All Chapters of ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Chapter 1 - Chapter 10

หลังจากผ่านไปสองชั่วโมง ความอบอุ่นภายในห้องถึงได้จบสิ้นลงจริง ๆ สักทีมีเสียงน้ำดังลอยมาจากในห้องอาบน้ำ หลังจากที่ซังหนี่พักอยู่ไม่กี่นาที ในที่สุดก็ลุกขึ้นจากเตียงนอน เดินไปหยิบเสื้อผ้าบนพื้นด้วยสองขาที่สั่นระริกวันนี้การกระทำของชายหนุ่มรุนแรงไปหน่อย ถึงขนาดที่ตอนนี้ในหัวสมองของเธอยังคงว่างเปล่าอยู่เล็กน้อย ติดกระดุมชุดนอนอยู่หลายครั้งก็ยังติดไม่ได้ไม่นานนัก ชายหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องอาบน้ำรูปร่างของเขาสูงชะลูด เครื่องหน้าดุดันแต่หล่อเหลา ในเวลานี้เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ จึงมีผ้าขนหนูพผืนหนึ่งพันอยู่รอบเอว หยดน้ำที่ยังไม่แห้งกำลังไหลลงมาตามกล้ามหน้าท้องของเขาตอนที่พบว่าซังหนี่ยังอยู่ หว่างคิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยทันทีซังหนี่เองก็ไม่ได้มองเขาอีก เพียงก้มหน้าพยายามสู้รบกับกระดุมของตนต่อไป“พรุ่งนี้ซังฉิงก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว”ชายหนุ่มเดินผ่านข้างตัวเธอไป จู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่า “คุณไปรับเธอที่โรงพยาบาลหน่อย ผมรับปากคุณแม่ของคุณเอาไว้แล้วว่า จะให้เธอพักอยู่ที่นี่สักระยะ”มือที่กำลังติดกระดุมของซังหนี่หยุดชะงักลงทันทีหลังจากนั้น เธอก็หันหน้ากลับไปมองคนที่อยู่ด้านหลังนั่น

เวลาหนึ่งทุ่ม ฟู่เซียวหานกลับมาถึงคฤหาสน์ตรงเวลาตอนนั้นซังฉิงอยู่ที่ห้องรับแขกพอดี หลังจากเห็นเขา ก็รีบก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว “พี่เขย! พี่กลับมาแล้วเหรอคะ?” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ ให้เธอทีหนึ่ง แล้วเหลือบตามองหลังซังหนี่เม้มปากทีหนึ่ง ก็ก้าวมาข้างหน้าเพื่อรับเสื้อคลุมของเขา แล้วเอ่ยปากพูด “ทานข้าวได้แล้วค่ะ”“ขอโทษด้วยนะคะพี่เขย ฉันรบกวนพี่กับพี่สาวแล้วใช่ไหมคะ?บนโต๊ะอาหาร ซังฉิงมองซังหนี่ แล้วพูดเสียงเบา “ที่จริงฉันเคยบอกหม่ามี๊แล้วว่า ฉันอยู่คนเดียวได้ แต่เธอก็ไม่วางใจ...”“ไม่เป็นไร” ฟู่เซียวหานตอบ “เธออยู่ที่นี่ได้ตามสบาย ต้องการอะไรก็บอกมาได้ตลอด”“แบบนี้...ได้เหรอคะ? จะเป็นการรบกวนมากเกินไปไหมคะ?”“ไม่หรอก”“คุณหนูซังฉิงอยู่ที่นี่สิคะถึงจะดี” ป้าคังวางอาหารลงบนโต๊ะพลางพูด “ที่นี่ไม่ได้คึกคักขนาดนี้มานานแล้วค่ะ!”เมื่อเธอพูดจบ ตะเกียบในมือของซังหนี่ก็หยุดชะงักไปทันทีแต่ว่าคำพูดประโยคนี้ของป้าคังไม่ผิดเธอมีนิสัยเงียบขรึม สู้ซังฉิงที่มักจะทำให้ผู้คนมีความสุขไม่ได้จริง ๆ ไม่เพียงแค่พวกป้าคังเท่านั้น แม้แต่ฟู่เซียวหาน เธอก็เคยได้ยินเขาพูดแบบนี้มาหลายครั้งแล้วเช่นกัน

ซังฉิงเติบโตมาด้วยกันกับฟู่เซียวหานตั้งแต่เด็กดังนั้นเธอจึงคุ้นเคยกับบ้านเก่าตระกูลฟู่หลังนี้ยิ่งกว่าซังหนี่ทันทีที่เข้าบ้าน เธอก็เดินเข้าไปหาคุณนายใหญ่ด้วยความสนิทสนม “คุณย่า!”“อ้าว ยัยหนูฉิงมาแล้วเหรอ?”คุณนายใหญ่ดีใจเป็นอย่างมาก “ย่าขอดูหน่อย ทำไมผอมลงไปอีกแล้วล่ะ?”“ไม่ผอมนะคะ” ซังฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณย่าดูสิคะ หนูทำลูกชิ้นปูมาให้คุณย่าด้วยนะคะ”“แม่หนู เธอช่างมีน้ำใจจริง ๆ!”ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนม บนใบหน้าของคุณนายใหญ่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแต่ทันทีที่ซังหนี่เดินเข้ามาใกล้ รอยยิ้มของคุณนายใหญ่ก็จางลงไปมากทันทีซังหนี่เหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็น เพียงแต่เรียกด้วยความเคารพ “คุณย่า”คุณนายใหญ่เห็นท่าทางของเธอแล้ว กำลังอยากจะพูดอะไรบางอย่างอีก แต่ซังหนี่กลับย้ายสายตาไปอย่างรวดเร็ว กล่าวกับคนที่อยู่บนบันได “คุณแม่”“คุณป้า!”เมื่อเห็นคนที่เดินมา ซังฉิงที่แต่เดิมใช้ร่างกายอิงแอบอยู่บนบ่าของคุณนายใหญ่ ก็ยืนตัวตรงขึ้นทันที สายตาที่จ้องมองอีกฝ่าย แฝงไปด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย“คุณหนูรองมาแล้วเหรอ ยินดีต้อนรับ”คุณนายฟู่พยักหน้าให้เธอทีหนึ่ง แม้ท่าทางที่แสดงออกดูเหมือนขอ

“พี่เขย ขอบคุณพี่ที่ช่วยฉันพูดเมื่อกี้นี้”ระหว่างทางกลับบ้าน ซังฉิงนั่งอยู่เบาะหลังของรถ แต่ปากกลับพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด “ฉันคิดไม่ถึงว่าหม่ามี๊จะพูดเรื่องนี้กับคุณป้า ฉันตกใจแทบแย่ โชคดีที่พี่เขยช่วยฉันพูด ไม่อย่างนั้น ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้วจริง ๆ ฉันไม่ได้อยากจะแต่งงานเร็วขนาดนี้หรอกค่ะ”ฟู่เซียวหานกำลังขับรถ เพียงส่งเสียงอืมเบา ๆ เท่านั้น ถือเป็นคำตอบท่าทีของเขาเหมือนกับขอไปทีเล็กน้อย แต่ซังฉิงรู้ว่า นิสัยของเขาเป็นแบบนี้มาตลอด ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ถือสา เพียงหันหน้าไปมองทางซังหนี่ที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับ “จริงสิพี่คะ เมื่อครู่นี้คุณป้าดึงพี่ขึ้นไปข้างบนคุยอะไรกันเหรอคะ?”“ไม่มีอะไร”ตอนที่ซังหนี่ตอบ ท่าทางเทียบไม่ได้กับการขอไปทีด้วยซ้ำซังฉิงเบะปากด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย แต่ในไม่ใช่ก็พูดขึ้นอีกว่า “ช่างเถอะค่ะ พี่คะ พี่รู้ไหมคะ? ว่าพี่ฉินม่อจะกลับมาแล้ว”ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของซังหนี่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยตอนนี้ ข้างหน้าเป็นไฟแดงพอดีฟู่เซียวหานหยุดรถอย่างรวดเร็วการเบรกของเขาไม่นับว่ากะทันหัน แต่เมื่อครู่นี้ซังหนี่อยู่ในอาการตกตะลึงพอดี ตอนนี้ตัวจึงโยกเล็กน้อยอย่างอด

เธอ สบายดีไหม?ซังหนี่ลืมไปแล้วว่าไม่ได้ยินคำถามไถ่แบบนี้มานานขนาดไหนถึงขนาดที่ตนเองก็ยังลืมที่จะถามตัวเองด้วยซ้ำว่า เธอสบายดีไหม?คำตอบง่ายดายอย่างเห็นได้ชัดแต่เวลานี้เธอก็ยังตอบออกไปอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด “ดีมาก”“อืม ถ้าอย่างนั้นก็ดี”ฉินม่อกล่าวแต่ในไม่ช้า เขาก็เงียบลงอีกครั้ง“ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ฉันวางสายก่อนนะ?” ซังหนี่พูดขึ้นอีกครั้ง“ได้”ทางด้านฉินม่อตอบอย่างรวดเร็ว แต่ตอนที่ซังหนี่กำลังจะวางสาย จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ตอนนั้นต้องขอโทษมาก ๆ ที่ฉันไม่ได้บอกลาเธอ แต่ตลอดเวลาหลายปีที่ฉันอยู่ต่างประเทศ ฉันคิดถึงเธอมากจริง ๆ”“ดึกมากแล้ว นายรีบพักผ่อนเถอะ”เมื่อพูดจบ เขาถึงวางสายโทรศัพท์ซังหนี่ถือโทรศัพท์มือถือยืนอยู่บนขั้นบันได หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เธอถึงค่อย ๆ หันหลังกลับ แล้วเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองคืนนี้ ฟู่เซียวหานไม่ได้เรียกหาเธอซังหนี่ยังคงไม่สามารถหลับได้อย่างสนิทเช่นเดิมเป็นเพราะโทรศัพท์สายนั้นของฉินม่อ ทำให้เธอฝันตลอดทั้งคืนเธอในความฝัน ได้กลับไปยังช่วงเวลาที่เพิ่งกลับมาถึงตระกูลซังคุณพ่อคุณแม่ตระกูลซังได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับให้เธออย่างอ