ตอนที่2
ตาคมจับจ้องเยื่อที่นั่งจิบค็อกเทลอย่างเพลิดเพลินโดยไม่รู้ชะตาตนเอง คืนนี้นักล่าได้หมายตาเธอเอาไว้แล้ว ไม่ว่าอย่างไรคืนนี้เธอจะต้องถูกล่าแน่นอน ภูวินทร์ โตอมรทรัพย์ นักธุรกิจหนุ่มวัย 30 ปี ทายาทเพียงคนเดียวของคุณหญิงมณีรัตน์ โตอรทรัพย์ เจ้าของเครือธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดของเอเชีย ยกบรั่นดีขึ้นจิบ จ้องเยื่อที่นั่งอยู่ที่บาร์เหล้าไม่ว่างตา นึกดีใจที่วันนี้เพื่อนสนิทชวนมาดื่มแล้วเขาทนลูกตื้อมันไม่ไหวจึงยอมตกปากรับคำมา “ตอนแรกอิดออดไม่อยากมา” แม๊กหรือไตรรงค์เพื่อนสนิทของภวินทร์แซะเพื่อน ชวนกี่ครั้งๆ ก็ไม่มาบอกว่าช่วงนี้ยุ่งและอยากพักตับ เจ้าของคลับเบ้ปากมองเพื่อนสนิท ถ้าไม่บอกว่าที่เรื่องจะปรึกษา มันคงไม่มา พอมาก็คุยได้แปปเดียวลุกพรวดพลาดไปยืนริมกระจก “กูบอกมึงแล้วว่ายุ่ง กำลังจะทำโครงการใหม่แถบอโศก มึงรีบพูดมาให้จบซักที่อารัมภบทอยู่นั้นล่ะ” ภูวินทร์ยกบรั่นดีขึ้นดื่มรวดเดียวทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา แต่สายตายังมองที่ชั้นล่างจุดเดิม แสงไฟจากบาร์ที่วาดส่องลงบนร่างบางราวกับเชิญให้เขามอง “แม่กูอยากเลี้ยงหลาน ไม่ใช่แค่แม่กูแม่มรึงก็ด้วย” “อืม” เรื่องนี้ภูวินทร์ก็พอจะรู้มาบ้างท่านเปรยๆ มาหลายหน แต่เขาฟังหูซ้ายทะลุหูขวา “อืม แต่อืมเนี่ยนะ มึงไม่กลัวคุณหญิงแม่ทั้งสองจะจับมึงกับกูแต่งงานหรือไง” ไตรรงค์หัวเสียอุตส่าห์เรียกเพื่อนมาปรึกษา มันกลับดูไม่เดือนร้อนร้อนใจอะไรเลย เรื่องนี้มันสำคัญ สำคัญกว่าธุรกิจโครงการเมกกะโปรเจ็คเสียอีกไตรรงค์ห่วงความโสดมาก เขายังอยากใช้ชีวิตโสดไปอีกหลายๆ ปี ไม่อยากผูกหมัดตัวเองกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้นแล้วไม่รู้ว่าคุณหญิงทั้งสองไปเม้ามอยกันอิท่าไหน อยู่ๆ อยากเลี้ยงหลาน “ไม่กลัว คุณแม่ไม่กล้าบังคับกูหรอก” ภูวินทร์ตอบเรียบๆ คุณแม่ไม่บังคับเขาหรอก แต่อาจจะใช้วิธีอ้อม ซึ่งเขามั่นใจว่ารับมือได้ พอเพื่อนตอบมาแบบนั้นไตรรงค์ถึงกับพูดไม่ออก เขาสินะ เขาต้องโดนคุณแม่บังคับให้แต่งกับพวกลูกคุณหญิงคุณนายแน่ๆ แม้เขาและภูวินทร์จะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กโตมาด้วยกัน แต่บุคลิกต่างกันโดยสิ้นเชิง เขาจะออกแนวแบดบอย ส่วนภูวินทร์ทรงคุณชาย แต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือเรื่องผู้หญิง เขาสองคนเป็นเสือผู้หญิงตัวร้ายเลยล่ะ “กูเห็นมึงมองนานและ มึงให้ลูกน้องมึงลงไปเรียกขึ้นมาดิ” เจ้าของคลับเสนอขนาดคุยกับเขามันยังมองไม่วางตา ปกติเวลาเขาและเพื่อนรักมาดื่มสังสรรค์กันก็ให้พนักงานสวยๆ มานั่งบริการชงเครื่องอยู่แล้ว หรือบางครั้งก็ควงสาวๆ ในสต๊อกมาด้วย หรือหากวันไหนถูกใจใครก็เรียกขึ้นมานั่ง ทุกครั้งก็ไม่มีใครปฏิเสธ เพราะห้องวีไอพีของคลับเขามีเพียง5 ห้อง ค่าแมมเบอร์รายปีของคลับเขาแพงหูดับ แล้วคิดว่าขึ้นมานั่งชั้นสองของคลับได้ต้องระดับไหน “ไม่ว่ะ คนนี้กูจะลงไปเอง” ภูวินทน์วางแก้วลงบนโต๊ะ ดูแลเพื่อนรักคงไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ถึงเวลาลงไปล่าเหยื่อด้านล่างเสียที ไตรรงค์รีบลุกไปยืนข้างกระจกป้องมือส่องกระจก ดูให้ชัดๆ ว่าผู้หญิงข้างล่างคือใคร เพื่อนเขามันถึงกับลงทุนเดินลงไปหา แต่เมื่อเห็นเป้าหมายที่เพื่อนเล็งเอาไว้ถึงกับซู๊ดปาก ถ้าเขาเจอก่อนเขาก็ไม่พลาดแน่นอน ภูวินทร์เดินลงมาถึงบาร์เครื่องดื่มยิ่งเข้าใกล้สัญชาตญาณนักล่ายิ่งตื่นตัว แผนหลังนวลเนียนของเธอ เขาจำได้ไม่เคยลืม ที่ผ่านมาแค่เขากระดิกนิ้วผู้หญิงทุกคนแทบจะกระโจนใส่ แต่เธอคนนี้ทั้งๆที่รับปากลูกน้องเขาว่าจะขึ้นไปดื่มกับเขาบนห้องวีไอพีเขาก็นั่งรอไปสิ สุดท้ายเธอก็ไม่ขึ้นไปหาเขา วันนั้นภูวินทร์สั่งให้ลูกน้องลงมาตาม บอดี้การ์ดหน้าทางเข้าบอกว่าเธอออกไปซักพักใหญ่แล้ว หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่เจอเธออีกเลย เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าหนีเขา ร่างบางใต้แสงไฟสลัวยิ่งทำให้เขาตื่นเต้นสนุกกับการล่าเหยื่อกว่าทุกครั้ง เหยื่อตายหรือจะอร่อยสู้เหยื่อเป็นๆ ในเมื่อย้อนกลับมาถึงถิ่นเขา เขาก็จะกินเธอให้ได้ วันนี้เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกตอนที่3น้ำค้างยกแก้วค็อกเทลชูขึ้นก่อนจะส่งยิ้มให้ผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะไม่ไกล เมื่อเขาส่งยิ้มมาเธอจึงได้ส่งยิ้มตอบกลับไป วันนี้เธออยากปล่อยอารมณ์“ขอนั่งด้วยนะครับ” ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายอนุญาต ต่อให้บอกว่าที่ตรงนี้ไม่ว่างเขาก็จะนั่ง“เชิญค่ะ” น้ำค้างเหล่มองเล็กน้อย ที่ตรงนี้ไม่ใช่ของเธอเสียหน่อย จริงๆ เขาไม่เป็นต้องขออนุญาตจากเธอเลย“มาคนเดียวเหรอครับ ผมเห็นคุณดื่มคนเดียวมาสักพักแล้ว”“ค่ะ” คราวนี้น้ำค้างหันมามองอีกฝ่ายเต็มตา“ผมดื่มเป็นเพื่อนได้ไหม”“ดูคุณไม่น่าจะเหงา” น้ำค้างอยากจะพูดว่าดูทรงแล้ว แบบเขาไม่ได้มาคนเดียว แม้จะใส่เพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว แต่ตราที่ปักบนอกเสื้อบอกได้ทันทีว่ามาจากแบรนด์ดังระดับโลก แต่ก็ไม่แปลกอะไรๆ คืนนี้ทั้งคืนเธอเหเห็นผู้ชายในคลับนี้ใส่เสื้อแบรนด์นี้สี่ห้าคนแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผู้ชายคนนี้ดูเหนือกว่าคนอื่นๆ คงจะเป็นนาฬิกาข้อมือนั้น หน้าปัดทำเป็นระบบสุริยะ ประดับด้วยอัญมณี ไม่ใช่ว่าเธอมีความรู้เรื่องนาฬิกาหรู แต่เพราะนักร้องเกาหลีคนดังที่เธอชอบใส่มันแล้วออกข่าวดังอยู่ช่วงหนึ่ง“ผมขอเลี้ยงเหล้าคุณได้ไหม ผมภูรินทร์ครับ”“ได้สิค่ะ น้ำค่ะ” เธอไม่ปฏิเสธที่จะทำความรู้
ตอนที่4น้ำค้างพยักหน้ารับอย่างเผลอไผล รู้ตัวอีกที่ก็นั่งรถมากับภูรินทร์ซะแล้ว“น้ำครับถึงแล้ว” ภูรินทร์จอดรถเรียบร้อยก่อนจะเรียกคนที่นั่งเหม่อลอยเหมือนครุ่นคิดอะไรซักอย่างมาตลอดทาง ร่างสูงเดินอ้อนไปรอน้ำค้างลงจากรถ เมื่อเห็นเธอก้าวลงมายืนเคียงข้างแล้ว ฝ่ามือหนาแตะลงบนแผนหลังเปลือยเปล่าดันให้เธอเดินตาม ขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพักชั้นบนสุดเมื่อเปิดประตูเข้าห้องพัก น้ำค้างถึงกับอ้างปากค้างไว้ ภูรินทร์ชวนเธอมาคอนโดมิเนียม ถึงแม้ทางเข้าจะดูหรูหรา แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะหรูขนาดนี้ ห้องพักมีสองชั้นแบบนี้ น้ำค้างเคยเห็นแต่ในซีรี่ย์“เป็นไงครับคอนโดมิเนียมผมพอไหวไหม” ภูรินทร์ปรายตามองหญิงสาวเพียงเล็กน้อย ก่อนจะรวบเอวบางแนบเอวสอบ จมูกโด่งบอกซอกคอเนียนอย่างรีบร้อน เขาอดทนมาตลอดทาง“ถ้าคุณบอกว่าห้องพักคุณเป็นเพ้นท์เฮ้าส์แค่แรกน้ำคงไม่ปล่อยไก่แบบนี้หรอกค่ะ” น้ำค้างเอียงใบหน้ารับ“ผมเพิ่งนึกได้ว่าห้องผมไม่มีค็อกเทล” น้ำเสียงแหบพร่าริมฝีปากหนากดย้ำๆ บนผิวเนียน พยายามข่มอารมณ์ของตัวเองไว้“น้ำดื่มค็อกเทลมาทั้งคืนแล้ว ดื่มไม่ไหวแล้วค่ะ”“แล้วอยากดื่มอะไรครับ”“แล้วแต่คุณภูรินทร์” ไม่ใช่ไม่รู้ว่าภูรินทร์ต้องกา
ตอนที่5น้ำค้างลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกยุบยิบบริเวณหน้าอกมือข้างหนึ่งของเขาวางอยู่บนฐานอกเธอ ร่างบางเอี้ยวตัวไปมองคนที่นอนช้อนแผ่นหลังเธออยู่ ฝ่ามือหนายังคงนวดเฟ้นหน้าอกของเธอไม่หยุดทั้งที่เปลือกตาปิดสนิท น้ำค้างค่อยแกะฝามือหน้าออกจากหน้าอกกลมกลึงขยับตัวออกจากอ้อมกอดแกร่งแล้วเอาหมอนมาวางแทนที่ของตัวเองอย่างเบามือกวาดสายตามองหาเสื้อผ้าที่ถูกคนที่นอนอยู่โยนทิ้งขว้าง เมื่อเห็นชุดสวยกองอยู่บนพื้นน้ำค้างรีบคว้าเสื้อผ้าและชุดชั้นในวิ่งแจ่นเข้าห้องน้ำไป เมื่อแต่งตัวให้เรียบร้อยก็ย่องออกมาจากห้องน้ำ ภูรินทร์ยังคงหลับคว่ำหน้าแอบอิงแนบใบหน้าคนคายบนหมอนใบนุ่ม แผ่นหลังเปลือยเปล่าโผล่พ้นผ้าห่ม น้ำค้างมองสภาพเตียงแล้วก็พลันใบหน้าแดงก่ำเมื่อคืนกว่าไฟราคะจะดับลงเล่นเอาเธอสลบคาอกเขา น้ำค้างรีบสลัดความคิดติดเรทเดินออกจากห้องก่อนที่คนบนเตียงจะตื่นมาเจอเธอเมื่อเดินผ่านประตูกระจกคอนโดมิเนียมได้ก็รีบโบกเรียกรถแท๊กซี่กลับโรงแรม วันนี้เธอมีจุดหมายที่ต้องไป อีกทั้งหากภูรินทร์ตื่นมาเธอก็ไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร เมื่อคืนมีแอลกอฮอล์ในร่างกายจึงใจกล้าทำอะไรแบบนั้นได้ ขึ้นแท๊กซี่ได้ร่างบางทิ้งตัวพิงเบาะรถ บีบนวดตา
ตอนที่6ร่างแกร่งขยับเขยื้อนมือหนาพยายามควานหาร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอดแต่กลับพบเพียงหมอนข้างใบโต ภูรินทร์ปรือตาขึ้นดูเพื่อความแน่ใจ ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง ประตูห้องน้ำเปิดอยู่แสดงว่าไม่มีคนอยู่ข้างใน หมอนใบใหญ่ถูกเขวี้ยงทิ้งอย่างไม่ใยดี“น้ำค้าง! สองครั้งแล้วนะ เธอหนีฉันสองครั้งแล้ว!”ภูรินทร์ตวาดลั่นเมื่อในใจว่าน้ำค้างเธอคงไม่อยู่ในห้องเขาแล้ว จึงต่อสายหาลูกน้องคนสนิท“กร ไปสิบมาสิว่าผู้หญิงที่ฉันว่ามาเมื่อคืนออกไปตอนไหน” กรอกเสียงห้วนจัดใส่โทรศัพท์เครื่องหรู‘ครับนาย’ กรณภูมิ งัวเงียตื่นมารับสายเจ้านาย เมื่อคืนเขาขับรถตามเจ้านายส่งที่พัก เมื่อแน่ใจแล้วเจ้าตายเข้าห้องพักเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลากลับห้องพักของตนเอง เขาพักตึกเดียวกับเจ้านาย คอนโดหรูระดับ Super Luxury Class แต่อยู่ชั้นล่างลงราคาถูกกว่าห้องเจ้านายมากนักแต่สำหรับคนฐานะแบบเขาก็ยังถือว่าเกินเอื้อม แต่เพราะภูรินทร์ค่อนข้างเอาแต่ใจ หากต้องการอะไรต้องรวดเร็วและทันใจ กรณภูมิต้องพบรับใช้ 24 ชั่วโมง กรณภูมิจึงรับไว้ถือว่าเป็นสวัสดีการอย่างหนึ่งหลังจากวางสายภูรินทร์จึงลุกไปอาบน้ำแต่งตัว รอรายงายจากลูกน้องคนสนิ
ตอนที่7'ชีวิตต้องดำเนินต่อไป'น้ำค้างบอกตัวเองแบบนั้นซ้ำๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลากกระเป๋าเดินทางเดินเข้าสู่ร้านอาหารของตน หลังจากเรียนจบน้ำค้างก็เลือกที่จะช่วยธุรกิจทางบ้านจะได้มีเวลาดูแลแม่ เธอและแม่ย้ายมาอาศัยที่เมืองเล็กๆ ทางตอนเหนือของประเทศจีนตั้งแต่อายุ 10 ขวบ แม่ของเธอมีเงินติดตัวมาพอสมควร มากพอจะดูแลสองชีวิตได้หลายปี แม่ของเธอทำอาหารอร่อยจึงลองเปิดร้านอาหารเล็กๆ กิจการก็ดำเนินด้วยดีเสมอมา แม้จะไม่ได้ร่ำรวยอะไร น้ำค้างกับแม่ก็ก็มีความสุขดี ดีกว่าต้องฆ่าคนในครอบครัวเดียวกันเพื่อหุ้นไม่กี่เปอร์เซ็นต์ เธอและแม่ไม่เคยกลับไปทวงมรดกที่ว่านั้นน้ำค้างไม่เคยโทษแม่ที่ไม่สู้ ไม่โกรธที่ท่านไม่ทวงความยุติธรรมให้กับพ่อและพี่สาว แม่เป็นเพียงผู้หญิงคนเดียวอีกทั้งยังเป็นชาวต่างชาติต่างภาษาส่วนอีกอีกฝ่ายเป็นถึงนักธุรกิจใหญ่ คุณหญิงวรรณน่ากลัวขนาดไหนถึงได้ลงมืออุกอาจวางยาคนในบ้านตัวเองโดยไม่เกรงกลัวกฏหมาย แม่เลือกที่จะหนีเพื่อเธอ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นท่านก็ยังไม่หายป่วยดีด้วยซ้ำ น้ำค้างไม่รู้รายละเอียดลึกๆ ของเรื่องทั้งหมด แต่เธอทั้งเกลียดและกลัวคุณหญิงวรรณจับใจ“มะม๊า น้ำฝีมือไม่อร่อยเท่ามะม๊า ลู
ตอนที่8บนตึกสูงระฟ้า แสงเบื้องหน้าไม่ใช่แสงสว่างจากดาวบนฟากฟ้า แต่เป็นแสงไฟหลากหลายสีสันของค่ำคืนเมืองกรุงร้านอาหารที่ต้องจองล่วงหน้าเท่านั้นจึงจะสามารถมานั่งทานได้ ที่นั่งริมระเบียง บ่งบอกถึงมื้อพิเศษกับคนพิเศษสองหนุ่มสาวนั่งทานอาหารกันใต้แสงเทียนในบรรยากาศสุดแสนโรแมนติกกรณภูมิยืนอยู่ไม่ไกลนัก เดินวนเป็นหนูติดจั่นลังเลว่าจะเอาข่าวสำคัญไปบอกนายดีหรือไม่ เขาส่งข้อความเข้าโทรศัพท์ของเจ้านายแล้ว แต่เจ้านายยังไม่ยกขึ้นมาอ่านเพราะกำลังนั่งทานอาหารกับว่าที่คู่หมั้นอยู่เอาไงดีว่ะไอ้กรหากนายรู้ที่หลังไม่อยากจะนึกว่าเขาจะโดนอะไรบ้าง แต่หากเข้าไปขัดจังหวะตอนนี้ ใจหนึ่งก็เกรงใจผู้หญิงอีกคนที่นั่งบนโต๊ะ แม้จะยังไม่ได้ประกาศหมั้นหมายอย่างเป็นทางการ แต่ทางผู้ใหญ่ก็พูดคุยกันเอาไว้หมดแล้ว กรณภูมิกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอชั่งใจอยู่นาน ในที่สุดก็เดินกล้าๆ กลัวเข้าไป“ขออภัยครับนาย” กรณภูมิทำหน้าลุแก่โทษ แต่มันรอไม่ได้หากคุณพิชญ์สิณีจะไม่พอใจที่เขาเข้ามาขัดจังหวะสวีท เขาก็ยอมรับ แต่ชั่งน้ำหนักดูแล้วโทษจากคุณภูรินทร์น่าจะหนักหนากว่า กรณภูมิก้มหน้าลงไปกระซิบแจ้งข่าวด่วนข้างหูเจ้านาย ภูรินทร์สีหน้าเปลี่ย
ตอนที่9เสียงภายในห้องโดยสารเงียบกริบ ความตึงเครียดแพร่กระจายไปทั่วทั้งรถ กรณภูมิที่นั่งอยู่ข้างคนขับต้องพยายามๆ หายใจให้เบาที่สุด ขนาดเขานั่งอยู่คนละตอนของรถยังรู้สึกเย็นเฉียบไปทั้งสันหลัง ไม่รู้เจ้านายไปกินรังแตมาจากไหนแต่รู้สึกสงสารผู้หญิงที่อยู่ในจอนั้นอย่างบอกไม่ถูก เขาเองก็ไม่รู้ว่าเจ้านายให้สืบเรื่องของคุณน้ำค้างทำไม ไม่รู้ว่าวันคืนนั้นเธอทำอะไรกับเจ้านายถึงได้ตามล่าหาตัวมาเป็นปีๆ ขนาดนี้ แม้รูปถ่ายที่แจกจ่ายจะไม่ค่อยชัดเจนเท่าไร แต่คนที่แจ้งเบาะแสมาจะได้เงินรางวัลเป็นเงินถึงหกหลักหากนำไปสู่การตัวน้ำค้างพบ พนักงานทุกคนที่คลับจึงพยายามจำใบหน้านั้นเอาไว้อย่างดี หากมีคนคล้ายคลึงมาที่คลับก็จะแจ้งมาที่เขา ทุกครั้งก็ผิดฝาผิดตัวมาตลอด หนนี้เขาเช็คข้อมูลเรียบร้อยก่อนจะรายงานเจ้านาย เป็นคุณน้ำค้างไม่ผิดแน่นอนภูรินทร์นั่งเอนหลังพิงเบาะรถยนต์ มือหนากำโทรศัพท์เอาไว้แน่ จ้องภาพเคลื่อนไหวบนจอสี่เหลี่ยมไม่วางตา ที่ภูรินทร์ซื้อหุ้นจากคลับไตรรงค์เพราะเขาจะได้ทำอะไรได้ตามใจโดยที่เพื่อนก็ขัดแข้งขัดขาไม่ได้ ภูรินทร์กำลังดูภาพสดจากกล้องวรจรปิดจากคลับ คนในจอเป็นคนที่เขาตามหาจริงๆ น้ำค้างหายเข้ากลีบ
ตอนที่10“ยังไง ยังไงบอกมาเลย” ลูกน้องของภูรินทร์หมุนตัวออกจากโต๊ะไป ณิชาก็ยิ้มอรุ่มเจ๊าะใส่เพื่อนสาวทันที น้ำค้างไปรู้จักคนอย่างภูรินทร์ได้อย่างไร ในเมื่อเพื่อนรักมาเมืองไทยปีล่ะหน อยู่ก็แทบจะนับนิ้วได้“ปีที่แล้วกาอนกลับฉันมาดื่มที่นี้คนเดียวคุณทิมเขาเห็นเลยมาดื่มเป็นเพื่อน” โดนสายตาเย้าแย่จากณิชาน้ำค้างยกแก้วขึ้นดื่มแก้เขิน บอกแค่นี้พบรายละเอียดเจาะลึกคงไม่จำเป็น “เห้ย คุณทิมเลยเหรอ เค้าให้แกเรียกชื่อเล่นเลยหรอ” ณิชาจากจะแกล้งแย่น้ำค้างเฉย ได้ยินเพื่อนเรียกชื่อเล่นอีกฝ่ายตากลมโตเบิกกว้างขึ้นมาทันที ทำไมเธอจะไม่รู้กิตติมศักดิ์ขอภูรินทร์กัน“ทำไมอ่า ก็แค่ชื่อเล่น ใครๆเขาก็เรียกกัน แกทำยังกับรู้จักเขาดีงั้นล่ะ” “ไม่มีใครในแวดวงธุรกิจไม่รู้จักตระกูลโตอมรทรัพย์ คุณภูรินทร์เป็นลูกชายคนเดียวของคุณหญิงมณีรัตน์ ขนาดฉันยังอยู่คนระดับกับเขาเลย” ณิชามองขึ้นไปยังชั้นสองของคลับ “คุณภูรินทร์เวลามาที่นี้จะอยู่แต่ชั้นบนไม่เคยลงมานั่งดื่นข้างล่างนี้หรอก คนระดับนั้นลงมาชวนแกดื่มเป็นเพื่อนเนี่ยน่ะ แปลก แปลกมาแกเล่าไม่หมดหรือเปล่าน้ำ”“ดื่มเป็นเพื่อนกันแค่นั้นจริง” น้ำค้างตอบรับอย่างแกนๆ เธอไม่สนใจข
ตอนที่30“สวัสดีค่ะคุณแม่” น้ำค้างยกมือไหว้ มารดาของภูรินทร์ที่เดินออกมารับเธอถึงรถ“ไหว้พระนะลูก ต๊ายแล้วหนูน้ำ หนูน่ารักว่าที่เจ้าทิมเล่าให้ฟังอีก” คุณหญิงมณีรับไหว้ มองใบหน้าจิ้มลิ้ม ปากนิด จมูกหน่อย ตากลมโต ผิวก็ขาวเวอร์วัง แบบนี้หลานของนางต้องออกมาน่ารักขาวจั๊วะแน่นอน“เป็นไงครับผมตาถึงไหม”คุณหญิงหันไปยกนิ้วโป้งให้บุตรชาย“ปะเข้าบ้านก่อนๆ แดดตอนเย็นไม่ดีเดี๋ยวผิวเสีย” คุณหญิงเดินจูงมือน้ำค้างเข้าบ้าน ทิ้งภูรินทรยืนอยู่ที่รถกับลูกน้อง“ยังไม่ได้ไรนายก็หัวเน่าแล้วเหรอครับ”“กูยอมหัวเน่าเว้ย” ภูรินทร์ยกขาเตะกรภูมิ ขอแค่มารดารักน้ำค้าง ต่อให้เขาจะต้องกลายเป็นคนที่ถูกลืมทิ้งเอาไว้ก็ไม่เป็นไร“ครับๆ นายครับคุณหญิงกวักมือเรียกนู้น หัวไม่เน่าแล้วครับ”“ไอ้เชี่ยกร”กรณภูมิวิ่งหลบลูกเตะจ้าละหวั่น หัวเราะเสียงลั่นจนบอดิการ์ดคนอื่นๆ มอง เขาทำงานกับภูรินทร์มานาน ไม่เคยหรอกที่จะกล้าเล่นหัวกับเจ้านายแบบนี้ แต่ตั้งแต่เจ้านายมีคุณน้ำเข้ามาในชีวิต สีหน้าติดหยิ่งๆ และเย็นชา กลายเป็นคนที่มักจะยิ้มอยู่เสมอ“ไม่รู้แม่ครับบ้านแม่จะสู้ที่น้ำทำได้ไหม เป็นไงลูกอร่อยไหม” คุณหญิงตักอาหารใส่จานน้ำค้างหลายอย
ตอนที่29ภูรินทร์ขอเข้าพบปิยะ พร้อมเอกสารบางอย่างที่ได้มาเพิ่มเติม“สวัสดีครับคุณลุง”“มีอะไรทอมถึงได้มาหาลุง ทำยัยแพรเสียผู้เสียคนยังไม่พออีกเหรอ” ปิยะกลับบ้านก็เจอลูกสาวร้องห่มร้องไห้ บอกให้ช่วยจะจัดการเรื่องหมั้นหมายให้ เขาจะไปยุ่งอะไรด้วยได้ เป็นเรื่องที่คุณหญิงทั้งสองคุยกันและตกลงกัน“ผมไม่ได้มาเรื่องแพรครับผมมาเรื่องแฟนผม”“แฟนทิมเกี่ยวอะไรกับลุง ทิมจะคบหาใครลุงไม่ยุ่งอยู่แล้ว เรื่องทิมกับแพรลุงก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวด้วย เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องของคนสองคน”“แฟนของผมเธอน้ำค้าง ผมว่าคุณลุงน่าจะเดานามสกุลของเธอได้”ปิยะทรุดลงกับเก้าอี้ แม้อยากจะหาตัวน้ำค้างแต่ลึกๆ เขาก็กลัว“ไม่ต้องหาถอดสีขนาดนั้นครับ ผมแค่มาบอกว่าน้ำค้างคือคนที่ผมจะแต่งงานด้วย เธอไม่ต้องการข้องเกี่ยวอะไรกับตระกูลของคุณลุงที่ผ่านมาไม่ยุ่งเกี่ยวอย่างไงก็ขอให้เป็นไปตามนั้น ไม่ต้องเป็นห่วงเธอเพราะผมจะดูแลน้ำค้างอย่างดีใครมายุ่งกับเธอผมจะขยี้พวกมันให้แหลกคามือ อ้อ ฝากบอกแพรด้วยว่าต่อให้เหลือผู้หญิงบนโลกนี้แค่แพร ผมก็ไม่มีวันเลือกแพร พอดีกลัวว่าวันหนึ่งจะโดนวางยา นอนตายไม่รู้เรื่อง”พูดจบภูรินทร์วางเอกสารบางอย่างเอาไว้บนโต๊ะ
ตอนที่28กลางดึกคืนนั้น น้ำค้างลืมตาท่ามกลางความมืด เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง“ตื่นแล้วเหรอ” ภูรินทร์กระชับอ้อมกอด เมื่อรู้สึกถึงแรงขยับของคนที่หลับมาตั้งแต่อยู่ร้านณิชา“หิวมั้ย” เสียงทุ้มถามด้วยความเห็นห่วง“น้ำมาอยู่นี่ได้ยังไงค่ะ แล้วกี่โมงแล้ว” น้ำค้างลุกขึ้นเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง เธอจำได้ว่าอยู่กับณิชา และเจอพิณช์สิญี หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย“น่าจะ 3 ทุ่มแล้ว พี่ไปรับน้ำเอง”“อ้อค่ะ ขอบคุณนะคะน้ำนี้แย่จังหลับไปตอนไหนไม่รู้”เมื่อเห็นน้ำค้างเหมือนจะไม่ยอมบอกเรื่องราวทั้งหมดกับเขาภูรินทร์จึงตัดสินใจพูดก่อน“ณิบอกพี่ว่าน้ำจะหนีกลับจีน”“…..”“พี่รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว น้ำไม่เชื่อใจพี่เหรอ”“…..” น้ำตาร่วงเผาะภูรินทร์รั้งร่างบางเข้ามากอดมือหนาลูบหลังปลอบประโลม“ต่อไปนี้น้ำสามารถบอกใครต่อใครได้เลยว่าคือ น้ำค้าง วิโรจน์วาณิชย์ ““แต่คนพวกนั้น” เสียงหวานสะอื้น“ที่รักพี่คือใคร ผัวน้ำคือภูรินทร์ โตอมรทรัพย์ หัดจำเอาไว้บ้าง พี่ไม่เคยทำร้ายน้ำและพี่ไม่ไม่มีวันปล่อยให้ใครมาทำร้ายน้ำ หรือน้ำไม่อยากใช้นามสกุล วิโรจน์วาณิชย์ แล้วมาใช้นามสกุลโตอมรทรัพย์แทน แม่พี่อยากเลี้ยงหลานใจจะขาด
ตอนที่27ภูรินทร์ได้รับรายงานจากลูกน้องว่าพิชณ์สิญีมาวุ่นวายกันน้ำค้าง หลังจากแยกกันน้ำค้างหายเขาไปในร้านเพชรของณิชาจนป่านนี้ก็ไม่ออกมา ภูรินทร์ต่อสายหาน้ำค้างอยู่หลายครั้งแต่เธอก็ไม่รับโทรศัพท์เขาเลยร่างหนายิ่งร้อนใจเมื่อลูกน้องถ่ายทอดคำพูดระหว่างน้ำค้างและพิชณ์สิญีให้เขาฟังเห็นที่จะปล่อยผู้หญิงคนนั้นไม่ง่ายๆ ไม่ได้เสียแล้ว ถ้าน้ำค้างทิ้งเขาไปทำยังไง“พวกมึงเฝ้าไว้ มดซักตัวก็ห้ามออกจากร้านณิชา” ภูรินทร์สั่งเสียงเด็ดขาด ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าน้ำค้างคิดอะไรอยู่ แต่เขาจะเป็นคนอธิบายเรื่องทั้งหมดกับเธอเอง เขาเคลียร์กับพิณช์สิญีแล้วแต่อีกฝ่ายไม่เข้าใจเองเมื่อมาถึงร้านเพชรของณิชา ภูรินทร์วาดสายตาเห็นพนักงานของร้านนั่งเรียงกันหน้าสลอน เขารู้ตัวว่าเอาแต่ใจที่สั่งไม่ให้ใครเข้าออกแบบนี้“ผู้จัดการร้านอยู่ไหน”“ค่ะ” สตรีวัยกลางคนแต่งตัวในชุดสูทเดินเลี่ยงออกมาจากลุ่มพนักงาน“คิดค่าเสียโอกาสของวันนี้แล้วส่งบิลไปเก็บกับเลขาผม กรจ่ายค่าเสียเวลาให้พนักงานด้วย” ภูรินทร์หันไปสั่งคนสนิท “แล้วณิชากับแฟนผมอยู่ไหน” “อยู่ในห้องทำงานคุณณิชาค่ะ” ผู้จัดการร้านผายมือบอกทิศทางภูรินทร์ตรงดิ่งไปทันที่ที่เหลือก็ใ
ตอนที่26ภูรินทร์นั่งมองเอกสารที่กรณภูมินำมาให้เขา หลังจากที่พบน้ำค้าง เขาให้กรณภูมิไปสืบเรื่องของเธอมาให้เขา เขาอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงปิดบังตัวตนจากเขา และตอนนี้เวลาก็ผ่านไปเดือนกว่า ภูรินทร์คิดว่าเธออาจจะต้องต่อวีซ่าเพราะเธอเป็นชาวต่างชาติ เขาคิดถึงขั้นจะจดทะเบียนสมรสกับน้ำค้างเพื่อเธอจะได้อยู่ในไทยโดยไม่ต้องบินไปบินมาแบบแต่ก่อน เอกสารที่เพิ่งได้อ่านเมื่อครู่นี้ทำเอาร่างหนาคิดหนักน้ำค้าง วิโรจน์วาณิชย์น้ำค้างเคยบอกว่าที่พูดไทยชัดเพราะเป็นลูกครึ่งไทยจีน แต่เอกสารทั้งหมดแสดงว่านอกจากชื่อในบัตรประชาชนแล้วเธอยังมีอีกชื่อ เธอเปลี่ยนไปใช้ชื่อจีนและเปลี่ยนสันชาติตามมารดาชาวจีน เธอเป็นอะไรกับแพร ถึงได้ใช้นามสกุลเดียวกัน“ข้อมูลมีแค่นี้เหรอ”“ตอนนี้ได้แค่นี้ครับ กว่านักสืบจะสืบเจอว่าเธอเปลี่ยนชื่อก็ใช้เวลาไม่น้อย ประเทศจีนไม่ใช่เล็กๆ นะครับนาย”ภูรินทร์พยักหน้าเข้าใจ“นายจะให้สืบต่อไหมครับ นายถามจากคุณน้ำตรงๆ ไม่ดีกว่าเหรอครับ”“สืบต่อไป ถ้าน้ำคิดจะบอกน้ำบอกแต่แรกแล้ว”“นายครับอย่าหาว่าผมเสือกเลย ถ้าเป็นผมเจอนายทำแบบนั้นด้วยผมก็ไม่กล้าบอกหรอกครับว่าเป็นใคร แถมเจอกันในที่ท่องเที่ยว เธอกลัวนาย
ตอนที่25ผ่านไปเกือบนึ่งเดือนที่ใช้เวลาร่วมกัน ภูรินทร์ยิ่งมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง ไม่ใช่เพราะถูกเพื่อนรักปลุกปั่น“น้ำไม่อยากออกไปทานข้าวข้างนอกบ้างเหรอ” ไม่ใช่ว่าภูรินท์เบื่ออาหารที่เธอทำ แต่ภูรินทร์อยากพาเธอออกไปที่อื่นบ้าง วันหยุดทั้งทีชวนเธอไปเดินช๊อปปิ้งน้ำค้างก็บอกที่ซื้อมาคราวก่อนใส่ได้อีกเป็นปี ชวนไปไหนก็ไม่ไป ไหนเธอชอบเที่ยวไง ตราประทับในพาสปอร์ตปีที่แล้วเธอไปทั่วเลย“คอนโดของพี่ทิมก็มีทุกอย่างครบแล้วนิคะ ไม่เห็นต้องออกไปเสียเงินเลย”“โถ่น้ำ พี่เห็นน้ำใช้เงินพี่หนเดียวที่ร้านณิชา พี่ทำงานหาเงินมาก็อยากให้เมียใช้ คนอื่นๆ เห็นเมียเขาช๊อปปิ้งทุกวัน เมียก็มีคนเดียว”เมียอีกแล้ว แล้วที่เธอซื้อของร้านณิชา เธอมั่นใจว่าเลี้ยงข้าวบ้านเด็กกำพร้าได้เป็นปี ยังรู้สึกผิดไม่หายเลยแม้ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันภูรินทร์ดูแลเธอดีมาก เลิกงานก็กลับคอนโดทุกวัน ไม่เคยไปนอนค้างที่ไหนไม่เคยพูดอะไรให้เธอรู้สึกไม่ดีเลยสักครั้ง พี่แม๊คชวนไปดื่มก็ไม่ยอมไป บอกไปก็นั่งที่ห้องวีไอพีส่วนตัวอยู่แล้วไม่รู้จะไปเพื่ออะไร แต่เขาไม่เคยบอกว่ารู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่ การแสดงออกของภูรินทร์ชัดเจนว่าชอบเธอ แต่เธออยา
ตอนที่24เมื่อฝ่าการจราจรของเมืองหลวงมาถึงคอนโดได้ ภูรินทร์ก็ตรงขึ้นลิฟต์สแกนลายนิ้วมือเข้าห้องมาก็พบว่าทุกคนรอเขาอยู่ก่อนแล้ว บนโต๊ะมีอาหารมีอาหารหน้าตาแปลกๆ หลายอย่าง แต่ตอนนี้ต่อให้หิวแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจของพวกนั้น ภูรินทร์ดินตรงเข้าไปหาน้ำค้างก่อนใครตวัดร่างบางเข้าแนบอก หอมแก้มนวลฟอดใหญ่“รถติดมากเลย ผมนั่งในรถจนเมื่อยไปหมดแล้ว” น้ำเสียงออดอ้อนจนไตรรงค์เบ้ปากใส่“น้ำเกือบไม่รอคุณแล้ว ถ้าพี่แม๊คไม่ขอไว้ น้ำกับณิชาลงมือก่อนแน่ๆ เริ่มทานกันเถอะค่ะ น้ำหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัว”“ทำไมน้ำเรียกไอ้แม๊คพี่ แต่เรียกผมคุณ” ภูรินทร์ตรงประเด็นถามสิ่งที่เขานั่งคิดมาตลอดทางที่อยู่ในรถ“คุณเรียกพี่แม๊คไอ้ได้ยังไง คุณพูดไม่เพราะเลย อีกอย่างนะคะ พี่แม๊คแทนตัวเองแบบนี้น้ำก็เรียกแบบนี้ ที่คุณยังผมๆเธอๆ เวลาคุยกับน้ำ อยากให้คนอื่นคุยกับตัวเองแบบนั้นก็ควรใช้คุยกับเขาแบบนั้นก่อน” น้ำค้างเฉลย พยักหน้าบอกให้แม่บ้านตักข้าว เธอหิวมากจริง ตอนแรกนึกว่าทำเสร็จจะได้กินกันแค่สามคน อีกคนดันโทรมาบอกให้รอ ก็ต้องรอเขาเจ้าของห้องนิ“พี่ก็เรียก มันแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก เรียกกันแค่ต่อหน้าคนที่สนิทด้วย เวลาทำงานพี่ไม่เคยพู
ตอนที่23ภูรินทร์นั่งแทบไม่ติด เวลา 2 ทุ่มใจกลางกรุงเทพมหานครรถติดแบบไม่ขยับ ใจเขาบินกลับคอนโดตั้งแต่กรณภูมิส่งาพปารตี้ขนาดย่อมภายในคอนโดของเขามาแล้ว น้ำค้างจะเลี้ยงสังสรรค์กับณิชาเขาไม่ได้ปัญหา แต่ไอ้เหี้ยแม๊คมันโพล่มาในรูปได้อย่างไง เสือกอะไรด้วย“ไอ้แม๊ค มึงไปทำอะไรที่คอนโดกู” เร็วกว่าความคิดมือหนา ต่อสายหาเพื่อนรักคิดจะหักเหลี่ยมโหดทันที ไหนวันนี้มันยังชี้ช่องให้เขารู้ตัวว่ารู้สึกยังไงกับน้ำค้างอยู่เลย‘น้องน้ำชวนกูมา’ ไตรรงค์ตอบเสียงห้วน เขาเจอน้ำค้างและณิชาที่ประตูทางเข้า ไตรรงค์ซื้อห้องพักโครงการเดียวกับเพื่อนรัก แต่ไม่ค่อยได้มานอนเท่าไร วันนี้แม่บ้านรายงานว่ามารดาจะเอาแฟ้มคู่ดูตัวมาให้ดู เขาจึงหนีมานอนที่นี่ แต่ที่โมโหอยู่คือ น้ำค้างบอกว่าภูริทร์มีทานข้าวกับคู่ค้า แต่ไอ้กรมันกระซิบบอกเขาว่ามันไปกับว่าที่คู่หมั้น ถึงเขาจะเป็นเสือ เขาก็ไม่เคยคบซ้อน และก็ไม่ชอบใจนักหากภูรินทร์ไม่เลือกว่าจะเอาคนไหน“น้อง มึงสนิทกับน้ำถึงขั้นเรียกกันแบบนี้เลยเหรอ” จากที่กังวลอยู่ก่อนแล้ว ยิ่งไม่สบายใจขึ้นอีกหลายเท่า‘ไม่ต้องสนิทก็เรียกได้ป่ะ ขนาดเด็กเสริฟกูไม่รู้จักกูเรียกน้องหมดล่ะ มึงอาการหนักขนา
ตอนที่22ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาภายในห้องอาหาร โต๊ะที่จองในค่ำคืนนี้เรียบหรูหรากว่าทุกครั้ง บ่งบอกได้ดีว่ามารดาของเขาถูกใจพิชณ์สิณีขนาดไหน“พี่ทิม” “ขอโทษที่มาช้ารถวันนี้ติดมากจริงๆ แพรมานานหรือยัง” ภูรินทร์ขอโทษ เขามสายมากจริงๆ เพราะมั่วแต่โทรเช็คน้ำค้างว่าอยู่ที่ห้องกับณิชาจริงหรือเปล่า กว่ากรณภูมิจะส่งหลักฐานยืนยันว่า น้ำค้างเธอถึงคอนโดเรียบร้อยแล้ว เขาถึงได้ออกจากที่ทำงานมา“แพรเพิ่งมาถึงก่อนไม่นานค่ะ สั่งอาหรเลยไหมค่ะ” พิณช์สิณีพยักหน้าสงสัญญาณให้บริกรเข้ามารับออเดอร์ เมื่อทั้งสองสั่งอาหารกันเรียบร้อย ภูรินทร์กำชับว่าขอให้พ่อครัวออกอาหารไวๆหน่อย เขามีธุระต้องไปต่อ ภูรินทร์ไม่อยากรออาหารนานเขาอยากรีบทานรีบคุยให้จบ “งานด่วนอีกแล้วเหรอค่ะ”“ครับ”“ขนาดมีงานด่วนพี่ทิมก็ยังฝ่ารถติดมาทานข้าวกับแพร” พิณช์สิณียิ้มหวานไปถึงดวงตา คิดเข้าข้างตัวเอง “เมื่อไรพี่ทิมจะยอมใจอ่อนกับแพรสักที่ วันนี้คุณป้าก็มาเร่งแพรอยากอุ้มหลาน แพรเดียวทำได้ที่ไหนกัน “ แก้มนวลขึ้นสี ให้ท้องก่นอแต่งเธอก้พร้อมนะ “ที่พี่ยอมตกปากรับคำคุณแม่มาทานข้าวกับแพรในวันนี้ เพราะพี่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับแพร ให้คุยทางโทรศัพท์ค