เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 148
บทที่เกี่ยวข้อง
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 149
เพราะท่าทางนิ่งเฉยของเขาแบบนี้ ทำให้ซังหนี่ยิ่งรู้สึกน่ากลัวนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นฟู่เซียวหานเป็นแบบนี้โดยปกติแล้ว เวลาคนเราลงไม้ลงมือกัน ล้วนเป็นเพราะความโกรธแต่ฟู่เซียวหานกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงซังหนี่รู้สึกว่าเขาใจเย็นมากเมื่อครู่นี้บางช่วงเวลา ซังหนี่รู้สึกว่าในสายตาของเขา ฉินม่อไม่ได้มีค่าอะไรเลยเป็นเพียงแค่ลูกไก่...ที่อยู่ในกำมือของเขาเท่านั้นไม่ว่าจะเป็นหรือตาย เขาก็ไม่สนใจทันใดนั้นเสียงของฟู่เซียวหานก็ดังขึ้นมา แต่เธอกลับยังไม่ได้สติฟู่เซียวหานไม่ได้พูดอะไรกับเธอมาก หลังจากมองเธอครู่หนึ่ง เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเมื่อเห็นเขากำลังจะโทรแจ้งตำรวจเอง ซังหนี่จึงรีบเข้าไปจับมือของเขาไว้ “อย่า...”ฟู่เซียวหานหันไปมองเธอแววตาของเขายังคงไม่แสดงความรู้สึกอะไร“ให้เขาไปโรงพยาบาลก่อนเถอะค่ะ”ในที่สุด ซังหนี่ก็พูดออกมาฟู่เซียวหานไม่ตอบอะไร และแสดงท่าทีใดๆหลังจากที่ซังหนี่รออยู่สักพักแต่เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ เธอจึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาแล้วโทรออกแต่เมื่อเธอยื่นมือออกมาถึงพบว่าตัวเองยังถือกรรไกรอยู่ในมือ และไม่รู้ว่าเธอวางโทรศัพท์ไว้ที่ไหนขณ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 150
น้ำเสียงของฟู่เซียวหานยังคงนิ่งเฉย แต่มือของเขากลับจับข้อมือของซังหนี่ไว้แน่นการกระทำของเขาทำให้ซังหนี่รู้สึกกลัวราวกับว่าถ้าคำตอบของตัวเองไม่ตรงกับที่เขาต้องการ เขาก็จะหักกระดูกของเธอทิ้ง!“ไม่ใช่ไม่อยากเจอ” ซังหนี่ตอบฟู่เซียวหานไม่พูดอะไรต่ออีก เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมามองเธอ“แค่รู้สึกว่า...ไม่จำเป็นต้องเจอก็เท่านั้น” ซังหนี่เม้มปากเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เรา...”“ก่อนหน้านี้ทำไมคุณถึงยอมแต่งงานกับผม?” จู่ๆ ฟู่เซียวหานก็พูดแทรกขึ้นมาซังหนี่ไม่คิดว่าจู่ๆ เขาจะถามคำถามนี้ขึ้นมาจากนั้นท่าทีของเธอก็เปลี่ยนไปชั่วขณะ แต่ไม่นานเธอก็ตั้งสติได้ “มันเป็นเรื่องที่ครอบครัวของเราทั้งสองคนตกลง...”“เพราะแค่เรื่องนั้นจริงๆ เหรอ?”“แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ?”ฟู่เซียวหานไม่พูดอะไร แต่มือที่จับของมือของเธอไว้กลับค่อยๆ คลายออกทีละน้อยเดิมทีซังหนี่นึกว่าประเด็นนี้จบไปแล้วแต่ต่อมา ฟู่เซียวหานกลับพูดขึ้นว่า “ซังหนี่ ดูจากนิสัยและทัศนคติของคุณ ที่สามารถตัดความสัมพันธ์กับตระกูลซังได้ คุณดูไม่เหมือนกับคนที่จะยอมให้พวกเขาบงการได้”“แล้วถ้าเป็นอย่างงั้นจริงๆ ไม่กี่เดือนก่อน คุณก็คงจะแต่งงานกับคุณชา
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 151
ฟู่เซียวหานตัดบทคำพูดของเธอทันทีและนั่นทำให้อารมณ์ของซังหนี่โดนขัดจังหวะตามไปด้วยเธอค่อย ๆ กลืนเสียงของตนลงคอทีละน้อย ก่อนจะมองเขาพร้อมกัดฟันแน่นทันใดนั้นฟู่เซียวหานพลันหัวเราะออกมา และกล่าวว่า “เพราะจู่ ๆ ผมก็พบว่า ดูเหมือนผมจะไม่มีทางแต่งงานกับคนอื่นได้อีก”“แต่ที่น่าแปลกก็คือ ก่อนหน้านี้ตอนที่ผมจะแต่งงานกับคุณ ผมไม่ได้มีความรู้สึกต่อต้านเท่าไหร่เลย”“คุณบอกผมหน่อยได้ไหมว่านี่มันเป็นเพราะอะไร?”ซังหนี่รู้สึกราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ดูราวกับไม่เป็นความจริงเอามาก ๆ เธอเป็นดั่งคนที่กำลังยืนอยู่บนขอบหน้าผา ที่เดิมทีได้ย่างก้าวเหยียบย่ำบนความว่างเปล่าไปแล้วและกำลังจะตกหล่นลงไปทันทีทันใดแต่สภาพที่ร่างเนื้อและกระดูกแหลกเหลวไม่เป็นชิ้นดีดังที่คาดไว้นั้นกลับไม่ได้เกิดขึ้นในทางกลับกัน ดูเหมือนเธอจะเหยียบย่ำลงบนเมฆก้อนใหญ่แทนเสียมากกว่าเมฆหมอกก้อนนั้นนุ่มนวลและหวานล้น เป็นรสชาติที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยกล้าจินตนาการถึงมาก่อนซังหนี่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเบื้องหน้าของเธอเป็นแสงอรุณอันอบอุ่นไม่มีหน้าผาสูงชัน ไม่มีเมฆาลอยเลื่อนแต่แผนผังและโครงสร้างของห้องที่อย
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 152
“ฉัน…”ก่อนที่ซังหนี่จะกล่าวจบ ฟู่เซียวหานก็เอ่ยขัดจังหวะการพูดของเธอ “ตอนนี้คุณยังอยู่ในห้องหรือเปล่า? ผมอยู่ข้างล่างแล้ว”คำพูดประโยคนี้ของเขาทำให้สีหน้าของซังหนี่เปลี่ยนไปโดยพลันเธอแทบจะหันไปมองคนที่อยู่ข้างหลังตนโดยไม่รู้ตัวแต่ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเงาร่างของคนทั้งสองที่สะท้อนอยู่บนกระจกฝั่งตรงข้ามขณะนั้นเอง ดวงตาคู่นั้นของคุณนายฟู่ก็ช้อนขึ้นสบตากับเธอในวินาทีที่ดวงตาของพวกเธอสบกันผ่านกระจก อารมณ์ของซังหนี่ก็สงบลงทันทีพร้อมเอ่ยถามอีกฝั่งของสายโทรศัพท์ “คุณมาทำไมคะ?”“มาทานข้าว” คำตอบของฟู่เซียวหานเปี่ยมไปด้วยความมีเหตุมีผล“ฉัน…ตอนนี้ฉันอยู่ในลิฟต์แล้วค่ะ คุณรอฉันที่ลานจอดรถก็แล้วกัน”ขณะที่กล่าวเธอก็กดปุ่มไปชั้นหนึ่งทันทีคุณนายฟู่เองก็ยืนอยู่ข้างหลังเธออย่างเงียบงันเช่นนั้นเมื่อลิฟต์เคลื่อนลงมาถึงชั้นหนึ่ง คุณนายฟู่ก็เป็นฝ่ายเดินออกไปจากลิฟต์ไปก่อนชายที่ยืนข้างเธอดูราวกับไม่ทันตั้งตัวอยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา เพียงเหลือบมองซังหนี่แวบหนึ่ง ก่อนจะรีบเดินตามเธอไปซังหนี่กดปิดประตูลิฟต์ทันทีเมื่อเธอมาถึงลานจอดรถ และเห็นรถของฟู่เซียวหานจอดอยู่ที
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 153
จนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยเอ่ยปากยอมรับคำว่าชอบกับซังหนี่เลยแต่ถึงแม้ว่าเขาจะบอก ซังหนี่ก็อาจจะไม่เชื่ออยู่ดีดังนั้น ตอนนี้เธอจึงอยากได้คำตอบนี้ยิ่งกว่าเดิมหลังจากที่ฟู่เซียวหานเหลือบมองเธอ เขากลับถามว่า “คุณคิดว่าอย่างไรล่ะ?”ซังหนี่เม้มปากเบา ๆ ก่อนจะกล่าวว่า “ถ้าคุณไม่อยากพูดก็ช่างมันเถอะค่ะ”เมื่อกล่าวจบ เธอก็พยายามดึงมือของตนออกอย่างยิ่งยวดทว่าฟู่เซียวหานยิ่งใช้แรงกระชับมือให้แน่นขึ้นอีกพร้อมหัวเราะเบา ๆ “ซังหนี่ ดูเหมือนตอนนี้คุณจะอารมณ์ร้ายมากขึ้นแล้วนะ”“ประธานฟู่ นิสัยของฉันเป็นแบบนี้มาตลอดค่ะ” ซังหนี่พูดด้วยรอยยิ้มไม่ถึงดวงตา “แน่นอนว่าคงจะอ่อนโยนทั้งเจ้าคิดเจ้าแค้นสู้ซังฉิงและคุณหนูถังไม่ได้หรอกค่ะ”ทันทีที่เธอพูดจบ ฟู่เซียวหานก็ชะงักไปชั่วขณะจากนั้นก็พลันระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกันนั้นเขาก็หมุนพวงมาลัยรถ และจอดรถอยู่ข้างถนนด้วยเหตุประการนี้ก่อนที่ซังหนี่จะทันตั้งตัว เขาก็โน้มตัวมาคร่อมตัวเธอเอาไว้แล้ว“ประธานฟู่งั้นหรือ? ดูเหมือนคุณหนูซังกำลังหึงอยู่สินะ?”“ฉันเปล่า” ซังหนี่ปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด“ข่าวที่ผมส่งไปให้ คุณไม่ได้อ่านหรือ?” มือของฟู่เซียวหานเชยคา
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 154
ตอนที่คุณนายฟู่โทรมา ซังหนี่เพิ่งกลับมาถึงบ้านที่ถนนหมินเหอได้ไม่นานนัก“มีเวลาว่างไหม?” น้ำเสียงของคุณนายฟู่ตรงไปตรงมาและชัดเจน “พวกเรามาเจอกันหน่อยเถอะ”ซังหนี่รู้ว่าการพบหน้ากันครั้งนี้นั้นตนไม่สามารถหลบเลี่ยงไปได้เลยยิ่งไปกว่านั้น…เธอเองก็มีคำถามที่เธออยากจะรู้เช่นเดียวกัน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ปฏิเสธคำเชิญของคุณนายฟู่คุณนายฟู่นัดแนะสถานที่นัดหมายเป็นที่โรงน้ำชาแห่งหนึ่งขณะที่ซังหนี่มาถึง คุณนายฟู่ก็นั่งอยู่ในห้องส่วนตัวเรียบร้อยแล้วเธอยังคงสวมชุดกี่เพ้าสีขาวพร้อมผมที่เกล้ามวยขึ้น วันเวลาไม่ได้ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้บนใบหน้าของเธอเลย เธอยังคงดูสง่างามและเต็มไปด้วยเสน่ห์อย่างที่เคยเป็นมาเสมอเมื่อเห็นซังหนี่เดินเข้ามา เธอก็เป็นฝ่ายวางแก้วน้ำชาไว้ด้านหน้าของซังหนี่ “ลองชิมดูสิ เป็นชาหลงจิ่งที่เพิ่งเข้ามาใหม่ของปีนี้ แม่จำได้ว่าลูกชอบดื่มชาตัวนี้มาก”ซังหนี่กล่าวขอบคุณ ก่อนจะรับแก้วน้ำชามาพร้อมยกขึ้นจิบเบา ๆ “ลูกกับเซียวหานกลับมาคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่?”จู่ ๆ คุณนายฟู่ก็เอ่ยถามขึ้นเรียวนิ้วของซังหนี่อดไม่ได้ที่จะชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง“อันที่จริงแม่ส
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 155
“อ้อ เรื่องพ่อบุญธรรมของลูกน่ะหรือ? แม่ได้ยินมาแล้วล่ะ”ท่าทีของคุณนายฟู่ช่างดูนิ่งเฉย “ถึงแม้ว่าข้างนอกนั่นจะมีคนพูดถึงเรื่องนี้มากมาย แต่แม่รู้จักลูกมาก็เป็นเวลาไม่น้อย ยังไม่ถึงขั้นที่แค่มองว่าลูกเป็นคนแบบไหนก็ยังมองไม่ออกหรอกนะ”น้ำเสียงของคุณนายฟู่ยังคงสงบอย่างเคยแต่ซังหนี่กลับรู้สึกราวกับมีสิ่งที่อบอุ่นบางอย่างที่หล่อหลอมเข้ามาในหัวใจของเธอทีละนิดเธออดไม่ได้ที่จะกำมือแน่น ก่อนจะกล่าวเสียงเบา “ขอบคุณค่ะ”“อืม เรื่องของลูกกับเซียวหานก็คุยจบไปแล้ว ตอนนี้มาคุยเรื่องของแม่กันดีกว่า”คุณนายฟู่เปลี่ยนหัวข้อเรื่องทันควัน “วันนี้ขอบใจลูกมาก”“หนู…ไม่เป็นไรค่ะ”ปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาที่แสดงออกถึงการตกตะลึงของซังหนี่ทำให้คุณนายฟู่อดหัวเราะไม่ได้ “อะไรน่ะ ถูกทำให้ตกใจแล้วหรือ?”“ก็…ไม่เชิงค่ะ ก็แค่ประหลาดใจนิดหน่อย”“ประหลาดใจอะไรกัน? เพราะชินกับตัวตนของแม่ในฐานะแม่ของเซียวหาน แต่กลับลืมไปแล้วว่าแม่ก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกัน?”ทันใดนั้นซังหนี่ก็ไม่รู้ว่าควรตอบกลับไปเช่นใดเธอหลุบสายตาลง ก่อนจะเอ่ยถามหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง “ฟู่เซียวหานเขา…รู้ไหมคะ?”“เขาไม่จำเป็นต้องรู้” คำต
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 156
“พี่คะ”น้ำเสียงเด่นชัดที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ฝีเท้าของซังหนี่ชะงักแต่เธอก็ทำราวกับไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น พร้อมเดินต่อไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วซังฉิงกลับไล่ตามมาทันที และพลันคว้ามือของเธอไว้ในขณะที่ซังหนี่กำลังจะก้าวขาขึ้นบันได “พี่คะ ทำไมพี่ถึงเมินฉันล่ะคะ?”“ตอนนี้พี่อยู่ที่แบบนี้งั้นหรือ? จำเป็นขนาดนั้นเชียวหรือคะ? พี่ลำบากเช่นนี้ หาก…”“ปล่อยมือ”ซังหนี่เอ่ยขัดจังหวะเธอตรง ๆ โดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆซังฉิงยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมสบตากับเธอพักใหญ่ ก่อนจะยิ้มออกมาทันที “ซังหนี่ เป็นแบบนี้ก็ไม่สนุกแล้วสิ”“เธอรู้บ้างไหมว่าตอนนี้ที่บ้านเป็นอย่างไร? หม่ามี๊ล้มป่วยหนักเพราะเรื่องของเธอ! อีกทั้งบริษัทเองก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่มากเช่นกัน ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะ…”“เธอวางแผนเองไม่ใช่หรือ?”ซังหนี่เอ่ยตัดบทเธอโดยตรง“ฉัน…”ซังฉิงคิดอยากจะโต้แย้ง แต่วินาทีต่อมา ซังหนี่กลับกล่าวเพิ่มว่า “เธอยังจำที่เราสองคนคุยกันบทรถคืนนั้นได้ไหม? สิ่งที่เธอพูดมาทั้งหมด ฉันบันทึกเสียงไว้หมดแล้ว”ซังฉิงตะลึงงัน“เธอ…พูดว่าอะไรนะ?”“ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่สนใจว่าฉันจะเป็นหรือจะตาย แต่ถ้าพวกเขารู้ว่าคนที
บทล่าสุด
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 290
คำพูดของฟู่เซียวหานทำให้สีหน้าของซังหนี่เปลี่ยนไปทันที ดวงตาของเธอหันไปมองเขาในพริบตาสีหน้านั้นทำให้ฟู่เซียวหานรู้สึกเจ็บปวดในอกขึ้นมาอย่างกะทันหันดูท่า...จะเป็นอย่างที่เขาเดาไว้จริง ๆถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาจะมีความสัมพันธ์กันแค่ในฐานะคู่สัญญาแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แค่นั้นอีกต่อไป——ซังหนี่ตกหลุมรักจี้อวี้หยวนเข้าแล้วถ้าไม่ใช่แบบนั้น จะอธิบายสายตาที่เธอใช้มองเขาตอนนี้ยังไง?เมื่อกี้ตอนที่พูดถึงตัวเธอเอง รวมถึงซังอวี๋ เธอยังไม่แสดงปฏิกิริยาอย่างนี้เลยความเจ็บปวดนี้แผ่ซ่านไปทั่วอกของฟู่เซียวหานอย่างรวดเร็วพร้อมกับรสฝาดคาวที่คุ้นเคยลอยขึ้นมาในลำคอฟู่เซียวหานกลืนน้ำลายลงคอหลายครั้ง สูดลมหายใจลึก ๆ แล้วพยายามกดความรู้สึกนั้นลง แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “ดูเหมือนว่าคุณจะแคร์เขามากจริง ๆ ““ฟู่เซียวหาน นี่เป็นเรื่องระหว่างเรา นายเลิกใช้วิธีสกปรกแบบนี้ไม่ได้หรือไง อย่าลากคนบริสุทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้องได้ไหม?!”“บริสุทธิ์เหรอ?” ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนว่าคุณจะรู้จักคู่หมั้นของตัวเองน้อยไปนะ คุณรู้หรือเปล่าว่าเขาทำอะไรลับหลังคุณไว้บ้าง?”ไม่รอให้ซังหนี่ได้พูดอะไร ฟู่เซียวหานย
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 289
“อืม แบบนี้สิถึงจะถูก”ฟู่เซียวหานพยักหน้าอย่างพอใจ “ไหน ๆ ครั้งที่แล้วก็ตัดขาดกันไปแล้ว ตอนนี้จะมาทำเป็นเสแสร้งทักทายไปทำไม?”พูดจบ เขาหยิบถ้วยชาตรงหน้าขึ้นมา “ตอนนี้คุณ คงอยากให้ผมตายเต็มทีแล้วล่ะสิ?”เสียงของฟู่เซียวหานสงบนิ่ง แถมที่มุมปากยังมีรอยยิ้มจาง ๆแต่คำพูดที่ออกมากลับทำให้คนสะอึกจนพูดไม่ออกซังหนี่ชะงักไปเล็กน้อยแต่เธอก็หัวเราะออกมาอย่างรวดเร็ว “ใช่ ที่แท้คุณก็รู้สินะ”“อืม แต่น่าเสียดาย ตอนนี้ผมยังสบายดีและนั่งอยู่ตรงนี้ “ฟู่เซียวหานไม่ได้ใส่ใจนัก เพียงแค่เงยหน้ามาสบตาเธอ “แล้วถ้าดูจากสถานการณ์ตอนนี้ คนที่คิดสั้นก่อน คงไม่ใช่ผมแน่”ซังหนี่ตอบไม่ได้ถึงแม้ก่อนหน้านี้ฟู่เซียวหานจะเคยปฏิบัติต่อเธอแบบนี้มาก่อน——บนโต๊ะเหล้าที่เมืองอิ๋น รสชาติของเหล้าแต่ละแก้ว เธอยังจำได้ขึ้นใจจนถึงตอนนี้แต่ในตอนนี้ สิ่งเดียวที่เธอเห็นในแววตาของฟู่เซียวหาน คือความเย็นชาที่ไร้จุดสิ้นสุดเสียงของซังหนี่แหบพร่าขึ้น “ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ประธานฟู่ยังมาที่นี่ทำไม? หรือแค่อยากตอกย้ำว่าตัวเองเป็นผู้ชนะกันแน่?”“ตอนนี้คุณยังมีโอกาสเปลี่ยนใจ” ฟู่เซียวหานกล่าวซังหนี่เข้าใจคำพูดของเขาทันที
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 288
ไม่รู้ว่าทำไม พอได้ยินคำพูดของเลขาแล้ว ซังหนี่ก็เผลอหันไปมองคนในห้องผู้ป่วยโดยไม่รู้ตัว——จี้อวี้หยวนกำลังนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆมองเขาแล้ว จู่ ๆ ซังหนี่ก็นึกถึงอ้อมกอดที่เขาให้เธอเมื่อเช้าเดิมทีซังหนี่กับเขาเป็นเพียงความสัมพันธ์แบบสัญญา รวมทั้งการแต่งงานก็เช่นกันแต่ตอนนั้น ในหัวของเธอกลับมีเพียงความคิดเดียว แค่อยากได้อ้อมกอดอีกสักครั้งซังหนี่ก็รู้ดีว่า นี่มันเกินขอบเขตของสัญญาที่พวกเขาทำไว้แล้วแต่จี้อวี้หยวนไม่พูดถึง เธอเองก็เช่นกันอาจเป็นเพราะซังหนี่มองเขานานเกินไป จี้อวี้หยวนจึงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ แล้วหันมามองทันทีซังหนี่สูดลมหายใจเข้าลึก “ฉันมีเรื่องต้องกลับไปจัดการที่บริษัท เดี๋ยวฉันจะให้พยาบาลมาดูแลแทน ที่นี่...”“ไม่เป็นไร คุณไปเถอะ” จี้อวี้หยวนพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “วันนี้ผมก็ไม่มีธุระอะไรอยู่แล้ว”“แต่ว่า...”“คุณลืมไปแล้วเหรอ? เรากำลังจะแต่งงานกันนะ พ่อของคุณก็คือพ่อตาของผม การที่ผมดูแลเขามันไม่ใช่เรื่องที่สมควรทำเหรอ?”คำพูดของจี้อวี้หยวนกลับทำให้ซังหนี่ไม่รู้จะตอบอะไรในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าปฏิเสธไปก็คงไม่เหมาะ เธอจึงพูดเพียงว่า “ถ้ามีอะไร โทรหาฉันน
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 287
“พี่คะ ฉันกับเขาเป็นแค่เพื่อนธรรมดา ๆ เอง จะไปมีเส้นสายขนาดนั้นได้ยังไง?” ซังฉิงแค่ยิ้มบาง ๆ ก่อนพูดต่อ “ที่จริงแล้ว ถ้าพี่อยากนัดผู้จัดการธนาคารโจว ทำไมไม่ให้พี่เขย…”จี้อวี้หยวนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ยินซังฉิงพูดถึงตัวเอง จึงเงยหน้าขึ้นมามองแต่ซังหนี่กลับไม่สนใจเขา เธอเพียงคว้ามือซังฉิง แล้วลากเธอออกไป“ทำอะไรน่ะพี่! พี่ทำฉันเจ็บ!”ระหว่างทางซังฉิงยังคงทำเสียงออดอ้อน แต่พอซังหนี่ลากเธอมาถึงที่ที่ไม่มีใคร เธอก็ดึงมือออกทันที ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พี่ต้องการอะไร?”“ประโยคนี้ควรเป็นฉันถามเธอมากกว่านะ” ซังหนี่ตอบ “สถานการณ์ของตระกูลซังในตอนนี้ เธอก็น่าจะรู้ดี ถ้าฉันติดต่อโจวหลิงได้เองก็คงดี แต่ปัญหาคือตอนนี้…”“ตอนนี้เป็นอะไรล่ะ? ซังหนี่ ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งพี่จะต้องมาขอร้องฉัน”ซังฉิงกลับหัวเราะขึ้นมา พลางเชิดหน้ามองเธอ “งั้นลองขอร้องให้ฉันดูหน่อยสิ ถ้าถูกใจ ฉันอาจจะช่วยพี่ก็ได้นะ”สีหน้าของซังหนี่งเรียบเฉย “ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้พูดเองเหรอว่าตระกูลซังสำคัญกับเธอมาก? ถ้าซังอวี๋ล้มละลายจริง ๆ มันจะมีประโยชน์อะไรกับเธอล่ะ?”“เหอะ ๆ…”ซังฉิงกลับหัวเราะขึ้นมา “น่าตลกจริง ๆ นี่พี
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 286
ซังหนี่มองจี้อวี้หยวนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ “ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่อยู่เป็นเพื่อนฉันแบบนี้...ก็พอแล้ว”พอเธอพูดจบ จี้อวี้หยวนก็ยื่นมือออกไป โอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแรงกอดของเขาไม่แน่นนัก แต่กลิ่นหอมอ่อน ๆ บนตัวเขากลับอบอวลเข้าสู่ปลายจมูกของซังหนี่ในทันทีซังหนี่ไม่ต่อต้านอีกต่อไป ค่อย ๆ ยื่นมือออกไป โอบรอบเอวของเขาไว้“อาการของคุณอาเป็นยังไงบ้าง?” จี้อวี้หยวนเอ่ยถาม“เส้นเลือดในสมองตีบเฉียบพลัน” ซังหนี่พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “แต่ช่วยไว้ได้ทัน หมอบอกว่าถ้าเขาฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว”“อืม งั้นคุณกลับไปพักก่อนดีไหม? ผมจะเป็นคนเฝ้าให้เอง”“ไม่ต้องหรอก ฉันกลับไปก็นอนไม่หลับอยู่ดี คุณไม่เห็นเหรอว่าโทรศัพท์ฉันไม่หยุดดังเลย?”จี้อวี้หยวนไม่พูดอะไรอีกซังหนี่ไม่แน่ใจว่าเขากำลังรู้สึกผิดที่ช่วยอะไรเธอไม่ได้หรือเปล่า เลยพูดขึ้นมาก่อนว่า “งานแต่งไม่ต้องเลื่อนนะ คุณตาของคุณรอวันนี้มานานมากแล้ว จะทำให้ท่านผิดหวังไม่ได้”“แต่ว่า…”“ไม่ต้องห่วง แค่วันเดียวฉันยังพอจัดการได้ อีกอย่างตอนนี้ซังอวี๋อยู่ในช่วงสำคัญ ถ้าคุณเลื่อนงานแต่งออกไป คนอื่นอาจคิดว่าคุณเตรียมตัวหนีแล้วก็ได้”พูดจบ ซ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 285
ดังนั้นเมื่อก่อนเขามักเป็นฝ่ายออกคำสั่งต่อหน้าซังหนี่เสมอเขาไม่จำเป็นต้องปรึกษาซังหนี่ และไม่มีวันยอมให้เธอขัดขืนแต่ตอนนี้ เขากลับดูเหมือนเด็กคนหนึ่งที่สับสนหมดหนทาง เอ่ยถามซังหนี่ ว่าควรทำอย่างไร?ซังหนี่หลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะถามว่า “ตอนนี้มีใครรู้เรื่องนี้อีก?”พูดจบ เธอก็รู้ตัวทันทีว่าถ้อยคำของตัวเองผิดไป จึงรีบแก้ว่า “ไม่ว่าจะมีใครรู้เรื่องนี้หรือไม่ ต้องปิดข่าวทันที! ถ้าพรุ่งนี้ตลาดหุ้นเปิดเมื่อไหร่ ซังอวี๋คงได้จบสิ้นกันจริง ๆ!’ซังหลินไม่พูดอะไร นั่งนิ่งอย่างเหม่อลอย“ครอบครัวของเกาต๋าล่ะคะ? พวกเขายังอยู่ที่นี่ใช่ไหม? ตอนนี้คุณให้คนไปติดต่อพวกเขาทันที! ถ้าเกาต๋าติดต่อกลับมา แจ้งตำรวจเดี๋ยวนั้นเลย! คุณได้ยินไหม?!”คำพูดสุดท้ายของซังหนี่ ทำให้ซังหลินได้สติกลับมา เขาค่อย ๆ เอื้อมมือที่สั่นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาซังหนี่ไม่มองเขาอีก หันหลังเดินออกไปทันทีแต่ด้านหลังกลับเงียบสนิทเมื่อซังหนี่รู้สึกแปลกใจและหันกลับไปมอง เธอเห็นโทรศัพท์ของซังหลินตกอยู่บนพื้น ส่วนตัวเขากลับฟุบลงไปกับเก้าอี้และหมดสติไปแล้ว……ซังหนี่รีบติดต่อสำนักข่าวใหญ่ เพื่อปิดข่าวเกี่ยวกับซังหลินไว้แต่ในย
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 284
คำพูดของซังหนี่ก็กลายเป็นจริงอย่างรวดเร็วเพียงแค่วันรุ่งขึ้นหลังจากที่โครงการถูกส่งมอบให้เกาต๋า ทางจื้อเหอก็แจ้งให้เริ่มงานใหม่ทันทีแม้ว่างานของซังหนี่จะถูกส่งต่อให้เกาต๋าแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัทลูก บางกระบวนการยังต้องผ่านเธออยู่ดีสองวันผ่านไป เกาต๋าบอกว่ามีงานที่ส่งต่อบางเรื่องยังไม่ชัดเจน พอดีว่าช่วงนี้ซังหนี่ลาพักเพื่อเตรียมงานแต่ง เขาจึงขอให้เจิ้งชวนไปช่วยงานแทนซังหนี่ไม่ได้ขัดข้องอะไรเพราะสุดท้ายแล้วนี่ก็เป็นโครงการของบริษัท ถ้ามีปัญหาเกิดขึ้น เธอเองก็ต้องรับผิดชอบไปด้วยเจิ้งชวนถูกเรียกตัวไปช่วยงานทันทีผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ เหลือเวลาอีกเพียงสองวันก่อนถึงวันแต่งงานของซังหนี่กับจี้อวี้หยวน ท่ามกลางค่ำคืนอันเงียบสงัด โทรศัพท์ของซังหนี่ดังขึ้น ปลายสายคือเจิ้งชวน“แย่แล้วครับประธานเสี่ยวซัง ติดต่อประธานเกาไม่ได้เลย!”ซังหนี่สะดุ้งตื่นจากความฝันอย่างฉับพลัน สมองยังมึนงงเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น?”“ประธานเกาหายตัวไปครับ!” เจิ้งชวนพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ตั้งแต่บ่ายจนถึงตอนนี้ติดต่อไม่ได้เลย พวกเราลองไปที่บ้านเขาแล้ว แต่ครอบครัวเขาก็บอกว่าติดต่อไม่ได้เช่นกัน”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 283
“เข้าใจแล้ว”เมื่อได้ยินคำตอบ ฟู่เซียวหานจึงกดวางสายไป ก่อนจะหันไปมองออกไปนอกหน้าต่างในเงาสะท้อนของกระจกรถ เขากลับมองเห็นแก้มที่แดงก่ำของตัวเองอย่างชัดเจนเขายกมือขึ้นเช็ดเบา ๆมันก็เจ็บอยู่บ้าง แต่เขาผ่านเรื่องที่เจ็บกว่านี้มาแล้ว แผลเล็กแค่นี้ ไม่เป็นอะไรเลยสักนิดคิดได้ดังนั้น เขามองรอยฝ่ามือบนแก้ม แล้วกลับหัวเราะออกมาเบา ๆ……จื้อเหอและซังอวี๋ทั้งสองฝ่ายตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เรื่องที่เกาต๋าเข้ามารับช่วงต่อโครงการรู่โจวก็ถูกประกาศภายในบริษัทในเวลาไม่นานทันทีที่ข่าวนี้เผยออกมา ทุกคนต่างประหลาดใจไม่น้อยแม้ว่าตอนนี้ซังหนี่ยังคงเป็นผู้จัดการบริษัทสาขาเมืองอิ๋น แต่ถ้าเกาต๋าถูกย้ายกลับไป คนที่นั่นทั้งหมดก็เป็นลูกน้องเก่าของเขาอยู่ดี แบบนี้ซังหนี่จะต่างอะไรกับผู้นำที่ไร้อำนาจกันล่ะ?แน่นอนว่าซังหนี่ไม่มีทางยอมมอบผลงานของตัวเองให้ใครง่าย ๆแต่ฟู่เซียวหานตั้งใจจะทำให้เธอเสียหน้า และเหมือนที่ซังหลินพูดไว้ เขาเป็นฝ่ายว่าจ้าง โครงการใหญ่อย่างรู่โจว เขาแค่ขอเปลี่ยนผู้รับผิดชอบเท่านั้น ซังอวี๋ที่เป็นฝ่ายถูกเลือกทำอะไรไม่ได้ นอกจากต้องยอมตามดังนั้น เอกสารที่ซังหนี่ตรวจทานซ้ำแล้วซ้ำเ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 282
ฟู่เซียวหานถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่แววตาที่มองซังหนี่กลับไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆมีเพียงแค่...ความเย็นชาเท่านั้นมันเป็นสายตาของนักล่าที่จ้องมองเหยื่อ และยิ่งไปกว่านั้น มันคือสายตาของผู้ที่อยู่เหนือกว่ามองคนเบื้องล่างด้วยความเหยียดหยามร่างกายของซังหนี่สั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว!เขาแสร้งทำต่อหน้าเธอมานานเกินไปแล้วจนถึงตอนนี้ ซังหนี่เพิ่งนึกขึ้นได้——เขาไม่ใช่สุนัขที่เชื่อง แต่เป็นหมาป่าที่กระหายเลือดและเนื้อ!แต่ซังหนี่ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว “ฟู่เซียวหาน คุณเป็นถึงผู้จัดการใหญ่ของจื้อเหอ แต่กลับใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบนี้ ไม่กลัวคนอื่นหัวเราะเยาะหรือไง!?”“ไม่เป็นไร ยังไงตอนนี้ก็ไม่มีใครคานอำนาจผมได้แล้ว” ฟู่เซียวหานพูดช้า ๆ “อีกอย่าง โครงการรู่โจวใหญ่ขนาดนี้ จะให้คุณรับผิดชอบมันไม่ปลอดภัย ผมมีเหตุผลมากพอที่จะทำให้พวกเขาเชื่อ”ซังหนี่ไม่พูดอะไร แต่มือที่วางอยู่บนเข่ากลับค่อย ๆ กำแน่นขึ้น“แล้วไงต่อล่ะ?”ในที่สุด เธอก็เปล่งเสียงออกมาอีกครั้ง ถามว่า “คุณคิดว่าคำสั่งนี้จะหยุดฉันไม่ให้แต่งงานกับจี้อวี้หยวนได้เหรอ?”“ฉันบอกไว้เลยว่า ไม่มีทาง ตอนนี้ฉันยิ่งต้องแต่งงา
