All Chapters of ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Chapter 41 - Chapter 50

คุณนายซังสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามที่จะสื่อสารกับเธอต่อไป “แล้วเธอเคยคิดถึงชีวิตของเธอในอนาคตบ้างไหม? ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่ค่ารักษาพยาบาลอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้เธอต้องแบกรับภาระหนักหน่วง! พ่อของเธอคนนั้น...”“ยังไงฉันก็ไม่อดตาย” ซังหนี่ขัดคำพูดของเธอโดยตรง “นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องกังวลแล้ว ต่อไปนี้ คุณก็ถือซะว่าฉันไม่เคยถูกตามตัวกลับมา”“ซังหนี่ลูกสาวของคุณ ตายไปแล้วตั้งแต่ตอนที่เธออายุห้าขวบ ตอนที่เธอหายตัวไป”สุดท้ายคุณนายซังก็จากไปหลังจากนั่งเหม่ออยู่บนโซฟาครู่หนึ่ง ซังหนี่ก็หยิบไม้เทนนิสของตัวเองขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ แล้วลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอกที่โรงยิมใกล้ ๆ โรงเรียนมัธยมศึกษาแห่งหนึ่ง ซังหนี่กำลังตีลูกเทนนิสอย่างแรงภายในโรงยิมเปิดเครื่องปรับอากาศแล้ว แต่เพราะออกกำลังกายอย่างหนัก เหงื่อของเธอจึงไหลลงมาไม่หยุด ทำให้ผมบริเวณหน้าผากเปียกชุ่ม แม้กระทั่งสายตาก็พร่ามัวไปหมดขณะที่เธอกำลังรอคู่ต่อสู้เสิร์ฟลูกอยู่นั้น ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น “ให้ฉันเล่นบ้างสิ”เพื่อนร่วมทีมชั่วคราว ที่ดูเหมือนจะเป็นนักศึกษาชายก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาพยักหน้ารับแล้วโยนลูกเทนนิสให้กับคนที่

“นอนหรือยัง?”“ฉันซื้อของมาให้นิดหน่อย วางไว้หน้าประตูแล้ว อย่าลืมหยิบเข้าไปนะ”ส่วนอีกหลายข้อความมาจากซ่งเสี่ยว บอกว่าวันนี้เธอทะเลาะกับหัวหน้าบรรณาธิการ แต่ก็ยังไม่สามารถช่วยให้เธอได้สิทธิ์ในการเผยแพร่ผลงานต่อ และกำลังขอโทษเธออยู่ซังหนี่ตอบข้อความของเธอไปพลางเดินไปเปิดประตูจากนั้น เธอก็เห็นเค้กที่แขวนอยู่บนประตูด้านบนโรยด้วยช็อกโกแลต เป็นรสชาติที่ซังหนี่ชอบที่สุดในขณะที่เธอกำลังจ้องมองเค้กนั้นอย่างเหม่อลอย โทรศัพท์จากฉินม่อก็ดังขึ้น“ตื่นแล้วเหรอ?”“อืม”“ได้ของแล้วใช่ไหม?”“ได้แล้ว”“เอาไปแช่ตู้เย็นก่อนนะ ตอนนี้ฉันกำลังจะไปหา เราจะได้...”“ฉินม่อ” ซังหนี่กลับขัดคำพูดของเขา “วันนี้ขอบคุณมากนะ แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว”“ต่อไปนายก็ไม่ต้องทำอะไรแบบนี้เพื่อฉันอีก”หลังจากที่ซังหนี่พูดจบ คนที่อยู่ปลายสายกลับหัวเราะออกมา “ทำไม นี่จะตีตัวออกห่างจากฉันอีกแล้วเหรอ? ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าเธอแต่งงานแล้วไม่ให้ฉันเข้าใกล้ แต่ตอนนี้...”“ฉันออกมาจากตระกูลซังแล้ว” ซังหนี่พูดต่อ “ตอนนี้ ฉันไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลซังที่มีแค่ชื่อนั่นอีกต่อไปแล้ว ครอบครัวของนายจะยอมให้นายคบกับฉันเหรอ?”

“ผู้อำนวยการซัง ไม่ได้เจอกันนานเลย”ผู้ปกครองทั้งสองฝ่ายจับมือกันอย่างรวดเร็ว จากนั้นสายตาก็จับจ้องมาที่ซังหนี่อย่างพร้อมเพรียงกันนายท่านซังเหลือบมองซังหนี่หลังจากที่ซังหนี่กำมือของตนเองแน่น ก็ฝืนยิ้มออกมาได้ในที่สุด“ผมขอแนะนำ นี่คือซังหนี่ ลูกสาวของผมครับ”“คุณหนูซังสวยจริง ๆ ” นายท่านจ้าวเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน พร้อมกับส่งสัญญาณให้ลูกชายของตัวเองชายหนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจึงยื่นมือออกมา “สวัสดีครับ ผมจ้าวจิ้งเหยาครับ”ชายหนุ่มสวมสูทที่ดูสะอาดสะอ้าน บนสันจมูกมีแว่นสายตากรอบสีดำ ใบหน้าไม่ได้ดูโดดเด่นสะดุดตา แต่ก็ดูดีมากใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยน ขณะที่ซังหนี่ยังคงฝืนยิ้ม และค่อย ๆ ยื่นมือออกไป “สวัสดีค่ะ”“นั่งกันเถอะ!”นายท่านซังกล่าวเชื้อเชิญอีกครั้งทุกคนทยอยนั่งลงตามลำดับ จากนั้นนายท่านซังก็ถือโอกาสพูดคุยเรื่องธุรกิจกับนายท่านจ้าวถ้าไม่ใช่เพราะซังหนี่รู้จุดประสงค์ของพวกเขาอย่างชัดเจน ตอนนี้เธอคงคิดว่าทั้งสองฝ่ายแค่มาทานอาหารเย็นด้วยกันธรรมดา ๆ เท่านั้นจ้าวจิ้งเหยานั่งอยู่ตรงข้ามเธอ แต่นอกจากการทักทายในตอนแรกแล้ว เขาก็ไม่ได้สนใจซังหนี่เป็นพิเศษ มีเพียงแต่เข้าร

บนโต๊ะอาหารเหลือเพียงแม่ลูกสองคนเท่านั้น“เมื่อไรจะย้ายกลับมาอยู่บ้าน?”คุณนายฟู่ซดน้ำซุปเข้าไปคำหนึ่ง จากนั้นเอ่ยถามอย่างใจเย็นฟู่เซียวหานขมวดคิ้ว“ก่อนหน้านี้ที่ให้ลูกย้ายออกไป เพราะอยู่กับซังหนี่มันไม่สะดวก ในเมื่อตอนนี้หย่ากันแล้ว ก็ย้ายกลับมาเถอะ”คุณนายฟู่กล่าวต่อ“ไม่ต้องหรอก” ฟู่เซียวหานตอบ “ผมอยู่ที่นั่นสะดวกกว่า”“สะดวกอะไร? พาแฟนใหม่กลับไปงั้นเหรอ?”คำพูดของคุณนายฟู่ฟังดูใจเย็นมากก็จริง แต่เมื่อเข้าหูฟู่เซียวหาน กลับแฝงไปด้วยคำพูดเหน็บแนมเล็กน้อยเขาวางตะเกียบลง ก่อนจะมองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยคุณนายฟู่กลับเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร เพียงแต่พูดว่า “แม่จริงจังนะ ในเมื่อลูกคิดว่าคู่แต่งงานที่พ่อของลูกหามาให้ไม่ดี งั้นตอนนี้ลูกก็ไปหาเอง...แม่จะไม่ขัดขวาง”“มีแค่ข้อเดียว เด็กซังฉิงคนนั้น แม่ไม่มีทางยอมให้เธอเข้าบ้านเด็ดขาด”“เพราะอะไร?”ฟู่เซียวหานถามคำถามนี้กลับทำให้สีหน้าของคุณนายฟู่เคร่งขรึมทันที “ลูกคิดจะแต่งงานกับเธอจริง ๆ เหรอ?”“ผมแค่สงสัยว่า ทำไมแม่ถึงเกลียดซังฉิงขนาดนั้น?”“เหอะ” คุณนายฟู่หัวเราะเยาะ “แม่จะเกลียดใครสักคน ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ?”

เธอรู้ดีทุกอย่างแต่เธอก็ยังเผลอพูดมันออกไปโดยไม่รู้ตัวและเมื่อได้ยินคำตอบจากเขา ซึ่งเป็นคำตอบที่เธอรู้ดีอยู่แล้ว ก็เหมือนเป็นการทรมานตัวเอง“ฉันรู้แล้ว”ซังหนี่กล่าวขึ้น “ประธานฟู่พูดจบแล้วใช่ไหม? ฉันลงจากรถได้หรือยัง?”ฟู่เซียวหานไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ความเร็วของรถกลับดูเหมือนจะช้าลงเล็กน้อยในที่สุดเขาก็จอดรถข้างทางซังหนี่ก็ไม่ลังเลเช่นกัน หันไปเปิดประตูรถทันที“ซังหนี่”จู่ ๆ เสียงของเขาดังขึ้นจากด้านหลังการกระทำที่กำลังจะเปิดประตูหยุดชะงัก แต่เธอก็ไม่ได้หันกลับไปฟู่เซียวหานกำพวงมาลัยแน่น ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “เห็นแก่ที่เราเคยเป็นสามีภรรยากัน ถ้าตระกูลซังของพวกคุณมีปัญหาอะไร...บอกผมได้”“อย่าใช้วิธีนี้มาทำให้ผมรู้สึกขยะแขยง”ซังหนี่ค่อย ๆ กำมือที่จับประตูแน่นหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอจึงพูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณประธานฟู่มากนะคะ”พูดจบ เธอก็เปิดประตูรถออกเธอไม่หันกลับมามองเขาอีกเลย หลังจากปิดประตูรถแล้ว เธอก็หันหลังเดินตรงไปยังสถานีรถไฟใต้ดินทันทีฟู่เซียวหานนั่งอยู่ในรถ มองตามเงาของเธอที่ค่อย ๆ ไกลออกไป ริมฝีปากก็เม้มแน่นโดยไม่รู้ตัวแน่นอนว่