Semua Bab ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Bab 241 - Bab 250

คำพูดที่ป้าคังกล่าวออกมาดูเหมือนจะไม่สามารถบรรเทาความโกรธของเธอลงได้ เธอจึงก้าวเท้าเข้ามา ก่อนจะผลักซังหนี่เต็มแรงด้วยมือคู่นั้นของเธอ!“ฉันบอกให้เธอออกไป! ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”ซังหนี่ขมวดคิ้วแน่น และในที่สุดขณะที่ป้าคังคิดจะผลักเธอเป็นครั้งที่สอง ก็พลันจับมือของเธอไว้ทันที!“เธอคิดจะทำอะไร? ปล่อยมือ! นังแพศยา!”เสียงของป้าคังเริ่มหวีดแหลมมากขึ้นเป็นเท่าทวี ขณะที่ซังหนี่เห็นว่าวิธีการนี้น่าจะดึงดูดคนเข้ามายิ่งกว่าเดิม ในที่สุดเธอก็ปล่อยมือป้าคังออกและหันหลังกลับทันทีอย่างไม่คิดรีรอ“ไปให้พ้น! คุณนายไม่คิดอยากจะเจอเธอหรอก! ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ! นังแพศยาไร้ยางอาย!”“คุณก็ด้วย ฉันบอกคุณไปกี่รอบแล้วว่าอย่าให้คนอื่นเข้ามาตามอำเภอใจ คุณรับเงินเดือนจากคุณชายแต่กลับทำงานเช่นนี้หรือ? ถ้ามีครั้งหน้าอีกฉันจะให้คุณชาย…”ป้าคังยังพูดอะไรอื่นต่อจากนี้นั้นซังหนี่ไม่ได้ยินอีกเพราะเวลานี้ คนที่เดินออกมาจากลิฟต์จู่ ๆ ก็พุ่งเข้ามาจับมือเธอเอาไว้ และดึงเธอให้เดินไปข้างหน้าการกระทำของเขาเด็ดขาดและตรงไปตรงมามากเสียจนซังหนี่แทบไม่มีโอกาสได้ทั้งตัวเลยสักนิดเมื่อเธอรู้สึกตัวอีกที เขาก็ลากเธอกลับม

คฤหาสน์ของตระกูลจี้ตั้งอยู่ในย่านชานเมืองของเมืองถงเบื้องหลังเป็นภูเขาใหญ่โต เมื่อมองลงมาจากชั้นบนของคฤหาสน์ก็สามารถมองเห็นทะเลสาบที่อยู่ไม่ไกลได้ สภาพแวดล้อมโดยรอบและอากาศล้วนดีเป็นอย่างยิ่งนี่เป็นครั้งที่สองที่ซังหนี่มาที่นี่เพื่อมาเยี่ยมเยือน เธอถึงกับตั้งใจไปหาซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าเป็นพิเศษของนายท่านจี้เป็นของบำรุงร่างกาย ส่วนของคุณนายจี้เป็นชุดเครื่องสำอางและผ้าพันคอผืนหนึ่งซังหนี่ไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้จี้อวี้หยวนพูดอะไรกับพวกเขาบ้าง อย่างไรก็ตาม เมื่อวันนี้เธอเข้าคฤหาสน์มา ท่าทีของคุณนายจี้ที่มีต่อเธอก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อย่างน้อยตอนที่ซังหนี่กล่าวทักทายเธอ เธอก็พยักหน้าน้อย ๆ ราวกับกำลังตอบรับแต่สิ่งที่จี้อวี้หยวนต้องการเห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงคำพูดเป็นพิธีรีตองในหน้างานเท่านั้นหลังจากที่กล่าวทักทายกันพอหอมปากหอมคอ ทั้งสองฝ่ายก็เดินไปยังห้องอาหารนายท่านจี้เคยสอนในรั้วมหาวิทยาลัยมาก่อน แต่สำหรับเรื่องแวดวงธุรกิจเองก็นับว่ารู้อยู่ไม่น้อย เมื่อนั่งลงแล้ว เขาจึงถามซังหนี่เกี่ยวกับโครงการรู่โจวทันที“ดำเนินการไปอย่างราบรื่นค่ะ” ซังหนี่ตอบ “รอฉันกลับไปก็จะเตรียมตรวจ

ในฐานะเมืองระดับแนวหน้า แม้จะเป็นในช่วงเช้าตรู่ ก็ยังมีผู้คนขวักไขว่สัญจรไปมาในสนามบินเมืองถงทันทีที่ขึ้นเครื่องบิน ซังหนี่ก็ขอผ้าห่มจากแอร์โฮสเตสก่อนจะหลับตาลงนอนอีกครั้งจนกระทั่งมีคนเข้ามานั่งยังที่นั่งข้างเธอ ก่อนจะยื่นมือออกมาช่วยเธอขยับผ้าห่มให้ดีอย่างกะทันหันซังหนี่ตื่นขึ้นมาทันที พร้อมดวงตาเบิกกว้างที่สบเข้ากับคนที่นั่งข้างกายเมื่อกี้เธอตกอยู่ในห้วงความฝันอันแสนสั้นในความฝันนั้นก็มีใบหน้านี้อยู่ด้วยเช่นกัน เป็นเขาที่สวมชุดสูทสีดำ ค่อย ๆ สวมแหวนแต่งงานลงบนนิ้วของเธอ ก่อนจะก้มศีรษะลงมาจุมพิตเธอแต่เธอก็ถูกคนด้านข้างทำให้ตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วในเวลานี้ภาพคนตรงหน้าและคนในความฝันทับซ้อนกัน จนทำให้ซังหนี่ไม่สามารถบอกได้เลยว่าตนนั้นกำลังฝันอยู่หรืออยู่ในความจริงกันแน่จนกระทั่งเขายกมือขึ้นอีกครั้ง และช่วยจัดการปอยเส้นผมบนหน้าผากของเธอให้เรียบร้อยปลายนิ้วเย็นไล้ผ่านผิวหนังของซังหนี่ ในที่สุดเธอก็ได้สติกลับมา และปัดมือเขาออกไป“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”เธอเพิ่งตื่น ทำให้เสียงเจือไปด้วยความแหบแห้ง แต่สายตาที่มองตรงมายังเขากลับเปี่ยมไปด้วยความระแวดระวังอย่างเห็นได้ชัด!

“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ว่าก่อนหน้านี้ ระหว่างเราก็มีเรื่องราวต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมาย ถ้าฉันจะใช้เวลาคิดนานหน่อย คุณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ?”นี่เป็นคำตอบสุดท้ายที่ซังหนี่ทิ้งไว้ให้กับฟู่เซียวหานเป็นดั่งที่เธอกล่าว ระหว่างพวกเขานั้นมีเรื่องราวต่าง ๆ เกิดขึ้นมากเกินไป การจะต้องการใช้เวลามากหน่อยมาครุ่นคิดถึงเรื่องนี้เองก็เป็นเรื่องสมควรแล้วเดิมทีฟู่เซียวหานคิดว่าตนนั้นเป็นคนที่มีน้ำอดน้ำทนมากคนหนึ่งตัวอย่างเช่นในเรื่องของจื้อเหอกรุ๊ป เขาได้ปูพื้นวางรากฐานมาตั้งแต่ปีที่แล้วจนถึงตอนนี้ และเมื่อไม่นานมานี้ก็เพิ่งเริ่มเก็บเกี่ยวผลที่ได้รับดังนั้นเขาจึงคิดอยู่เสมอว่าเขานั้นนับได้ว่าเป็นนักล่าที่มีคุณสมบัติเหมาะสมแต่เมื่อวันเวลาผ่านไป เขากลับพบว่าตัวเองไม่ได้มีความอดทนมากอย่างที่คิดหากคิดดี ๆ แท้จริงแล้วเมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับซังหนี่ เขาได้ทำเรื่องที่ผิดแผกไปจากเดิมมามากนับไม่ถ้วนทว่าทุกครั้งที่เขาต้องการจะติดต่อเธอ ก็นึกได้ถึงท่าทางของเธอที่ดูจริงจังอย่างมากในวันนั้น—— หากผลลัพธ์ออกมาดี เช่นนั้นการจะรอต่ออีกสักสองสามวันก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากจะยอมรับฟู่เซียวหานคิดเช่นนั้น

“คุณไม่กลัวว่าเขาจะแก้แค้นคุณหรือ?”เสียงเจือด้วยความระอาใจของจี้อวี้หยวนดังมาจากโทรศัพท์“ไม่หรอก” ซังหนี่กลับตอบไปด้วยความเด็ดขาด“คุณอย่าลืมไปล่ะว่าทำไมครั้งที่แล้วคุณถึงได้เข้าโรงพยาบาล” เขาเตือนแน่นอนว่าซังหนี่ไม่ได้ลืม แต่ตอนนี้เธอเพียงแค่มั่นใจมาก ๆ อย่างอธิบายไม่ถูกอีกอย่างคนอย่างฟู่เซียวหานที่ทระนงตนขนาดนั้น เขาจะไม่ปล่อยให้ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนี้แน่นอน บางที…ในอนาคตเขาอาจจะไม่อยากเจอเธออีกก็ได้“อันที่จริงคุณตอบตกลงกับเขาได้นะ”จี้อวี้หยวนกล่าวเสริม “ผมจะไปอธิบายกับทางคุณพ่อคุณแม่ผมเอง”“ช่างมันเถอะค่ะ” ซังหนี่ตอบ “อีกอย่างคุณก็เป็นเพียงข้ออ้างของฉันเท่านั้น ฉันไม่คิดอยากจะตอบตกลงเขาไปเลยสักนิด”“ทำไมล่ะ? คุณไม่…รู้สึกกับเขาแล้วหรือ?”“อารมณ์ที่ใช้ความเจ็บปวดเป็นอาหาร นับไหมคะ?” ซังหนี่เทไวน์ให้ตัวเองหนึ่งแก้ว ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ “ครั้งหนึ่งคุณเองก็เคยชอบใครบางคน และเคยถูกมันทำร้ายมา ดังนั้นคุณก็น่าจะรู้ดีว่าจำนวนครั้งที่คนเราสามารถรับความเจ็บปวดได้นั้น…มีจำกัด”“ตอนนี้ฉันไม่อยากจะเชื่อเขาอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ”อาจเป็นเพราะโดนพูดถึงตนเอง เสียงของจี่อวี้หย