บททั้งหมดของ ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: บทที่ 121 - บทที่ 130

หลังออกมาจากห้องส่วนตัว ซังหนี่ถึงจะถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ด้วยความโล่งอกเธอไม่รู้ว่าตนเองสามารถไปที่ไหนได้บ้าง จึงทำได้เพียงแค่ยืนเหม่ออยู่บนทางเดินเท่านั้นไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด จู่ ๆ ก็มีเสียงจุดไฟแช็กดังขึ้นมาจากข้างหลังเธอเสียง ‘แช๊ะ’ ดังขึ้นด้วยความคมชัดมากเป็นพิเศษซังหนี่หันศีรษะไปมองทันทีอาจเป็นเพราะพวกเขาเพิ่งพบหน้ากันเมื่อคืน เมื่อซังหนี่พบเขาอีกครั้งในเวลานี้ก็ไม่ได้มีความประหลาดใจอีกต่อไป แต่มือที่ห้อยอยู่ข้างตัวก็อดไม่ได้ที่จะกำเอาไว้แน่นแต่ฟู่เซียวหานกลับไม่ได้เหลือบมองเธอเลยมือข้างหนึ่งคีบบุหรี่ และอีกมือก็ถือโทรศัพท์เพื่อดูข้อความทางเดินที่แสนกว้างขวาง มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นแม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะนับว่าเป็นคนแปลกหน้ากันแล้ว แต่ซังหนี่ก็ยังคงรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินอยู่ดีดังนั้นหลังจากลังเลอยู่สองวินาที เธอก็ตัดสินใจกลับไปยังห้องส่วนตัวทว่าทันทีที่เธอหันหลังกลับไป พลันมีอีกร่างหนึ่งปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเธอทันทีร่างนั้นซวนเซจนแทบจะชนกับเธอเข้าโดยตรงสิ่งแรกที่ซังหนี่ได้กลิ่นคือกลิ่นแอลกอฮอล์ที่แสนรุนแรงบนร่างของอีกฝ่ายวันนี้ทั้งวันเธอไม่ได้ทานอะไร

“ซังหนี่”ฟู่เซียวหานเดินไปเคาะประตูซังหนี่ไม่ได้ตอบกลับมาคิ้วของฟู่เซียวหานขมวดแน่นในทันที เมื่อเขาเคาะประตูอีกครั้งและยังไม่มีการตอบกลับมา จึงเริ่มที่จะหมดความอดทน ก่อนจะยกเท้าขึ้นเตรียมจะถีบประตูเข้าไป! แต่วินาทีต่อมา ซังหนี่ก็พลันเปิดประตูฟู่เซียวหานเก็บท่าทางการเคลื่อนไหวของตนไปอย่างรวดเร็ว และจ้องมองเธอเขม็งสีหน้าของเธอกลับคืนสู่ความเรียบนิ่ง “ไม่มีค่ะ”ฟู่เซียวหานหรี่ตาซังหนี่ยื่นแท่งตรวจครรภ์ในมือให้เขาดู “ประธานฟู่วางใจได้แล้วสินะคะ”ฟู่เซียวหานก้มลงมองแวบหนึ่ง บนแท่งตรวจครรภ์มีขีดแดงแค่ขีดเดียวเท่านั้น“พรุ่งนี้ไปโรงพยาบาลสักรอบเถอะ” เขากล่าวต่อว่า “อันนี้อาจจะไม่แม่นยำเท่าไหร่”“ฉันไม่ไปค่ะ”ซังหนี่กล่าวฟู่เซียวหานขมวดคิ้ว“นี่มันก็คือผลลัพธ์แล้วค่ะ” ซังหนี่กล่าว “อีกอย่างฉันก็แค่ปวดกระเพาะเท่านั้น ครั้งก่อน…คงจะไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกค่ะ”“พรุ่งนี้แปดโมงเช้า ผมจะมารับคุณ”ฟู่เซียวหานกล่าวราวกับไม่อยากพูดอะไรให้มากความกับเธออีกต่อไป เมื่อกล่าวประโยคนี้จบเขาก็หันหลังไปทันที“งั้นฉันจะไปเองค่ะ” ซังหนี่กล่าวฟู่เซียวหานหยุดฝีเท้าลงพร้อมมองเธอ“ถ้ามีผลอะ

ซังหนี่เจาะเลือดเสร็จเรียบร้อยแล้วขณะนี้เธอกำลังนั่งรอผลอยู่บนเก้าอี้แม้จะผ่านไปหนึ่งคืนแล้ว แต่สมองของเธอยังคงว่างเปล่าอยู่บ้างเธอไม่รู้ว่าในใจของเธอนั้นเป็นความคาดหวังหรือหวาดกลัวกันแน่แน่นอนว่าเธออยากมีลูกเพราะนั่นคือการดำรงอยู่ของคนที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอณ วันนี้เธอสามารถพูดได้เต็มปากว่าเธออาศัยอยู่บนโลกใบนี้เพียงตัวคนเดียว หากมีลูก ถ้าอย่างนั้นเธอก็…มีครอบครัวแล้วนี่เป็นสิ่งที่ซังหนี่ต้องการมากที่สุดตั้งแต่เธอยังเด็กแต่เธอเองก็หวาดกลัวเช่นกันเธอกลัวว่าตนจะไม่มีแรงกำลังมากพอที่จะปกป้องเขาได้แม้ว่าเธอจะสามารถคลอดลูกออกมาได้อย่างปลอดภัย แต่ก็ไม่รู้ว่าตระกูลฟู่จะมาแย่งเขาไปหรือเปล่า?หากดูจากท่าทีของฟู่เซียวหานแล้ว ไม่มีความเป็นไปได้เลยที่เขาจะให้ลูกอยู่กับเธอเมื่อถึงเวลานั้น แล้วเธอจะใช้สิ่งใดไปแย่งชิงกับฟู่เซียวหานได้กัน?นั่นคือจุดที่เธอคิดได้เมื่อคืนนี้ ดังนั้นซังหนี่จึงใช้น้ำเปล่าในการตรวจกับแท่งตั้งครรภ์เดิมทีเธอคิดว่าฟู่เซียวหานจะล้มเลิกความกังวลนี้ไปแต่เธอไม่คาดคิดเลยว่าเขายังคงยืนกรานจะพาเธอไปโรงพยาบาลดังนั้น เธอจึงทำได้แค่หลบหนีมาไม

เมื่อซังหนี่เดินออกมาจากห้องน้ำ ฟู่เซียวหานยังคงยืนอยู่ที่นั่นเสื้อคลุมของเขาอยู่ที่ซังหนี่ ทำให้บนตัวของเขามีเพียงเสื้อเชิ้ตเท่านั้นกระดูกข้อมือถูกคลายออกพร้อมพับทบขึ้นไป เผยให้เห็นท่อนแขนขาวเนียนแต่แฝงไปด้วยพละกำลังเมื่อประกอบกับท่าทีที่ดูสูงส่งและองค์ประกอบของใบหน้าที่แสนโดดเด่นแล้วก็ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาในบริเวณนั้นอดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมองเขาแต่เขาดูเหมือนคุ้นเคยกับการเป็นจุดรวมสายตาเช่นนี้ จึงเพียงแค่ก้มมองลงดูโทรศัพท์ของตนโดยไม่แม้แต่จะช้อนตาขึ้นมองเลยด้วยซ้ำซังหนี่มองดูเขา ฝีเท้าที่แต่เดิมคิดจะก้าวไปข้างหน้ากลับหยุดนิ่งอยู่จุดเดิมฟู่เซียวหานยังคงก้มศีรษะเดิมทีเขาไม่รู้สึกอะไรต่อการจ้องมองของผู้คนที่เดินผ่านไปมา แต่เมื่อซังหนี่มองเขา เขาก็รับรู้ถึงบางสิ่งได้โดยพลันและเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วซังหนี่เม้มริมฝีปากของเธอเบา ๆ ก่อนจะก้าวไปหาเขา“เสื้อของคุณ…มันเปื้อนไปแล้วค่ะ”ซังหนี่กล่าวเสียงแผ่ว “ฉันจะเอากลับไปทำความสะอาดแล้วจะคืนให้คุณนะคะ”เดิมทีเขาคิดจะกล่าวว่าไม่เป็นไรแต่หลังจากมองเธอแวบหนึ่ง เขาก็เปลี่ยนใจกะทันหันและเพียงส่งเสียงตอบรับเบา ๆ ความเงียบง

สองสามวันหลังจากนั้น ซังหนี่ก็ไม่ได้เจอฟู่เซียวหานอีกเลยเจนนิเฟอร์นับว่าเป็นมัคคุเทศก์นำเที่ยวที่มีความเป็นมืออาชีพอย่างมาก เพียงเวลาแค่ไม่กี่วัน เธอก็พาซังหนี่ไปท่องเที่ยวยังสถานที่มากมายในเมือง Sสถานที่เหล่านั้นไม่ใช่ทั้งหมดที่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังในอินเทอร์เน็ต อีกอย่างคือเธอสามารถจัดการวางแผนการเดินทางได้อย่างสมเหตุสมผล ทั้งสองเดินทางและหยุดพักผ่อนโดยไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด“ตอนกลางคืนทางฝั่งนี้จะมีการแสดงพลุดอกไม้ไฟด้วยค่ะ”เจนนิเฟอร์บอกซังหนี่ในขณะที่กำลังทานอาหาร “การแสดงนี้ไม่ได้มีทุกวันนะคะ วันนี้เป็นวันเหมายันไม่ใช่หรือคะ? ในเมือง S นี่เป็นการแสดงที่จะจัดขึ้นในวันเหมายันเท่านั้นค่ะ ฉันจองที่นั่งชั้นบนไว้ให้คุณแล้ว ที่ตรงนั้นเป็นจุดชมวิวชั้นเยี่ยมที่มีชื่อเสียงซึ่งสามารถชมการแสดงได้จนจบเลยนะคะ เดี๋ยวหลังจากทานอาหารกันเสร็จ คุณขึ้นไปดูได้นะคะ เป็นการแสดงที่อลังการมากจริง ๆ”“คุณไม่ไปดูกับฉันหรือคะ?”เจนนิเฟอร์ยิ้ม “คุณหนูซัง ฉันเองก็มีแฟนกับเขาเหมือนกันนะคะ ฉันไม่ได้สนใจเขามาหลายวันแล้ว คืนนี้ถ้าไม่กลับไปอีก เขาต้องโกรธแน่เลยค่ะ”“ขอโทษค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณ…”“