บทที่ 3

เวลาหนึ่งทุ่ม ฟู่เซียวหานกลับมาถึงคฤหาสน์ตรงเวลา

ตอนนั้นซังฉิงอยู่ที่ห้องรับแขกพอดี หลังจากเห็นเขา ก็รีบก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว “พี่เขย! พี่กลับมาแล้วเหรอคะ?”

ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ ให้เธอทีหนึ่ง แล้วเหลือบตามอง

หลังซังหนี่เม้มปากทีหนึ่ง ก็ก้าวมาข้างหน้าเพื่อรับเสื้อคลุมของเขา แล้วเอ่ยปากพูด “ทานข้าวได้แล้วค่ะ”

“ขอโทษด้วยนะคะพี่เขย ฉันรบกวนพี่กับพี่สาวแล้วใช่ไหมคะ?

บนโต๊ะอาหาร ซังฉิงมองซังหนี่ แล้วพูดเสียงเบา “ที่จริงฉันเคยบอกหม่ามี๊แล้วว่า ฉันอยู่คนเดียวได้ แต่เธอก็ไม่วางใจ...”

“ไม่เป็นไร” ฟู่เซียวหานตอบ “เธออยู่ที่นี่ได้ตามสบาย ต้องการอะไรก็บอกมาได้ตลอด”

“แบบนี้...ได้เหรอคะ? จะเป็นการรบกวนมากเกินไปไหมคะ?”

“ไม่หรอก”

“คุณหนูซังฉิงอยู่ที่นี่สิคะถึงจะดี” ป้าคังวางอาหารลงบนโต๊ะพลางพูด “ที่นี่ไม่ได้คึกคักขนาดนี้มานานแล้วค่ะ!”

เมื่อเธอพูดจบ ตะเกียบในมือของซังหนี่ก็หยุดชะงักไปทันที

แต่ว่าคำพูดประโยคนี้ของป้าคังไม่ผิด

เธอมีนิสัยเงียบขรึม สู้ซังฉิงที่มักจะทำให้ผู้คนมีความสุขไม่ได้จริง ๆ ไม่เพียงแค่พวกป้าคังเท่านั้น แม้แต่ฟู่เซียวหาน เธอก็เคยได้ยินเขาพูดแบบนี้มาหลายครั้งแล้วเช่นกัน

ซังหนี่เองก็รู้ว่าตนเองเป็นส่วนเกินของที่นี่

หลังจากรีบทานอาหารในถ้วยของตนเองหมด เธอก็ลุกขึ้นทันที “ฉันขอตัวขึ้นห้องก่อน พวกคุณค่อย ๆ ทานนะ”

“พี่ทานแค่นี้เองเหรอคะ?” ซังฉิงกลับพูดขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นฉันขึ้นไปข้างบนเป็นเพื่อนพี่ดีกว่าค่ะ”

“ไม่ต้อง”

ซังหนี่ชักมือของตนเองที่เธอดึงเอาไว้ออก “เธอค่อย ๆ กินเถอะ ไม่เป็นไร”

เมื่อพูดจบ เธอก็กลับหลังหันแล้วเดินขึ้นไปข้างบนทันที

ก่อนเดินออกจากห้องทานอาหาร เธอได้ยินซังฉิงพูดกับฟู่เซียวหานอย่างระมัดระวัง “พี่เขย พี่ไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ใช่ไหมคะ? ฉัน...ไม่ควรมารบกวนพวกพี่ใช่ไหมคะ?”

ในน้ำเสียงของเธอ แฝงไปด้วยความน้อยใจและเสียงสะอื้น

ซังหนี่รู้สึกขึ้นทันทีว่าไม่อยากได้ยินอีกต่อไป

แม้แต่ฟู่เซียวหานจะตอบว่าอะไร เธอก็ไม่ได้สนใจ

หลังจากกลับมาถึงห้องของตัวเอง เธอก็เปิดคอมพิวเตอร์ของตัวเองอีกครั้ง

แต่หลังจากเปิดเอกสาร เธอกลับเขียนอะไรไม่ออก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานขนาดไหน จู่ ๆ ก็มีข้อความเด้งขึ้นมาบนโทรศัพท์มือถือ

ฟู่เซียวหาน “มานี่”

ซังหนี่เหลือบมองข้อความนั่นแวบหนึ่ง แต่กลับเลือกที่จะเมินเฉย

แต่สุดท้ายฟู่เซียวหานก็ไม่ได้ส่งข้อความฉบับที่สองมา

หลังจากที่ซังหนี่จ้องไปยังช่องที่ไม่ได้ลงสีบนหน้าจออยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็พับหน้าจอคอมพิวเตอร์ลง แล้วหันหลังเดินออกไป

——นี่ถึงเป็นเหตุผลว่าทำไมฟู่เซียวหานไม่จำเป็นต้องส่งข้อความฉบับที่สอง

เพราะเขารู้ว่า เธอจะมาหา

เมื่อเธอมาถึงห้องนอนใหญ่ ฟู่เซียวหานก็เดินออกมาจากในห้องอาบน้ำพอดี

สิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นก็คือ เธอยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าบนตัวของเธอ

หว่างคิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย แต่ก็ไม่จำเป็นต้องคิดมาก ยื่นมือออกไป แล้วกระชากเธอเข้าไปในห้องน้ำทันที

น้ำอุ่นไหลออกมาจากฝักบัว ทำให้เสื้อผ้าและเส้นผมของซังหนี่เปียกทันที

ความรู้สึกไม่สบายตัวที่เสื้อผ้าแนบติดบนผิวของเธอ ทำให้หว่างคิ้วของเธอขมวดเข้าหากันแน่น ตอนที่กำลังอยากจะดันเขาออก ฟู่เซียวหานกลับยื่นมือไปจับศีรษะของเธอเอาไว้ แล้วประทับจูบลงบนริมฝีปากของเธอทันที

ริมฝีปากและลิ้นประสานกัน

นิสัยของฟู่เซียวหานดื้อรั้นเอาแต่ใจ จูบของเขาก็ย่อมต้องเป็นแบบเดียวกัน

แม้ว่าเวลาจะผ่านมาสองปีแล้ว ซังหนี่ก็ยังคงรู้สึกปรับตัวไม่ได้เท่าไหร่ ประกอบกับทั้งสองคนในเวลานี้กำลังอยู่ในห้องน้ำ ในไม่ช้าเธอก็รู้สึกขาดออกซิเจนอย่างรุนแรง

ขาทั้งสองข้างของเธออดไม่ได้ที่จะอ่อนยวบ ร่างกายของเธอเกือบจะกดทับลงไปบนตัวของฟู่เซียวหาน

แต่ครู่ต่อมา เธอก็ได้ยินเสียงที่สดใสดังลอยมาจากด้านนอกประตู

“พี่เขย พี่อยู่ไหมคะ?”