น้ำค้างพบผู้ชายคนหนึ่งในตอนที่เธอเหงาและต้องการใครสักคน เธอไม่เคยลืมเขา หากโชคชะตามีจริงขอให้เราได้พบกันอีกครั้ง one night คืนหนึ่งเราเคยพบกัน “ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนน้ำนะคะ น้ำจะไม่ลืมหนึ่งคืนที่เราพบกัน ลาก่อนค่ะ” หากโชคชะตามีจริง ขอให้เราได้พบกันอีกครั้ง one night คืนหนึ่งเราเคยพบกัน
View Moreตอนที่30“สวัสดีค่ะคุณแม่” น้ำค้างยกมือไหว้ มารดาของภูรินทร์ที่เดินออกมารับเธอถึงรถ“ไหว้พระนะลูก ต๊ายแล้วหนูน้ำ หนูน่ารักว่าที่เจ้าทิมเล่าให้ฟังอีก” คุณหญิงมณีรับไหว้ มองใบหน้าจิ้มลิ้ม ปากนิด จมูกหน่อย ตากลมโต ผิวก็ขาวเวอร์วัง แบบนี้หลานของนางต้องออกมาน่ารักขาวจั๊วะแน่นอน“เป็นไงครับผมตาถึงไหม”คุณหญิงหันไปยกนิ้วโป้งให้บุตรชาย“ปะเข้าบ้านก่อนๆ แดดตอนเย็นไม่ดีเดี๋ยวผิวเสีย” คุณหญิงเดินจูงมือน้ำค้างเข้าบ้าน ทิ้งภูรินทรยืนอยู่ที่รถกับลูกน้อง“ยังไม่ได้ไรนายก็หัวเน่าแล้วเหรอครับ”“กูยอมหัวเน่าเว้ย” ภูรินทร์ยกขาเตะกรภูมิ ขอแค่มารดารักน้ำค้าง ต่อให้เขาจะต้องกลายเป็นคนที่ถูกลืมทิ้งเอาไว้ก็ไม่เป็นไร“ครับๆ นายครับคุณหญิงกวักมือเรียกนู้น หัวไม่เน่าแล้วครับ”“ไอ้เชี่ยกร”กรณภูมิวิ่งหลบลูกเตะจ้าละหวั่น หัวเราะเสียงลั่นจนบอดิการ์ดคนอื่นๆ มอง เขาทำงานกับภูรินทร์มานาน ไม่เคยหรอกที่จะกล้าเล่นหัวกับเจ้านายแบบนี้ แต่ตั้งแต่เจ้านายมีคุณน้ำเข้ามาในชีวิต สีหน้าติดหยิ่งๆ และเย็นชา กลายเป็นคนที่มักจะยิ้มอยู่เสมอ“ไม่รู้แม่ครับบ้านแม่จะสู้ที่น้ำทำได้ไหม เป็นไงลูกอร่อยไหม” คุณหญิงตักอาหารใส่จานน้ำค้างหลายอย
ตอนที่29ภูรินทร์ขอเข้าพบปิยะ พร้อมเอกสารบางอย่างที่ได้มาเพิ่มเติม“สวัสดีครับคุณลุง”“มีอะไรทอมถึงได้มาหาลุง ทำยัยแพรเสียผู้เสียคนยังไม่พออีกเหรอ” ปิยะกลับบ้านก็เจอลูกสาวร้องห่มร้องไห้ บอกให้ช่วยจะจัดการเรื่องหมั้นหมายให้ เขาจะไปยุ่งอะไรด้วยได้ เป็นเรื่องที่คุณหญิงทั้งสองคุยกันและตกลงกัน“ผมไม่ได้มาเรื่องแพรครับผมมาเรื่องแฟนผม”“แฟนทิมเกี่ยวอะไรกับลุง ทิมจะคบหาใครลุงไม่ยุ่งอยู่แล้ว เรื่องทิมกับแพรลุงก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวด้วย เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องของคนสองคน”“แฟนของผมเธอน้ำค้าง ผมว่าคุณลุงน่าจะเดานามสกุลของเธอได้”ปิยะทรุดลงกับเก้าอี้ แม้อยากจะหาตัวน้ำค้างแต่ลึกๆ เขาก็กลัว“ไม่ต้องหาถอดสีขนาดนั้นครับ ผมแค่มาบอกว่าน้ำค้างคือคนที่ผมจะแต่งงานด้วย เธอไม่ต้องการข้องเกี่ยวอะไรกับตระกูลของคุณลุงที่ผ่านมาไม่ยุ่งเกี่ยวอย่างไงก็ขอให้เป็นไปตามนั้น ไม่ต้องเป็นห่วงเธอเพราะผมจะดูแลน้ำค้างอย่างดีใครมายุ่งกับเธอผมจะขยี้พวกมันให้แหลกคามือ อ้อ ฝากบอกแพรด้วยว่าต่อให้เหลือผู้หญิงบนโลกนี้แค่แพร ผมก็ไม่มีวันเลือกแพร พอดีกลัวว่าวันหนึ่งจะโดนวางยา นอนตายไม่รู้เรื่อง”พูดจบภูรินทร์วางเอกสารบางอย่างเอาไว้บนโต๊ะ
ตอนที่28กลางดึกคืนนั้น น้ำค้างลืมตาท่ามกลางความมืด เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง“ตื่นแล้วเหรอ” ภูรินทร์กระชับอ้อมกอด เมื่อรู้สึกถึงแรงขยับของคนที่หลับมาตั้งแต่อยู่ร้านณิชา“หิวมั้ย” เสียงทุ้มถามด้วยความเห็นห่วง“น้ำมาอยู่นี่ได้ยังไงค่ะ แล้วกี่โมงแล้ว” น้ำค้างลุกขึ้นเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง เธอจำได้ว่าอยู่กับณิชา และเจอพิณช์สิญี หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย“น่าจะ 3 ทุ่มแล้ว พี่ไปรับน้ำเอง”“อ้อค่ะ ขอบคุณนะคะน้ำนี้แย่จังหลับไปตอนไหนไม่รู้”เมื่อเห็นน้ำค้างเหมือนจะไม่ยอมบอกเรื่องราวทั้งหมดกับเขาภูรินทร์จึงตัดสินใจพูดก่อน“ณิบอกพี่ว่าน้ำจะหนีกลับจีน”“…..”“พี่รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว น้ำไม่เชื่อใจพี่เหรอ”“…..” น้ำตาร่วงเผาะภูรินทร์รั้งร่างบางเข้ามากอดมือหนาลูบหลังปลอบประโลม“ต่อไปนี้น้ำสามารถบอกใครต่อใครได้เลยว่าคือ น้ำค้าง วิโรจน์วาณิชย์ ““แต่คนพวกนั้น” เสียงหวานสะอื้น“ที่รักพี่คือใคร ผัวน้ำคือภูรินทร์ โตอมรทรัพย์ หัดจำเอาไว้บ้าง พี่ไม่เคยทำร้ายน้ำและพี่ไม่ไม่มีวันปล่อยให้ใครมาทำร้ายน้ำ หรือน้ำไม่อยากใช้นามสกุล วิโรจน์วาณิชย์ แล้วมาใช้นามสกุลโตอมรทรัพย์แทน แม่พี่อยากเลี้ยงหลานใจจะขาด
ตอนที่27ภูรินทร์ได้รับรายงานจากลูกน้องว่าพิชณ์สิญีมาวุ่นวายกันน้ำค้าง หลังจากแยกกันน้ำค้างหายเขาไปในร้านเพชรของณิชาจนป่านนี้ก็ไม่ออกมา ภูรินทร์ต่อสายหาน้ำค้างอยู่หลายครั้งแต่เธอก็ไม่รับโทรศัพท์เขาเลยร่างหนายิ่งร้อนใจเมื่อลูกน้องถ่ายทอดคำพูดระหว่างน้ำค้างและพิชณ์สิญีให้เขาฟังเห็นที่จะปล่อยผู้หญิงคนนั้นไม่ง่ายๆ ไม่ได้เสียแล้ว ถ้าน้ำค้างทิ้งเขาไปทำยังไง“พวกมึงเฝ้าไว้ มดซักตัวก็ห้ามออกจากร้านณิชา” ภูรินทร์สั่งเสียงเด็ดขาด ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าน้ำค้างคิดอะไรอยู่ แต่เขาจะเป็นคนอธิบายเรื่องทั้งหมดกับเธอเอง เขาเคลียร์กับพิณช์สิญีแล้วแต่อีกฝ่ายไม่เข้าใจเองเมื่อมาถึงร้านเพชรของณิชา ภูรินทร์วาดสายตาเห็นพนักงานของร้านนั่งเรียงกันหน้าสลอน เขารู้ตัวว่าเอาแต่ใจที่สั่งไม่ให้ใครเข้าออกแบบนี้“ผู้จัดการร้านอยู่ไหน”“ค่ะ” สตรีวัยกลางคนแต่งตัวในชุดสูทเดินเลี่ยงออกมาจากลุ่มพนักงาน“คิดค่าเสียโอกาสของวันนี้แล้วส่งบิลไปเก็บกับเลขาผม กรจ่ายค่าเสียเวลาให้พนักงานด้วย” ภูรินทร์หันไปสั่งคนสนิท “แล้วณิชากับแฟนผมอยู่ไหน” “อยู่ในห้องทำงานคุณณิชาค่ะ” ผู้จัดการร้านผายมือบอกทิศทางภูรินทร์ตรงดิ่งไปทันที่ที่เหลือก็ใ
ตอนที่26ภูรินทร์นั่งมองเอกสารที่กรณภูมินำมาให้เขา หลังจากที่พบน้ำค้าง เขาให้กรณภูมิไปสืบเรื่องของเธอมาให้เขา เขาอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงปิดบังตัวตนจากเขา และตอนนี้เวลาก็ผ่านไปเดือนกว่า ภูรินทร์คิดว่าเธออาจจะต้องต่อวีซ่าเพราะเธอเป็นชาวต่างชาติ เขาคิดถึงขั้นจะจดทะเบียนสมรสกับน้ำค้างเพื่อเธอจะได้อยู่ในไทยโดยไม่ต้องบินไปบินมาแบบแต่ก่อน เอกสารที่เพิ่งได้อ่านเมื่อครู่นี้ทำเอาร่างหนาคิดหนักน้ำค้าง วิโรจน์วาณิชย์น้ำค้างเคยบอกว่าที่พูดไทยชัดเพราะเป็นลูกครึ่งไทยจีน แต่เอกสารทั้งหมดแสดงว่านอกจากชื่อในบัตรประชาชนแล้วเธอยังมีอีกชื่อ เธอเปลี่ยนไปใช้ชื่อจีนและเปลี่ยนสันชาติตามมารดาชาวจีน เธอเป็นอะไรกับแพร ถึงได้ใช้นามสกุลเดียวกัน“ข้อมูลมีแค่นี้เหรอ”“ตอนนี้ได้แค่นี้ครับ กว่านักสืบจะสืบเจอว่าเธอเปลี่ยนชื่อก็ใช้เวลาไม่น้อย ประเทศจีนไม่ใช่เล็กๆ นะครับนาย”ภูรินทร์พยักหน้าเข้าใจ“นายจะให้สืบต่อไหมครับ นายถามจากคุณน้ำตรงๆ ไม่ดีกว่าเหรอครับ”“สืบต่อไป ถ้าน้ำคิดจะบอกน้ำบอกแต่แรกแล้ว”“นายครับอย่าหาว่าผมเสือกเลย ถ้าเป็นผมเจอนายทำแบบนั้นด้วยผมก็ไม่กล้าบอกหรอกครับว่าเป็นใคร แถมเจอกันในที่ท่องเที่ยว เธอกลัวนาย
ตอนที่25ผ่านไปเกือบนึ่งเดือนที่ใช้เวลาร่วมกัน ภูรินทร์ยิ่งมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง ไม่ใช่เพราะถูกเพื่อนรักปลุกปั่น“น้ำไม่อยากออกไปทานข้าวข้างนอกบ้างเหรอ” ไม่ใช่ว่าภูรินท์เบื่ออาหารที่เธอทำ แต่ภูรินทร์อยากพาเธอออกไปที่อื่นบ้าง วันหยุดทั้งทีชวนเธอไปเดินช๊อปปิ้งน้ำค้างก็บอกที่ซื้อมาคราวก่อนใส่ได้อีกเป็นปี ชวนไปไหนก็ไม่ไป ไหนเธอชอบเที่ยวไง ตราประทับในพาสปอร์ตปีที่แล้วเธอไปทั่วเลย“คอนโดของพี่ทิมก็มีทุกอย่างครบแล้วนิคะ ไม่เห็นต้องออกไปเสียเงินเลย”“โถ่น้ำ พี่เห็นน้ำใช้เงินพี่หนเดียวที่ร้านณิชา พี่ทำงานหาเงินมาก็อยากให้เมียใช้ คนอื่นๆ เห็นเมียเขาช๊อปปิ้งทุกวัน เมียก็มีคนเดียว”เมียอีกแล้ว แล้วที่เธอซื้อของร้านณิชา เธอมั่นใจว่าเลี้ยงข้าวบ้านเด็กกำพร้าได้เป็นปี ยังรู้สึกผิดไม่หายเลยแม้ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันภูรินทร์ดูแลเธอดีมาก เลิกงานก็กลับคอนโดทุกวัน ไม่เคยไปนอนค้างที่ไหนไม่เคยพูดอะไรให้เธอรู้สึกไม่ดีเลยสักครั้ง พี่แม๊คชวนไปดื่มก็ไม่ยอมไป บอกไปก็นั่งที่ห้องวีไอพีส่วนตัวอยู่แล้วไม่รู้จะไปเพื่ออะไร แต่เขาไม่เคยบอกว่ารู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่ การแสดงออกของภูรินทร์ชัดเจนว่าชอบเธอ แต่เธออยา
ตอนที่24เมื่อฝ่าการจราจรของเมืองหลวงมาถึงคอนโดได้ ภูรินทร์ก็ตรงขึ้นลิฟต์สแกนลายนิ้วมือเข้าห้องมาก็พบว่าทุกคนรอเขาอยู่ก่อนแล้ว บนโต๊ะมีอาหารมีอาหารหน้าตาแปลกๆ หลายอย่าง แต่ตอนนี้ต่อให้หิวแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจของพวกนั้น ภูรินทร์ดินตรงเข้าไปหาน้ำค้างก่อนใครตวัดร่างบางเข้าแนบอก หอมแก้มนวลฟอดใหญ่“รถติดมากเลย ผมนั่งในรถจนเมื่อยไปหมดแล้ว” น้ำเสียงออดอ้อนจนไตรรงค์เบ้ปากใส่“น้ำเกือบไม่รอคุณแล้ว ถ้าพี่แม๊คไม่ขอไว้ น้ำกับณิชาลงมือก่อนแน่ๆ เริ่มทานกันเถอะค่ะ น้ำหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัว”“ทำไมน้ำเรียกไอ้แม๊คพี่ แต่เรียกผมคุณ” ภูรินทร์ตรงประเด็นถามสิ่งที่เขานั่งคิดมาตลอดทางที่อยู่ในรถ“คุณเรียกพี่แม๊คไอ้ได้ยังไง คุณพูดไม่เพราะเลย อีกอย่างนะคะ พี่แม๊คแทนตัวเองแบบนี้น้ำก็เรียกแบบนี้ ที่คุณยังผมๆเธอๆ เวลาคุยกับน้ำ อยากให้คนอื่นคุยกับตัวเองแบบนั้นก็ควรใช้คุยกับเขาแบบนั้นก่อน” น้ำค้างเฉลย พยักหน้าบอกให้แม่บ้านตักข้าว เธอหิวมากจริง ตอนแรกนึกว่าทำเสร็จจะได้กินกันแค่สามคน อีกคนดันโทรมาบอกให้รอ ก็ต้องรอเขาเจ้าของห้องนิ“พี่ก็เรียก มันแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก เรียกกันแค่ต่อหน้าคนที่สนิทด้วย เวลาทำงานพี่ไม่เคยพู
ตอนที่23ภูรินทร์นั่งแทบไม่ติด เวลา 2 ทุ่มใจกลางกรุงเทพมหานครรถติดแบบไม่ขยับ ใจเขาบินกลับคอนโดตั้งแต่กรณภูมิส่งาพปารตี้ขนาดย่อมภายในคอนโดของเขามาแล้ว น้ำค้างจะเลี้ยงสังสรรค์กับณิชาเขาไม่ได้ปัญหา แต่ไอ้เหี้ยแม๊คมันโพล่มาในรูปได้อย่างไง เสือกอะไรด้วย“ไอ้แม๊ค มึงไปทำอะไรที่คอนโดกู” เร็วกว่าความคิดมือหนา ต่อสายหาเพื่อนรักคิดจะหักเหลี่ยมโหดทันที ไหนวันนี้มันยังชี้ช่องให้เขารู้ตัวว่ารู้สึกยังไงกับน้ำค้างอยู่เลย‘น้องน้ำชวนกูมา’ ไตรรงค์ตอบเสียงห้วน เขาเจอน้ำค้างและณิชาที่ประตูทางเข้า ไตรรงค์ซื้อห้องพักโครงการเดียวกับเพื่อนรัก แต่ไม่ค่อยได้มานอนเท่าไร วันนี้แม่บ้านรายงานว่ามารดาจะเอาแฟ้มคู่ดูตัวมาให้ดู เขาจึงหนีมานอนที่นี่ แต่ที่โมโหอยู่คือ น้ำค้างบอกว่าภูริทร์มีทานข้าวกับคู่ค้า แต่ไอ้กรมันกระซิบบอกเขาว่ามันไปกับว่าที่คู่หมั้น ถึงเขาจะเป็นเสือ เขาก็ไม่เคยคบซ้อน และก็ไม่ชอบใจนักหากภูรินทร์ไม่เลือกว่าจะเอาคนไหน“น้อง มึงสนิทกับน้ำถึงขั้นเรียกกันแบบนี้เลยเหรอ” จากที่กังวลอยู่ก่อนแล้ว ยิ่งไม่สบายใจขึ้นอีกหลายเท่า‘ไม่ต้องสนิทก็เรียกได้ป่ะ ขนาดเด็กเสริฟกูไม่รู้จักกูเรียกน้องหมดล่ะ มึงอาการหนักขนา
ตอนที่22ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาภายในห้องอาหาร โต๊ะที่จองในค่ำคืนนี้เรียบหรูหรากว่าทุกครั้ง บ่งบอกได้ดีว่ามารดาของเขาถูกใจพิชณ์สิณีขนาดไหน“พี่ทิม” “ขอโทษที่มาช้ารถวันนี้ติดมากจริงๆ แพรมานานหรือยัง” ภูรินทร์ขอโทษ เขามสายมากจริงๆ เพราะมั่วแต่โทรเช็คน้ำค้างว่าอยู่ที่ห้องกับณิชาจริงหรือเปล่า กว่ากรณภูมิจะส่งหลักฐานยืนยันว่า น้ำค้างเธอถึงคอนโดเรียบร้อยแล้ว เขาถึงได้ออกจากที่ทำงานมา“แพรเพิ่งมาถึงก่อนไม่นานค่ะ สั่งอาหรเลยไหมค่ะ” พิณช์สิณีพยักหน้าสงสัญญาณให้บริกรเข้ามารับออเดอร์ เมื่อทั้งสองสั่งอาหารกันเรียบร้อย ภูรินทร์กำชับว่าขอให้พ่อครัวออกอาหารไวๆหน่อย เขามีธุระต้องไปต่อ ภูรินทร์ไม่อยากรออาหารนานเขาอยากรีบทานรีบคุยให้จบ “งานด่วนอีกแล้วเหรอค่ะ”“ครับ”“ขนาดมีงานด่วนพี่ทิมก็ยังฝ่ารถติดมาทานข้าวกับแพร” พิณช์สิณียิ้มหวานไปถึงดวงตา คิดเข้าข้างตัวเอง “เมื่อไรพี่ทิมจะยอมใจอ่อนกับแพรสักที่ วันนี้คุณป้าก็มาเร่งแพรอยากอุ้มหลาน แพรเดียวทำได้ที่ไหนกัน “ แก้มนวลขึ้นสี ให้ท้องก่นอแต่งเธอก้พร้อมนะ “ที่พี่ยอมตกปากรับคำคุณแม่มาทานข้าวกับแพรในวันนี้ เพราะพี่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับแพร ให้คุยทางโทรศัพท์ค
ตอนที่1ท่วงทำนองดนตรีสากลคลอเบาๆ ที่มุมของบาร์มีร่างบางนั่งอยู่ หญิงสาวสวมชุดแซกคว้านถึงสะโพกอวดแผ่นหลังขาวเนียนแสงไฟสลัวยิ่งทำให้ร่างอ้อนแอ้น่ามอง น้ำค้างยกบลูมาการิต้าขึ้นจิบ แสงไฟจากบาร์ทำให้ค็อกเทลสีฟ้าเปร่งประกาย ความหวานละมุนแทรกซึมจากลิ้นสู่ลำคอระหง ค็อกเทลสีสวยรสหวานแต่ทำให้คนมอมเมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ซ่อนอยู่น้ำค้างเลือกที่จะมานั่งดื่มคนเดียวที่คลับแห่งนี้ เพราะเป็นคลับหรูกลางใจเมือง คนที่เข้ามาได้ล้วนต้องเปิดแมมเบอร์ราคาแพง น้ำค้างจึงมั่นใจว่าปลอดภัยหากต้องมานั่งดื่มคนเดียวก็ไม่มีอันตราย เนื่องจากต้องเปิดแมมเบอร์ราคาแพงแล้วเหล้าที่นี่ก็แพงมากๆ ด้วย ทำให้คนที่เขามาดื่มเรียกว่าคัดแล้ว โต๊ะแต่ละตัวก็อยู่ห่างกันมีความเป็นส่วนตัวพอสมควร“หึหึ” พอคิดถึงตรงนี้ ร่างบางก็หัวเราะคิกคักออกมาคนเดียว แม้จะมั่นใจว่าปลอดภัยแต่เธอก็ดื่มในลิมิตที่ร่างกายรับไหวและระวังตัวเองอยู่เสมอ คลับแห่งนี้เคยทำเธอเจอเรื่องราวแปลกๆ มาแล้ว ปีที่แล้วช่วงน่าจะเดียวกันกับวันนี้ เธอก็นั่งที่บาร์ที่เดียวกับวันนั้น“คุณครับ”เสียงเรียกจากด้านหลังน้ำค้างจึงเอี้ยวใบหน้ากลับไปมองเล็กน้อย“เรียกฉันหรือเปล่าค่ะ” น
Comments