เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 257
บทที่เกี่ยวข้อง
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 258
หม้อบะหมี่หม้อใหญ่นั้นไม่ใช่แค่เยอะ แต่รสชาติยังแย่มากอีกด้วยตั้งแต่จำความได้ ซังหนี่ไม่เคยกินอะไรที่ไม่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลยสุดท้าย เธอก็ทนไม่ไหวต้องเปิดเตาใหม่ แล้วต้มให้เขาอีกชามหนึ่งฟู่เซียวหานก็ยืนดูเธออยู่ข้าง ๆ โดยตลอดซังหนี่หันไปกำลังจะบอกให้เขาออกไป แต่ฟู่เซียวหานเหมือนจะรู้ทันสิ่งที่เธอคิดอยู่ เขาพูดขึ้นตรง ๆ ว่า “ผมอยากดูไว้ ครั้งหน้าจะได้รู้ว่าต้องต้มยังไง”“ประธานฟู่ นี่มันไม่สมกับฐานะของคุณหรอกค่ะ” ซังหนี่พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ถ้าคุณต้องการ มีผู้หญิงอีกมากมายเต็มใจทำให้คุณอยู่แล้ว”“ผมรู้”ฟู่เซียวหานตอบกลับทันทีโดยไม่ลังเลแต่คำตอบนี้ เหมือนจะแฝงความหมายอย่างอื่นด้วยซังหนี่เงียบไปเธอไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่วางชามบะหมี่ลงบนโต๊ะ แล้วหมุนตัวจะเดินออกไป“คืนนี้คุณได้บอกจี้อวี้หยวนแล้วหรือยัง?” ฟู่เซียวหานถามขึ้นมากะทันหัน “เรื่องความสัมพันธ์ของเรา”“อืม”“เขาตกลงแล้วเหรอ?”“ใช่”คำตอบของซังหนี่เรียบง่าย แต่ฟังดูเหมือนพูดขอไปทีฟู่เซียวหานกลับไม่ได้พูดอะไรอีกไม่นาน ประตูห้องของเธอก็ถูกปิดลงอีกครั้งมุมปากของฟู่เซียวหานเม้มแน่นโดยไม่รู้ต
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 259
“ประธานเสี่ยวซัง?”เมื่อเห็นว่าเธอเงียบไปนาน เจิ้งชวนที่อยู่ข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือนขึ้นมาซังหนี่ได้สติกลับมา พลางส่งยิ้มตามแบบฉบับมืออาชีพ “ได้เลยค่ะ ขอบคุณประธานฟู่ที่ช่วยเป็นธุระให้นะคะ”“พวกเราเป็นหุ้นส่วนกัน ก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้วครับ”พูดจบ ฟู่เซียวหานก็ลุกขึ้น ยื่นมือไปทางเธอในห้องประชุมยังมีคนอื่นอยู่ และในสายตาพวกเขา ฟู่เซียวหานยังคงเป็นประธานฟู่ผู้ทรงอิทธิพลที่ทุกคนให้ความสนใจซังหนี่จึงทำได้เพียงยื่นมือไปจับตามมารยาทแต่พอจับมือกับฟู่เซียวหาน เธอกลับอดไม่ได้ใช้นิ้วจิกลงไปตรงกลางฝ่ามือเขาเบา ๆถึงเล็บของเธอจะไม่ยาวนัก แต่แรงกดนั้น ทำให้ฟู่เซียวหานต้องรู้สึกเจ็บแน่นอนซังหนี่เห็นคิ้วของเขายกขึ้นเล็กน้อยทันทีแต่เธอไม่รอช้า รีบกล่าวลา แล้วหันหลังเดินจากไปทันทีผู้จัดการธนาคารโจวที่ฟู่เซียวหานพูดถึงนั้น ถือเป็นคนใหญ่คนโตของธนาคารเมืองอิ๋น ถ้าเป็นซังหนี่ ต่อให้ติดต่อเรื่องงานกับธนาคารก็ไม่มีทางได้เจอตัวเขาโดยตรงแน่นอนแต่ฟู่เซียวหานไม่เหมือนกันซังหนี่รู้ดีว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฟู่เซียวหานทำธุรกิจกับเขา ความสัมพันธ์ส่วนตัวของทั้งคู่คงดีไม่น้อย และครั้งนี้
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 260
ซังหนี่พูดจบ ฟู่เซียวหานถึงกลับชะงักไปทั้งตัว——คำพูดที่บาดลึกถึงใจถ้าเขาให้ความสำคัญกับเธอจริง ๆ อย่างที่แสดงออกมา ซังหนี่คิดว่าเพียงประโยคเดียวนี้ ก็คงทำให้เขานอนไม่หลับไปทั้งคืนแค่คิดถึงเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูกแม้ว่าเธอจะรู้ดีว่า คำพูดที่ทำร้ายความรู้สึกก็เหมือนดาบสองคม ที่ขณะปักลงกลางอกเขา ฝ่ามือของเธอเองก็ต้องเจ็บและเปื้อนเลือดไปด้วยเช่นกัน?แต่ตอนนี้ซังหนี่ขอแค่ให้เขาเจ็บมากกว่าตัวเองก็พอซังหนี่ไม่ได้มองเขาอีก หันหลังเดินออกไปทันทีเดินบนถนนที่ปูด้วยหินกรวดมันไม่ง่ายเลยซังหนี่รู้ดีว่าส้นเท้าของเธอถลอกจนเลือดออก แต่เธอไม่สนใจ ก้าวส้นสูงเข้าไปในร้านอาหาร ฟู่เซียวหานก็เดินตามหลังมาเงียบ ๆถึงจะบอกว่าเป็นร้านอาหารบ้าน ๆ แต่การตกแต่งของที่นี่ไม่ธรรมดาเลย พอซังหนี่เดินเข้ามาในโถงก็สะดุดตากับภาพวาดสองภาพที่แขวนอยู่ข้าง ๆ เธอคุ้นเคยตราประทับบนภาพนั้นเป็นอย่างดี——เป็นผลงานของคุณเยว่ระหว่างที่พนักงานพาพวกเขาไปที่ห้องส่วนตัวก็ถือโอกาสแนะนำร้านอาหารนี้ไปด้วยเขาบอกว่าวัตถุดิบทั้งหมดมาจากฟาร์มเลี้ยงสัตว์หลังภูเขา ไม่ว่าจะเป็นปลา หรือสัตว์ปีก ทุกอย่างถูกเชือดและ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 261
“คุณก็คิดว่ามันไม่เลวเลยใช่ไหม? ต้องบอกว่าทิวทัศน์ในเมืองอิ๋นสวยงามมาก ถ้าเปลี่ยนเป็นเมืองถงก็คงทำไม่ได้ขนาดนี้ คุณลองชิมซุปไก่ดูสิ ร้านข้างนอกพวกนั้นเทียบไม่ติดเลย ตอนนี้ร้านยังอยู่ในช่วงทดลองเปิด ผ่านไปสักพักต้องเป็นที่รู้จักในแวดวงอย่างแน่นอน...”ผู้จัดการธนาคารโจวเริ่มพูดไม่หยุดภายหลังซังหนี่ถึงได้รู้ว่า ร้านอาหารแห่งนี้...เขาก็มีหุ้นอยู่ด้วยแบบนี้ก็ไม่แปลกใจเลยซังหนี่นั่งอยู่ตรงนั้น ฟังอีกฝ่ายพูดเกี่ยวกับแผนการของร้านอาหารอยู่นาน ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืน“ขอโทษนะคะ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำสักครู่”ผู้จัดการธนาคารโจวมองเธอครู่หนึ่ง แต่กลับไม่ตอบอะไร และยังคงคุยกับฟู่เซียวหานต่อไปซังหนี่ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินออกไปร้านอาหารขนาดใหญ่ เวลานี้ดูเหมือนว่าจะมีแค่พวกเขาในห้องอาหารส่วนตัวเท่านั้น ซังหนี่เดินวนไปตามทางเดินอยู่พักหนึ่ง ถึงได้หาห้องน้ำเจอต้องยอมรับเลยว่า ที่นี่ตกแต่งได้ประณีตมาก แม้แต่ในห้องน้ำยังติดโคมไฟระย้า และกระจกบานใหญ่ที่สูงจากพื้นหลายเมตรนั้นทำให้รู้สึกไม่เหมือนกับอยู่ในห้องน้ำ แต่เป็นอยู่ในฟิตเนสมากกว่าซังหนี่จัดเสื้อผ้
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 262
หลังจากมื้อค่ำจบลง เวลาก็ล่วงเลยไปเกือบสี่ทุ่มแล้วผู้จัดการธนาคารโจวดูเหมือนจะพอใจกับการเจรจาในคืนนี้มาก ก่อนจะแยกกันไปเขายังบอกกับซังหนี่ว่า อยากดูข้อเสนอของเธอก่อน ซึ่งท่าทีนั้นดูเป็นกันเองขึ้นมาก ซังหนี่จึงรีบตอบรับด้วยรอยยิ้มสดใสส่วนซังฉิงที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นที่นี่ในคืนนี้ ดูเหมือนจะเป็นเพียงเงาที่ไร้ตัวตนตลอดการพูดคุย นอกจากตอนที่เธอขึ้นรถ และสายตานั้นของเธอที่มองฟู่เซียวหานสายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความน้อยใจ ความเศร้า และความหวังฟู่เซียวหานตอบกลับเธอยังไงซํงหนี่เองก็ไม่ทันได้เห็น เพราะในวินาทีถัดมาซังฉิงก็ขึ้นรถไปแล้ว จากนั้นรถเบนท์ลีย์สีดำคันนั้นของผู้จัดการธนาคารโจว ก็แล่นหายไปในความมืดยามค่ำคืนอย่างรวดเร็วจากนั้นรอยยิ้มที่ซังงหนี่พยายามฝืนไว้บนใบหน้าก็จางหายไปในทันทีเธอไม่แม้แต่จะมองคนข้างๆ เพียงแค่หันหลังแล้วเดินตรงไปที่รถของตัวเองแต่ฟู่เซียวหานกลับคว้าแขนเธอไว้อย่างรวดเร็ว“จะทำอะไร?”ซังหนี่สะบัดมือของเขาออกทันที “เมื่อเช้าที่ฉันพูดกับคุณ ประธานฟู่ลืมไปแล้วหรือไง?”ฟู่เซียวหานเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “ไม่ได้ลืม แต่คุณดื่มเหล้า จะขับรถไม่ได้”แน่นอนว่าซังหนี่เ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 263
พอเธอได้สติอีกที ริมฝีปากของเขาก็ประทับลงบนริมฝีปากของเธอแล้วพวกเขาผ่านประสบการณ์ที่ใกล้ชิดกันมามากมายต่างก็รู้จักร่างกายของอีกฝ่ายดียิ่งกว่าของตัวเองอีกแต่จนกระทั่งวันนี้…พวกเขาเพิ่งได้แลกจูบที่เหมือนเป็นของคู่รักกันจริง ๆ——ปราศจากความใคร่การเคลื่อนไหวของฟู่เซียวหานอ่อนโยนมาก เขาจูบลงบนริมฝีปากของเธอเบาๆ และเลียด้วยปลายลิ้น ท่าทางนั้น ราวกับกำลังสัมผัสกับสมบัติล้ำค่าที่เปราะบาง อย่างระมัดระวังจู่ๆ ในหัวของซังหนี่ก็รู้สึกหนักขึ้นมาไม่รู้ว่ามือของเธอจับคอเสื้อของเขาไว้แน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นเสียงใสกังวานนั้น เหมือนกับมือที่มองไม่เห็น ดึงซังหนี่ออกมาจากห้วงของความอ่อนโยนที่เลือนลางนั้น!ร่างกายของฟู่เซียวหานสั่นสะท้าน แต่ซังหนี่กลับตอบสนองโดยผลักเขาออกไปทันทีพร้อมกับดึงเท้าที่ถูกเขาจับไว้กลับมา“ฮัลโหล” เธอรับโทรศัพท์ ด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อย แต่ความรู้สึกกลับคืนสู่ความสงบแล้ว“อืมใช่ ผมเห็นคุณแล้ว คุณอยู่ในรถ”สายโทรศัพท์มาจากคนขับรถรับจ้าง ซังหนี่ลดกระจกรถลง ยืนยันข้อมูลกับอีกฝ่าย ก่อนจะให้เขาขึ้นรถเมื่อมีบุคคลที่สามมาถึง บรร
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 264
ซังหนี่ถูกฟู่เซียวหานอุ้มไว้บนหลัง แต่เมื่อเธอเห็นว่าประตูลิฟต์ปิด เธอก็พูดตรงๆ ว่า “ปล่อยฉันลงเถอะค่ะ”น้ำเสียงของเธอดูสงบนิ่ง น้ำเสียงออดอ้อนบ่นกับฟู่เซียวหานว่าเจ็บเท้าเมื่อครู่ไปไหนแล้ว?ฟู่เซียวหานเพิ่งดูออกว่าเธอแกล้งทำแต่เขาก็ไม่ได้เปิดเผย และยังทำตามความตั้งใจของเธอ และแสดงบทบาทที่เธอให้เขาต่อไปเวลานี้เสียงของซังหนี่ขึ้นมา แต่เขาก็ยังคงตั้งใจที่จะปล่อยมือหลังจากซังหนี่รออยู่สักพัก และรู้สึกหมดความอดทน “ฟู่เซียวหาน ปล่อยมือเถอะ”“เจ็บเท้าไม่ใช่เหรอ?” ฟู่เซียวหานกล่าว “ใกล้จะถึงแล้ว”“เมื่อกี้คุณก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ?” ซังหนี่ไม่ปล่อยให้เขาทำเป็นไม่รู้เรื่อง และพูดออกมาตรงๆ ว่า “ซังฉิงแอบอยู่ที่ลานจอดรถ”“อืม เห็นแล้ว”“เพราะแบบนั้นฉันถึงให้คุณแบกฉัน”“อืม ผมรู้”ซังหนี่พูดความตั้งใจของตัวเองออกมาตรงๆ แต่ถึงอย่างนั้น ฟู่เซียวหานก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากนั้น เธอจึงกัดริมฝีปากแน่น “เพราะงั้นเข้าใจหรือยัง? ว่าฉันแค่หลอกใช้คุณอยู่อยู่”“เข้าใจแล้ว แต่ผมไม่สนใจ”ฟู่เซียวหานตอบกลับอย่างไม่ลังเลแม้ว่าซังหนี่จะรู้ว่าเขาน่าจะเดาอะไรบางอย่างได้อยู่แล้ว แต่พอได้ยินเขายอมรับต
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 265
“ช่วยเขา? คุณหมายถึงให้เธอไปเอาใจโจวหลิงเหรอ?”“จะใช่หรือไม่ใช่ ผมไม่แน่ใจ และมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม”“คุณเห็นซังฉิงเป็นเหมือนน้องสาวไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้น้องสาวคุณตกต่ำถึงขนาดนี้แล้ว คุณไม่เป็นห่วงเลยเหรอ?”พอซังหนี่พูดจบ ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะออกมาจากนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ “ตอนแรกผมยังคิดว่าผมเป็นฝ่ายหึงกับเรื่องไม่จำเป็นซะอีก ที่แท้คนที่กำลังหึงอยู่กลับเป็นคนอื่น”“คุณพูดถึงใคร?”ซังหนี่ถามกลับ ด้วยท่าทีสงบนิ่ง ราวกับเรื่องที่ตัวเองกับฟู่เซียวหานเพิ่งพูดเมื่อครู่ ไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเองเลยแต่ฟู่เซียวหานก็ไม่ได้แซวต่อ เพียงแค่พูดว่า “สิ่งที่คุณกังวล น่าจะเป็นกลัวซังฉิงจะไปแทรกแซงแผนการของโจวหลิงมากกว่าหรือเปล่า?”ซังหนี่ไม่พูดอะไร และเห็นด้วยกับคำพูดของฟู่เซียวหานฟู่เซียวหานทิ้งสำลีในมือ แล้วพูดว่า “มันไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้”ซังหนี่เม้มริมฝีปาก “แต่ดูจากท่าทีของโจวหลิงที่มีต่อเธอในคืนนี้ เขาไม่น่าจะฟังเธอใช่ไหม”“เขาพาเธอมาด้วย ก็เป็นท่าทีอย่างหนึ่ง”ซังหนี่ไม่พูดอะไรถ้าเป็นอย่างนั้น แบบนี้สถานการณ์ก็ไม่ดีกับเธอแน่แม้ว่าเมืองอิ๋นจะมีธนาคารเพียงแห่งเดียวในเมือ
บทล่าสุด
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 286
ซังหนี่มองจี้อวี้หยวนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ “ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่อยู่เป็นเพื่อนฉันแบบนี้...ก็พอแล้ว”พอเธอพูดจบ จี้อวี้หยวนก็ยื่นมือออกไป โอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแรงกอดของเขาไม่แน่นนัก แต่กลิ่นหอมอ่อน ๆ บนตัวเขากลับอบอวลเข้าสู่ปลายจมูกของซังหนี่ในทันทีซังหนี่ไม่ต่อต้านอีกต่อไป ค่อย ๆ ยื่นมือออกไป โอบรอบเอวของเขาไว้“อาการของคุณอาเป็นยังไงบ้าง?” จี้อวี้หยวนเอ่ยถาม“เส้นเลือดในสมองตีบเฉียบพลัน” ซังหนี่พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “แต่ช่วยไว้ได้ทัน หมอบอกว่าถ้าเขาฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว”“อืม งั้นคุณกลับไปพักก่อนดีไหม? ผมจะเป็นคนเฝ้าให้เอง”“ไม่ต้องหรอก ฉันกลับไปก็นอนไม่หลับอยู่ดี คุณไม่เห็นเหรอว่าโทรศัพท์ฉันไม่หยุดดังเลย?”จี้อวี้หยวนไม่พูดอะไรอีกซังหนี่ไม่แน่ใจว่าเขากำลังรู้สึกผิดที่ช่วยอะไรเธอไม่ได้หรือเปล่า เลยพูดขึ้นมาก่อนว่า “งานแต่งไม่ต้องเลื่อนนะ คุณตาของคุณรอวันนี้มานานมากแล้ว จะทำให้ท่านผิดหวังไม่ได้”“แต่ว่า…”“ไม่ต้องห่วง แค่วันเดียวฉันยังพอจัดการได้ อีกอย่างตอนนี้ซังอวี๋อยู่ในช่วงสำคัญ ถ้าคุณเลื่อนงานแต่งออกไป คนอื่นอาจคิดว่าคุณเตรียมตัวหนีแล้วก็ได้”พูดจบ ซ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 285
ดังนั้นเมื่อก่อนเขามักเป็นฝ่ายออกคำสั่งต่อหน้าซังหนี่เสมอเขาไม่จำเป็นต้องปรึกษาซังหนี่ และไม่มีวันยอมให้เธอขัดขืนแต่ตอนนี้ เขากลับดูเหมือนเด็กคนหนึ่งที่สับสนหมดหนทาง เอ่ยถามซังหนี่ ว่าควรทำอย่างไร?ซังหนี่หลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะถามว่า “ตอนนี้มีใครรู้เรื่องนี้อีก?”พูดจบ เธอก็รู้ตัวทันทีว่าถ้อยคำของตัวเองผิดไป จึงรีบแก้ว่า “ไม่ว่าจะมีใครรู้เรื่องนี้หรือไม่ ต้องปิดข่าวทันที! ถ้าพรุ่งนี้ตลาดหุ้นเปิดเมื่อไหร่ ซังอวี๋คงได้จบสิ้นกันจริง ๆ!’ซังหลินไม่พูดอะไร นั่งนิ่งอย่างเหม่อลอย“ครอบครัวของเกาต๋าล่ะคะ? พวกเขายังอยู่ที่นี่ใช่ไหม? ตอนนี้คุณให้คนไปติดต่อพวกเขาทันที! ถ้าเกาต๋าติดต่อกลับมา แจ้งตำรวจเดี๋ยวนั้นเลย! คุณได้ยินไหม?!”คำพูดสุดท้ายของซังหนี่ ทำให้ซังหลินได้สติกลับมา เขาค่อย ๆ เอื้อมมือที่สั่นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาซังหนี่ไม่มองเขาอีก หันหลังเดินออกไปทันทีแต่ด้านหลังกลับเงียบสนิทเมื่อซังหนี่รู้สึกแปลกใจและหันกลับไปมอง เธอเห็นโทรศัพท์ของซังหลินตกอยู่บนพื้น ส่วนตัวเขากลับฟุบลงไปกับเก้าอี้และหมดสติไปแล้ว……ซังหนี่รีบติดต่อสำนักข่าวใหญ่ เพื่อปิดข่าวเกี่ยวกับซังหลินไว้แต่ในย
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 284
คำพูดของซังหนี่ก็กลายเป็นจริงอย่างรวดเร็วเพียงแค่วันรุ่งขึ้นหลังจากที่โครงการถูกส่งมอบให้เกาต๋า ทางจื้อเหอก็แจ้งให้เริ่มงานใหม่ทันทีแม้ว่างานของซังหนี่จะถูกส่งต่อให้เกาต๋าแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัทลูก บางกระบวนการยังต้องผ่านเธออยู่ดีสองวันผ่านไป เกาต๋าบอกว่ามีงานที่ส่งต่อบางเรื่องยังไม่ชัดเจน พอดีว่าช่วงนี้ซังหนี่ลาพักเพื่อเตรียมงานแต่ง เขาจึงขอให้เจิ้งชวนไปช่วยงานแทนซังหนี่ไม่ได้ขัดข้องอะไรเพราะสุดท้ายแล้วนี่ก็เป็นโครงการของบริษัท ถ้ามีปัญหาเกิดขึ้น เธอเองก็ต้องรับผิดชอบไปด้วยเจิ้งชวนถูกเรียกตัวไปช่วยงานทันทีผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ เหลือเวลาอีกเพียงสองวันก่อนถึงวันแต่งงานของซังหนี่กับจี้อวี้หยวน ท่ามกลางค่ำคืนอันเงียบสงัด โทรศัพท์ของซังหนี่ดังขึ้น ปลายสายคือเจิ้งชวน“แย่แล้วครับประธานเสี่ยวซัง ติดต่อประธานเกาไม่ได้เลย!”ซังหนี่สะดุ้งตื่นจากความฝันอย่างฉับพลัน สมองยังมึนงงเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น?”“ประธานเกาหายตัวไปครับ!” เจิ้งชวนพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ตั้งแต่บ่ายจนถึงตอนนี้ติดต่อไม่ได้เลย พวกเราลองไปที่บ้านเขาแล้ว แต่ครอบครัวเขาก็บอกว่าติดต่อไม่ได้เช่นกัน”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 283
“เข้าใจแล้ว”เมื่อได้ยินคำตอบ ฟู่เซียวหานจึงกดวางสายไป ก่อนจะหันไปมองออกไปนอกหน้าต่างในเงาสะท้อนของกระจกรถ เขากลับมองเห็นแก้มที่แดงก่ำของตัวเองอย่างชัดเจนเขายกมือขึ้นเช็ดเบา ๆมันก็เจ็บอยู่บ้าง แต่เขาผ่านเรื่องที่เจ็บกว่านี้มาแล้ว แผลเล็กแค่นี้ ไม่เป็นอะไรเลยสักนิดคิดได้ดังนั้น เขามองรอยฝ่ามือบนแก้ม แล้วกลับหัวเราะออกมาเบา ๆ……จื้อเหอและซังอวี๋ทั้งสองฝ่ายตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เรื่องที่เกาต๋าเข้ามารับช่วงต่อโครงการรู่โจวก็ถูกประกาศภายในบริษัทในเวลาไม่นานทันทีที่ข่าวนี้เผยออกมา ทุกคนต่างประหลาดใจไม่น้อยแม้ว่าตอนนี้ซังหนี่ยังคงเป็นผู้จัดการบริษัทสาขาเมืองอิ๋น แต่ถ้าเกาต๋าถูกย้ายกลับไป คนที่นั่นทั้งหมดก็เป็นลูกน้องเก่าของเขาอยู่ดี แบบนี้ซังหนี่จะต่างอะไรกับผู้นำที่ไร้อำนาจกันล่ะ?แน่นอนว่าซังหนี่ไม่มีทางยอมมอบผลงานของตัวเองให้ใครง่าย ๆแต่ฟู่เซียวหานตั้งใจจะทำให้เธอเสียหน้า และเหมือนที่ซังหลินพูดไว้ เขาเป็นฝ่ายว่าจ้าง โครงการใหญ่อย่างรู่โจว เขาแค่ขอเปลี่ยนผู้รับผิดชอบเท่านั้น ซังอวี๋ที่เป็นฝ่ายถูกเลือกทำอะไรไม่ได้ นอกจากต้องยอมตามดังนั้น เอกสารที่ซังหนี่ตรวจทานซ้ำแล้วซ้ำเ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 282
ฟู่เซียวหานถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่แววตาที่มองซังหนี่กลับไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆมีเพียงแค่...ความเย็นชาเท่านั้นมันเป็นสายตาของนักล่าที่จ้องมองเหยื่อ และยิ่งไปกว่านั้น มันคือสายตาของผู้ที่อยู่เหนือกว่ามองคนเบื้องล่างด้วยความเหยียดหยามร่างกายของซังหนี่สั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว!เขาแสร้งทำต่อหน้าเธอมานานเกินไปแล้วจนถึงตอนนี้ ซังหนี่เพิ่งนึกขึ้นได้——เขาไม่ใช่สุนัขที่เชื่อง แต่เป็นหมาป่าที่กระหายเลือดและเนื้อ!แต่ซังหนี่ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว “ฟู่เซียวหาน คุณเป็นถึงผู้จัดการใหญ่ของจื้อเหอ แต่กลับใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบนี้ ไม่กลัวคนอื่นหัวเราะเยาะหรือไง!?”“ไม่เป็นไร ยังไงตอนนี้ก็ไม่มีใครคานอำนาจผมได้แล้ว” ฟู่เซียวหานพูดช้า ๆ “อีกอย่าง โครงการรู่โจวใหญ่ขนาดนี้ จะให้คุณรับผิดชอบมันไม่ปลอดภัย ผมมีเหตุผลมากพอที่จะทำให้พวกเขาเชื่อ”ซังหนี่ไม่พูดอะไร แต่มือที่วางอยู่บนเข่ากลับค่อย ๆ กำแน่นขึ้น“แล้วไงต่อล่ะ?”ในที่สุด เธอก็เปล่งเสียงออกมาอีกครั้ง ถามว่า “คุณคิดว่าคำสั่งนี้จะหยุดฉันไม่ให้แต่งงานกับจี้อวี้หยวนได้เหรอ?”“ฉันบอกไว้เลยว่า ไม่มีทาง ตอนนี้ฉันยิ่งต้องแต่งงา
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 281
ซังหนี่มองดูท่าทางสงบนิ่งของเขาแล้วกลับหัวเราะออกมา “ที่แท้เป็นแบบนี้เอง นี่เป็นแผนที่คุณกับฟู่เซียวหานร่วมมือกันเหรอ?”“ไม่ใช่แน่นอน”ซังหลินขมวดคิ้วก่อนจะพูดต่อ “ซังหนี่ เธอทำงานที่บริษัทมานานพอสมควรแล้ว คงรู้ดีว่าผลประโยชน์ของบริษัทต้องมาก่อนเรื่องส่วนตัว เข้าใจไหม?”ซังหนี่ไม่พูดอะไร แต่เธอกลับกัดฟันแน่นขึ้นจากนั้น ซังหลินก็เรียกอีกคนเข้ามาทันทีคนนั้น...ซังหนี่เองก็ไม่ได้รู้สึกแปลกหน้า——เกาต๋า อดีตผู้จัดการทั่วไปของบริษัทลูกเมืองอิ๋นเกาต๋ามีเครือข่ายอยู่ที่เมืองอิ๋นเป็นหลัก ดังนั้นตอนที่เขาถูกย้ายกลับสำนักงานใหญ่ ก็นับว่าเป็นการถูกลดบทบาทไปโดยปริยายแต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ได้ทำให้เขาหมดอิทธิพลในบริษัท ยังคงก้าวหน้าและเอาตัวรอดได้เป็นอย่างดีโครงการครั้งนี้ ทางจื้อเหอก็ระบุให้เขาเป็นผู้รับผิดชอบโดยตรงซังหนี่รู้ดีว่า ฟู่เซียวหานทำแบบนี้ก็แค่ต้องการยั่วโมโหเธอ“ประธานเสี่ยวซัง ไม่เจอกันนานเลยนะ”เกาต๋ายิ้มบาง ๆ แล้วเดินตรงไปหาซังหนี่ ก่อนจะยื่นมือออกมาแต่ซังหนี่กลับเมินเฉยไม่สนใจเธอเพียงแค่เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป“ถ้าสองวันนี้เธอไม่ยุ่งก็เข้
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 280
บางทีอาจจะเพราะท่าทีของซังหนี่ที่ดูสับสนมากเกินไป จี้อวี้หยวนจึงอดไม่ได้ที่จะมองด้วยรอยยิ้มจากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงพร้อมจุมพิตเธอเบา ๆ ที่ริมฝีปากสัมผัสนั้นราวกับแมลงปอต้องน้ำ เพียงพริบตาเดียวก็จากไปแล้วก็ยื่นมือมาลูบศีรษะเธออีกครั้ง “เอาล่ะ เข้าไปเถอะครับ”ซังหนี่ยังคงสับสนอยู่บ้างเล็กน้อยแต่เธอก็ยังคงไม่ได้พูดอะไรออกมา แค่มองเขาก่อนจะหันหลังลงจากรถไปซังหลินกำลังรอเธออยู่ในห้องทำงานหลังจากที่ซังหนี่เข้ามา สิ่งแรกที่เขาถามแน่นอนว่าต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับโครงการรู่โจว“ฉันยังไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นกันแน่ เพราะอย่างไรเสียฉันก็แค่ได้รับการแจ้งเตือนจากอีกฝ่ายมาฝ่ายเดียวเท่านั้น แต่ประธานซังไม่ต้องกังวลไปนะคะ ฉันจะตรวจสอบให้ชัดเจนและให้คำตอบที่น่าพอใจกับคุณแน่นอนค่ะ”คำตอบซังหนี่เป็นทางการเป็นอย่างมากซังหลินจ้องมองเธออยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยว่า “เธอไม่ได้ติดต่อกับคนของจื้อเหอกรุ๊ปเลยหรือ?”“ยังไม่ได้ติดต่อเป็นการชั่วคราวค่ะ แต่ฉันจะ…”“นี่เป็นอีเมลที่ฉันเพิ่งได้รับมา เธอมาดูสิ”ซังหลินกลับเอ่ยขัดจังหวะการพูดของเธอโดยตรง พร้อมโยนเอกสารในมือของเขาไปยังซังหนี่ซังหนี
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 279
เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรอยู่บนนั้น แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าบริเวณนั้นคันยุบยิบเล็กน้อยราวกับโดนขนของลูกแมวซุกไซร้คลอเคลีย และยังเหมือนกับตอนที่เขาสัมผัสเส้นผมของซังหนี่และในขณะที่ฟู่เซียวหานกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องราวเหล่านี้ จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากอีกฝั่ง “ขอโทษที่ปล่อยให้ประธานฟู่รอนานนะครับ”เมื่อได้ยินเสียงนั้น ฟู่เซียวหานก็เงยหน้าขึ้นพร้อมยิ้มบางเบา “ไม่เจอกันนานนะครับประธานเกา”……เรื่องที่โครงการรู่โจวโดนระงับการดำเนินการ ซังหนี่นับว่าเป็นคนที่ได้รับการแจ้งเป็นคนสุดท้ายในเวลานั้นเธอและจี้อวี้หยวนกำลังคุยกับคุณเยว่ เมื่อได้ยินเสียงจากคนที่อยู่ปลายสายเธอยังรู้สึกไม่ทันตั้งตัว “อะไรนะคะ?”“เป็นทางฝั่งจื้อเหอกรุ๊ปที่ระงับการดำเนินการครับ โดยบอกว่ามีปัญหาบางอย่างภายในทีมงานก่อสร้าง และพวกเขาจำเป็นต้องตรวจสอบให้ละเอียดก่อน”“ปัญหาอะไร?”“ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ทางจื้อเหอกรุ๊ปบอกเรามาเพียงเท่านี้”“ถึงแม้ว่าจะมีปัญหาในทีมก่อสร้าง แต่ขั้นตอนอื่น ๆ ก็ยังสามารถดำเนินการไปก่อนได้ หรือถ้ายังไม่สามารถทำได้ ตอนนี้ยังคงอยู่ในช่วงเริ่มต้นของโครงการ เราสามารถเปลี่ยนทีมวิ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 278
เมื่อฟู่เซียวหานยังเป็นเด็ก ครั้งหนึ่งเขาเคยเจอแมวจรจัดในโรงเรียนของพวกเขาลูกแมวตัวนั้นอาจเพิ่งคลอดได้ไม่นานแต่ไม่มีแม่แมวอยู่เคียงข้าง มีเพียงมันตัวเดียวที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าและส่งเสียงร้องอย่างอ่อนแรงฟู่เซียวหานเพียงเหลือบตามองมันแต่เขาไม่มีความเห็นอกเห็นใจที่เปี่ยมล้น ดังนั้นหลังจากเหลือบมองครั้งหนึ่งเขาก็เดินจากไปอย่างรวดเร็วแต่เขาไม่คาดคิดว่าลูกแมวตัวนั้นจะเดินตามหลังเขามาฝีเท้าของเขาไม่ได้นับว่าก้าวเดินช้า ทั้งที่ลูกแมวตัวนั้นยังไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคงแต่ยังคงยืนหยัดเดินตามเขามาทีละก้าวและในขณะที่ฟู่เซียวหานกำลังจะเดินไปถึงหน้าประตูโรงเรียน ในที่สุดเขาก็หยุดฝีเท้าลงจากนั้นก็หมุนตัวเดินไปที่ร้านของชำด้านข้าง พร้อมซื้อไส้กรอกมาหนึ่งชิ้นลูกแมวตัวน้อยกินอย่างมีความสุขดังนั้นนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฟู่เซียวหานจะเจอมันทุกครั้งหลังเลิกเรียนมันเป็นฝ่ายริเริ่มเข้ามาหาเขาก่อน หลังจากซุกไซร้เข้ากับฝ่ามือของเขาแล้วจึงรอให้เขาป้อนอาหารด้วยความเชื่อฟังและนับตั้งแต่นั้น ฟู่เซียวหานก็มักจะเตรียมขนมไว้ในกระเป๋านักเรียนของเขาเสมอในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาแม้กระทั่งตั้
