บททั้งหมดของ ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: บทที่ 141 - บทที่ 150

“เธอพูดเหลวไหล!”ซังฉิงพูดออกมาโดยไม่คิด ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย “ซังหนี่ เธออย่าพยายามสร้างความขัดแย้งที่นี่เลย ฉันรู้ว่าเธอก็แค่อิจฉา...”“จริงอยู่ ตอนนั้นแม่ของเขาขอให้เขาแต่งงานกับฉัน แต่ปัญหาคือฟู่เซียวหานเองก็ไม่ได้โต้แย้ง อาจเพราะว่าสำหรับเขาแล้ว...จะแต่งงานกับใครก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ”“เพราะสิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ ถ้าเขาชอบเธอจริงๆ เขาจะยอมให้เธอหมั้นกับฉินม่อได้ยังไง ซังฉิง เธออย่าประมาทความเสน่หาของผู้ชายเกินไป” “ดังนั้นทั้งหมดนี้ก็สามารถอธิบายได้ว่า...เขาไม่ได้ชอบเธออย่างที่เธอคิด” “ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ฉันกับเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว ดังนั้นทุกอย่างที่เธอทำอยู่ตอนนี้มันไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย” ซังหนี่พูดทุกอย่างออกมาจนจบสีหน้าของซังฉิงกลับดูแย่มาก!เธอนั่งจ้องมองซังหนี่อยู่อย่างนั้น ด้วยความรู้สึกเหมือนอกแทบจะระเบิดออกมาซังหนี่ไม่พูดอะไรกับเธออีก เพียงแค่พูดกับคนขับรถด้านหน้าว่า “จอดรถค่ะ” คนขับรถไม่ได้ตอบกลับ แต่ก็ค่อยๆ หยุดรถลงอย่างช้าๆขณะที่ซังหนี่กำลังเตรียมจะลงจากรถ เสียงของซังฉิงก็ดังขึ้น “แม้ว่าสิ่งที่เธอพูดจะเป็นความจริง แล้วยังไง ซังหนี่ ต

นี่เป็นครั้งแรกที่ถังเหยามาบ้านตระกูลฟู่เธอเตรียมของขวัญให้คุณนายใหญ่กับแม่ของเขาอย่างใส่ใจจะเห็นได้ว่า พวกเขายินดีต้อนรับการมาเยือนของถังเหยาเป็นอย่างมาก ในวันนี้บ้านหลังนี้ที่เงียบเหงามานานหลายเดือน ในที่สุดก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งฟู่เซียวหานค่อนข้างประหลาดใจกับปฏิกิริยาของแม่ของเขาเพราะก่อนหน้านี้เขาเข้าใจมาตลอดว่า เธอชอบซังหนี่มาก และให้เกียรติความปรารถนาสุดท้ายของพ่อของเขามากแต่วันนี้เขาเพิ่งรู้ว่า...มันไม่ใช่เลยดูเหมือนว่าเธอเพียงแค่ไม่ชอบซังฉิงก็เท่านั้น ดังนั้นก็เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่เธอเคยพูดกับฟู่เซียวหาน นอกจากซังฉิงแล้ว จะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้นดังนั้นรอยยิ้มที่เธอมีให้กับซังหนี่ในตอนนั้น วันนี้เปลี่ยนมาเป็นถังเหยาแทนขณะที่กำลังทานข้าวอยู่นั้น จู่ๆ คุณนายใหญ่ก็พูดถึงเรื่องงานประมูลเมื่อคืนขึ้นมา“ได้ยินว่ามีคนเรียกเสียงฮือฮาได้ไม่น้อย?” การเคลื่อนไหวของฟู่เซียวหานหยุดนิ่งไปอย่างช้าๆถังเหยาเหลือบมองไปที่เขาก่อน แล้วค่อยยิ้มตอบ “คุณย่า รู้ได้ยังไงคะ?” “วันนี้ข่าวกระจายไปทั่วในแวดวงแล้ว ย่าจะไม่รู้ได้ยังไง?” คุณนายใหญ่ขมวดคิ้ว “ซังหนี่คนนี้ เดิมทีย่าย

“ในเมื่อไม่มีอยู่จริง แล้วทำไมลูกไม่เลือกคนที่สามารถให้ความช่วยเหลือทางธุรกิจของลูกได้ล่ะ?” ท่าทางของคุณนายฟู่ดูมีเหตุผลมากและก็เป็นท่าทางที่ฟู่เซียวหานคุ้นเคยเป็นอย่างดีเพราะถ้าไม่ใช่เพราะเขาได้รับการสั่งสอนแบบนี้จากเธอ เขาก็คงไม่มีวันนี้แต่ตอนนี้ หลังจากฟู่เซียวหานจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง กลับตอบว่า “แล้วทำไมผมต้องแต่งงานด้วยล่ะ?” คำถามนี้ของเขาทำให้คุณนายฟู่ถึงกับสำลักฟู่เซียวหานยิ้มอ่อน "ถึงตอนนี้ผมจะยังไม่มีคนที่ชอบจริงๆ แต่ผมจะไม่มีทางเอาการแต่งงานของตัวเองไปแลกกับผลประโยชน์ ดังนั้น...ผมกับถังเหยายังไงก็ไม่มีทางแต่งงานกัน รอให้การร่วมงานสิ้นสุดลง ผมกับเธอก็จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก”พูดจบ ฟู่เซียวหานกำลังจะเดินออกไป แต่ขณะนั้นเอง คุณนายฟู่ก็พูดขึ้นมาอีกว่า “แต่เรื่องการใช้งานแต่งงานของตัวเองแลกมานั้น ก่อนหน้านี้ลูกก็เคยทำไปแล้วครั้งหนึ่งไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้จะทำอีกครั้ง มันจะเป็นอะไร? หรือว่า ก่อนหน้านี้...เพราะอีกฝ่ายคือซังหนี่ ลูกถึงได้ยอมตกลง?”คำพูดของเธอทำให้จังหวะก้าวเท้าของฟู่เซียวหานหยุดลงทันทีจากนั้น เขาก็หันกลับมามองเธอ “แม่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”“ก็หม

พอเขาพูดออกมา ซังหนี่ถึงรับรู้ได้ถึงกลิ่นเหล้าบนตัวของเขาดวงตาของเขาก็แดงเล็กน้อย ดูท่าทางแล้ว เหมือนว่าเขาจะยังไม่สร่างเมา“คุณมีธุระอะไรก็พูดมา” ซังหนี่กล่าวฉินม่อยืนอยู่ข้างประตู จ้องมองเธออยู่สักพัก แล้วจึงพูดขึ้นว่า “ทำไมคุณถึงไม่มาร่วมงานหมั้นของผม?”ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งก่อนนั้น ซังหนี่ก็ไม่ติดต่อเขาอีกเลย จู่ๆ ตอนนี้ฉินม่อกลับมาถามตัวเองแบบนี้ ซังหนี่เองก็รู้สึกประหลาดใจเหมือนกันแต่เธอก็สามารถตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว “ไม่มีความจำเป็นต้องไปร่วมงาน”“ไม่จำเป็นต้องไปร่วมงานหมายความว่ายังไง พวกเราเป็น...เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ?” “เพื่อนกัน” สองคำนี้ ฉินม่อพูดออกมาอย่างยากลำบากหลังจากซังหนี่มองเขาอยู่สักพัก กลับยิ้มเยาะออกมา “ไม่ใช่ ตั้งแต่ตอนที่คุณกับซังฉิงร่วมมือกันวางกับดักฉัน เราก็ไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไปแล้ว” “เพราะงั้นคุณก็เลยเลือกฉินเหยา แล้วใช้วิธีนี้แก้แค้นผม ใช่ไหม?”ทันใดนั้นท่าทางของฉินม่อก็เปลี่ยนไป พร้อมกับจ้องมองมาที่เธอ “แล้วตอนนี้ก็ยัง มีแพลนที่จะแต่งงานกับเขาอีก?”“ใครบอกว่าฉันจะแต่งงานกับเขา?”“หรือว่าไม่ใช่? ฉินเหยาเป็นคนยอมรับกับคนในตระกูลฉินเองในคื

เพราะท่าทางนิ่งเฉยของเขาแบบนี้ ทำให้ซังหนี่ยิ่งรู้สึกน่ากลัวนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นฟู่เซียวหานเป็นแบบนี้โดยปกติแล้ว เวลาคนเราลงไม้ลงมือกัน ล้วนเป็นเพราะความโกรธแต่ฟู่เซียวหานกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงซังหนี่รู้สึกว่าเขาใจเย็นมากเมื่อครู่นี้บางช่วงเวลา ซังหนี่รู้สึกว่าในสายตาของเขา ฉินม่อไม่ได้มีค่าอะไรเลยเป็นเพียงแค่ลูกไก่...ที่อยู่ในกำมือของเขาเท่านั้นไม่ว่าจะเป็นหรือตาย เขาก็ไม่สนใจทันใดนั้นเสียงของฟู่เซียวหานก็ดังขึ้นมา แต่เธอกลับยังไม่ได้สติฟู่เซียวหานไม่ได้พูดอะไรกับเธอมาก หลังจากมองเธอครู่หนึ่ง เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเมื่อเห็นเขากำลังจะโทรแจ้งตำรวจเอง ซังหนี่จึงรีบเข้าไปจับมือของเขาไว้ “อย่า...”ฟู่เซียวหานหันไปมองเธอแววตาของเขายังคงไม่แสดงความรู้สึกอะไร“ให้เขาไปโรงพยาบาลก่อนเถอะค่ะ”ในที่สุด ซังหนี่ก็พูดออกมาฟู่เซียวหานไม่ตอบอะไร และแสดงท่าทีใดๆหลังจากที่ซังหนี่รออยู่สักพักแต่เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ เธอจึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาแล้วโทรออกแต่เมื่อเธอยื่นมือออกมาถึงพบว่าตัวเองยังถือกรรไกรอยู่ในมือ และไม่รู้ว่าเธอวางโทรศัพท์ไว้ที่ไหนขณ