All Chapters of One night คืนหนึ่งเราเคยพบกัน: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่1ท่วงทำนองดนตรีสากลคลอเบาๆ ที่มุมของบาร์มีร่างบางนั่งอยู่ หญิงสาวสวมชุดแซกคว้านถึงสะโพกอวดแผ่นหลังขาวเนียนแสงไฟสลัวยิ่งทำให้ร่างอ้อนแอ้น่ามอง น้ำค้างยกบลูมาการิต้าขึ้นจิบ แสงไฟจากบาร์ทำให้ค็อกเทลสีฟ้าเปร่งประกาย ความหวานละมุนแทรกซึมจากลิ้นสู่ลำคอระหง ค็อกเทลสีสวยรสหวานแต่ทำให้คนมอมเมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ซ่อนอยู่น้ำค้างเลือกที่จะมานั่งดื่มคนเดียวที่คลับแห่งนี้ เพราะเป็นคลับหรูกลางใจเมือง คนที่เข้ามาได้ล้วนต้องเปิดแมมเบอร์ราคาแพง น้ำค้างจึงมั่นใจว่าปลอดภัยหากต้องมานั่งดื่มคนเดียวก็ไม่มีอันตราย เนื่องจากต้องเปิดแมมเบอร์ราคาแพงแล้วเหล้าที่นี่ก็แพงมากๆ ด้วย ทำให้คนที่เขามาดื่มเรียกว่าคัดแล้ว โต๊ะแต่ละตัวก็อยู่ห่างกันมีความเป็นส่วนตัวพอสมควร“หึหึ” พอคิดถึงตรงนี้ ร่างบางก็หัวเราะคิกคักออกมาคนเดียว แม้จะมั่นใจว่าปลอดภัยแต่เธอก็ดื่มในลิมิตที่ร่างกายรับไหวและระวังตัวเองอยู่เสมอ คลับแห่งนี้เคยทำเธอเจอเรื่องราวแปลกๆ มาแล้ว ปีที่แล้วช่วงน่าจะเดียวกันกับวันนี้ เธอก็นั่งที่บาร์ที่เดียวกับวันนั้น“คุณครับ”เสียงเรียกจากด้านหลังน้ำค้างจึงเอี้ยวใบหน้ากลับไปมองเล็กน้อย“เรียกฉันหรือเปล่าค่ะ” น

ตอนที่3น้ำค้างยกแก้วค็อกเทลชูขึ้นก่อนจะส่งยิ้มให้ผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะไม่ไกล เมื่อเขาส่งยิ้มมาเธอจึงได้ส่งยิ้มตอบกลับไป วันนี้เธออยากปล่อยอารมณ์“ขอนั่งด้วยนะครับ” ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายอนุญาต ต่อให้บอกว่าที่ตรงนี้ไม่ว่างเขาก็จะนั่ง“เชิญค่ะ” น้ำค้างเหล่มองเล็กน้อย ที่ตรงนี้ไม่ใช่ของเธอเสียหน่อย จริงๆ เขาไม่เป็นต้องขออนุญาตจากเธอเลย“มาคนเดียวเหรอครับ ผมเห็นคุณดื่มคนเดียวมาสักพักแล้ว”“ค่ะ” คราวนี้น้ำค้างหันมามองอีกฝ่ายเต็มตา“ผมดื่มเป็นเพื่อนได้ไหม”“ดูคุณไม่น่าจะเหงา” น้ำค้างอยากจะพูดว่าดูทรงแล้ว แบบเขาไม่ได้มาคนเดียว แม้จะใส่เพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว แต่ตราที่ปักบนอกเสื้อบอกได้ทันทีว่ามาจากแบรนด์ดังระดับโลก แต่ก็ไม่แปลกอะไรๆ คืนนี้ทั้งคืนเธอเหเห็นผู้ชายในคลับนี้ใส่เสื้อแบรนด์นี้สี่ห้าคนแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผู้ชายคนนี้ดูเหนือกว่าคนอื่นๆ คงจะเป็นนาฬิกาข้อมือนั้น หน้าปัดทำเป็นระบบสุริยะ ประดับด้วยอัญมณี ไม่ใช่ว่าเธอมีความรู้เรื่องนาฬิกาหรู แต่เพราะนักร้องเกาหลีคนดังที่เธอชอบใส่มันแล้วออกข่าวดังอยู่ช่วงหนึ่ง“ผมขอเลี้ยงเหล้าคุณได้ไหม ผมภูรินทร์ครับ”“ได้สิค่ะ น้ำค่ะ” เธอไม่ปฏิเสธที่จะทำความรู้

ตอนที่5น้ำค้างลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกยุบยิบบริเวณหน้าอกมือข้างหนึ่งของเขาวางอยู่บนฐานอกเธอ ร่างบางเอี้ยวตัวไปมองคนที่นอนช้อนแผ่นหลังเธออยู่ ฝ่ามือหนายังคงนวดเฟ้นหน้าอกของเธอไม่หยุดทั้งที่เปลือกตาปิดสนิท น้ำค้างค่อยแกะฝามือหน้าออกจากหน้าอกกลมกลึงขยับตัวออกจากอ้อมกอดแกร่งแล้วเอาหมอนมาวางแทนที่ของตัวเองอย่างเบามือกวาดสายตามองหาเสื้อผ้าที่ถูกคนที่นอนอยู่โยนทิ้งขว้าง เมื่อเห็นชุดสวยกองอยู่บนพื้นน้ำค้างรีบคว้าเสื้อผ้าและชุดชั้นในวิ่งแจ่นเข้าห้องน้ำไป เมื่อแต่งตัวให้เรียบร้อยก็ย่องออกมาจากห้องน้ำ ภูรินทร์ยังคงหลับคว่ำหน้าแอบอิงแนบใบหน้าคนคายบนหมอนใบนุ่ม แผ่นหลังเปลือยเปล่าโผล่พ้นผ้าห่ม น้ำค้างมองสภาพเตียงแล้วก็พลันใบหน้าแดงก่ำเมื่อคืนกว่าไฟราคะจะดับลงเล่นเอาเธอสลบคาอกเขา น้ำค้างรีบสลัดความคิดติดเรทเดินออกจากห้องก่อนที่คนบนเตียงจะตื่นมาเจอเธอเมื่อเดินผ่านประตูกระจกคอนโดมิเนียมได้ก็รีบโบกเรียกรถแท๊กซี่กลับโรงแรม วันนี้เธอมีจุดหมายที่ต้องไป อีกทั้งหากภูรินทร์ตื่นมาเธอก็ไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร เมื่อคืนมีแอลกอฮอล์ในร่างกายจึงใจกล้าทำอะไรแบบนั้นได้ ขึ้นแท๊กซี่ได้ร่างบางทิ้งตัวพิงเบาะรถ บีบนวดตา

ตอนที่7'ชีวิตต้องดำเนินต่อไป'น้ำค้างบอกตัวเองแบบนั้นซ้ำๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลากกระเป๋าเดินทางเดินเข้าสู่ร้านอาหารของตน หลังจากเรียนจบน้ำค้างก็เลือกที่จะช่วยธุรกิจทางบ้านจะได้มีเวลาดูแลแม่ เธอและแม่ย้ายมาอาศัยที่เมืองเล็กๆ ทางตอนเหนือของประเทศจีนตั้งแต่อายุ 10 ขวบ แม่ของเธอมีเงินติดตัวมาพอสมควร มากพอจะดูแลสองชีวิตได้หลายปี แม่ของเธอทำอาหารอร่อยจึงลองเปิดร้านอาหารเล็กๆ กิจการก็ดำเนินด้วยดีเสมอมา แม้จะไม่ได้ร่ำรวยอะไร น้ำค้างกับแม่ก็ก็มีความสุขดี ดีกว่าต้องฆ่าคนในครอบครัวเดียวกันเพื่อหุ้นไม่กี่เปอร์เซ็นต์ เธอและแม่ไม่เคยกลับไปทวงมรดกที่ว่านั้นน้ำค้างไม่เคยโทษแม่ที่ไม่สู้ ไม่โกรธที่ท่านไม่ทวงความยุติธรรมให้กับพ่อและพี่สาว แม่เป็นเพียงผู้หญิงคนเดียวอีกทั้งยังเป็นชาวต่างชาติต่างภาษาส่วนอีกอีกฝ่ายเป็นถึงนักธุรกิจใหญ่ คุณหญิงวรรณน่ากลัวขนาดไหนถึงได้ลงมืออุกอาจวางยาคนในบ้านตัวเองโดยไม่เกรงกลัวกฏหมาย แม่เลือกที่จะหนีเพื่อเธอ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นท่านก็ยังไม่หายป่วยดีด้วยซ้ำ น้ำค้างไม่รู้รายละเอียดลึกๆ ของเรื่องทั้งหมด แต่เธอทั้งเกลียดและกลัวคุณหญิงวรรณจับใจ“มะม๊า น้ำฝีมือไม่อร่อยเท่ามะม๊า ลู

ตอนที่9เสียงภายในห้องโดยสารเงียบกริบ ความตึงเครียดแพร่กระจายไปทั่วทั้งรถ กรณภูมิที่นั่งอยู่ข้างคนขับต้องพยายามๆ หายใจให้เบาที่สุด ขนาดเขานั่งอยู่คนละตอนของรถยังรู้สึกเย็นเฉียบไปทั้งสันหลัง ไม่รู้เจ้านายไปกินรังแตมาจากไหนแต่รู้สึกสงสารผู้หญิงที่อยู่ในจอนั้นอย่างบอกไม่ถูก เขาเองก็ไม่รู้ว่าเจ้านายให้สืบเรื่องของคุณน้ำค้างทำไม ไม่รู้ว่าวันคืนนั้นเธอทำอะไรกับเจ้านายถึงได้ตามล่าหาตัวมาเป็นปีๆ ขนาดนี้ แม้รูปถ่ายที่แจกจ่ายจะไม่ค่อยชัดเจนเท่าไร แต่คนที่แจ้งเบาะแสมาจะได้เงินรางวัลเป็นเงินถึงหกหลักหากนำไปสู่การตัวน้ำค้างพบ พนักงานทุกคนที่คลับจึงพยายามจำใบหน้านั้นเอาไว้อย่างดี หากมีคนคล้ายคลึงมาที่คลับก็จะแจ้งมาที่เขา ทุกครั้งก็ผิดฝาผิดตัวมาตลอด หนนี้เขาเช็คข้อมูลเรียบร้อยก่อนจะรายงานเจ้านาย เป็นคุณน้ำค้างไม่ผิดแน่นอนภูรินทร์นั่งเอนหลังพิงเบาะรถยนต์ มือหนากำโทรศัพท์เอาไว้แน่ จ้องภาพเคลื่อนไหวบนจอสี่เหลี่ยมไม่วางตา ที่ภูรินทร์ซื้อหุ้นจากคลับไตรรงค์เพราะเขาจะได้ทำอะไรได้ตามใจโดยที่เพื่อนก็ขัดแข้งขัดขาไม่ได้ ภูรินทร์กำลังดูภาพสดจากกล้องวรจรปิดจากคลับ คนในจอเป็นคนที่เขาตามหาจริงๆ น้ำค้างหายเข้ากลีบ