเป็นอันใดไปเสียก่อน ด้วยอากาศที่เริ่มเย็นเยียบจนจับขั้วหัวใจทำให้เขาหวาดหวั่นว่าจะมาช้าจนเกินไป

‘ท่านห้ามเป็นอันใดไปนะท่านลุงเขย ข้ายังมิอยากเป็นโจรไปชั่วชีวิต’

เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยาม คนจากด้านล่างได้นำสิ่งที่ค้นหาขึ้นมาได้จนครบ ก่อนคนทั้งหมดจะหายไปในความมืด โดยทั้งหมดได้โยนคบเพลิงลงไปยังเหวลึกเบื้องล่าง

โรงเตี๊ยมนอกเมืองหลวง ภายในห้องลับชั้นบนสุด

ร่างสูงใหญ่ซึ่งนั่งอยู่หลังม่านกำลังก้มมองกระดาษแผ่นเล็กในมือ ก่อนจะยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ

“ฮา ๆ เมื่อตัวจริงจากไป เราเพียงแค่โยนความผิดให้แก่ตัวปลอม ทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น”

“หมายความว่า ฮ่องเต้กับท่านอ๋องเจ็ดตายแล้วอย่างนั้นใช่หรือไม่ขอรับ”

“หึ ๆ ต่อให้พวกมันวางแผนรัดกุมและแยบยลเพียงใด ก็มิอาจเหนือข้าไปได้”

“เราจะลงมือกับตัวปลอมเลยหรือไม่ขอรับ”

“ยังก่อน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ปล่อยพวกมันตายใจ และตามเก็บพวกปลาน้อยที่เราปล่อยว่ายน้ำไปก่อน ยังมีเวลาอีกมากที่จะกำจัดพวกมันทั้งสกุล หากใครรอดเข้าสู่ประตูเมืองหลวง ก็ส่งมันลงนรกไปเสียให้หมด อย่าได้ให้พวกมันทรมานนาน”