All Chapters of ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Chapter 161 - Chapter 170

ซังฉิงพูดพลางยื่นมือออกมา แล้วค่อย ๆ ปลดสายเสื้อบนบ่าของตัวเองลงมาภายใต้แสงไฟสลัว เผยให้เห็นผิวขาวนวลของหญิงสาวแต่ฟู่เซียวหานมองเธอแค่แวบหนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “ฉันคิดว่าครั้งก่อนที่บ้านตระกูลฟู่ ฉันได้พูดกับเธอชัดเจนแล้ว”น้ำเสียงของเขาเย็นชาและหนักแน่นการกระทำของซังฉิงหยุดชะงักในทันทีเธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์ครั้งก่อน ที่หน้าประตูบ้านตระกูลฟู่ จูบนั้นที่เขาผลักเธอออกแต่ครั้งนี้ เธอกลับไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น โผเข้าหาเขาอย่างแรงพร้อมกอดเขาไว้แน่น“พี่เซียวหาน ฉันชอบพี่มากจริง ๆ แม้ว่าจะไม่มีสถานะอะไรเลยก็ได้ ฉันแค่อยากขอเพียงครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น...”“เพราะ...ฉันอยากมอบครั้งแรกที่มีค่าที่สุดของฉันให้กับคนที่ฉันรักที่สุด ดังนั้น...พี่เซียวหาน ได้โปรดยอมรับฉันเถอะ!”ดวงตาของซังฉิงเต็มไปด้วยน้ำตาใบหน้าที่งดงามแม้จะเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ทำให้ใครก็ตามที่เห็นต้องรู้สึกสงสารแต่ฟู่เซียวหานมองเธอเพียงแวบเดียว ก่อนจะผลักเธอออกอย่างสงบนิ่ง“ฉันเห็นเธอเป็นแค่น้องสาวเท่านั้น”“เป็นไปไม่ได้! พี่เคยดีกับฉันมาก! ถ้าไม่ใช่เพราะซังหนี่ เราคงแต่งงานกันไปแล้ว!”“ถ้าพี่ไม่ชอบฉัน แล้ว

ซังฉิงและหยวนโหรวบังเอิญเจอกันในห้องน้ำตั้งแต่ซังฉิงหมั้นกับฉินม่อ การติดต่อระหว่างทั้งสองคนก็ลดน้อยลงไปมาก แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นเป็นศัตรูกัน ในตอนนี้เจอกันก็ยังพยักหน้าและทักทายกันตามมารยาท“อาการบาดเจ็บของฉินม่อเป็นยังไงบ้าง?”หยวนโหรวมองซังฉิงที่กำลังเติมลิปสติกแล้วถามขึ้น“ดีขึ้นมากแล้วล่ะ เขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว”ซังฉิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ แต่หยวนโหรวกลับรู้สึกว่าเธอดูเหมือนมีบางอย่าง...ที่แตกต่างไปจากเดิมแต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรต่อ ซังฉิงก็ล้างมือเสร็จและเดินออกไปตอนนี้ในห้องจัดเลี้ยงเต็มไปด้วยความคึกคักแต่เมื่อซังฉิงเดินกลับเข้าไป พวกเขากลับเบียดเสียดกันมุ่งออกไปข้างนอกซังฉิงหลบไม่ทัน แต่หยวนโหรวก็ดึงเธอจากด้านหลังไว้“พวกเขาจะไปที่บนดาดฟ้านั่นแหละ” หยวนโหรวเห็นว่าเธอดูงง ๆ เลยอธิบายว่า “อีกเดี๋ยวก็จะเคาท์ดาวน์แล้ว คืนนี้เมืองทงมีการแสดงดอกไม้ไฟ”ซังฉิงจึงส่งเสียงอ๋อเบา ๆ “ไปเถอะ ไปดูด้วยกัน”หยวนโหรวจูงมือเธอ แล้วพาเดินไปข้างหน้าซังฉิงเดินตามอยู่ข้างหลัง มองมือของหยวนโหรวด้วยสายตารังเกียจเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ผลักเธอออกไปแต่เมื่อพวกเธอไปถึงบนดาดฟ้า

ฟู่เซียวหานและซังหนี่ไม่ได้อยู่ที่นี่นานนักหลังจากดูดอกไม้ไฟอยู่พักหนึ่ง เขาก็พาซังหนี่ออกไปซังหนี่ทักทายผู้คนอย่างยิ้มแย้มแจ่มใสแต่ทันทีที่หันหลังกลับ รอยยิ้มของเธอก็หายไปในพริบตา จากนั้น ก็พยายามแกะมือของฟู่เซียวหานออกแต่ว่าฟู่เซียวหานกลับยิ่งรัดแน่นขึ้น ราวกับจะบีบเอวของซังหนี่ให้หักเลยทีเดียว!ซังหนี่อดไม่ได้จนร้องซี้ดออกมา “คุณเชื่อไหมว่าฉันจะกัดคุณ?”“กัดตรงไหน?”ซังหนี่อึ้งไปทันที!ฟู่เซียวหานมองท่าทางของเธอที่เต็มไปด้วยความอึดอัด แต่พูดอะไรไม่ออก เขาหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย“ฉันจะกลับบ้าน”สุดท้าย ซังหนี่ได้แต่กัดฟันพูดออกมา“อืม กลับไปด้วยกัน”คำตอบของฟู่เซียวหานนั้นดูเป็นเรื่องปกติธรรมดามาก“บ้านฉันเป็นแค่ที่เล็ก ๆ ประธานฟู่ไม่อึดอัดบ้างหรือไง?”“งั้นคุณไปอยู่กับผมที่บ้านพักป๋อซีหยวน หรือไม่ก็เถาหรานจวีก็ได้”“ไม่ไป” ซังหนี่ตอบกลับทันทีโดยไม่ต้องคิดฟู่เซียวหานมองเธอแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่ขึ้นรถไปเงียบ ๆซังหนี่นั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ แต่หันหน้าไปทางอีกฝั่งฟู่เซียวหานจับพวงมาลัยแล้วสูดลมหายใจลึก “งานเลี้ยงปีใหม่ ถ้าคุณไม่อยากไป...ก็ไม่ต้องไป

บ้านตระกูลฟู่ปกติแล้วทุก ๆ วันในเวลานี้ คุณนายใหญ่มักจะเข้านอนแต่หัวค่ำ ตามนิสัยที่ปฏิบัติมาอย่างดีของเธอและทุกคนในตระกูลฟู่เอง ส่วนใหญ่ก็มักจะปฏิบัติตามนิสัยการใช้ชีวิตของเธอเช่นกันแต่วันนี้ เวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว ทั้งบ้านตระกูลฟู่ยังคงสว่างไสวไปด้วยแสงไฟพ่อบ้านยืนรออยู่ที่ลานหน้าบ้านมานานพอสมควรแล้วเมื่อเห็นรถของฟู่เซียวหานแล่นเข้ามา ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายทันที ก่อนจะรีบเดินเข้ามาหา “คุณชาย! คุณชายกลับมาแล้วเหรอครับ?!”ฟู่เซียวหานเพียงปรายตามองเขาแวบหนึ่งก่อนถามขึ้นว่า “ข้างในเป็นยังไงบ้าง?”“คุณนายใหญ่...โกรธมากครับ ส่วนคุณนายก็กลับมาด้วย แต่ดูเหมือนการพูดคุยระหว่างทั้งสองท่านไม่ค่อยราบรื่นมากนัก คุณชาย เมื่อเข้าไปแล้วต้องช่วยพูดเกลี้ยกล่อมดี ๆ นะครับ...”ไม่ทันที่ผู้ดูแลบ้านจะพูดจบ ฟู่เซียวหานก็เดินเข้าไปข้างในทันทีดังที่พ่อบ้านบอกไว้ บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียดคุณนายใหญ่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าตึงเครียด มือทั้งสองข้างกำพนักโซฟาไว้แน่นส่วนคุณนายฟู่กลับยืนอยู่ตรงหน้าเธอแม้ศีรษะจะก้มลงเล็กน้อย แต่แผ่นหลังของเธอก็ตั้งตรงอย่างสง่า ชัดเจนว่าไม่มีทีท่าจะยอม

คืนนี้ซังหนี่นอนไม่ค่อยหลับหลังจากพลิกตัวไปมาบนเตียงอยู่นาน เธอถึงค่อย ๆ เผลอหลับไปไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จู่ ๆ เธอก็รู้สึกได้ว่ามีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ข้างเตียงสติของเธอยังไม่ตื่นเต็มที่ ได้แต่พยายามลืมตาขึ้นจากนั้น เธอก็เห็นว่ามีใครบางคนนั่งอยู่ตรงนั้นจริง ๆซังหนี่ตกใจจนสะดุ้ง ก่อนจะกรีดร้องออกมา!“ผมเอง”ฟู่เซียวหานพูดขึ้นเสียงนั้นแผ่วเบา ราวกับวิญญาณไร้ร่างที่ร่องลอยอยู่ท่ามกลางความมืดในยามราตรีซังหนี่ยังคงตกใจไม่หาย ผ่านไปพักใหญ่กว่าจะตั้งสติได้ ก่อนจะยกเท้าขึ้นเตะเขาโดยไม่คิดในใจเธอมีแต่ความโกรธกว่าจะหลับได้ก็ยากอยู่แล้ว แต่กลับถูกปลุกให้ตื่นด้วยความตกใจแบบนี้ ไม่ว่าใครก็คงอารมณ์ไม่ดีทั้งนั้นแต่ทันทีที่เธอยกเท้าขึ้น ฟู่เซียวหานก็คว้าข้อเท้าของเธอไว้ทันทีซังหนี่นอนซุกผ้าห่มมาหลายชั่วโมงกว่าเท้าจะอุ่นขึ้นมาได้ แต่พอถูกมือเย็นเฉียบของฟู่เซียวหานจับไว้ ร่างกายเธอก็สะดุ้งเฮือกทันที“ปล่อยนะ! มือของคุณเย็นมาก!” ซังหนี่ร้องออกมาโดยไม่รู้ตัวแต่ฟู่เซียวหานไม่สนใจ กลับยิ่งจับแน่นขึ้น ก่อนจะกระชากตัวเธอเข้าหาเขา!“คุณ...”ซังหนี่เพิ่งจะพูดออกมาได้คำเดียว ฟู