บททั้งหมดของ ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: บทที่ 151 - บทที่ 160

ฟู่เซียวหานตัดบทคำพูดของเธอทันทีและนั่นทำให้อารมณ์ของซังหนี่โดนขัดจังหวะตามไปด้วยเธอค่อย ๆ กลืนเสียงของตนลงคอทีละน้อย ก่อนจะมองเขาพร้อมกัดฟันแน่นทันใดนั้นฟู่เซียวหานพลันหัวเราะออกมา และกล่าวว่า “เพราะจู่ ๆ ผมก็พบว่า ดูเหมือนผมจะไม่มีทางแต่งงานกับคนอื่นได้อีก”“แต่ที่น่าแปลกก็คือ ก่อนหน้านี้ตอนที่ผมจะแต่งงานกับคุณ ผมไม่ได้มีความรู้สึกต่อต้านเท่าไหร่เลย”“คุณบอกผมหน่อยได้ไหมว่านี่มันเป็นเพราะอะไร?”ซังหนี่รู้สึกราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ดูราวกับไม่เป็นความจริงเอามาก ๆ เธอเป็นดั่งคนที่กำลังยืนอยู่บนขอบหน้าผา ที่เดิมทีได้ย่างก้าวเหยียบย่ำบนความว่างเปล่าไปแล้วและกำลังจะตกหล่นลงไปทันทีทันใดแต่สภาพที่ร่างเนื้อและกระดูกแหลกเหลวไม่เป็นชิ้นดีดังที่คาดไว้นั้นกลับไม่ได้เกิดขึ้นในทางกลับกัน ดูเหมือนเธอจะเหยียบย่ำลงบนเมฆก้อนใหญ่แทนเสียมากกว่าเมฆหมอกก้อนนั้นนุ่มนวลและหวานล้น เป็นรสชาติที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยกล้าจินตนาการถึงมาก่อนซังหนี่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเบื้องหน้าของเธอเป็นแสงอรุณอันอบอุ่นไม่มีหน้าผาสูงชัน ไม่มีเมฆาลอยเลื่อนแต่แผนผังและโครงสร้างของห้องที่อย

จนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยเอ่ยปากยอมรับคำว่าชอบกับซังหนี่เลยแต่ถึงแม้ว่าเขาจะบอก ซังหนี่ก็อาจจะไม่เชื่ออยู่ดีดังนั้น ตอนนี้เธอจึงอยากได้คำตอบนี้ยิ่งกว่าเดิมหลังจากที่ฟู่เซียวหานเหลือบมองเธอ เขากลับถามว่า “คุณคิดว่าอย่างไรล่ะ?”ซังหนี่เม้มปากเบา ๆ ก่อนจะกล่าวว่า “ถ้าคุณไม่อยากพูดก็ช่างมันเถอะค่ะ”เมื่อกล่าวจบ เธอก็พยายามดึงมือของตนออกอย่างยิ่งยวดทว่าฟู่เซียวหานยิ่งใช้แรงกระชับมือให้แน่นขึ้นอีกพร้อมหัวเราะเบา ๆ “ซังหนี่ ดูเหมือนตอนนี้คุณจะอารมณ์ร้ายมากขึ้นแล้วนะ”“ประธานฟู่ นิสัยของฉันเป็นแบบนี้มาตลอดค่ะ” ซังหนี่พูดด้วยรอยยิ้มไม่ถึงดวงตา “แน่นอนว่าคงจะอ่อนโยนทั้งเจ้าคิดเจ้าแค้นสู้ซังฉิงและคุณหนูถังไม่ได้หรอกค่ะ”ทันทีที่เธอพูดจบ ฟู่เซียวหานก็ชะงักไปชั่วขณะจากนั้นก็พลันระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกันนั้นเขาก็หมุนพวงมาลัยรถ และจอดรถอยู่ข้างถนนด้วยเหตุประการนี้ก่อนที่ซังหนี่จะทันตั้งตัว เขาก็โน้มตัวมาคร่อมตัวเธอเอาไว้แล้ว“ประธานฟู่งั้นหรือ? ดูเหมือนคุณหนูซังกำลังหึงอยู่สินะ?”“ฉันเปล่า” ซังหนี่ปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด“ข่าวที่ผมส่งไปให้ คุณไม่ได้อ่านหรือ?” มือของฟู่เซียวหานเชยคา

“อ้อ เรื่องพ่อบุญธรรมของลูกน่ะหรือ? แม่ได้ยินมาแล้วล่ะ”ท่าทีของคุณนายฟู่ช่างดูนิ่งเฉย “ถึงแม้ว่าข้างนอกนั่นจะมีคนพูดถึงเรื่องนี้มากมาย แต่แม่รู้จักลูกมาก็เป็นเวลาไม่น้อย ยังไม่ถึงขั้นที่แค่มองว่าลูกเป็นคนแบบไหนก็ยังมองไม่ออกหรอกนะ”น้ำเสียงของคุณนายฟู่ยังคงสงบอย่างเคยแต่ซังหนี่กลับรู้สึกราวกับมีสิ่งที่อบอุ่นบางอย่างที่หล่อหลอมเข้ามาในหัวใจของเธอทีละนิดเธออดไม่ได้ที่จะกำมือแน่น ก่อนจะกล่าวเสียงเบา “ขอบคุณค่ะ”“อืม เรื่องของลูกกับเซียวหานก็คุยจบไปแล้ว ตอนนี้มาคุยเรื่องของแม่กันดีกว่า”คุณนายฟู่เปลี่ยนหัวข้อเรื่องทันควัน “วันนี้ขอบใจลูกมาก”“หนู…ไม่เป็นไรค่ะ”ปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาที่แสดงออกถึงการตกตะลึงของซังหนี่ทำให้คุณนายฟู่อดหัวเราะไม่ได้ “อะไรน่ะ ถูกทำให้ตกใจแล้วหรือ?”“ก็…ไม่เชิงค่ะ ก็แค่ประหลาดใจนิดหน่อย”“ประหลาดใจอะไรกัน? เพราะชินกับตัวตนของแม่ในฐานะแม่ของเซียวหาน แต่กลับลืมไปแล้วว่าแม่ก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกัน?”ทันใดนั้นซังหนี่ก็ไม่รู้ว่าควรตอบกลับไปเช่นใดเธอหลุบสายตาลง ก่อนจะเอ่ยถามหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง “ฟู่เซียวหานเขา…รู้ไหมคะ?”“เขาไม่จำเป็นต้องรู้” คำต

ซังหนี่กับฟู่เซียวหานหย่ากันแล้ว พวกเขาจะยังพัวพันนัวเนียกันไม่เลิกได้อย่างไร?ฟู่เซียวหาน…ไม่ได้เสียสติไปแล้วสักหน่อยอีกอย่างตอนนี้ซังหนี่เองก็ตกที่นั่งลำบาก ใครจะยอมมายุ่งเกี่ยวกับเธอกัน?หลังจากรอไปอีกหลายนาที ในที่สุดซังฉิงก็วางใจได้เป็นปลิดทิ้ง พร้อมมองตรงไปยังคนขับที่อยู่ข้างหน้า “ออกรถเถอะ”“ได้ จะไปที่ไหนล่ะ?”คนขับตอบรับในทันที แต่หลังจากที่คำถามสิ้นสุดลง คนที่นั่งอยู่เบาะหลังกลับไม่ยอมตอบกลับมาเสียทีคนขับมองมาที่เธอด้วยความอยากรู้ แต่กลับพบว่าซังฉิงกำลังจ้องไปยังทิศทางหนึ่งด้านนอกหน้าต่างเขม็ง“เฮ้ นั่นรถมาเซราติไม่ใช่หรือไง? ที่แบบนี้ยังมีคนขับรถหรูขนาดนั้นอยู่ด้วย?”คนขับทอดถอนใจ แต่ซังฉิงกลับไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเลยแม้แต่น้อยเธอกัดริมฝีปากพร้อมมองรถคันนั้น เนื้อปากโดนเธอขบกัดจนเลือดไหลซิบ แต่เธอราวกับไม่รับรู้ถึงสิ่งใดเลย——ไม่มีทางเป็นฟู่เซียวหานแน่ต้องไม่ใช่เขาแน่นอนเขาไม่ควรมายังสถานที่แบบนี้เขากับซังหนี่ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะ…จู่ ๆ นัยน์ตาของซังฉิงพลันว่างเปล่า ฟันที่กำลังขบกลีบปากอยู่ก็คลายออกในทันที——ข้างหน้านั้น เป็นฟู่เซียวหานที่ลงมาจากรถในมือ

“ถ้าฉันรู้ว่าในอนาคตเธอจะประสบกับสิ่งใด ฉันจะมัดตัวเธอผูกไว้ข้างกายฉันตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก ไม่มีวันปล่อยให้เธอห่างไปจากสายตาแม้เพียงครึ่งก้าว”“แต่ว่าซังหนี่ เธอประสบกับชีวิตที่แสนยากลำบากมาตลอดในวันเวลาหลายปีที่ผ่านมา จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่ได้ดีไปว่าเธอเลย เธอเองก็เกือบได้เป็นแม่คน หัวใจรักของแม่ที่มีต่อลูกนั้น เธอน่าจะเข้าใจมันดีใช่ไหม?”น้ำตาของคุณนายซังหลั่งรินลงมาหลังจากที่ซังหนี่มองเธอครู่ใหญ่ ก็พลันถามว่า “พูดมาเถอะค่ะ ตกลงแล้วพวกคุณมีจุดประสงค์อะไรกันแน่?”น้ำเสียงของเธอเรียบนิ่งเธอราวกับเป็นผู้ชมที่ไม่ให้ความร่วมมืออย่างมาก จนทำให้นักแสดงบนเวทีนั้นจำต้องหยุดชะงักกะทันหันและไม่สามารถทำการแสดงต่อได้คุณนายซังเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ “เธอ…เธอพูดแบบนี้กับแม่ของเธอได้อย่างไร?”“ดูเหมือนฉันจะเดาผิดไปเองสินะคะ?” ซังหนี่กลับยิ้มออกมาน้อย ๆ “ไม่มีอะไรใช่ไหมคะ? ถ้าอย่างนั้นก็ดี ฉันขอตัวก่อน…”“รอเดี๋ยว!”เมื่อเห็นว่าซังหนี่ลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปจริง ๆ ท้ายที่สุดคุณนายซังก็อดกล่าวออกมาไม่ได้เสียงนี้นับว่าอยู่ในการคาดการณ์ของซังหนี่เธอไม่ได้กล่าวอะไรอีก เพียง