All Chapters of ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Chapter 31 - Chapter 40

เพราะอะไร?ซังหนี่ในวัยเด็ก ตอนที่เพิ่งกลับมาที่บ้านนี้ เธออยากรู้คำตอบของคำถามนี้มากเพราะในตอนนั้น สิ่งที่ซังฉิงทำเพื่อเอาใจพวกเขา เธอก็พยายามทำเช่นกัน แต่พวกเขาก็ไม่ชอบเธออยู่ดีจนกระทั่งวันหนึ่ง เธอชงชาให้แม่ของเธอด้วยตนเอง คุณนายซังกล่าวขอบคุณเธอแบบขอไปที แต่พอหันหลังกลับก็เทชาถ้วยนั้นทิ้งลงในกระถางดอกไม้และในคืนวันนั้น ซังหนี่ก็ได้ยินบทสนทนาของพ่อแม่โดยบังเอิญเป็นคุณนายซังที่กำลังถามว่า จำเป็นต้องพาซังหนี่ไปตรวจเอชไอวีหรือไม่ในตอนนั้น ซังหนี่ไม่รู้ว่าเอชไอวีคืออะไรพอเธอโตขึ้นอีกหน่อยถึงได้รู้ว่า นั่นคือ...โรคเอดส์เพราะเธอเคยเกือบถูกพ่อบุญธรรมข่มขืนเรื่องนี้ในสายตาของพวกเขาคือความอัปยศ เป็นตราบาปที่ไม่อาจลบเลือนได้แม้ว่าในตอนนั้นจะไม่ได้เกิดอะไรขึ้น แต่ในสายตาของพวกเขา เธอก็...แปดเปื้อนไปแล้วและไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นลูกสาวของพวกเขาอีกต่อไปเมื่อนึกถึงตรงนี้ ซังหนี่ก็หลับตาลงแน่นเมื่อลืมตาขึ้น ภายในดวงตาของเธอก็สงบนิ่ง “ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ มันก็ไม่สำคัญแล้ว ตอนนี้ฉัน...ไม่ต้องการความรักจากพวกคุณแล้ว”“แกหมายความว่ายังไง?”“ก่อนหน้านี้พวกคุณเสียใจที่พาฉันก

ซังหนี่ยังคงจำภาพเหตุการณ์ในวันแต่งงานของเธอกับฟู่เซียวหานได้ถึงแม้จะไม่ได้รับความรักจากตระกูลซัง แต่เธอก็เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลซัง ดังนั้นงานแต่งงานในตอนนั้น จึงยิ่งใหญ่อลังการมากเตรียมการแต่งงานล่วงหน้าครึ่งปี จองชุดแต่งงาน ถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง แล้วจึงเลือกวันจดทะเบียนสมรส จัดงานแต่งงานช่วงเวลานั้น ซังหนี่หยุดกิจกรรมอื่น ๆ ทุกอย่างในชีวิตของเธอ และกำหนดการทั้งหมดวนเวียนอยู่กับเรื่องการแต่งงานแต่ในตอนนี้ การหย่าร้างกลับต้องการเพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ และขั้นตอนการดำเนินการไม่ถึงครึ่งชั่วโมงทนายความของฟู่เซียวหานจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้อย่างเหมาะสม ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนถึงกับไม่ต้องรอระยะเวลาสงบสติอารมณ์เลยด้วยซ้ำ ไม่นานนัก ใบทะเบียนหย่าสองใบก็ถูกวางไว้ตรงหน้าพวกเขาฟู่เซียวหานดูเหมือนจะยุ่งมากตั้งแต่เมื่อครู่นี้โทรศัพท์ก็ดังไม่หยุด พอได้ใบทะเบียนหย่ามา เขาก็หยิบขึ้นมาแล้วเดินออกไป มืออีกข้างก็ถือโทรศัพท์คุยไปด้วยจริง ๆ แล้วซังหนี่ยังอยากจะบอกลาเขาสักหน่อยแต่เมื่อเธอก้าวออกจากสำนักงานเขตกลับพบว่า เขาจากไปแล้วแม้แต่คำบอกลาสักคำก็ไม่ได้เหลือไว้ให้ซังหนี่ซังหนี่ยืนอยู่กับ

ไม่มีใครตอบคำถามของซังฉิงส่วนคนที่พูดถึงฉินม่อเมื่อครู่นี้ ก็เปลี่ยนเรื่องคุยทันที “ใครจะไปรู้ล่ะ? แต่เรื่องพวกนี้ก็ไม่สำคัญหรอก สุดท้ายก็แค่คนชั้นต่ำเท่านั้นเอง”“เอ่อ พี่เซียวหาน ผมขอชนแก้วกับพี่หน่อยครับ”ที่ผู้ชายคนนั้นพูดแบบนี้ จริง ๆ แล้วคือการขอโทษสำหรับคำพูดที่พลั้งปากไปเมื่อครู่เพราะถึงแม้ฟู่เซียวหานจะไม่ได้ชอบซังหนี่ แต่ถ้าสาเหตุการหย่าร้างของพวกเขามีฉินม่อเข้ามาเกี่ยวข้อง เรื่องมันก็จะแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงโชคดีที่ฟู่เซียวหานไม่ได้ถือสาอะไรเขา ในตอนนี้ก็หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาชนกับเขาดื่มไวน์หมดแก้วแล้ว คนข้าง ๆ ยังอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ฟู่เซียวหานกลับลุกขึ้นยืนกะทันหัน “ฉันยังมีธุระ ขอตัวก่อนนะ พวกนายเล่นกันให้สนุก ค่าใช้จ่ายลงบัญชีฉันไว้”“หา? นี่...”ไม่รอให้คนอื่นได้ตอบสนอง ฟู่เซียวหานก็เดินออกไปแล้วซังฉิงรีบวิ่งตามไปทันที “พี่เซียวหานคะ!”“ยังมีเรื่องอะไรอีกไหม?”ฟู่เซียวหานหันกลับมา น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยความเย็นชาซังฉิงกัดริมฝีปาก “ฉัน...ฉันนั่งแท็กซี่มา พี่ไปส่งฉันที่บ้านก่อนได้ไหมคะ?”“อืม”ฟู่เซียวหานตอบตกลงอย่างง่ายดายท่าทีของเขาก็ไม

ซังหนี่กลับถึงบ้านของตนเองอย่างรวดเร็วเธอเพิ่งจะเตรียมตัวล้างเครื่องสำอาง บรรณาธิการบริหารของเว็บไซต์ก็โทรมาหาเธอด้วยตัวเอง บอกว่าผลงานของเธอไม่ตรงตามกฎระเบียบของเว็บไซต์ จึงตัดสินใจยุติความร่วมมือกับซังหนี่เพียงฝ่ายเดียวซังหนี่ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที “ไม่ตรงตามข้อกำหนดตรงไหนคะ?”“ฝ่ายกฎหมายของบริษัทเราได้รับแจ้งว่า ตัวละครพระเอกที่เธอวาด...ละเมิดสิทธิในภาพลักษณ์ของบุคคลอื่น”พอเธอพูดแบบนี้ ซังหนี่ก็เข้าใจได้ทันที...ฟู่เซียวหานถึงแม้ปกติเขาจะไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เธอทำ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้อะไรเลยคำพูดที่ซ่งเสี่ยวพูดกับเธอเมื่อคืน...เขาก็ต้องได้ยินด้วยแน่ ๆ ตอนนี้แค่โทรศัพท์สายเดียว ก็ทำให้ซังหนี่ต้องเสียงาน!“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”ซังหนี่สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้ววางสายไปตอนแรกเธอตั้งใจจะโทรไปถามฟู่เซียวหานโดยตรงแต่ก่อนที่โทรศัพท์จะถูกกดโทรออก เธอก็วางโทรศัพท์ลงอย่างช้า ๆ ไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกผิด แต่เพราะซังหนี่รู้ว่า ในเมืองนี้ ถ้าเธอแข็งข้อกับเขา เธอจะไม่ได้อะไรดี ๆ เลยยกตัวอย่างเช่นตอนนี้ ตัวละครในการ์ตูนตัวหนึ่ง ละเมิดสิทธิในภาพลักษณ์ของเขา?เรื่องไร้สาระแบบนี้ เขา

หลังจากที่คุณนายซังพูดจบ ซังหนี่ก็เงียบลงทันทีบรรยากาศที่อึดอัดอยู่แล้ว ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเพราะความเงียบอย่างกะทันหันของเธอโดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ดวงตาอันสงบนิ่งของซังหนี่มองมาที่เธอหัวใจของคุณนายซังถึงกับกระตุกโดยไม่รู้ตัว!คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันทันที “เธอ...”“เชิญคุณกลับไปเถอะ”ซังหนี่กลับพูดขึ้นมากะทันหันคำพูดสามคำที่ไม่คาดคิดนี้ กลับทำให้คุณนายซังตกตะลึง!หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แทบไม่อยากจะเชื่อ “เธอพูดว่าอะไรนะ?”“เชิญคุณกลับไปเถอะ ต่อไปก็อย่ามาที่นี่อีก” ซังหนี่บอกเธอด้วยความหนักแน่น “ถ้าพวกคุณคิดว่าที่ฉันพูดไปครั้งที่แล้วมันยังไม่ชัดเจนพอ ฉันสามารถบอกนักข่าว ลงหนังสือพิมพ์ประกาศให้ทุกคนรู้ว่า ฉันกับตระกูลซังของพวกคุณไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นพวกคุณก็ไม่ต้องกังวลว่าฉันจะทำให้ตระกูลซังขายหน้าอีก”ทันทีที่ซังหนี่พูดจบ คุณนายซังก็ลุกขึ้นยืนทันที จากนั้นก็ตบหน้าเธออย่างแรง!”คุณนายซังเพิ่งจะทำเล็บมาเมื่อไม่กี่วันก่อนบนเล็บมีเพชรฝังอยู่ ในตอนนี้เล็บยาวนั้นกรีดลงบนแก้มของซังหนี่อย่างแรง เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผลอ