All Chapters of ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Chapter 251 - Chapter 260

ฟู่เซียวหานดื่มเหล้าไปไม่น้อยจริง ๆหลังจากออกมาจากซังหนี่มา เขาก็มุ่งตรงไปที่บาร์ทันที ดื่มไปเท่าไหร่แล้วก็จำไม่ได้แต่พอหลูเยียนปรากฏตัวต่อหน้าเขา อยู่ดี ๆ เขากลับรู้สึกได้สติขึ้นมาในทันทีเขาจึงโทรหาสวีเหยียน สั่งให้จัดการเรื่องของเขากับหลูเยียนให้เรียบร้อย——เรื่องของจื้อเหอเขาสะสางใกล้จะเสร็จแล้ว ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องใช้หลูเยียนมาคอยบังหน้าอีกแล้วยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่สบตากับหลูเยียน เขากลับรู้ชัดขึ้นมาในทันทีว่า เธอไม่ใช่ซังหนี่ และไม่อาจแทนที่ซังหนี่ได้เพราะแบบนั้น เขาจึงกลับมาซังหนี่บอกว่าเขาบ้าไปแล้วจริง ๆ แล้วฟู่เซียวหานก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกันถ้าไม่บ้าจริง ๆ เขาจะยอมรับรับเงื่อนไขแบบนั้นได้ยังไง?ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าเธอกำลังทำลายตัวเองแต่ในตอนนั้น ฟู่เซียวหานกลับคิดขึ้นมาว่า หรือว่าเธอแค่อยากใช้วิธีนี้บีบให้เขาถอยห่างไปกันแน่?แล้วทำไมเธอถึงต้องทำแบบนั้นล่ะ?บางทีอาจเป็นเพราะเธอยังมีใจให้เขาอยู่ เลยไม่อยากเห็นหน้าเขาเพราะกลัวใจตัวเองจะหวั่นไหว?พอความคิดนี้ผุดขึ้นมา แม้แต่ฟู่เซียวหานเองยังรู้สึกว่ามันช่างไร้สาระและน่าขันสิ้นดีแต่เขาก็รู้ตัวดีว่าเขามีส

ซังหนี่ลืมไปแล้วว่าตอนนั้นฟู่เซียวหานตอบเธอว่าอะไรแต่สิ่งที่เธอจำได้ชัดเจนก็คือสุดท้ายฟู่เซียวหานก็ห้ามตัวเองไม่อยู่ แล้วทั้งคู่ก็สลับตำแหน่งกัน การประชุมตอนเช้า...เธอพลาดเวลาไปจริง ๆแต่พอเธอมาถึงบริษัท เจิ้งชวนก็บอกเธอว่า การประชุมถูกเลื่อนออกไปแล้วซังหนี่ไม่แปลกใจเลยสักนิดเจิ้งชวนเริ่มพูดถึงตารางงานอื่น ๆ แต่สายตากลับจ้องมองไปที่ซังหนี่อยู่ตลอดเวลาคิ้วของซังหนี่ก็ขมวดขึ้นโดยไม่รู้ตัวจังหวะที่เธอกำลังจะระเบิดอารมณ์ เจิ้งชวนทนไม่ไหวจนต้องพูดขึ้นว่า “คุณต้องการคอนซีลเลอร์ไหมครับ?”ซังหนี่ชะงักนิ่งไป ก่อนจะสังเกตเห็นรอยใต้ปกเสื้อตัวเองมือของเธอรีบดึงคอเสื้อแน่น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา“คุณเป็นหมาหรือไง?”เดิมทีซังหนี่พิมพ์ข้อความนี้เสร็จแล้ว แต่หยุดคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลบมันออกอย่างไร้อารมณ์ วางโทรศัพท์ลง แล้วดึงคอเสื้อให้สูงขึ้นอีกหน่อยเจิ้งชวนเดินออกไปแล้ว พอกลับมาก็ยื่นคอนซีลเลอร์ให้เธออย่างใส่ใจ“ไม่ต้องห่วง ผมถามแฟนมาแล้ว เธอบอกว่าอันนี้ใช้ดีมาก” เจิ้งชวนพูดซังหนี่กลอกตามอง แต่มือก็ยื่นไปรับของนั้นมาอยู่ดี“เมื่อกี้ผมได้ยินข่าวซุบซิบมาด้วยนะครับ” เจิ้งชวนพูด

ซังหนี่กลับมาถึงบ้านพักซิงเหอย่วน ข้างในมืดสนิทเธอก็คิดว่าฟู่เซียวหานคงกลับไปแล้วแน่ ๆแต่พอเธอยกมือจะเปิดไฟ จู่ ๆ เสียงเขาก็ดังขึ้นมา”คุณกลับมาแล้วเหรอ?”ซังหนี่สะดุ้งเฮือกจนตัวสั่นเล็กน้อย แต่มือก็กดสวิตช์เปิดไฟทันทีแสงสว่างสาดไปทั่วห้องรับแขก เธอเห็นคนที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างชัดเจน รวมทั้งแววตาที่ลึกซึ้งจ้องมองมา คิ้วของซังหนี่ขมวดขึ้นทันที“เย็นนี้ไปไหนมา? สนุกไหม?” เขาถามต่อซังหนี่ไม่ตอบเขา กลับย้อนถามขึ้น”ทำไมคุณยังไม่ไปอีก?”“ผมขนของมาแล้วนะ” ฟู่เซียวหานตอบ “คุณจะให้ผมไปไหนล่ะ?”พอเขาพูดแบบนี้ ซังหนี่ถึงสังเกตเห็นกระเป๋าเดินทางสองใบวางอยู่ข้างหน้า“ใครอนุญาตให้คุณย้ายมา?” เธอถามขึ้นฟู่เซียวหานไม่ได้ตอบไม่รู้ทำไม ซังหนี่มองท่าทางเขาในตอนนี้ กลับรู้สึกว่าเขาดูเหมือนจะ...น้อยใจอยู่หน่อย ๆ ?แต่ว่าความคิดนี้เพิ่งโผล่ขึ้นมาได้แวบเดียวซังหนี่ก็ตัดมันทิ้งไปทันทีเธอคงบ้าไปแล้วจริง ๆ ไม่งั้นจะคิดได้ไงว่าฟู่เซียวหานน้อยใจอยู่?แต่ตอนนี้เธอก็ไม่มีอารมณ์จะเถียงอะไรกับเขา เลยแค่ชี้ไปที่ห้องรับแขก “เอาของคุณไปเก็บไว้ตรงนั้น”ซังหนี่พูดจบก็หมุนตัวเดินไปทางห้องนอน แต่ฟู่เซ

หม้อบะหมี่หม้อใหญ่นั้นไม่ใช่แค่เยอะ แต่รสชาติยังแย่มากอีกด้วยตั้งแต่จำความได้ ซังหนี่ไม่เคยกินอะไรที่ไม่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลยสุดท้าย เธอก็ทนไม่ไหวต้องเปิดเตาใหม่ แล้วต้มให้เขาอีกชามหนึ่งฟู่เซียวหานก็ยืนดูเธออยู่ข้าง ๆ โดยตลอดซังหนี่หันไปกำลังจะบอกให้เขาออกไป แต่ฟู่เซียวหานเหมือนจะรู้ทันสิ่งที่เธอคิดอยู่ เขาพูดขึ้นตรง ๆ ว่า “ผมอยากดูไว้ ครั้งหน้าจะได้รู้ว่าต้องต้มยังไง”“ประธานฟู่ นี่มันไม่สมกับฐานะของคุณหรอกค่ะ” ซังหนี่พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ถ้าคุณต้องการ มีผู้หญิงอีกมากมายเต็มใจทำให้คุณอยู่แล้ว”“ผมรู้”ฟู่เซียวหานตอบกลับทันทีโดยไม่ลังเลแต่คำตอบนี้ เหมือนจะแฝงความหมายอย่างอื่นด้วยซังหนี่เงียบไปเธอไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่วางชามบะหมี่ลงบนโต๊ะ แล้วหมุนตัวจะเดินออกไป“คืนนี้คุณได้บอกจี้อวี้หยวนแล้วหรือยัง?” ฟู่เซียวหานถามขึ้นมากะทันหัน “เรื่องความสัมพันธ์ของเรา”“อืม”“เขาตกลงแล้วเหรอ?”“ใช่”คำตอบของซังหนี่เรียบง่าย แต่ฟังดูเหมือนพูดขอไปทีฟู่เซียวหานกลับไม่ได้พูดอะไรอีกไม่นาน ประตูห้องของเธอก็ถูกปิดลงอีกครั้งมุมปากของฟู่เซียวหานเม้มแน่นโดยไม่รู้ต

ซังหนี่พูดจบ ฟู่เซียวหานถึงกลับชะงักไปทั้งตัว——คำพูดที่บาดลึกถึงใจถ้าเขาให้ความสำคัญกับเธอจริง ๆ อย่างที่แสดงออกมา ซังหนี่คิดว่าเพียงประโยคเดียวนี้ ก็คงทำให้เขานอนไม่หลับไปทั้งคืนแค่คิดถึงเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูกแม้ว่าเธอจะรู้ดีว่า คำพูดที่ทำร้ายความรู้สึกก็เหมือนดาบสองคม ที่ขณะปักลงกลางอกเขา ฝ่ามือของเธอเองก็ต้องเจ็บและเปื้อนเลือดไปด้วยเช่นกัน?แต่ตอนนี้ซังหนี่ขอแค่ให้เขาเจ็บมากกว่าตัวเองก็พอซังหนี่ไม่ได้มองเขาอีก หันหลังเดินออกไปทันทีเดินบนถนนที่ปูด้วยหินกรวดมันไม่ง่ายเลยซังหนี่รู้ดีว่าส้นเท้าของเธอถลอกจนเลือดออก แต่เธอไม่สนใจ ก้าวส้นสูงเข้าไปในร้านอาหาร ฟู่เซียวหานก็เดินตามหลังมาเงียบ ๆถึงจะบอกว่าเป็นร้านอาหารบ้าน ๆ แต่การตกแต่งของที่นี่ไม่ธรรมดาเลย พอซังหนี่เดินเข้ามาในโถงก็สะดุดตากับภาพวาดสองภาพที่แขวนอยู่ข้าง ๆ เธอคุ้นเคยตราประทับบนภาพนั้นเป็นอย่างดี——เป็นผลงานของคุณเยว่ระหว่างที่พนักงานพาพวกเขาไปที่ห้องส่วนตัวก็ถือโอกาสแนะนำร้านอาหารนี้ไปด้วยเขาบอกว่าวัตถุดิบทั้งหมดมาจากฟาร์มเลี้ยงสัตว์หลังภูเขา ไม่ว่าจะเป็นปลา หรือสัตว์ปีก ทุกอย่างถูกเชือดและ