LOGINShare
บทที่ 163
Related chapters
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 164
ซังฉิงและหยวนโหรวบังเอิญเจอกันในห้องน้ำตั้งแต่ซังฉิงหมั้นกับฉินม่อ การติดต่อระหว่างทั้งสองคนก็ลดน้อยลงไปมาก แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นเป็นศัตรูกัน ในตอนนี้เจอกันก็ยังพยักหน้าและทักทายกันตามมารยาท“อาการบาดเจ็บของฉินม่อเป็นยังไงบ้าง?”หยวนโหรวมองซังฉิงที่กำลังเติมลิปสติกแล้วถามขึ้น“ดีขึ้นมากแล้วล่ะ เขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว”ซังฉิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ แต่หยวนโหรวกลับรู้สึกว่าเธอดูเหมือนมีบางอย่าง...ที่แตกต่างไปจากเดิมแต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรต่อ ซังฉิงก็ล้างมือเสร็จและเดินออกไปตอนนี้ในห้องจัดเลี้ยงเต็มไปด้วยความคึกคักแต่เมื่อซังฉิงเดินกลับเข้าไป พวกเขากลับเบียดเสียดกันมุ่งออกไปข้างนอกซังฉิงหลบไม่ทัน แต่หยวนโหรวก็ดึงเธอจากด้านหลังไว้“พวกเขาจะไปที่บนดาดฟ้านั่นแหละ” หยวนโหรวเห็นว่าเธอดูงง ๆ เลยอธิบายว่า “อีกเดี๋ยวก็จะเคาท์ดาวน์แล้ว คืนนี้เมืองทงมีการแสดงดอกไม้ไฟ”ซังฉิงจึงส่งเสียงอ๋อเบา ๆ “ไปเถอะ ไปดูด้วยกัน”หยวนโหรวจูงมือเธอ แล้วพาเดินไปข้างหน้าซังฉิงเดินตามอยู่ข้างหลัง มองมือของหยวนโหรวด้วยสายตารังเกียจเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ผลักเธอออกไปแต่เมื่อพวกเธอไปถึงบนดาดฟ้า
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 165
“ให้ตายเถอะ! ดูเหมือนจะเป็นเธอจริง ๆ ซะด้วย!"“ซังฉิง พี่สาวของเธอกลับมาคืนดีกับประธานฟู่ตั้งแต่เมื่อไหร่?”“ไม่สิ ฟู่เซียวหานชอบเธอที่ตรงไหน?”เสียงพูดคุยเซ็งแซ่ดังไม่หยุด ราวกับบางอย่างระเบิดขึ้นในหัวของซังฉิงทันที!เธอไม่สามารถตอบสนองอะไรได้เลยในตอนนี้เธอไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว มีเพียงสายตาที่จ้องมองสองคนตรงหน้าอย่างไม่ละสายตาเพราะความตื่นเต้นและความโกรธ ทำให้แม้แต่ร่างกายของเธอก็สั่นเล็กน้อยในขณะนั้นเอง ฟู่เซียวหานที่อยู่บนดาดฟ้าก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ทางด้านนี้ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นทันที เขาดึงซังหนี่เข้ามาในอ้อมแขนของเขาโดยไม่คิดอะไร“ประธานฟู่ บังเอิญจังเลยนะ!”มีคนในกลุ่มทักเขาขึ้นมาทันที“นี่แฟนใหม่ของคุณเหรอ? ทำไมพวกเราไม่รู้เรื่องนี้เลย?”คืนนี้คนที่มาร่วมงานเลี้ยงที่นี่ล้วนเป็นหนุ่มสาวในแวดวงเดียวกัน อายุใกล้เคียงกับฟู่เซียวหาน จึงไม่มีใครเกรงใจอะไรนักในตอนนี้ที่สำคัญคือตั้งแต่แรก ซังหนี่หันหลังให้พวกเขามาตลอด และตอนนี้ก็ถูกฟู่เซียวหานกอดไว้ในอ้อมแขนถ้าไม่ใช่เพราะเสียงของหยวนโหรวที่เอ่ยขึ้นก่อนหน้านี้ ทุกคนในที่แห่งนี้ก็คงไม่คิดว่า
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 166
ฟู่เซียวหานและซังหนี่ไม่ได้อยู่ที่นี่นานนักหลังจากดูดอกไม้ไฟอยู่พักหนึ่ง เขาก็พาซังหนี่ออกไปซังหนี่ทักทายผู้คนอย่างยิ้มแย้มแจ่มใสแต่ทันทีที่หันหลังกลับ รอยยิ้มของเธอก็หายไปในพริบตา จากนั้น ก็พยายามแกะมือของฟู่เซียวหานออกแต่ว่าฟู่เซียวหานกลับยิ่งรัดแน่นขึ้น ราวกับจะบีบเอวของซังหนี่ให้หักเลยทีเดียว!ซังหนี่อดไม่ได้จนร้องซี้ดออกมา “คุณเชื่อไหมว่าฉันจะกัดคุณ?”“กัดตรงไหน?”ซังหนี่อึ้งไปทันที!ฟู่เซียวหานมองท่าทางของเธอที่เต็มไปด้วยความอึดอัด แต่พูดอะไรไม่ออก เขาหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย“ฉันจะกลับบ้าน”สุดท้าย ซังหนี่ได้แต่กัดฟันพูดออกมา“อืม กลับไปด้วยกัน”คำตอบของฟู่เซียวหานนั้นดูเป็นเรื่องปกติธรรมดามาก“บ้านฉันเป็นแค่ที่เล็ก ๆ ประธานฟู่ไม่อึดอัดบ้างหรือไง?”“งั้นคุณไปอยู่กับผมที่บ้านพักป๋อซีหยวน หรือไม่ก็เถาหรานจวีก็ได้”“ไม่ไป” ซังหนี่ตอบกลับทันทีโดยไม่ต้องคิดฟู่เซียวหานมองเธอแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่ขึ้นรถไปเงียบ ๆซังหนี่นั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ แต่หันหน้าไปทางอีกฝั่งฟู่เซียวหานจับพวงมาลัยแล้วสูดลมหายใจลึก “งานเลี้ยงปีใหม่ ถ้าคุณไม่อยากไป...ก็ไม่ต้องไป
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 167
——ราวกับวิญญาณหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวคนข้างห้องได้ย้ายออกไปแล้วแต่ตอนนี้ซังหนี่ก็ยังไม่กล้าส่งเสียงออกมา เมื่อจนมุมจึงได้แต่กัดที่คอของฟู่เซียวหานเขากลับไม่ได้ร้องด้วยความเจ็บปวด แต่หลังจากเธอทิ้งรอยฟันไว้ เขาก็จับคางเธอไว้แล้วจูบลงที่ริมฝีปากของเธอภายในห้องยังคงมืดสนิท แต่กลับได้ยินเสียงพลุจากนอกหน้าต่างดังแว่วเข้ามาในเสียงนั้นยังมีเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของใครบางคนดังแทรกขึ้นมาซังหนี่ก็ได้ยิน ยื่นมือรีบผลักเขาเบา ๆแต่ฟู่เซียวหานไม่ได้หยุดลง และไม่มีทีท่าว่าจะรับสายแต่คนปลายสายกลับไม่ยอมวางง่าย ๆจนกระทั่งท้ายที่สุด ซังหนี่ทนไม่ไหวเรียกเขาอยู่หลายครั้ง ฟู่เซียวหานจึงรับโทรศัพท์ด้วยท่าทีหงุดหงิด“ฮัลโหล?” เสียงของเขาแหบพร่าพร้อมกับความหงุดหงิดที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนไม่รู้ว่าคนปลายสายพูดอะไร แต่สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที“แล้วไงล่ะ?” เขาถาม “ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง?”ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาพูดต่อ “เข้าใจแล้ว ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้”พูดจบ เขาก็กดวางสายทันที แล้วเงยหน้ามองซังหนี่“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ซังหนี่ถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“ที่บ้านมีเรื่องนิดหน่อย ผมต้องกลับไปก่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 168
บ้านตระกูลฟู่ปกติแล้วทุก ๆ วันในเวลานี้ คุณนายใหญ่มักจะเข้านอนแต่หัวค่ำ ตามนิสัยที่ปฏิบัติมาอย่างดีของเธอและทุกคนในตระกูลฟู่เอง ส่วนใหญ่ก็มักจะปฏิบัติตามนิสัยการใช้ชีวิตของเธอเช่นกันแต่วันนี้ เวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว ทั้งบ้านตระกูลฟู่ยังคงสว่างไสวไปด้วยแสงไฟพ่อบ้านยืนรออยู่ที่ลานหน้าบ้านมานานพอสมควรแล้วเมื่อเห็นรถของฟู่เซียวหานแล่นเข้ามา ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายทันที ก่อนจะรีบเดินเข้ามาหา “คุณชาย! คุณชายกลับมาแล้วเหรอครับ?!”ฟู่เซียวหานเพียงปรายตามองเขาแวบหนึ่งก่อนถามขึ้นว่า “ข้างในเป็นยังไงบ้าง?”“คุณนายใหญ่...โกรธมากครับ ส่วนคุณนายก็กลับมาด้วย แต่ดูเหมือนการพูดคุยระหว่างทั้งสองท่านไม่ค่อยราบรื่นมากนัก คุณชาย เมื่อเข้าไปแล้วต้องช่วยพูดเกลี้ยกล่อมดี ๆ นะครับ...”ไม่ทันที่ผู้ดูแลบ้านจะพูดจบ ฟู่เซียวหานก็เดินเข้าไปข้างในทันทีดังที่พ่อบ้านบอกไว้ บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียดคุณนายใหญ่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าตึงเครียด มือทั้งสองข้างกำพนักโซฟาไว้แน่นส่วนคุณนายฟู่กลับยืนอยู่ตรงหน้าเธอแม้ศีรษะจะก้มลงเล็กน้อย แต่แผ่นหลังของเธอก็ตั้งตรงอย่างสง่า ชัดเจนว่าไม่มีทีท่าจะยอม
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 169
ถ้วยน้ำชาใบนั้นกระแทกเข้าที่ท้ายทอยของเขาอย่างแรง เลือดไหลซึมออกมาตามไรผมเป็นหยด ๆคุณนายใหญ่ตกใจจนนิ่งไป ขณะที่พ่อบ้านเพียงไม่กี่ก้าวรีบพุ่งเข้ามา “คุณชาย ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ? นี่มัน...”ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ มือของเขาก็ถูกฟู่เซียวหานปัดออกไปเสียก่อนเขาหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมา แล้วเช็ดเลือดที่ไหลตรงลำคออย่างลวก ๆ แล้วมองไปที่คุณนายฟู่ “คนนั้นชื่ออะไร?”เสียงของเขาดูเย็นชาและไร้อารมณ์คุณนายฟู่ได้ยินเช่นนั้น ร่างกายก็สั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัดจากนั้น เธอมองเขาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อฟู่เซียวหานยืนอยู่ตรงนั้นสบตากับเธออย่างจดจ่อ เหมือนกำลังรอคำตอบจากเธอผ่านไปสักพัก เขาเห็นว่าเธอไม่มีท่าทีจะตอบ จึงไม่ถามต่ออีก เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เตรียมสั่งให้คนไปสืบเรื่องนี้เองนั่นแหละคือลูกชายของเธอ คุณนายฟู่ย่อมรู้จักเขาดีดังนั้น พอเขาหยิบโทรศัพท์ออกมา คุณนายฟู่รู้ได้ทันทีว่าเขาคิดจะทำอะไร เธอรีบคว้ามือเขาไว้โดยไม่คิดอะไรทั้งสิ้น “ลูกจะทำอะไร?”“ถ้าคุณแม่ไม่บอก ผมก็ต้องให้คนไปสืบหาเอง”ฟู่เซียวหานกลับมีสีหน้าราบเรียบราวกับเป็นเรื่องที่สมควรทำอยู่แล้
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 170
คืนนี้ซังหนี่นอนไม่ค่อยหลับหลังจากพลิกตัวไปมาบนเตียงอยู่นาน เธอถึงค่อย ๆ เผลอหลับไปไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จู่ ๆ เธอก็รู้สึกได้ว่ามีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ข้างเตียงสติของเธอยังไม่ตื่นเต็มที่ ได้แต่พยายามลืมตาขึ้นจากนั้น เธอก็เห็นว่ามีใครบางคนนั่งอยู่ตรงนั้นจริง ๆซังหนี่ตกใจจนสะดุ้ง ก่อนจะกรีดร้องออกมา!“ผมเอง”ฟู่เซียวหานพูดขึ้นเสียงนั้นแผ่วเบา ราวกับวิญญาณไร้ร่างที่ร่องลอยอยู่ท่ามกลางความมืดในยามราตรีซังหนี่ยังคงตกใจไม่หาย ผ่านไปพักใหญ่กว่าจะตั้งสติได้ ก่อนจะยกเท้าขึ้นเตะเขาโดยไม่คิดในใจเธอมีแต่ความโกรธกว่าจะหลับได้ก็ยากอยู่แล้ว แต่กลับถูกปลุกให้ตื่นด้วยความตกใจแบบนี้ ไม่ว่าใครก็คงอารมณ์ไม่ดีทั้งนั้นแต่ทันทีที่เธอยกเท้าขึ้น ฟู่เซียวหานก็คว้าข้อเท้าของเธอไว้ทันทีซังหนี่นอนซุกผ้าห่มมาหลายชั่วโมงกว่าเท้าจะอุ่นขึ้นมาได้ แต่พอถูกมือเย็นเฉียบของฟู่เซียวหานจับไว้ ร่างกายเธอก็สะดุ้งเฮือกทันที“ปล่อยนะ! มือของคุณเย็นมาก!” ซังหนี่ร้องออกมาโดยไม่รู้ตัวแต่ฟู่เซียวหานไม่สนใจ กลับยิ่งจับแน่นขึ้น ก่อนจะกระชากตัวเธอเข้าหาเขา!“คุณ...”ซังหนี่เพิ่งจะพูดออกมาได้คำเดียว ฟู
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 171
เวลานี้เขาเพียงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “คืนนี้คุณย่ากับคุณแม่ของผมทะเลาะกัน คุณรู้ไหมว่าเพราะอะไร?”คำพูดของเขาทำให้ซังหนี่หยุดนิ่งไปชั่วขณะแต่ไม่นานเธอก็รีบตั้งสติ และหันไปมองเขา “อ่อ? ทำไมล่ะ?”ฟู่เซียวหานมองเธอและพูดว่า “เพราะว่าแม่ของผมกำลังมีความรัก”แม้ว่าเมื่อครู่ซังหนี่จะมีลางสังหรณ์ แต่เวลานี้เมื่อฟู่เซียวหานพูดออกมาตรงๆ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างไม่รู้ตัวไม่รอให้เธอคิดหาคำตอบให้กับเขา ฟู่เซียวหานก็พูดขึ้นว่า “คุณรู้อยู่แล้ว ใช่ไหม?”“อะไรนะ?”“ซังหนี่ อย่าพยายามที่จะโกหกผม” ฟู่เซียวหานสีหน้าไร้อารมณ์รวมถึงแววตานั้นที่มองเธอ กลับมาเย็นชาและดุดันเหมือนเดิมอีกครั้ง มือของซังหนี่กำแน่นอย่างควบคุมไม่ได้หลังจากนั้นไม่นาน เธอถึงค่อยพักหน้าอย่างช้าๆ“คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ฟู่เซียวหานถามซังหนี่ไม่พูดอะไร“ตอบ มา”“สำคัญด้วยเหรอ” ซังหนี่ตอบกลับ “จริงๆ แล้วฉันคิดว่าเรื่องนี้...”“สำคัญมาก” ฟู่เซียวหานพูดแทรกคำพูดของเธอขึ้นมา “แสดงว่าคุณรู้ แต่กลับเลือกที่จะปิดบังผม? คุณรู้ไหมว่าการตัดสินใจของคุณมันโง่ขนาดไหน?”“ถ้าคุณบอกผมเร็วกว่านี้ ผมก็จะได้เตรียมตัวล่
Latest chapter
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 294
ฟู่เซียวหานไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่โยนซองเอกสารในมือไปให้จี้อวี้หยวนอีกฝ่ายก้มลงมองซองเอกสารนั้นครู่หนึ่ง ดวงตาเหมือนมีบางอย่างวูบผ่านไป แต่สุดท้ายก็ยื่นมือรับเอกสารมาแค่ดูเนื้อหาในสองสามหน้าแรก สีหน้าของจี้อวี้หยวนก็เปลี่ยนเป็นซีดเผือดลงทันที!มือที่ถือเอกสารนั้นก็กำแน่นขึ้นมาผ่านไปครู่หนึ่ง เขาถึงมองไปที่ฟู่เซียวหาน “นี่คุณหมายความว่ายังไง?”ฟู่เซียวหานหัวเราะเบาๆ “คุณคิดว่าไงล่ะ?”“คุณไปเอาของพวกนี้มาจากไหน?” จี้อวี้หยวนดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว แล้วถามต่อ“นั่นไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องสนใจ”“แล้วยังไง? คุณต้องการอะไร?”ฟู่เซียวหานนั่งอยู่บนโซฟา ค่อยๆ เอื้อมมือมารินเหล้าให้ตัวเอง แล้วก้มลงจิบไปหนึ่งครั้งตลอดทั้งกระบวนการ เขายังคงรักษาความสง่าและความสูงส่งตามแบบฉบับของเขาแต่สีหน้าของจี้อวี้หยวนกลับยิ่งดูแย่ลงกว่าเดิมฟู่เซียวหานเอ่ยขึ้น “ผมต้องการอะไร……ผมคิดว่ามันชัดเจนอยู่แล้ว”“ประธานฟู่ เราต่างก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน คุณใช้วิธีแบบนี้ ไม่คิดว่ามันขี้ขลาดไปหน่อยเหรอ?” จี้อวี้หยวนพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “รวมถึงเรื่องของซังอวี๋ก็เช่นกัน คุณก็แค่พึ่งพาตำแหน่งสูงของคุณใน
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 293
ฟู่เซียวหานเริ่มหมดความอดทน เมื่อได้ยินเสียงลูกบิดประตูหมุน เขาก็เงยหน้าขึ้นตะโกนเสียงดัง “ไสหัวไป!”เสียงที่เฉียบขาดเพียงคำเดียว ทำให้ด้านนอกเงียบลงทันทีรวมถึงคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยเช่นกันซังหนี่เหมือนจะตระหนักได้แล้วว่าการต่อต้านของเธอไม่มีความหมายอีกต่อไป มือนั้นที่เคยดันอกของเขาก็ค่อยๆ ลดลงช้าๆ ตอนนี้แม้แต่น้ำตาในดวงตาของเธอก็หายไปแล้วเธอค่อยๆ เอนตัวนอนลง และแหงนมองแสงไฟสีขาวเหนือศีรษะ นัยดวงตาว่างเปล่าฟู่เซียวหานจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็หัวเราะออกมา “เสียใจมากเลยใช่ไหม? หรือรู้สึกน้อยใจ? แค่ต้องไปจากเขา…คุณต้องเสียใจขนาดนี้เลยเหรอ?”เขาพูดด้วยรอยยิ้ม และพยายามแสร้งทำเป็นพูดเย้ยหยันแต่มือของเขากลับสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ความเจ็บปวดนั้นมาจากส่วนลึกของหัวใจ แทรกซึมไปทั่วร่างกายผ่านกระแสเลือด จนถึงปลายนิ้วของเขาซังหนี่ไม่ได้ตอบอะไรเขา แต่ท่าทางของเธอคล้ายกลับยอมรับในสิ่งที่ฟู่เซียวหานพูดเป็นนัยๆฟู่เซียวหานอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “อืม ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นจริงๆ”“เอาอย่างงี้ไหม ผมจะให้โอกาสพวกคุณอีกครั้ง คุณคิดว่ายังไง?”ซังหนี่ค่อยๆ หันมามองเขาสายตาท
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 292
ฟู่เซียวหานเอื้อมมือไปบีบคางของเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาแฝงไปด้วยความโกรธอย่างชัดเจน “คุณชอบจี้อวี้หยวนแล้วใช่ไหม?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบ แต่ริมฝีปากของเธอกลับเม้มแน่นขึ้นเรื่อยๆดวงตาของเธอยังคงคลอไปด้วยน้ำตา แต่มันกลับทำให้ดวงตาของเธอดูสดใสและสวยงามมากยิ่งขึ้นฟู่เซียวหานสามารถมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองได้อย่างชัดเจนในดวงตาของเธอ และยังสามารถมองเห็น......ความเกลียดชังที่อยู่ในนั้นได้อย่างชัดเจนเช่นกัน—— เธอเกลียดเขาแน่นอนว่าฟู่เซียวหานเองก็รู้ดีตั้งแต่เขาตัดสินใจทำแบบนี้ เขาก็คาดเดาได้อยู่แล้วว่าเธอจะมีปฏิกิริยาตอบกลับยังไงแต่แล้วยังไงล่ะ?หรือว่าต้องให้เขาทำได้เพียงแค่มองดูเธอกับตัวเองกลายเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อไป?ถ้าเป็นอย่างงั้น ฟู่เซียวหานยอมให้เธอเกลียดเขาดีกว่าผลลัพธ์นี้ ไม่ใช่ว่าฟู่เซียวหานจะยอมรับไม่ได้ แต่สิ่งเดียวที่เขายอมรับไม่ได้ก็คือ......ในใจของเธอมีคนอื่นเธอสามารถเกลียดเขาเพราะเรื่องของซังอวี๋ สามารถเกลียดเขาเพราะเธอเกลียด หรือจะเป็นเพราะซังหลินก็ได้ แต่จะเกลียดเขาเพราะจี้อวี้หยวนไม่ได้เด็ดขาด!แต่เมื่อมองเห็นน้ำตาของเธอในตอนนี้ มือเท้าของฟ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 291
ฟู่เซียวหานเพิ่งพูดจบ ซังหนี่ก็เดินปรี่เข้ามา แล้วยกมือขึ้นทันที!แต่สุดท้ายฝ่ามือนั้นก็ไม่ได้ตบลงไปฟู่เซียวหานจับข้อมือของเธอไว้แน่น ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ“คนบ้า” ซังหนี่พูดขึ้นฟู่เซียวหานยิ้มเล็กน้อย “อืม ผมรู้”ซังหนี่ไม่พูดอะไร แต่ร่างกายของเธอกลับสั่นอย่างเห็นได้ชัด และน้ำตาก็ไหลออกมาแต่เธอเหมือนจะไม่อยากยอมแพ้ต่อหน้าฟู่เซียวหาน จึงรีบยกมือขึ้นมา เช็ดน้ำตานั้นออกทันที“คุณตาของจี้อวี้หยวนป่วย”สุดท้าย เธอก็ยอมเล่าให้ฟู่เซียวหานฟัง “โรคสมองเสื่อมในผู้สูงอายุ อาการของเขาทรุดเร็วมาก อีกไม่นานอาจจะจำอะไรไม่ได้แล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่จี้อวี้หยวนขอแต่งงานกับฉัน”เธอพูดจบ แต่กลับไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการสายตานั้นที่ฟู่เซียวหานมองเธอยังคงเย็นชาเช่นเคยเมื่อเห็นว่าซังหนี่ยังคงมองเขาอยู่ เขาจึงย้อนถามกลับว่า “แล้วยังไง? มันเกี่ยวอะไรกับผม?”ซังหนี่สูดลมหายใจลึกๆ “ดังนั้นงานแต่งจะ…”“ไม่ได้”ฟู่เซียวหานพูดตัดบทเธออย่างไร้เยื่อใยเสียงของซังหนี่ก็หายไปในทันทีตอนนี้มือของเธอค่อยๆ กำแน่นขึ้นมา “คุณจะไม่ยอมอ่อนข้อให้ฉันเลยใช่ไหม? ฟู่เซียวหาน คุณจะบีบให้ฉันให้ตายเลยใช่ไหม!?”ฟ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 290
คำพูดของฟู่เซียวหานทำให้สีหน้าของซังหนี่เปลี่ยนไปทันที ดวงตาของเธอหันไปมองเขาในพริบตาสีหน้านั้นทำให้ฟู่เซียวหานรู้สึกเจ็บปวดในอกขึ้นมาอย่างกะทันหันดูท่า...จะเป็นอย่างที่เขาเดาไว้จริง ๆถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาจะมีความสัมพันธ์กันแค่ในฐานะคู่สัญญาแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แค่นั้นอีกต่อไป——ซังหนี่ตกหลุมรักจี้อวี้หยวนเข้าแล้วถ้าไม่ใช่แบบนั้น จะอธิบายสายตาที่เธอใช้มองเขาตอนนี้ยังไง?เมื่อกี้ตอนที่พูดถึงตัวเธอเอง รวมถึงซังอวี๋ เธอยังไม่แสดงปฏิกิริยาอย่างนี้เลยความเจ็บปวดนี้แผ่ซ่านไปทั่วอกของฟู่เซียวหานอย่างรวดเร็วพร้อมกับรสฝาดคาวที่คุ้นเคยลอยขึ้นมาในลำคอฟู่เซียวหานกลืนน้ำลายลงคอหลายครั้ง สูดลมหายใจลึก ๆ แล้วพยายามกดความรู้สึกนั้นลง แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “ดูเหมือนว่าคุณจะแคร์เขามากจริง ๆ ““ฟู่เซียวหาน นี่เป็นเรื่องระหว่างเรา นายเลิกใช้วิธีสกปรกแบบนี้ไม่ได้หรือไง อย่าลากคนบริสุทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้องได้ไหม?!”“บริสุทธิ์เหรอ?” ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนว่าคุณจะรู้จักคู่หมั้นของตัวเองน้อยไปนะ คุณรู้หรือเปล่าว่าเขาทำอะไรลับหลังคุณไว้บ้าง?”ไม่รอให้ซังหนี่ได้พูดอะไร ฟู่เซียวหานย
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 289
“อืม แบบนี้สิถึงจะถูก”ฟู่เซียวหานพยักหน้าอย่างพอใจ “ไหน ๆ ครั้งที่แล้วก็ตัดขาดกันไปแล้ว ตอนนี้จะมาทำเป็นเสแสร้งทักทายไปทำไม?”พูดจบ เขาหยิบถ้วยชาตรงหน้าขึ้นมา “ตอนนี้คุณ คงอยากให้ผมตายเต็มทีแล้วล่ะสิ?”เสียงของฟู่เซียวหานสงบนิ่ง แถมที่มุมปากยังมีรอยยิ้มจาง ๆแต่คำพูดที่ออกมากลับทำให้คนสะอึกจนพูดไม่ออกซังหนี่ชะงักไปเล็กน้อยแต่เธอก็หัวเราะออกมาอย่างรวดเร็ว “ใช่ ที่แท้คุณก็รู้สินะ”“อืม แต่น่าเสียดาย ตอนนี้ผมยังสบายดีและนั่งอยู่ตรงนี้ “ฟู่เซียวหานไม่ได้ใส่ใจนัก เพียงแค่เงยหน้ามาสบตาเธอ “แล้วถ้าดูจากสถานการณ์ตอนนี้ คนที่คิดสั้นก่อน คงไม่ใช่ผมแน่”ซังหนี่ตอบไม่ได้ถึงแม้ก่อนหน้านี้ฟู่เซียวหานจะเคยปฏิบัติต่อเธอแบบนี้มาก่อน——บนโต๊ะเหล้าที่เมืองอิ๋น รสชาติของเหล้าแต่ละแก้ว เธอยังจำได้ขึ้นใจจนถึงตอนนี้แต่ในตอนนี้ สิ่งเดียวที่เธอเห็นในแววตาของฟู่เซียวหาน คือความเย็นชาที่ไร้จุดสิ้นสุดเสียงของซังหนี่แหบพร่าขึ้น “ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ประธานฟู่ยังมาที่นี่ทำไม? หรือแค่อยากตอกย้ำว่าตัวเองเป็นผู้ชนะกันแน่?”“ตอนนี้คุณยังมีโอกาสเปลี่ยนใจ” ฟู่เซียวหานกล่าวซังหนี่เข้าใจคำพูดของเขาทันที
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 288
ไม่รู้ว่าทำไม พอได้ยินคำพูดของเลขาแล้ว ซังหนี่ก็เผลอหันไปมองคนในห้องผู้ป่วยโดยไม่รู้ตัว——จี้อวี้หยวนกำลังนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆมองเขาแล้ว จู่ ๆ ซังหนี่ก็นึกถึงอ้อมกอดที่เขาให้เธอเมื่อเช้าเดิมทีซังหนี่กับเขาเป็นเพียงความสัมพันธ์แบบสัญญา รวมทั้งการแต่งงานก็เช่นกันแต่ตอนนั้น ในหัวของเธอกลับมีเพียงความคิดเดียว แค่อยากได้อ้อมกอดอีกสักครั้งซังหนี่ก็รู้ดีว่า นี่มันเกินขอบเขตของสัญญาที่พวกเขาทำไว้แล้วแต่จี้อวี้หยวนไม่พูดถึง เธอเองก็เช่นกันอาจเป็นเพราะซังหนี่มองเขานานเกินไป จี้อวี้หยวนจึงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ แล้วหันมามองทันทีซังหนี่สูดลมหายใจเข้าลึก “ฉันมีเรื่องต้องกลับไปจัดการที่บริษัท เดี๋ยวฉันจะให้พยาบาลมาดูแลแทน ที่นี่...”“ไม่เป็นไร คุณไปเถอะ” จี้อวี้หยวนพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “วันนี้ผมก็ไม่มีธุระอะไรอยู่แล้ว”“แต่ว่า...”“คุณลืมไปแล้วเหรอ? เรากำลังจะแต่งงานกันนะ พ่อของคุณก็คือพ่อตาของผม การที่ผมดูแลเขามันไม่ใช่เรื่องที่สมควรทำเหรอ?”คำพูดของจี้อวี้หยวนกลับทำให้ซังหนี่ไม่รู้จะตอบอะไรในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าปฏิเสธไปก็คงไม่เหมาะ เธอจึงพูดเพียงว่า “ถ้ามีอะไร โทรหาฉันน
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 287
“พี่คะ ฉันกับเขาเป็นแค่เพื่อนธรรมดา ๆ เอง จะไปมีเส้นสายขนาดนั้นได้ยังไง?” ซังฉิงแค่ยิ้มบาง ๆ ก่อนพูดต่อ “ที่จริงแล้ว ถ้าพี่อยากนัดผู้จัดการธนาคารโจว ทำไมไม่ให้พี่เขย…”จี้อวี้หยวนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ยินซังฉิงพูดถึงตัวเอง จึงเงยหน้าขึ้นมามองแต่ซังหนี่กลับไม่สนใจเขา เธอเพียงคว้ามือซังฉิง แล้วลากเธอออกไป“ทำอะไรน่ะพี่! พี่ทำฉันเจ็บ!”ระหว่างทางซังฉิงยังคงทำเสียงออดอ้อน แต่พอซังหนี่ลากเธอมาถึงที่ที่ไม่มีใคร เธอก็ดึงมือออกทันที ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พี่ต้องการอะไร?”“ประโยคนี้ควรเป็นฉันถามเธอมากกว่านะ” ซังหนี่ตอบ “สถานการณ์ของตระกูลซังในตอนนี้ เธอก็น่าจะรู้ดี ถ้าฉันติดต่อโจวหลิงได้เองก็คงดี แต่ปัญหาคือตอนนี้…”“ตอนนี้เป็นอะไรล่ะ? ซังหนี่ ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งพี่จะต้องมาขอร้องฉัน”ซังฉิงกลับหัวเราะขึ้นมา พลางเชิดหน้ามองเธอ “งั้นลองขอร้องให้ฉันดูหน่อยสิ ถ้าถูกใจ ฉันอาจจะช่วยพี่ก็ได้นะ”สีหน้าของซังหนี่งเรียบเฉย “ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้พูดเองเหรอว่าตระกูลซังสำคัญกับเธอมาก? ถ้าซังอวี๋ล้มละลายจริง ๆ มันจะมีประโยชน์อะไรกับเธอล่ะ?”“เหอะ ๆ…”ซังฉิงกลับหัวเราะขึ้นมา “น่าตลกจริง ๆ นี่พี
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 286
ซังหนี่มองจี้อวี้หยวนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ “ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่อยู่เป็นเพื่อนฉันแบบนี้...ก็พอแล้ว”พอเธอพูดจบ จี้อวี้หยวนก็ยื่นมือออกไป โอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแรงกอดของเขาไม่แน่นนัก แต่กลิ่นหอมอ่อน ๆ บนตัวเขากลับอบอวลเข้าสู่ปลายจมูกของซังหนี่ในทันทีซังหนี่ไม่ต่อต้านอีกต่อไป ค่อย ๆ ยื่นมือออกไป โอบรอบเอวของเขาไว้“อาการของคุณอาเป็นยังไงบ้าง?” จี้อวี้หยวนเอ่ยถาม“เส้นเลือดในสมองตีบเฉียบพลัน” ซังหนี่พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “แต่ช่วยไว้ได้ทัน หมอบอกว่าถ้าเขาฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว”“อืม งั้นคุณกลับไปพักก่อนดีไหม? ผมจะเป็นคนเฝ้าให้เอง”“ไม่ต้องหรอก ฉันกลับไปก็นอนไม่หลับอยู่ดี คุณไม่เห็นเหรอว่าโทรศัพท์ฉันไม่หยุดดังเลย?”จี้อวี้หยวนไม่พูดอะไรอีกซังหนี่ไม่แน่ใจว่าเขากำลังรู้สึกผิดที่ช่วยอะไรเธอไม่ได้หรือเปล่า เลยพูดขึ้นมาก่อนว่า “งานแต่งไม่ต้องเลื่อนนะ คุณตาของคุณรอวันนี้มานานมากแล้ว จะทำให้ท่านผิดหวังไม่ได้”“แต่ว่า…”“ไม่ต้องห่วง แค่วันเดียวฉันยังพอจัดการได้ อีกอย่างตอนนี้ซังอวี๋อยู่ในช่วงสำคัญ ถ้าคุณเลื่อนงานแต่งออกไป คนอื่นอาจคิดว่าคุณเตรียมตัวหนีแล้วก็ได้”พูดจบ ซ
