ตอนที่11.ชอบความตื่นเต้น

วังหลวง

“ทูลฝ่าบาท เวลานี้ในเมืองหลวงมีผู้คนเข้ามาจนแทบจะไร้ที่พักแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ”

บุรุษในชุดมังกรเลิกคิ้วสูง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แผนการของศัตรูแยบยลนัก ด้วยการปล่อยข่าวเรื่องการจัดเลี้ยงฉลอง เชื้อเชิญให้ผู้คนหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวง ทำให้ยากต่อการป้องกันระวังภัยที่อาจเกิดขึ้นเมื่อใดก็ได้ เหล่าขุนนางและคหบดีที่เดินทางเข้ามานั้น มีทั้งตงฉินและกังฉิน การเดิมเกมของศัตรูช่างล้ำลึกนัก ทว่ายังคงมีช่องโหว่อยู่มากพอที่เขาจะแทรกแซงได้เช่นกัน

“ก็ดี จะได้คึกคัก ท่าทางสนมของข้า นางชอบความตื่นเต้น”

ก่อนมือหนาจะหย่อนเบี้ยในกระดานหมากลงไปในถ้วยน้ำชาชั้นดี แล้วเลื่อนไปตรงหน้าขันทีหนุ่มผู้มาทำหน้าที่แทนจิ่วกงกงและกงกงชราผู้อยู่ข้างกาย ซึ่งทั้งคู่เกิดล้มป่วย จำต้องหยุดพักตามพระบัญชาของผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน

“นำไปให้เต๋อเฟย”

พร้อมทั้งกวักมือเรียกขันทีหนุ่มให้เอียงหูมาใกล้ ๆ ก่อนจะกระซิบบางอย่าง

“ฮา ๆ ๆ”

เสียงทรงอำนาจเปล่งออกมาด้วยอารมณ์ที่ดูไร้กังวลเป็นที่สุด ขันทีหนุ่มเอื้อมมือมายกถ้วยชาใส่ในถาดสีทอง ก่อนเดินออกจากสวนส่วนพระองค์ ตรงไปยังตำหนักเต๋อเฟยในเขตวังหลัง โดยมีนางกำนัลรับใช้ถือถาดแพรพรรณงดงามตามไปอีกสองคน

ตำหนักเต๋อเฟย

พระสนมวัยแรกแย้มกำลังนั่งอยู่หน้ากระดานหมาก คิ้วงามขมวดเป็นปมเมื่อมองดูบนกระดาน เหมือนมันกำลังขาดสิ่งใดไป

“ทูลพระสนม กงกงจากตำหนักหลวงขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

อี้กงกงก้มหัวเล็กน้อย กล่าวรายงานยังห้องชั้นนอกด้วยท่าทีนอบน้อม ริมฝีปากของขันทีหนุ่มที่ยืนรออยู่หน้าประตูตำหนักบิดเล็กน้อยกับภาพการประจบประแจงของอี้กงกงผู้ยิ่งใหญ่ในวังหลัง คู่ปรับของจิ่วกงกงที่มักจะปะทะฝีปากกันอยู่เป็นนิจ ทว่าวันนี้ จิ่วกงกงมิได้เป็นผู้มาด้วยตนเอง จึงทำให้ความผยองของอี้กงกงมีมากกว่าที่เคยหลายเท่านัก

“เวลานี้ ข้าพักผ่อน สมควรให้ขันทีชั้นต่ำมาขอพบได้อย่างนั้นหรือ ข้าควรพบเขาด้วยเหตุผลใดกัน”

น้ำเสียงปนด้วยความหยิ่งผยอง ทำให้ผู้มาเยือนทั้งสามต่างลอบยิ้ม สนมคนใหม่ไม่ธรรมดาจริงๆ นางคงคิดว่าขันทีหนุ่มมาขอพบด้วยบัญชาจากฮองเฮากระมัง เลยต้องอวดเบ่งอำนาจเพื่อข่มคนของฮองเฮา อยากรู้นัก ตอนที่ต้องคุกเข่ารับน้ำชาพระราชทานจากฝ่าบาทจะยังพองขนอยู่อีกหรือไม่

อี้กงกงหันกลับไปหวังจะไล่ขันทีหนุ่มที่มาขอเข้าเฝ้าโดยไม่ได้แจ้งว่าผู้ใดออกคำสั่ง กงกงเฒ่าปรารถนาให้พระสนมทรงกริ้วจนสั่งลงทัณฑ์ขันทีหนุ่มผู้กล้าจ้องหน้าเขาอย่างไร้ความยำเกรง

‘พวกเจ้ามันยโสยิ่งนัก ข้าอยากเห็นตอนเจ้าถูกลงทัณฑ์จากความกำแหงนี้นัก’

“กั๋วเต๋อเฟยรับพระบัญชา ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งประทานน้ำชาชั้นดีแด่พระนางเต๋อเฟย”

ขันทีหนุ่มก้าวข้ามประตูเข้ามายืนกลางห้องชั้นนอกของตำหนักพร้อมเปล่งเสียงดังหนักแน่น ถ้วยชาในมือมันมีค่ากว่าหัวของคนทั้งตำหนัก หากมันถูกทำให้เสียหายหรือถูกปฏิเสธ ย่อมหมายถึงมดตัวน้อยเหล่านี้นำคอไปพาดบนแท่นประหารนั่นเอง

องค์หญิงกั๋วเชียงถึงกับทะลึ่งลุกพรวดขึ้นด้วยใบหน้าตื่นตกใจ มือบางถึงกับสั่นน้อย ๆ ด้วยความกลัวปนกรุ่นโกรธอี้กงกงที่มิถามเอาความกระจ่างจากขันทีที่มาขอพบนาง

‘คิดจะทำให้ข้าหัวหลุดจากบ่าหรืออย่างไร’

ไยนางจะไม่รู้กฎของวังหลวง ทุกสิ่งของฮ่องเต้มีค่ามากนัก แม้แต่เส้นผมที่หลุดร่วง พระสนมคนใหม่รีบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะรีบก้าวออกไปยังห้องชั้นนอก ร่างบางก้าวไปหยุดยืนตรงหน้าของขันทีหนุ่มที่ยืนถือถาดทองคำอยู่ตรงหน้า ก่อนจะย่อกายหมอบต่ำ

“กั๋วเชียงขอให้ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี ๆ เพคะ”

ก่อนจะยกมือขึ้นสูงเพื่อรอรับถาดน้ำชาพระราชทานโดยไม่ได้เงยหน้า อี้กงกงถึงกับหมอบตัวสั่นงันงก รวมทั้งเหล่านางกำนัลในตำหนัก เวลานี้ ทุกคนหมอบต่ำอยู่ที่พื้น มีเพียงผู้มาเยือนทั้งสามเท่านั้นที่ยังคงยืนเด่นอยู่กลางห้องพร้อมสิ่งของพระราชทานในมือ

ขันทีหนุ่มวางถาดลงยังมือบางของเต๋อเฟย ก่อนที่ตัวเขาจะก้าวขาถอยหลังไป แล้วโค้งคำนับค้างไว้เพื่อรอเจ้าของตำหนักลุกขึ้น

พระสนมกั๋วเชียงนำถาดลงมาถือในระดับอก ก่อนจะลุกขึ้นโดยมีนางกำนัลมาช่วยพยุง เมื่อยืนได้แล้ว สายตาได้มองไปยังขันทีที่นำน้ำชามามอบให้ด้วยความขุ่นเคือง

“เจ้ากลับไปได้แล้ว ทูลฝ่าบาทด้วยว่า ข้ามีความยินดีมากที่ทรงมีพระเมตตา ประทานน้ำชามาให้”

“ทูลพระนาง ฝ่าบาทยังทรงมีรับสั่งให้นำแพรพรรณและเครื่อง

ประดับสำหรับงานเลี้ยงมามอบแด่พระนางด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีหนุ่มหันไปรับถาดจากมือของนางกำนัล ก่อนจะก้าวไปยืนมิห่างจากเจ้าของตำหนัก พระสนมกั๋วได้ให้นางกำนัลเข้าไปรับถาดจากมือของกงกงหนุ่มและนางกำนัลอีกคน

“ฝ่าบาททรงมีรับสั่งถึงพระสนมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“ทรงรับสั่งว่าอย่างไร รีบบอกมา อย่ายื้อเวลาให้มาก ให้รู้จักว่าข้ามิใช่เพื่อนเล่นของเจ้า และเวลานี้ ข้าก็มีสิ่งที่ต้องทำอีกมาก”

กั๋วเต๋อเฟยอยากขับไล่อีกฝ่ายให้ไปจากตำหนักของนางยิ่งนัก เวลานี้ นางไม่พร้อมพบหน้าผู้ใด ขันทีหนุ่มยกมือคำนับพระสนมคนงามอีกครั้ง ก่อนจะขยับเข้าใกล้ในระยะที่ไม่เป็นการล่วงเกินมากจนเกินไป

“บนกระดานขาดเบี้ยที่ดีเมื่อใด ย่อมทำเสียสมดุลเอาได้ กระหม่อมทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”

ขันทีหนุ่มกล่าวจบจึงได้ขยับถอยหลังออกห่างพระสนมคนใหม่หลายก้าว ก่อนจะพากันทำความเคารพแล้วหมุนกายจากไปอย่างรวดเร็ว

มือบางสั่นระริกด้วยอารมณ์ที่ปนเปกันหลายแบบ เท้าบางหมุนกายก้าวเข้าไปยังห้องชั้นใน ก่อนที่จะวางถาดน้ำชาลงบนโต๊ะ สายตาจ้องอยู่ที่ฝาถ้วยชาด้วยการหยั่งใจตนเอง ว่าสมควรจะเปิดมันออกหรือปล่อยไว้เช่นนั้น นางมิได้โง่งมจนมิรู้ความในคำพูดของฮ่องเต้แห่งชีเป่ย ชายผู้นี้กำลังเอ่ยท้าทายนางอย่างโจ่งแจ้ง

‘แล้วเราจะได้รู้กันในมิช้า ฝ่าบาท หึ ๆ’

“ทูลพระสนม กระหม่อมไม่รู้จริงๆ ว่าฝ่าบาททรงประทานของมามอบให้แด่พระนาง”

อี้กงกงโค้งตัวต่ำอยู่นอกม่าน เขาเจ็บใจจนเกินบรรยายที่ทำอะไรขันทีหนุ่มมิได้ ซ้ำตัวเขาอาจถูกลงทัณฑ์จากคนด้านใน ซึ่งตอนนี้ไม่ต้องให้ใครบอกก็รู้ว่า พระนางทรงกำลังกรุ่นโกรธเป็นที่สุดกับเรื่องที่เพิ่งผ่านมาเมื่อครู่นี้

“เอาเถอะ ให้มันจบ ๆ ไปเสีย ข้าไม่อยากฟังคำแก้ตัวจากใครทั้งนั้น พวกเจ้าออกไปได้แล้ว ข้าอยากอยู่คนเดียว”

หญิงสาวจำต้องเอ่ยตัดบทออกไป เพราะนางยังจำเป็นต้องใช้งาน

อี้กงกงอีกมาก นางจะไม่ทำให้เบี้ยสำคัญหายไปแม้แต่ตัวเดียว เพียงเพราะก้อนหินที่ปามาตกในกระดานหมากของนาง แค่ปัดมันทิ้งไปเสีย เพียงเท่านี้ก็จะมีเพียงหมากที่นางวางไว้เท่านั้นบนกระดาน

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ พระนาง”

เมื่อกล่าวจบ อี้กงกงพร้อมทั้งเหล่านางกำนัลต่างทำความเคารพผู้เป็นนาย ก่อนจะพากันขยับล่าถอยออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว และเงียบกริบราวไร้การมีอยู่ของทุกคน

ร่างบางยังคงยืนนิ่งกับที่อยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะขยับกายลงนั่งยังที่เดิม

ก่อนออกไปรับน้ำชาพระราชทาน เวลานั้น นางนึกทบทวนถึงคำพูดที่ผู้เป็นใหญ่ฝากมาให้แก่นางอีกครั้ง

รอยยิ้มอย่างมีความในได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้างาม ก่อนที่มือบางเอื้อมไปยกถ้วยชาที่ยังคงอุ่นเพียงเล็กน้อย พร้อมกับเปิดฝาออก ขยับถ้วยชาล้ำค่าเข้าชิดใบหน้าเพื่อให้รับรู้ถึงไออุ่นและกลิ่นหอมละมุนของน้ำสีอำพันในถ้วย ทว่า ดวงตากลับต้องเบิกกว้าง ด้วยความตกใจเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมอยู่ภายในถ้วย

‘หึ ๆ ข้าเข้าใจถูกสินะ’

หญิงสาวเหยียดยิ้มด้วยความผยองในความหมายที่คาดเดาเอาไว้ก่อนหน้าเมื่อเห็นสิ่งที่ถูกมอบมาให้ กั๋วเชียงอยากที่จะเปล่งเสียงหัวเราะออกมาดัง ๆ ยิ่งนัก ชายผู้นี้แม้จะเก่งกาจเพียงใดก็ยังเป็นรองนางอยู่ดี แม้จะส่งหมากมาให้เสมือนเป็นการข่มนาม ทว่า นางมิใช่สตรีโง่งมเช่นบรรดาสนมนางในผู้อื่นของชีเป่ย นางคือสตรีผู้จะเป็นใหญ่เหนือใต้หล้า และเป็นผู้กุมชัยในหมากกระดานนี้เท่านั้น

‘หมากของข้าดีเสมอ ฝ่าบาท ส่วนพระองค์จะทรงมีขุนพลมารุกฆาตข้ารึไม่เท่านั้นเอง หึ ๆ’