บทที่ 5

ซังฉิงเติบโตมาด้วยกันกับฟู่เซียวหานตั้งแต่เด็ก

ดังนั้นเธอจึงคุ้นเคยกับบ้านเก่าตระกูลฟู่หลังนี้ยิ่งกว่าซังหนี่

ทันทีที่เข้าบ้าน เธอก็เดินเข้าไปหาคุณนายใหญ่ด้วยความสนิทสนม “คุณย่า!”

“อ้าว ยัยหนูฉิงมาแล้วเหรอ?”

คุณนายใหญ่ดีใจเป็นอย่างมาก “ย่าขอดูหน่อย ทำไมผอมลงไปอีกแล้วล่ะ?”

“ไม่ผอมนะคะ” ซังฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณย่าดูสิคะ หนูทำลูกชิ้นปูมาให้คุณย่าด้วยนะคะ”

“แม่หนู เธอช่างมีน้ำใจจริง ๆ!”

ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนม บนใบหน้าของคุณนายใหญ่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

แต่ทันทีที่ซังหนี่เดินเข้ามาใกล้ รอยยิ้มของคุณนายใหญ่ก็จางลงไปมากทันที

ซังหนี่เหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็น เพียงแต่เรียกด้วยความเคารพ “คุณย่า”

คุณนายใหญ่เห็นท่าทางของเธอแล้ว กำลังอยากจะพูดอะไรบางอย่างอีก แต่ซังหนี่กลับย้ายสายตาไปอย่างรวดเร็ว กล่าวกับคนที่อยู่บนบันได “คุณแม่”

“คุณป้า!”

เมื่อเห็นคนที่เดินมา ซังฉิงที่แต่เดิมใช้ร่างกายอิงแอบอยู่บนบ่าของคุณนายใหญ่ ก็ยืนตัวตรงขึ้นทันที สายตาที่จ้องมองอีกฝ่าย แฝงไปด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย

“คุณหนูรองมาแล้วเหรอ ยินดีต้อนรับ”

คุณนายฟู่พยักหน้าให้เธอทีหนึ่ง แม้ท่าทางที่แสดงออกดูเหมือนขอไปที แต่กลับไม่มีใครจับผิดอะไรได้

จากนั้น เธอก็หันหน้ากลับไปหาคุณนายใหญ่อีกครั้ง “คุณแม่”

คุณนายใหญ่ตอบเพียงอืมคำเดียวเท่านั้น ท่าทางเย็นชายิ่งกว่าเธอ

คุณนายฟู่ไม่ได้สนใจ เพียงมองสิ่งของที่ซังฉิงนำมาด้วยแวบหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “คุณหมอบอกว่า สองวันนี้ลำไส้และกระเพาะอาหารของคุณย่าเธอไม่ดีสักเท่าไหร่ ปูถือเป็นของเย็น ไม่เหมาะที่จะทาน”

“ลุงเตี่ยน ให้ห้องครัวเก็บของว่างไปเถอะ”

การกระทำทุกอย่าง เธอไม่ได้สอบถามความคิดเห็นของคุณนายใหญ่เลย

ส่วนซังฉิง เธอไม่แม้แต่จะชายตามอง

เรื่องการประจบประแจงให้คนชื่นชอบ ซังฉิงมีพรสวรรค์ด้านนี้อย่างมาก

กลับมีเพียงแม่ของฟู่เซียวหานคนเดียวเท่านั้นที่ใช้ไม่ได้ผล

คุณนายฟู่มักจะมีท่าทีเย็นชาเสมอ ปฏิบัติต่อผู้คนอย่างสง่างามและเหมาะสม แต่เพียงแค่เปลือกนอกเท่านั้น

ตอนแรกก็เป็นเธอที่ยืนกรานว่าจะปฏิบัติตามความปรารถนาของพ่อฟู่เซียวหาน บอกว่าถ้าตามซังหนี่กลับมาไม่ได้ก็ช่าง แต่ในเมื่อตามกลับมาได้แล้ว ถ้าอย่างนั้นคนที่ต้องแต่งงานกับฟู่เซียวหาน ก็จะต้องเป็นซังหนี่

หากไม่ใช่เพราะสาเหตุนี้ ภรรยาของฟู่เซียวหานในตอนนี้คงไม่ใช่ซังหนี่แน่

ซังฉิงย่อมมีความเคียดแค้นต่อคุณนายฟู่เป็นธรรมดา แต่เธอก็ไม่กล้าแสดงออกมาเช่นกัน

เห็นได้ชัดว่าคุณนายฟู่ไม่ได้ใส่ใจว่าเธอจะคิดอย่างไรเช่นกัน หลังจากสั่งงานผู้ดูแลบ้านเรียบร้อยแล้ว เธอก็หันมามองซังหนี่ทันที “เธอขึ้นไปกับแม่”

“ค่ะ”

ซังหนี่ตอบรับอย่างรวดเร็ว แล้วก็เดินตามหลังเธอไปอย่างว่าง่าย

ทันทีที่มาถึงห้องดื่มชา คุณนายฟู่ก็ยื่นนามบัตรใบหนึ่งให้เธอทันที “นี่คือแพทย์แผนจีนโบราณเก่าแก่คนหนึ่ง ที่แม่ไหว้วานให้คนไปตามหา พรุ่งนี้ลูกไปตรวจดูหน่อย ให้เขาช่วยสมดุลร่างกายให้ลูกสักหน่อย”

ริมฝีปากของซังหนี่เม้มแน่น มือไม่ได้ขยับ

เหมือนกับรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ช้าคุณนายฟู่ก็พูดขึ้นมาว่า “ลูกกับเซียวหานแต่งงานกันมาตั้งสองปีแล้ว ควรจะคิดถึงเรื่องลูกได้แล้ว ซังฉิงเป็นคนที่คุณย่า มองดูเธอเติบโตขึ้นมาตั้งแต่เด็ก จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะรักและเอ็นดูเธอมากหน่อย แต่ขอเพียงลูกมีทายาท เธอย่อมไม่มีทางทำให้ลูกลำบากใจอีกแน่นอน”

นับว่าวันนี้เป็นวันที่หาได้ยาก——ไม่คิดเลยว่าคุณนายฟู่จะพูดคุยกับเธอมากมายขนาดนี้

ซังหนี่ยังคงหลุบตาลง

คุณนายฟู่มองเธอ พูดอีกว่า “อีกอย่าง เรื่องครั้งก่อนเป็นเพียงอุบัติเหตุเท่านั้น ผ่านมาตั้งปีกว่าแล้ว ลูกก็ควรจะเดินออกมาได้แล้ว”

คำพูดประโยคนี้ของคุณนายฟู่ทำให้ร่างกายของซังหนี่สั่นเทา มือที่วางอยู่ข้างตัวนั้นกำแน่นขึ้นมาทันที

ท้องน้อยของเธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา...โดยไม่ทันตั้งตัว

เป็นอุบัติเหตุอย่างนั้นเหรอ?

แน่นอนว่า...ไม่ใช่

แม้ว่าทุกคนจะปลอบเธอแบบนี้ แต่ซังหนี่รู้ดีกว่าใคร ว่านั่นไม่ใช่อุบัติเหตุเลยสักนิด

เป็นเพราะซังฉิงจงใจ...ทำให้เธอตกลงมาจากบันได!