All Chapters of ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม3 (จบบริบูรณ์): Chapter 61 - Chapter 70

องค์หญิงกั๋วเชียงหันกายกลับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตวัดสายตาตามเสียงของใครอีกคน ไม่เคยมีคนนอกเรียกนางว่าแม่ทัพเช่นนี้มาก่อน นอกจากคนที่คลุกคลีในสนามรบและปะทะกับนางมาเท่านั้น‘หรือในกองทัพข้ามีหนอนบ่อนไส้’“ออกมา…อย่าทำตัวเสมือนเต่าหดหัวอยู่อีกเลย หากรู้ว่าข้าคือผู้ใดก็จงแสดงตน”ร่างสูงเพรียวกว่าสตรีทั่วไปของเมี่ยวจ้านก้าวผ่านประตูเข้ามาด้านในอย่างเชื่องช้า เพียงก้าวแรกที่เยื้องย่างสู่ด้านใน ถึงกับสร้างความแตกตื่นให้แก่คนทั้งสามได้โดยมิรู้ตัวใครจะคิดว่าแม่ทัพไร้พ่ายผู้เหี้ยมโหดแห่งจิ้งหนานจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ในเมื่อองค์หญิงผู้นี้มาในฐานะแขกของงาน แล้วไยจึงได้มาอยู่ตรงนี้ได้เล่า องค์หญิงเมี่ยวจ้านมีความสัมพันธ์อันใดต่อชีเป่ยจึงได้คิดช่วยเหลือศัตรูของแคว้นตงเช่นนี้“พอดีข้าถูกไหว้วานให้ตามจับโจรในวัง เลยนึกสนุกมาช่วยอี้กงกงจับโจรไร้น้ำยา ที่ผยองจนลืมไปว่าที่นี่คือวังหลวงชีเป่ย”แส้หนังงูในมือของกั๋วเชียงถูกคลายออกเตรียมพร้อมสำหรับต่อสู้ นางเคยปะทะกับรองแม่ทัพแห่งจิ้งหนานมาครั้งหนึ่ง ตอนนั้น นางได้รับบาดเจ็บมิน้อย แล้ววันนี้ ผู้ที่มาคือแม่ทัพผู้ถูกขนานนามว่าขุนพลไร้พ่าย นางไม่กล้าที่จะประเมิ

น้ำเสียงเย็นเยียบกระซิบข้างหูของคนที่ยังยืนพิงเสาด้วยแส้ทองยังคงพันธนาการเอาไว้อยู่ ทั้งที่ขาสองข้างขององค์หญิงแห่งตงนั้นไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะยืนอีกต่อไป สองแขนตกข้างลำตัวมิอาจแม้แต่จะขยับได้อีก ภายในนั้นบอบช้ำมากอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ยุติทุกการเคลื่อนไหวของนางคือด้ามแส้หนังงูที่ปักตรึงอยู่ตรงลำคอ“หะ…หุบ ผะ…ผา…ระ”กั๋วเชียงพยายามที่จะเอ่ยถึงสถานที่บางแห่งกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มหยันปรากฏขึ้นบนใบหน้างามของหญิงสาว ที่แห่งนั้นใช่นางมิรู้จัก นางรู้ดีว่าที่แห่งนั้นคือสถานที่เดียวที่นางจะปลอดภัย แต่เพราะสิ่งที่นางพยายามไขว่คว้ามาไว้ในมือ ทำให้มิคิดถอยตามคำขอของนางกำนัลข้างกาย ‘พวกเจ้าจะจบสิ้นอย่างน่าอนาถ หากข้าสิ้นใจ เมี่ยวจ้าน’“ข้าพร้อมเสมอที่จะสู้ ในเมื่อเจ้าล้ำเส้นของข้า ต่อให้เป็นเทพเซียน ข้าก็มิหวาดหวั่นหากลงมือกระทำต่อคนที่ข้ารัก”ทุกถ้อยคำของเมี่ยวจ้านหนักแน่นมั่นคง ก่อนจะขยับถอยออกห่างจากร่างบางของกั๋วเชียง พร้อมสะบัดคลายแส้ออกจากลำคอระหงของอีกฝ่าย... เมี่ยวจ้านไม่แม้แต่จะสนใจร่างบอบบางที่ล้มลงต่อหน้า หญิงสาวทำเพียงหันหลังให้ก่อนจะก้าวไปยังผู้มาใหม่ที่ยืนมองนางด้วยสายตาตกตะลึ

ม่อตูฉวยจังหวะที่ทั้งหกมิทันตั้งตัว พุ่งเข้าหาในทันทีพร้อมมอบความตายให้เหล่าองครักษ์ไปกว่าสี่คนในเวลาเพียงพริบตา ส่วนอีกสองคนที่หลบหลีกการโจมตีไปได้ ต่างก็เร่งเร้าพลังเพื่อป้องกันตนเอง ทั้งสองอดมิได้ที่จะมองไปยังผู้เป็นนาย ซึ่งสภาพที่เห็นนั้นดูเหมือนจะลำบากอยู่เช่นกัน‘เป็นไปได้อย่างไร คนเพียงสามคนเท่านั้น ไยจึงล้มพวกเราที่มีมากกว่าเท่าตัวลงได้เช่นนี้’ หนึ่งในสององครักษ์รำพันอยู่ภายในใจเมี่ยวจ้านยังคงยืนนิ่งพร้อมแส้ที่สะบัดไปมาด้วยพลังที่ถ่ายทอดลงสู่อาวุธประจำกาย สองปีก่อนนั้นเป็นบทเรียนอันล้ำค่าเมื่อนางพ่ายให้แก่บิดาผู้ให้กำเนิด ด้วยขณะนั้น ร่างกายของนางมิพร้อม ต่างจากครานี้ที่นางเตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดี แม้จะได้รับบาดเจ็บมาไม่น้อย แต่จะให้นางล้มลงร้องขอชีวิตจากศัตรูนั้นยากยิ่ง มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นเป็นอันขาดเสิ่นหลางฉีเองก็มิยอมให้หญิงสาวได้เห็นถึงความเจ็บปวดของตนเช่นกัน นับตั้งแต่เกิด เขาไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้เช่นนี้มาก่อนเลยสักครั้ง ในสายตาทุกคน เขาคือคนที่สุขุม เก่งกาจเรื่องตำราเหนือสหายรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่ครั้งนี้ ผู้ที่ทำให้รู้สึกอับอายกลับเป็นหญิงสาวจากต่างแคว้น ไม่เคยคิดมาก

ครั้งนี้มันกลับระเบิดเสียงดัง ทำให้มีบ้างที่ทหารอีกกลุ่มภายในโล่อื่นแตกกระจายกันออก มีทั้งบาดเจ็บมากน้อยตามแรงระเบิดที่ได้รับ จะมีเพียงโล่ที่ใช้ป้องกันผู้นำเท่านั้นที่ยังคงแข็งแกร่งอยู่ ส่วนทหารที่มิได้ยกโล่ทำการเตรียมลูกศรเพื่อยิงเปิดทางให้แก่กองทัพของตนเอง เสียงโล่หนากระแทกพื้นเป็นจังหวะเพื่อให้ทหารที่อยู่ในเกราะกำบังแต่ละคนทำตามอย่างพร้อมเพรียงหลิวเจินเจินไม่อยากที่จะเสียเวลานานไปกว่านี้ และสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังกระทำนั้นนางเข้าใจมันได้เป็นอย่างดี คนของตงกำลังตกเป็นรอง นางไม่อยากที่จะให้เกิดการพลิกหมากกระดานนี้ มือบางยกขึ้นส่งสัญญาณให้ทำตามแผนการขั้นต่อไป‘เจ้าคงลืมไปว่าบิดาข้า สามีข้า แม้แต่บุตรชายหญิงของข้าคือแม่ทัพ’ แม่ทัพหนุ่มผู้นี้ยังอ่อนประสบการณ์อยู่มาก แต่คงมีฝีมือเฉพาะตนอยู่มิน้อย ไม่เช่นนั้น ฮ่องเต้ตงคงมิคิดกำจัดโดยการส่งมาเช่นนี้เป็นแน่ หรือไม่ ชายหนุ่มผู้นี้ก็ต้องเกิดในสกุลที่เป็นปรปักษ์ต่อบัลลังก์สินะหลิวเจินเจินทำเพียงยืนมองเหล่าทหารต่างแคว้นที่ต้องเอาชีวิตมาสังเวยความต้องการของผู้เป็นนาย นางจะไม่ยอมยืนรอให้อีกฝ่ายตอบโต้ได้เป็นอันขาด หากจะว่านางโหดร้ายก็ไม่ผิด เพื่อปก

เลือดสีดำคล้ำพุ่งออกจากปากของพี่น้องสกุลโม่ ทำให้จ้าวเหลียนและมู่ตานขยับเข้าประชิดร่างของสามีตนเองด้วยความเป็นห่วง เวลานี้กลับกลายเป็นพวกนางเสียเองที่ตกอยู่สภาวะเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด เวลาคับขันเช่นนี้ ผู้ทรยศคือองครักษ์และทหารในวัง ย่อมไม่แปลกที่พวกนางจะไร้คนปกป้องฉึก! ฉับ! “อ๊ากก!”เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของศัตรูเรียกสายตาคนทั้งสี่ให้หันมอง ร่างสูงตระหง่านของบุตรเขยสกุลโม่ยืนหน้านิ่งไร้ความรู้สึก ทุกก้าวของชายหนุ่มนั้นดูเยือกเย็นประหนึ่งน้ำแข็งจากแดนเหนือก็มิปาน อาวุธในมือที่กวัดแกว่งออกไปทุกครานั้นจะต้องได้ดื่มเลือดของศัตรูถงเหยียนเจี๋ยในเวลานี้ยากที่ใครจะคาดเดาว่าเขารู้สึกเช่นไร ด้วยข้างกายของชายหนุ่มนั้นไม่มีภรรยาอยู่เคียง ความเยือกเย็นของเขาน้อยคนที่จะได้เห็น ไอสังหารพวยพุ่งออกมาจนจิ้งอ๋องถึงกับถอยร่นไปด้านหลัง เลือดที่หยดตามปลายอาวุธเสมือนการข่มขวัญศัตรู ชายหนุ่มมิได้หันมองไปยังครอบครัวของพ่อตา แต่ดวงตาเย็นชาจ้องมองอยู่ที่จิ้งอ๋องแต่ผู้เดียว“ผู้ใดที่คิดทำให้ภรรยาของข้าเศร้าหมอง มันผู้นั้นไม่สมควรมีชีวิตอยู่บนโลกนี้”“ฮา ๆ ยามใดกันที่ข้าไปทำภรรยาของเจ้าเศร้าหมอง”จิ้งอ๋อ