บททั้งหมดของ ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: บทที่ 221 - บทที่ 230

ซังหนี่ออกจากร้านอาหารอย่างรวดเร็วเมื่อครู่นี้เอง เธอได้ฟังคำแนะนำของเกาต๋าอย่างจริงจัง——ให้มองฟู่เซียวหานเป็นเพียงลูกค้าหรือหุ้นส่วนทางธุรกิจเหมือนครั้งก่อนใช้ความสัมพันธ์ที่เลือนรางระหว่างพวกเขาให้เป็นประโยชน์ เพื่อบรรลุเป้าหมายของตัวเองแม้ว่าก่อนหน้านี้ซังหนี่จะรังเกียจการเลือกปฏิบัติทางเพศและการปฏิบัติที่ไม่เท่าเทียมในที่ทำงานอย่างมากแต่เมื่อเธอได้ก้าวเข้าสู่โลกธุรกิจที่เต็มไปด้วยการแข่งขัน ถึงได้รู้ว่าความคิดของตนไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย แม้แต่ตัวเธอเอง ตอนนี้ก็เชี่ยวชาญในการใช้สิ่งเหล่านี้เพื่อบรรลุเป้าหมายของตัวเองแต่เมื่อคน ๆ นั้นกลายเป็นฟู่เซียวหาน เธอกลับพบว่าตัวเองยังไม่สามารถรับมือกับมันได้อย่างสงบนิ่งเพราะเธอเคยรักเขาอย่างจริงใจ...มานานหลายปีถึงขนาดมีช่วงเวลาหนึ่ง ความรู้สึกของเธอได้รับการตอบสนอง เธอเคยสัมผัสถึงความรู้สึกที่เร่าร้อนจากร่างกายของเขาแม้ว่าสุดท้ายทุกอย่างจะกลายเป็นเพียงภาพลวงตา แต่เธอก็ยังไม่สามารถปฏิบัติต่อเขาเหมือนคนแปลกหน้าได้แม้ว่าเกาต๋าจะบอกกับเธออย่างชัดเจนว่า นี่เป็นแค่เรื่องธุรกิจแต่เธอก็ยังทำไม่ได้อยู่ดีซังหนี่คิดว่า บางที

ทันทีที่ฟู่เซียวหานขึ้นรถ ฝ่ายนั้นก็ส่งข้อความใหม่มาอีกครั้งเดิมทีฟู่เซียวหานจะลบข้อความนั้นทิ้งไปทันทีเพราะเขาไม่ต้องดูก็รู้ว่า ต้องเป็นรูปของสองคนนั้นอีกแน่แต่ตอนนี้ ไม่ว่ามีกี่รูป ก็ไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้วก็เหมือนที่ซังหนี่พูดไว้ เธอก้าวไปข้างหน้าแล้ว เขาก็ควรจะทำเช่นกันส่วนคำพูดของเกาต๋าเมื่อกี้…ฟู่เซียวหานอดที่จะหัวเราะเยาะออกมาอีกครั้งไม่ได้เขาต้องการจะพูดอะไร?อีกฝ่ายเป็นแค่อาจารย์มหาวิทยาลัย แล้วอย่างไรล่ะ?หรือว่าเขาคิดให้ตัวเองใช้วิธีสกปรกต่ำช้าเพื่อแย่งซังหนี่กลับมา?ช่างน่าตลกจริง ๆเขาฟู่เซียวหานเคยต้องทำอะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?——เข้าไปยุ่งกับความสัมพันธ์ของคนอื่น หรือแม้กระทั่งเป็นมือที่สาม?แค่คิดแบบนั้น ฟู่เซียวหานก็รู้สึกว่ามันน่าขันสิ้นดีแต่นิ้วของเขาลอยอยู่เหนือหน้าจอ เห็นปุ่มลบอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ แต่กลับกดลงไปไม่ได้ลังเลอยู่หลายวินาที สุดท้ายเขาก็เปิดดูรูปภาพพวกเขากินข้าวเย็นเสร็จแล้ว รถก็แวะที่ซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่สักพัก ก่อนจะขับเข้าไปในบ้านพักที่ซังหนี่อาศัยอยู่รูปสุดท้าย คือภาพที่พวกเขาเข้าไปในลิฟต์ด้วยกันสีหน้าของฟู่เซียวหานหาย

“ประธานเสี่ยวซัง ประธานเกาให้คุณไปที่ห้องทำงานของเขาครับ”ซังหนี่เพิ่งมาถึงบริษัทก็ได้ยินเสียงของผู้ช่วยทันทีคิ้วของเธอขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว แต่เธอไม่ได้พูดอะไร เพียงตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะตรงไปขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนท่าทีของเกาต๋าในวันนี้แตกต่างจากเมื่อวานอย่างมาก ในตอนนี้เขาดูเป็นกันเองมากขึ้น “ซังหนี่ มาแล้วเหรอ?”“เมื่อคืนเธอดูเหมือนจะกลับเร็วมาก? มีธุระด่วนอะไรหรือเปล่า?”“ค่ะ แฟนฉันกลับมาแล้ว”ซังหนี่ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยคำพูดนั้นทำให้เกาต๋าชะงักไปเล็กน้อย จากนั้น เขาก็นึกถึงสายโทรศัพท์จากฟู่เซียวหานที่โทรหาเขาเมื่อคืนที่แท้... เป็นแบบนี้นี่เองเกาต๋ายิ้มเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “ศาสตราจารย์จี้กลับมาแล้วเหรอ? คราวนี้ดูเหมือนเขาจะไปทำงานต่างประเทศนานเลยนะ?”“อืม เกือบเดือนแล้วค่ะ”“เขาต้องเดินทางไปทำงานตลอดเวลาแบบนี้ พวกเธอก็ไม่ต่างจากการคบกันแบบระยะทางไกลเลยนะ เธอไม่กังวลบ้างเหรอว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอจะมีปัญหา?”เมื่อเกาต๋าพูดจบ คิ้วของซังหนี่ก็ขมวดเข้าหากันทันที “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณเลยไม่ใช่เหรอ? เชิญฉันมาแต่เช้าเพื่อถามเรื่องส่วนตัวพวกนี้เหรอคะ?”“ฉันก็แค่เป็นห

คืนนี้ซังหนี่ไม่ได้ดื่มมากเท่าไหร่เลยแต่ความมึนเวียนแบบนี้เธอคุ้นเคยดียิ่งบวกกับตอนนี้ที่ห้องส่วนตัวก็ถูกเคลียร์คนออกไปหมด...ซังหนี่หันขวับไปมองฟู่เซียวหาน แล้วกัดฟันแน่น “ฟู่เซียวหาน คุณถึงกับใช้วิธีสกปรกแบบนี้เลยเหรอ!?”ดวงตาเธอแดงก่ำทันที กำมือแน่นด้วยความโกรธและไม่อยากเชื่อ แขนและทั้งร่างกายก็สั่นระริกเบา ๆฟู่เซียวหานขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เขาก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่ผม”“ไม่ใช่คุณแล้วใคร...”ซังหนี่ยังพูดไม่ทันจบ จู่ ๆ ภาพของคนคนหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว——เกาต๋ามิน่าล่ะ!คืนนี้ท่าทีของฟู่เซียวหานชัดเจนว่าไม่ได้คิดจะร่วมมือกับพวกเขาเต็มที่ แต่วันนี้เกาต๋ากลับดูมั่นใจผิดปกติที่แท้เขาวางแผนไว้ล่วงหน้าหมดแล้ว——คืนนี้จะเอาตัวเธอเป็นของขวัญให้ฟู่เซียวหาน!แต่พอคิดได้แบบนั้น ซังหนี่กลับใจเย็นลงอย่างรวดเร็วเธอไม่ได้โต้เถียงอะไรอีก หันหลังเตรียมเดินออกไปทันทีเพราะเธอไม่รู้ว่าเกาต๋าแอบใส่อะไรลงในแก้วของเธอ และก็ไม่อยากพัวพันกับฟู่เซียวหานเพราะเรื่องนี้!แต่ซังหนี่เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ฟู่เซียวหานก็พุ่งเข้ามาตรงหน้า และอุ้มเธอขึ้นทั้งตัว!การกระทำนั้นทำให้ซังหนี่ตกใจ ม

เลือดไหลซึมออกมาจากหนังศีรษะและเส้นผมของซังหนี่อย่างรวดเร็วแม้แต่ฟู่เซียวหานเอง ในเสี้ยววินาทีนั้นสมองของเขาก็พลันว่างเปล่าผ่านไปพักใหญ่ จากนั้นเขาก็รีบกระชากของจากมือซังหนี่ไปทันที!ซังหนี่ฉวยจังหวะนั้น ผลักตัวเขาไปข้างหน้าอย่างแรง!เธอไม่พูดอะไรกับเขาอีก ไม่แม้แต่จะหันไปมองเขาสักนิดเธอเพียงประคองตัวเองและหันไปเปิดประตูแต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกไป ฟู่เซียวหานก็คว้ามือเธอจากด้านหลังไว้“ปล่อยฉันนะ! ฟู่เซียวหาน! ไอ้บ้าเอามือออกไปเดี๋ยวนี้!”ซังหนี่ร้องลั่น เห็นว่าฟู่เซียวหานไม่มีท่าทีจะปล่อย เธอไม่รอช้า ก้มลงกัดแขนเขาเต็มแรง!ตอนนั้นอารมณ์เธอกำลังจะพังทลาย แน่นอนว่าไม่มีคำว่าปรานีอีกแล้วไม่นานเธอก็ได้ลิ้มรสคาวเลือด แต่ฟู่เซียวหานกลับไม่แม้แต่จะส่งเสียงร้องออกมาซังหนี่กำลังจะกัดซ้ำ แต่เสียงของเขาก็ดังขึ้น ด้วยความเจ็บปวดที่ฝืนกลั้นไว้ “ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”……ซังหนี่ตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาลจี้อวี้หยวนนั่งอยู่ข้างเธอ ขมวดคิ้วแน่นแต่พอเห็นเธอฟื้นขึ้นมา เขาก็คว้ามือเธอไว้ทันที “คุณเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”“ไหวอยู่ค่ะ”“อยากลุกขึ้นไหม?” จี้อวี้หยวนถ