Tous les chapitres de : Chapitre 211 - Chapitre 220

ฟู่เซียวหานไม่รู้ว่าบนโลกใบนี้มีกฎเกณฑ์บางอย่างอยู่จริงหรือเปล่ากฎเกณฑ์ที่ว่านั้นคือ…เมื่อคุณเอาแต่กังวลว่าจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น เรื่องนั้นก็จะเกิดขึ้นอย่างแน่นอนและหากคุณยิ่งไม่อยากเจอใครสักคนมากเท่าไหร่ ก็จะมีโอกาสได้พบในช่วงเวลานั้นมากขึ้นเท่านั้นเวลานี้ ฟู่เซียวหานกำลังมองไปยังผู้หญิงคนนั้นที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักด้วยสีหน้าเรียบเฉยวันนี้การแต่งกายของเธอช่างแสนเรียบง่ายเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนพร้อมกระโปรงสีดำเส้นผมถูกรวบเป็นหางม้าต่ำ และแต่งหน้าเบาบางกว่าเมื่อคืนมากนักแต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอกลับลึกยิ่งกว่าเวลานี้เธอกำลังยิ้มแย้มพูดคุยกับชายตรงหน้าด้วยบรรยากาศชื่นมื่นกลมเกลียว“ประธานฟู่ครับ?”ผู้คนที่อยู่รอบข้างยังคงรอคำสั่งจากเขา เมื่อสังเกตเห็นว่าจู่ ๆ ฟู่เซียวหานก็ยืนนิ่งไป เสียงของเขาจึงสั่นเทาขึ้นมาอีกระดับฟู่เซียวหานคิดจะยกเท้าก้าวไปข้างหน้า แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ขณะนั้นฝีเท้าของเขากลับกลายเป็นหนักอึ้ง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถก้าวไปได้เลย“นั่นประธานจ้าวไม่ใช่หรือครับ?”หลังจากคนที่อยู่ด้านข้างมองตามสายตาของเขาไป ในที่สุดก็มองเห็นคนตรงหน้าและชายคนที่เดิมท

อันที่จริงแล้วซังหนี่ไม่ได้อยากเป็นคนที่ทำตัวโดดเด่นเช่นนี้แต่วันนี้ที่เดิมทีแล้วทุกอย่างล้วนเป็นไปด้วยดี แต่จู่ ๆ ฟู่เซียวหานก็พูดจาเช่นนี้ทำให้เห็นได้ชัดเลยว่าเขาต้องการทำให้ประธานจ้าวลำบากซังหนี่ไม่รู้ว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองมีความแค้นอะไรกันเป็นการส่วนตัวแต่ซังหนี่รู้ว่า ประธานจ้าวคนนี้เป็นคนที่รักหน้าตาชื่อเสียงยิ่งกว่าอะไร ความลำบากใจที่เขาได้รับจากฟู่เซียวหานในวันนี้ ก็จะเป็นสิ่งที่โทษลงมายังหัวของซังหนี่ในวันอื่นดังนั้น เธอจึงทำได้แค่ยืนขึ้นมาเท่านั้นเวลานี้ฟู่เซียวหานเองก็เงียบไปมือของเขากำลังเล่นควงแก้วไวน์ แต่สายตาคู่นั้นกลับจับจ้องมาที่เธอด้วยความมืดครึ้มปั่นป่วนซังหนี่รีบเติมแก้วไวน์ให้เต็มอีกครั้งพร้อมกล่าวเสริมว่า “พอดีเลยนะคะที่อีกไม่นานก็จะเป็นวันครบรอบสิบปีในการก่อตั้งบริษัทของตระกูลหลินแล้ว ฉันขอแสดงความยินดีกับประธานหลินล่วงหน้ามา ณ ที่นี่ด้วยนะคะ”สีหน้าของประธานหลินยังคงย่ำแย่ แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยกแก้วไวน์ขึ้นมา “ประธานเสี่ยวซังเกรงใจกันไปแล้วครับ”ฟู่เซียวหานมองฉากตรงหน้าตนก่อนจะหัวเราะออกมากะทันหันจากนั้นเขาก็มองไปยังซังหนี่ “ดูเหมือนว่าประธานเสี

ฟู่เซียวหานมองเธอโดยไม่กล่าวอะไรออกมาทว่าตอนนี้แม้แต่จะยืนซังหนี่ยังแทบจะยืนไม่ไหวเธอพยายามอดกลั้น โดยเพียงแค่อาศัยเส้นใยขึงแน่นสายนั้นในสมองของเธอทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก และเห็นเจิ้งชวนยืนรออยู่ข้างนอก เส้นใยที่ขึงไว้แน่นนั้นก็พลันคลายออกทันที——เธอรู้ดีว่าประธานจ้าวกำลังคิดอะไรอยู่แม้ว่าคืนนี้เธอจะมาที่นี่ด้วยตัวคนเดียว แต่เธอก็ได้ส่งข้อความไปหาเจิ้งชวนล่วงหน้า โดยบอกให้เขามารับเธอเมื่อถึงเวลาเจิ้งชวนรู้ตำแหน่งที่เธอตั้งไว้ เมื่อกี้เขายังกังวลเมื่อไม่พบใครในห้องโถง แต่ตอนนี้เมื่อเห็นซังหนี่เขาก็พลันโล่งใจในทันทีซังหนี่ไม่สนใจฟู่เซียวหานที่อยู่ด้านข้างอีกต่อไป เธอพยายามเดินโซเซไปหาเจิ้งชวน ทว่าก้าวไปได้เพียงสองก้าวเธอก็ล้มลงเจิ้งชวนรีบเข้ามาพยุงเธอไว้อย่างรวดเร็ว“ไปโรงพยาบาล”ซังหนี่พยายามอดทนต่อความเจ็บปวดพร้อมเอ่ยกับเขาประโยคหนึ่ง และเป็นลมหมดสติไปแน่นอนว่าเจิ้งชวนไม่มีโอกาสได้ถามเธอเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอกทันทีในระหว่างนี้ เขาแม้กระทั่งไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่ามีชายอีกคนหนึ่งยืนอยู่ในลิฟต์ด้วยฟู่เซียวหานยืนอยู่ตรงนั้นมือของเข

หลังจากส่งประธานหลินขึ้นรถไปแล้ว ซังหนี่ก็ยืนอยู่คนเดียวหน้าโรงน้ำชาคลื่นความร้อนที่พัดมาตรงหน้าช่างแตกต่างกับลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศด้านหลังมากนัก รุนแรงมากเสียจนทำให้ซังหนี่รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเธอพยายามยับยั้งอาการไอ ขณะที่เพิ่งหยิบยาอมที่ทำให้ชุ่มคอจากกระเป๋าออกมาอม สายโทรศัพท์จากบริษัทก็โทรเข้ามาเร่งให้เธอรีบกลับไปประชุมเนื้อหาในการประชุมคล้ายคลึงกับคำพูดที่ซังหลินกล่าวกับเธอเมื่อไม่กี่วันก่อนช่วงสองปีที่ผ่านมาแวดวงธุรกิจเข้าสู่สภาวะตกต่ำ แต่ผู้นำอุตสาหกรรมอย่างจื้อเหอราวกับไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ——เรื่องของคุณแม่ของเขาเคยทำให้เกิดความปั่นป่วนไม่น้อย ฟู่เซียวหานถูกสื่อกล่าวหาว่าเป็นคนอกตัญญูไร้คุณธรรม ว่ากันว่าเป็นเพราะความกดดันอย่างต่อเนื่องของเขาที่ทำให้แม่ของเขาจำต้องพบกับจุดจบเช่นนั้นและคู่สามีภรรยาที่สูญเสียลูกชายก็ไปหานักข่าวมากมายเพื่อป่นทำลายภาพลักษณ์ของเขาทว่าฟู่เซียวหานกลับไม่สนใจเลยสักนิด เขายังคงทำทุกอย่างที่ควรทำในทุกวัน และยังมีกะจิตกะใจหาแฟนใหม่อีกด้วยการที่เขามาที่เมืองอิ๋นครั้งนี้ ก็เพื่อตรวจสอบโครงการที่อยู่ตรงชานเมืองของเมืองอิ๋นทุกคนต่างรู้ก

“ซังหนี่”ทันทีที่ออกมาจากห้องน้ำ เกาต๋าก็เรียกเธอเอาไว้คิ้วของเขาขมวดพันกันแน่น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจกับการแสดงออกของซังหนี่เมื่อกี้นี้“โครงการนี้มีความสำคัญกับบริษัทของเรามากแค่ไหนเธอรู้ใช่ไหม?”ซังหนี่เพียงส่งเสียงตอบรับในลำคอ“แล้วเธอยังกล้าเย็นชาต่อประธานฟู่อีกงั้นหรือ?” เกาต๋าหรี่ตาลง “เธออย่าบอกฉันเชียวว่าเธอไม่รู้ว่าเขากำลังบอกเป็นนัยถึงอะไร”โครงการเข้าสู่พื้นทวีปเป็นโครงการใหญ่ที่ยังคงอยู่ในช่วงเริ่มต้น ไม่มีใครสามารถจินตนาการถึงภาระงานของฟู่เซียวหานได้เลยแต่วันนี้เขากลับมาเล่นแบดมินตันและทานข้าวกับพวกเขา อีกทั้งสายตาที่เขาตั้งใจเหลือบมองซังหนี่ก่อนที่เธอจะดื่มคำนับเขาเมื่อกี้นี้ด้วย หากไม่ตาบอด ไม่ว่าใครก็สามารถมองสิ่งที่เขาคิดออกได้แต่ซังหนี่กลับไม่ยอมรับไม้นี้เลย“ฉันหย่ากับเขาแล้วค่ะ”หลังจากจ้องตากับเกาต๋าอยู่ครู่ใหญ่ ซังหนี่กล่าวมาเพียงเท่านี้ทว่าเกาต๋ากลับหัวเราะออกมาเบา ๆ “หย่าแล้วอย่างไรล่ะ? หรือว่าเธอจะเป็นสามีภรรยากับพวกประธานเฉิน ประธานจ้าวเขาล่ะ?”คำพูดนี้ของเขาทำให้ซังหนี่เปลี่ยนสีหน้าโดยพลัน ดวงตาเองก็ตวัดมองมาที่เขาทันที!แม้ว่าพวกเขาคิดจะส