All Chapters of ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Chapter 111 - Chapter 120

ประกอบกับซังหนี่ที่อยู่ข้างๆสวีเหยียนคิดว่าตัวเองเหมือนจะรู้ความลับสำคัญอะไรบางอย่างแล้วในใจเต็มไปด้วยความคิดมากมาย แต่สวีเหยียนก็ต้องกัดฟันและเดินหน้าเข้าไป “ประธานฟู่...” ฟู่เซียวหานเหลือบมองเข้าไปข้างในสวีเหยียนเข้าใจในทันที “คุณวางใจได้ ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับ” ฟู่เซียวหานไม่พูดอะไรอีก แล้วดันซังหนี่เข้าไปข้างในรถก่อน จากนั้นยกมือขึ้นและโยนตุ๊กตาตัวนั้นทิ้งลงในถังขยะที่อยู่ข้างๆซังหนี่อยู่บนรถ เห็นการกระทำทุกอย่างของเขาอย่างชัดเจนเธออ้าปากราวกับอยากที่จะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรฟู่เซียวหานรีบขึ้นรถทันทีความเร็วที่เร็วมากของรถทำให้หัวใจของซังหนี่เต้นแรงขึ้นมาทันที แล้วเธอก็รีบหันไปรัดเข็มขัดนิรภัยอย่างรวดเร็วฟู่เซียวหานไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำภาพบรรยากาศบนถนนกำลังเคลื่อนไปอย่างต่อเนื่อง และก็เริ่มไม่คุ้นตาขึ้นเรื่อย ๆซังหนี่ขมวดคิ้วและกำลังจะถามเขาว่าที่นี่คือที่ไหน แต่จู่ ๆ ฟู่เซียวหานกลับเหยียบเบรกรถแรงเฉื่อยที่รุนแรงเกือบจะทำให้ซังหนี่กระเด็นออกไป โชคดีที่เข็มขัดนิรภัยสามารถดึงตัวเธอกลับมาได้อย่างรวดเร็ว แต่ท้ายทอยของเธอกระแทกกับเบาะที่นั่งด้านหลั

“แล้วคุณทำได้ไหม”“ครั้งก่อนที่งานเต้นรำยังไม่สนุกพออีกเหรอ? ตลาดกลางคืน? ร้านเกม? ยังมีสิทธิทางสังคมอะไรอีก?”ฟู่เซียวหานพูด พร้อมกับยิ้มเยาะขึ้นมา “ซังหนี่ คุณคิดจริงๆ เหรอว่าไม่มีใครแทนที่คุณได้?” หลังจากที่รู้จักกันมาตั้งนาน นี่เหมือนว่าจะเป็นคำพูดที่เธอได้ยินเขาพูดบ่อยที่สุดแต่ทุกคำที่พูดราวกับคมมีดที่ทิ่มแทงไปที่กลางใจของซังหนี่ซังหนี่รู้มาตลอดว่าเขาเป็นคนสูงศักดิ์และเย่อหยิ่งแต่เมื่อก่อนเขายังซ่อนมันไว้ได้บ้างแต่ตอนนี้สิ่งที่ถูกซ่อนไว้พวกนั้นก็ถูกเปิดเผยออกมาหมดแล้วสายตาเหยียดหยามและ...รังเกียจของเขา ทุกอย่างช่วยเตือนซังหนี่ว่า ระหว่างพวกเราสองคน...ไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่เท่าเทียมตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ดังนั้นเธอไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะคบเพื่อนเธอเป็นเพียงแค่สิ่งของของเขาเท่านั้นตอนนี้สิ่งของนั้นถูกทำให้ “สกปรก” แล้ว เขาจะไม่ต้องการอีกต่อไปก็เป็นเรื่องธรรมดา “ลงรถ ไม่ต้องให้ผมพูดเป็นครั้งที่สี่”ฟู่เซียวหานพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากซังหนี่จ้องตากับเขาอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา แล้วพยักหน้า“อืม ก็ใช่”“ขอบคุณประธานฟู่ที่เตือนฉันเรื่องนี้ ก็นับ

เดิมทีฟู่เซียวหานเองก็ไม่ถนัดใช้วิธีแบบนี้ยิ่งไปว่านั้นสำหรับซังหนี่...เธอไม่สมควรได้รับมันแต่ตอนนี้เขามองดูปฏิกิริยาของเธอ จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามันน่าสนใจมากเธอกับเย่จื่อหลานเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานถ้าข้อมูลของเขาไม่ผิดล่ะก็ พวกเขาน่าจะเจอกันครั้งแรกที่งานเต้นรำครั้งก่อนความรู้สึกลึกซึ้งขนาดนั้นเลยเหรอ?เมื่อกี้เธอยังพูดอะไรอีกนะ?เย่จื่อหลานเอาใจใส่และใส่ใจมากกว่าเขางั้นเหรอ?ช่าง...น่าขำสิ้นดีฟู่เซียวหานไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้ของตัวเอง จะมีคนเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่นแบบนี้เย่จื่อหลานงั้นเหรอ?บอกตามตรง เมื่อกี้ฟู่เซียวหานแม้แต่จะมองเขาก็รู้สึกขยาดสายตาแต่ตอนนี้ ซังหนี่กลับบอกว่าเขาเทียบไม่ได้กับเย่จื่อหลานงั้นเหรอ?ท่าทางของซังหนี่ในตอนนี้ เหมือนกับกระต่ายร้อนรนตัวหนึ่ง ที่พร้อมจะกัดบนตัวเขาได้ทุกเมื่อและคนที่เธอกำลังปกป้องอยู่นั้น...คือเย่จื่อหลานฟู่เซียวหานยิ่งคิดยิ่งรู้สึกน่าขำขณะนั้น จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของซังหนี่ก็ดังขึ้นมาทั้งสองคนหันกลับไปมองพร้อมกันเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ท่าทีของทั้งสองคนก็เปลี่ยนไปซังหนี่รีบเอื้อมมือออกไปเพื่อกดตัดสาย แต่

คืนนี้เอง เขาได้สูญเสียความอดทนและการควบคุมตัวเองไปจนหมดสิ้นส่วนซังหนี่ก็ไม่อยู่แล้วเช่นกันเธอไม่แม้แต่จะจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง และกอดอกเดินลงไปอย่างนั้นประตูรถปิดลง ฟู่เซียวหานก็เหยียบคันเร่งทันทีรถยนต์มาเซราติสีดำคันนั้นหายไปอย่างรวดเร็วในความมืด และซังหนี่ก็รู้ดีว่า นี่อาจจะเป็น...การพบกันครั้งสุดท้ายของพวกเขา ……ฟู่เซียวหานกลับไปที่เถาหรานจวีเขาไม่ได้กลับมาพักที่นี่นานมากแล้วช่วงเวลาสองเดือนนี้ แม้ว่าซังหนี่จะไม่ได้ไปที่นั่น แต่เขาก็เคยชินกับการไปพักที่บ้านพักป๋อซีหยวนแล้วตอนนี้จู่ๆ เขาก็กลับมา แน่นอนว่าป้าคังต้องดีใจเป็นธรรมดา“คุณกินข้าวมาหรือยังคะ? ต้องการให้ป้าช่วย...” “ไม่ต้อง” ฟู่เซียวหานตอบตัดบท พร้อมกับเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาขึ้นมาถึงชั้นบน กลับพบว่าประตูห้องที่อยู่ตรงสุดทางเดินถูกเปิดไว้นั่นเป็นห้องเดิมของซังหนี่ตอนที่เธอหย่า เธอเอาไปเพียงแค่สิ่งของของตัวเอง ส่วนเครื่องประดับและเสื้อผ้าส่วนใหญ่ยังคงอยู่ที่นั่นฟู่เซียวหานเองก็ไม่ได้ให้ใครทำความสะอาด เพียงแค่ล็อกประตูไว้เท่านั้นแต่วันนี้...ป้าคังเดินตามเขามาด้านหลัง และเมื่

แต่เวลานี้ฟู่เซียวหานกลับยังไม่มองเธอสายตาของเขาสำรวจไปรอบๆ งาน พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย“พี่เซียวหาน” ซังฉิงอดไม่ได้ที่จะเรียกเขาด้วยท่าทีน้อยใจฟู่เซียวหานถึงได้สติกลับมาอีกครั้ง เขามองไปที่เธอพร้อมกับยื่นของขวัญมอบให้ “ยินดีด้วย”——ยินดีด้วยซังฉิงไม่คิดว่าสุดท้ายแล้วสิ่งที่เธอได้รับกลับเป็นเพียงเสียงอันแผ่วเบาเธอกำมือแน่นทันที หลังจากผ่านไปสักพัก เธอดูเหมือนว่าได้สติกลับมา จากนั้นค่อยๆ ยื่นมือออกมารับไว้ “ขอบคุณค่ะ” กล่องผ้าไหมสีแดงถูกแลกเปลี่ยนกันบนมือของทั้งสองคน ซังฉิงบังเอิญสัมผัสกับปลายนิ้วของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจด้านบนเป็น...ช่างเย็นชาซังฉิงเงยหน้ามอง กลับพบว่าสีหน้าของฟู่เซียวหานไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด เพียงแค่ดึงมือกลับไปนิ่งๆ เท่านั้นในตอนนั้นเอง ฉินม่อก็เดินตามมา“ประธานฟู่ ยินดีต้อนรับครับ” เขายื่นมือออกมาจับมือทักทายกับฟู่เซียวหาน“วันนี้เป็นวันสำคัญ ทำไมถึงไม่เห็นประธานฉินเลย”จู่ๆ ถังเหยาก็พูดขึ้นมา“เขาไปทำงานต่างเมือง” ฉินม่อยิ้มพร้อมกับพูดอธิบาย “บริษัทมีโครงการใหญ่ที่กำลังจะเริ่มเปิดกล้องอยู่เมืองS เขาเลยไปดูด้วย” ถังเหยาหรี่ตาเล็กน้อย “โครง