บททั้งหมดของ ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: บทที่ 101 - บทที่ 110

ตอนที่ฟู่เซียวหานวางตะเกียบลง เธอก็วางตามด้วย“คุณจะไปได้หรือยัง?” ซังหนี่เอ่ยปากไล่แขกทันทีฟู่เซียวหานมองไปรอบ ๆ ก่อนจะถามว่า “ทำไมคุณถึงไม่อยู่ที่บ้านพักป๋อซีหยวนล่ะ?”“นั่นไม่ใช่บ้านของฉัน”คำตอบของซังหนี่ชัดเจนมากฟู่เซียวหานจ้องเธออยู่สักพักก่อนตอบว่า “ผมยกบ้านให้คุณได้นะ”“ไม่ล่ะ ฉันว่าที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว”คำพูดของซังหนี่ทำให้ฟู่เซียวหานถึงกับพูดไม่ออกแต่คิ้วของเขาขมวดแน่นอย่างเห็นได้ชัด“คุณยังมีธุระอะไรอีกไหม?” ซังหนี่ถามอีกครั้งฟู่เซียวหานกลับไม่พูดอะไรต่อ เพียงลุกขึ้นแล้วพูดว่า “เอาผ้าเช็ดตัวสะอาดให้ผมสักผืน”พูดจบเขาก็เดินไปทางห้องน้ำทันทีซังหนี่รีบขวางเขาไว้ “คุณจะทำอะไร? ที่นี่มันบ้านฉัน!”“ป๋อซีหยวนเป็นบ้านของผม คุณก็เคยอาบน้ำและค้างคืนที่นั่นไม่ใช่เหรอ?”ซังหนี่ถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะตอนนี้เอง ฟู่เซียวหานได้เปิดประตูห้องน้ำเมื่อเห็นสภาพข้างใน คิ้วของเขาก็ขมวดแน่นขึ้นทันทีสำหรับที่แบบนี้ การไม่มีอ่างอาบน้ำถือเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่ฟู่เซียวหานไม่คาดคิดเลยว่าจะไม่มีแม้แต่พื้นที่อาบน้ำแยกต่างหาก ที่สำหรับอาบน้ำก็แค่มีผ้าม่านกั้นระหว่างอ่างล้างหน้าก

——พวกเขาไม่เคยนอนร่วมเตียงเดียวกันมาก่อนไม่ว่าก่อนหน้านี้เขาจะทำให้เธอเหนื่อยล้าแค่ไหน เธอก็ยังจำได้ว่าต้องกลับไปที่ห้องของตัวเองเสมอดังนั้น จริง ๆ แล้วซังหนี่รู้สึกว่าพวกเขาไม่เหมือนสามีภรรยา แต่เหมือน...คู่หูกันมากกว่าคู่หูบนเตียง คู่หูในชีวิตประจำวันสำหรับซังหนี่แล้ว การนอนร่วมเตียงเดียวกันโดยไม่ทำอะไรเลย กลับเป็นความใกล้ชิดยิ่งกว่าการมีอะไรกันเสียอีกเพราะว่ามีแค่...คนที่รักกันจริง ๆ เท่านั้นที่จะทำแบบนี้ได้เธอกับฟู่เซียวหาน ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอนในตอนนี้ ซังหนี่นั่งยอง ๆ อยู่ข้างเตียงมองใบหน้าของฟู่เซียวหานขณะหลับใบหน้านี้ของเขา เธอเคยมองมาหลายครั้งแล้วทุกวันนี้ เพียงแค่หลับตาลง เธอก็สามารถวาดภาพโครงหน้าที่มีมุมเหลี่ยมคมชัดของเขาได้อย่างชัดเจน—เพราะในตอนเด็ก เธอเคยวาดมันมาหลายครั้งแล้วในตอนนั้น ฟู่เซียวหานสวมชุดนักเรียนสีขาว โดดเด่นและเป็นที่จับตามองที่สุดในโรงเรียนต่อมา เมื่อเขาโตขึ้นใบหน้าของเขายิ่งดูหล่อเหลาและสุขุมขึ้นตามกาลเวลา อีกทั้งยังแผ่ออร่าความสูงส่งและเยือกเย็นอย่างชัดเจน แม้ตอนนี้เขาจะอยู่ตรงหน้าเธอ แต่ซังหนี่กลับรู้สึกว่าเขา...ยังคงห่างไกลเหลือเ

มือที่อยู่ข้างกายกำแน่นขึ้นช้า ๆ “นี่…ทำไมฉันไม่เคยได้ยินว่าพวกคุณคบกันแล้ว?”“ข่าวของคุณคงไม่ทันสมัยพอมั้งคะ” ถังเหยาตอบกลับด้วยรอยยิ้มบาง ๆคำพูดนี้ทำให้ซังฉิงไม่รู้จะตอบโต้ยังไงต่อดีเธอทำได้เพียงหันไปมองฟู่เซียวหานฟู่เซียวหานที่กำลังมองไปที่ไหนสักแห่งอยู่ไกล ๆ ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่“พี่เซียวหาน?”ซังฉิงเรียกเขา ฟู่เซียวหานถึงได้สติขึ้นมา จึงหันไปมองเธอ“เมื่อกี้บอกว่ามีธุระไม่ใช่เหรอคะ? คุณไปก่อนเถอะ?”ถังเหยากลับพูดขึ้นก่อนคำพูดของซังฉิงโดนแย่งพูดไป สายตามองไปที่ถังเหยาด้วยความโกรธ แต่ถังเหยากลับเหมือนไม่รู้สึกอะไร ยังคงยิ้มและสบตากับเธออย่างสบาย ๆ“งั้นผมไปก่อนนะ”พอพูดจบ ฟู่เซียวหานก็หันหลังและเดินจากไปซังฉิงเดิมทีอยากจะตามไปด้วย แต่ถังเหยาเดินมาขวางหน้าเอาไว้ “คุณหนูรอง มีเรื่องอะไรเหรอคะ?”“ฉันจะไปหาพี่เซียวหาน คุณมาขวางฉันทำไม?”“ใช่แล้ว ฉันยังไม่ได้แสดงความยินดีกับคุณหนูรองเลยนะ ได้ยินมาว่าคุณจะหมั้นกับคุณฉินม่อ? ยินดีด้วยนะคะ”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ซังฉิงก็ขบฟันแน่นขึ้นทันที สายตาของเธอมองไปที่ถังเหยาด้วยความโกรธ ราวกับจะพ่นไฟออกมาเลยทีเดียวถังเหยายังคงย

เมื่อซังหนี่มองไปที่เขา เย่จื่อหลานก็เห็นเธอเช่นกัน พร้อมกับยิ้มมุมปาก “อยู่ตรงนี้ไง!”......บ้านพักป๋อซีหยวน ฟู่เซียวหานนั่งอยู่ในห้องหนังสือ สายตาจับจ้องไปที่อีเมลบนหน้าจอ แต่ปลายนิ้วกลับกดหน้าจอโทรศัพท์ข้าง ๆ อยู่เป็นระยะแอปโซเชียลส่งข้อความแจ้งเตือนขึ้นมา แต่ฟู่เซียวหานเพียงแค่เหลือบมองเล็กน้อย โดยไม่สนใจอะไรต่อพอเลยเวลาห้าทุ่ม ก็มีเสียงจากประตูด้านนอกดังขึ้นในที่สุดนิ้วมือของฟู่เซียวหานชะงักไปชั่วครู่ แต่ยังไม่ลุกขึ้น เขาปิดหน้าจอโทรศัพท์ด้วยใบหน้าเรียบเฉยซังหนี่เดินเข้ามาอย่างเบา ๆเธอไปที่ห้องนอนของเขาก่อน แต่ไม่พบใคร จากนั้นจึงเปลี่ยนไปที่ห้องหนังสือประตูของห้องหนังสือถูกเขาปิดไว้ซังหนี่มาถึงหน้าประตู แต่กลับไม่ส่งเสียงใด ๆฟู่เซียวหานยังคงไม่สนใจเธอ เพียงจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์เวลาที่มุมล่างขวาขยับไปอีกสองนาที ในที่สุดเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นฟู่เซียวหานยังคงนิ่งเฉย ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆซังหนี่รออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะบิดลูกบิดประตูเข้าไป“คุณ...ยังทำงานอยู่อีกเหรอ?” เธอยืนมองเขาอยู่หน้าประตู เสียงของเธอแผ่วเบาและลังเลในที่สุดฟู่เซียวหาน

ซังหนี่ไม่ได้ตอบอะไร แค่ค่อย ๆ รับตุ๊กตาตัวนั้นมาเย่จื่อหลานรับรู้ถึงอารมณ์ผิดปกติของเธอได้ทันที “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ซังหนี่ไม่พูดอะไร แค่ก้มหน้าลง “ไม่มีอะไรค่ะ พวกเราไปกันเถอะ”“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”เย่จื่อหลานร้อนใจทันที มือจับแขนเธอแน่น “พูดมาเถอะครับ!”“เมื่อกี้มีคนชนฉันน่ะ” ซังหนี่หายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดออกมาเย่จื่อหลานอึ้งไปก่อนจากนั้น เขาก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง สีหน้าของเขาเปลี่ยนทันที “คนไหน?”“อะไรนะ?”“ผมถามว่าคนไหน!?”เย่จื่อหลานพูดพร้อมกับหันไปมองพอดี คนที่เพิ่งชนซังหนี่เมื่อกี้ก็ไปชนหญิงสาวคนอื่นอีก ใบหน้าของเขายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์และได้ใจ“คนนั้นใช่ไหม?”เย่จื่อหลานถามซังหนี่แต่ว่าซังหนี่ยังไม่ทันจะตอบ เย่จื่อหลานก็วิ่งไปข้างหน้า แล้วชกไปที่จมูกของผู้ชายคนนั้นอย่างแรง“ไปตายซะไอ้สารเลว”......“ประธานฟู่ รูปส่งมาแล้วครับ นี่คือใบตรวจรับครับ”สวีเหยียนยื่นเอกสารในมือให้ฟู่เซียวหาน แล้วพูดบอกฟู่เซียวหานแค่พยักหน้ารับสวีเหยียนลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า “เมื่อกี้คุณนายโทรมาครับ เธอเหมือนจะรู้เรื่องที่ท่านประมูลผลงานของค