บทที่ 4

ร่างกายของซังหนี่แข็งทื่อไป

เธอเบิกตากว้างทันที มือออกแรงผลักเขาออก

แต่ฟู่เซียวหานกลับทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย เพียงพลิกมือแล้วจับข้อมือของเธอเอาไว้ กดตัวเธอเข้ากับกำแพง

การกระทำของเขายังคงแข็งแกร่งเหมือนเคย

ซังหนี่อยากจะคราง แต่เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว เธอพยายามกลืนเสียงกลับเข้าไปอีกครั้ง

เสียงน้ำจากฝักบัวยังคงดำเนินต่อไป

ประกอบกับมีประตูกั้นเอาไว้ ซังฉิงที่อยู่ด้านนอกเหมือนว่าจะไม่สังเกตเห็นอะไร

เธอถามขึ้นอีก “พี่เขย?”

ซังหนี่หันหน้ากลับไปมองฟู่เซียวหาน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโมโหหรือเพราะเหตุผลอื่น สีหน้าของเธอในเวลานี้แดงระเรื่อ ดวงตาทั้งสองข้างจ้องเขม็ง

เมื่อเทียบกับท่าทางที่เงียบขรึมในเวลาปกติ ไม่รู้ว่าดูมีชีวิตชีวาเพิ่มขึ้นกี่เท่า

ฟู่เซียวหานจ้องมอง การกระทำก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกับกำลังระบายบางอย่างออกมา

ร่างกายที่สมบูรณ์แบบ ส่งซังหนี่ขึ้นสวรรค์ได้อย่างง่ายดาย

ซังฉิงที่อยู่ด้านนอกเหมือนกำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่ แต่ซังหนี่ฟังไม่ชัดเจนเลยแม้แต่ประโยคเดียว

ตอนที่ฟู่เซียวหานกดเธอลงไปอีกครั้ง สุดท้ายเธอก็ครางออกมาอย่างอดไม่อยู่แล้ว

จากนั้น คนที่อยู่ด้านนอกเองก็เงียบเสียงลง

ซังหนี่ตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง มือทั้งสองข้างกำแน่นอย่างอดไม่ได้

ในขณะเดียวกัน ฟู่เซียวหานก็ยื่นมือออกมาอุ้มเธอขึ้น

โน้มเอวลงเล็กน้อย หัวไหล่ขยับเข้าไปใกล้กับริมฝีปากของซังหนี่พอดี

เธอไม่ลังเล อ้าปากแล้วกัดลงไปทันที

ในใจของซังหนี่ย่อมมีความน้อยใจและเคียดแค้น

แต่ต่อให้น้อยใจ ต่อให้เคียดแค้น

ในเวลานี้เธอไม่ได้มีแรงมากมายเท่าไหร่นัก หลังจากกัดไปเบา ๆ ทีหนึ่ง ในไม่ช้าก็ปล่อยออก

จากนั้น เธอเหลือบตาไปมอง

——ดวงตาที่ลุ่มลึกของฟู่เซียวหานนั่นจ้องมองมาที่ตัวของเธอพอดี

ซังหนี่ไม่ได้พูดอะไร เพียงเบือนหน้าหลบสายตาของเขา

แต่ครู่ต่อมา ฟู่เซียวหานกลับยื่นมือมาบีบคางของเธอเอาไว้ แล้วประทับจูบลงมาอีกครั้ง

เวลาหนึ่งคืนผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก

ซังหนี่ลืมว่าตนเองกลับมาที่ห้องได้อย่างไร

หลังจากที่เธอล้มตัวลงบนที่นอน ก็สลบไปทันที

วันรุ่งขึ้นเป็นป้าคังที่มาเตือนเธอ บอกว่าวันนี้เป็นวันที่ต้องกลับไปบ้านหลังเก่า

ซังหนี่ได้สติขึ้นมาทันที

ป้าคังยังกล่าวต่ออีกว่า “คุณหนูฉิงตื่นตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ แถมยังเตรียมอาหารเช้าให้คุณชายอีกต่างหาก”

ในน้ำเสียงของเธอ แฝงไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

ซังหนี่ฟังออก แต่ไม่พูดอะไร หลังจากขานรับคำหนึ่ง ก็ลุกจากเตียง

“พี่ พี่เตรียมตัวจะไปที่ตระกูลฟู่ใช่ไหมคะ?”

ทันทีที่ลงมาข้างล่าง ซังฉิงก็เดินเข้ามาหา ยิ้มพลางพูดขึ้น “ฉันขอไปกับพี่ด้วยนะ เมื่อสองวันก่อนคุณย่าโทรศัพท์มาหาฉัน บอกฉันว่าหากมีเวลาว่างก็ให้ไปเยี่ยมท่านน่ะ”

“ได้”

ซังหนี่ตอบอย่างตรงไปตรงมา

หรือควรจะพูดว่า...ตามสบาย

ซังฉิงเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ แต่ในไม่ช้ามุมปากก็ยกขึ้น รอยยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม “ถ้าอย่างนั้นพี่รอฉันเดี๋ยวนะ ฉันขอตัวไปทำลูกชิ้นปูของโปรดที่สุดของคุณย่าก่อน ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ”

ซังหนี่ยังคงตอบว่าได้เหมือนเดิม

แต่ตอนที่ซังฉิงเดินเข้าไปในห้องครัว จู่ ๆ ซังหนี่กลับนึกขึ้นมาได้ว่า คนที่ทำอาหารเช้าเป็น รู้แม้แต่วิธีการทำขนมเค้ก จะไม่สามารถดูแลปากท้องของตัวเองได้อย่างไร?

ข้อนี้ แม่ของเธอคิดไม่ถึง ฟู่เซียวหาน...ก็เหมือนว่าจะคิดไม่ถึงเช่นเดียวกัน

แต่เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาฉลาดขนาดนั้น

หรือบางทีเขาอาจจะคิดได้ เพียงแต่...ปล่อยไปตามน้ำก็เท่านั้น

ซังหนี่ข่มอารมณ์เอาไว้ หันหน้ากลับไปมองด้านนอกหน้าต่าง

——ท้องฟ้าเป็นสีเทาขมุกขมัว เป็นเพราะฝนกำลังจะตก