บทที่ 8

ซังหนี่ยังคงนั่งอยู่ที่ตำแหน่งด้านข้างคนขับ

เดิมทีเธอคิดว่าตนเองตายด้านมากพอแล้ว แต่ในเวลานี้ เธอยังคงรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจอยู่เป็นระยะ ๆ

เหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังกัดกินตรงนั้นอยู่

ทันใดนั้นซังหนี่ก็นึกถึงเรื่องในอดีตที่นานมาแล้วเรื่องหนึ่งขึ้นมา

นั่นคือตอนหลังจากที่เธอเพิ่งกลับมาที่บ้านตระกูลซังได้ไม่นาน

ซังหนี่จำได้อย่างแม่นยำว่า วันนั้นฝนตก

คุณแม่ของเธอไปรับเธอกับซังฉิงกลับจากโรงเรียนด้วยตนเอง

แต่ระหว่างทาง พวกเธอประสบอุบัติเหตุ

ถึงแม้ว่าอุบัติเหตุจะไม่รุนแรง แต่เพื่อหลบรถคันหลัง คนขับรถจึงชนเข้ากับพื้นที่สีเขียวที่อยู่ริมทาง

ตอนนั้นศีรษะของซังหนี่กระแทกเข้ากับกระจก ทำให้ตกอยู่ในอาการไม่ได้สติ

แต่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สติ แต่ตอนนั้นเธอมองเห็นอย่างชัดเจนว่า คุณแม่ของเธอเดินอ้อมเธอไป อุ้มซังฉิงที่อยู่ข้างกายเธอพร้อมกับร้องไห้

เป็นตอนนั้นเองที่ทำให้ซังหนี่ตระหนักได้ว่า พวกเขาตามตนกลับมา ก็แค่เพียงเพราะสายเลือดของพวกเขาไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเธอเท่านั้น

แต่สำหรับพวกเขาแล้ว ซังฉิงถึงจะเป็นลูกสาวอันเป็นแก้วตาดวงใจของพวกเขา

หลังจากเข้าใจข้อนี้แล้ว ซังหนี่ก็พยายามทำให้ตนเองลืมเรื่องนี้ซะ

เพราะทุกครั้งที่นึกถึง เธอรังแต่จะยิ่งรู้สึกแย่กว่าเดิมเท่านั้น

แต่ตอนนี้ เธอนึกถึงขึ้นมาอีกครั้งแล้ว

เพียงแต่คนคนนั้นที่อุ้มซังฉิง เปลี่ยนจากแม่ของเธอ เป็นสามีของเธอแทน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานขนาดไหน ในที่สุดซังหนี่ก็ลงจากรถ

และในตอนนี้เอง ท้องฟ้าก็มีเสียงฟ้าร้องฮึ่ม ๆ ดังขึ้นมา

——ฝนกำลังจะตกหนัก

ซังหนี่ได้เร่งฝีเท้าแล้ว แต่สถานที่ที่ฟู่เซียวหานจอดรถห่างจากประตูอยู่พอสมควร สุดท้ายเธอก็หลบไม่ทันถูกฝนเปียกปอนไปทั้งตัว

แสงไฟที่ชั้นบนยังสว่างอยู่

ดวงหนึ่งเป็นห้องของซังฉิง อีกดวงหนึ่งเป็นห้องหนังสือของฟู่เซียวหาน

เห็นได้ชัดว่า เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอยังไม่ได้เข้าบ้าน

หลังจากซังหนี่ยืนอยู่ที่เดิมอยู่พักหนึ่งถึงได้มั่นใจเรื่องนี้ จากนั้นก็สาวเท้าที่แข็งทื่อเล็กน้อย ค่อย ๆ เดินขึ้นชั้นบน

หน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอสว่างขึ้น

เป็นสายเรียกเข้าจากเบอร์แปลกเบอร์หนึ่ง

ซังหนี่มองเบอร์โทรศัพท์นั้น แต่ทันใดนั้นก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ฝีเท้าจึงหยุดชะงักอยู่ที่เดิม

ตอนที่เธอกำลังมองเบอร์โทรศัพท์มือถือที่ปรากฏบนหน้าจอ ในขณะที่กำลังลังเลว่าควรจะรับสายดีหรือไม่ อีกฝ่ายกลับวางสายแล้ว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร วินาทีที่หน้าจอดับลงไปอีกครั้ง ซังหนี่กลับรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด

เพียงแต่ในไม่ช้า อีกฝ่ายก็โทรมาเป็นสายที่สอง

ซังหนี่รู้จักเขาดี ดังนั้นครั้งนี้เธอจึงไม่ได้ลังเลอีก กดรับสายทันที

“เสียวหนี่”

ซังหนี่ไม่ได้ยินคำเรียกนี้มานานมากแล้ว

ถึงขนาดที่ตอนที่ได้ยินสองคำนี้อย่างกะทันหัน เธอถึงขั้นใจลอยไปครู่หนึ่ง

“ผมเอง” เขาพูดขึ้น “ผมคือฉินม่อ”

“อืม” ซังหนี่ตอบเสียงเบา “นาย...กลับมาแล้วเหรอ?”

“เปล่า” เขาหัวเราะออกมาทีหนึ่ง “แต่ว่าก็ใกล้แล้วล่ะ ฉันจองตั๋วเครื่องบินวันมะรืนนี้เอาไว้ เธอว่างไหม? มารับฉันได้ไหม?”

ซังหนี่ไม่ได้พูดอะไร

“ไม่สะดวกเหรอ?” ฉินม่อสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของเธอทันที “ไม่เป็นไร ฉันกลับไปเองก็ได้ ก็แค่...ไม่ได้เจอหน้ากันนานขนาดนี้ ตอนนี้ไม่ง่ายเลยที่จะตัดสินใจกลับไป ยังหวังว่าคนแรกที่จะได้เจอหน้าก็คือเธอนะ”

“ฉันแต่งงานแล้ว”

ซังหนี่พูดออกไปทันที

“ฉันรู้” คำตอบของฉินม่อไม่ประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย “กับคนนั้นของตระกูลฟู่ใช่ไหม? ถึงยังไงจื้อเหอก็เป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงมากขนาดนั้น เรื่องที่ประธานบริษัทแต่งงาน...ถึงฉันจะอยู่เมืองนอกก็รู้ข่าวเหมือนกันนะ”

ซังหนี่ไม่ได้พูดอะไร

หลังจากฉินม่อนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก็ถามเธออีก “เสียวหนี่ ตอนนี้เธอสบายดีไหม?”