บททั้งหมดของ หลงตะวัน: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตอนที่ 2 หลายเดือนต่อมา… ทานตะวันเด็กหญิงตัวน้อยก็ปรับตัวได้บ้างแล้ว ตั้งแต่มาอยู่ที่ไร่ธาราธรทุกคนดีกับเด็กกำพร้าอย่างเธอมาก โดยเฉพาะคุณนายดารินท์ที่เอ็นดูลูกสาวของเพื่อนสนิทเสมือนกับลูกสาวของเธออีกคน จะมีก็แต่ธาราธรลูกชายเจ้าของไร่ที่เกลียดเด็กคนนี้และคอยกลั่นแกล้งเธอ ยิ่งเด็กสาวตัวน้อยไม่ตอบโต้และทำหน้าไร้เดียงสาเขาก็ยิ่งรู้สึกเกลียดมากยิ่งขึ้น เพราะเขาคิดว่าเด็กน้อยคนนี้สร้างภาพให้ดูน่าสงสารและในใจคงจะเกลียดเขามากเหมือนกันแต่ต้องพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้ และตอนนี้เด็กนั่นกำลังเล่นขายของอยู่คนเดียวใต้ต้นไม้หลังบ้าน เมื่อเขาเห็นเช่นนั้นก็เดินดุ่มๆเข้าไปแกล้งเตะหม้อข้าวหม้องแกงของเด็กน้อยจนพังหมด ปั่ก ปั่ก!! เพล้ง!! ธาราธรใช้เท้าเตะจนของเล่นของเด็กสาวตัวน้อยล้มแตกกระจัดกระจายเต็มพื้น “พี่เขื่อน ทำหม้อข้าวหม้อแกงของตะวันทำไมคะ ดูสิแตกหมดเลย” เด็กน้อยหน้าตาน่ารักนัยน์ตาเศร้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือประกอบกับน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า “พี่หรอ! ฉันไม่ใช่พี่เธอ ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่ และเธอก็ไม่ใช่น้องของฉัน ฉันมีน้องแค่คนเดียวคือยัยขิม!!” เขาพูดต

ตอนที่ 4 เช้าของวันใหม่ทานตะวันตื่นตั้งแต่เช้าอย่างเช่นทุกวัน เด็กสาวตัวเล็กตื่นมาเธอก็จะมาหมกมุ่นอยู่กับแปลงผักสวนครัวหลังบ้านที่เธอปลูกเองกับมือจนแทบไม่ต้องซื้อผักกินเลยทีเดียว เพราะเธอปลูกผักสวนครัวแทบจะทุกชนิดไว้ตรงพื้นที่หลังบ้าน ทานตะวันตื่นมารดน้ำในทุกๆเช้าและเก็บผักบางชนิดไว้สำหรับนำไปประกอบอาหารอย่างเช่นทุกวัน ธาราธรเองวันนี้ก็ตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษ ร่างสูงเดินออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ตรงระเบียงห้อง ดวงตาคมทอดสายตามองออกไปข้างหน้าเขาก็เห็นเด็กสาวตัวเล็กกำลังรดน้ำต้นไม้และร้องฮำเพลงไปด้วย ทานตะวันปล่อยผมยาวสีดำขลับสยายลงมาถึงกลางหลัง ในเวลาที่เธอไม่ได้รวบผมแบบนี้มันยิ่งทำให้เธอดูเป็นสาวและสวยมาก แม้เธอจะใส่เพียงแค่ชุดนอนลายการ์ตูนธรรมดาๆ แต่มันก็ทำให้เธอดูน่ามองจนชายหนุ่มเผลอลอบยิ้มให้กับท่าทางของเธอที่กำลังรดน้ำผักสวนครัวและร้องเพลงไปด้วยอย่างเพลินตา “บ้าไปแล้ว…ทำไมต้องยิ้มให้กับยัยเด็กบ้าตัวภาระคนนี้ด้วยไอ้เขื่อน!!” ธาราธรได้แต่พูดกับตัวเองเบาๆพลางสลัดรอยยิ้มทิ้งไป แต่ก็ยังทอดมองไปยังเจ้าของร่างบางอย่างไม่วางตา “คุณหนูเดี๋ยวผมช่วยเองครับ...มา!!” นะนนท์ลูกชายของป

ตอนที่6 ธาราธรเหยียบคันเร่งออกมาจากไร่ของเพื่อนตะวันด้วยความรีบร้อนประกอบกับอารมณ์หงุดหงิดที่มีอยู่เต็มเปี่ยม ซึ่งเขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องหงุดหงิด ยิ่งเห็นหน้ายัยเด็กตัวภาระนี่ก็ยิ่งทำให้เขาอารมณ์ไม่ดีอย่างไม่ทราบสาเหตุ ตะวันเองตั้งแต่ขึ้นมาบนรถก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร เธอเอาแต่ก้มหน้ามองนิ้วมือตัวเองที่ประสานกันอยู่บนหน้าตักแบบนั้น เธอไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยพูดอะไรออกมาแม้แต่ประโยคเดียวเพราะกลัวอีกฝ่ายจะไม่พอใจ “เธอหนีเที่ยวมาพลอดรักกับผู้ชาย แต่โกหกแม่ของฉันว่ามาทำรายงานกับเพื่อนสินะ หึ!” คำพูดเหน็บแนมเอ่ยขึ้นอย่างดูแคลน “ไม่ใช่นะคะคุณเขื่อน ตะวันมาทำรายงานจริงๆค่ะ” “เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเด็กตัวปัญหาอย่างเธอหรอ ห๊ะ! ถ้ารักสนุกก็อย่าเรียนให้มันเปลืองเงินของแม่ฉัน!” “ไม่ใช่อย่างที่คุณเขื่อนคิดเลยนะคะ ตะวันไม่เคยทำอะไรแบบที่คุณเขื่อนพูด ก่อนมาตะวันขออนุญาตแม่ดาแล้ว และแม่ดาก็อนุญาตแล้วด้วย” “แล้วยังไง? ก็เธอโกหกแม่ฉันหนิ หนีเที่ยวมาพรอดรักกับผู้ชาย หน้าไม่อาย แล้วนั่นของอะไรที่เขาเอามาล่อเธอล่ะ!” น้ำเสียงขุ่นเคืองพูดขึ้นอีกครั้งพลันหัน

ตอนที่8 รถยนต์คันหรูได้วิ่งเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้าน ภูพาเพื่อนบ้านคนสนิทของครอบครัวศิรชลได้เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับของฝากมากมายที่ถือมาเต็มไม้เต็มมือ “อ้าว ตาภู วันนี้หอบอะไรมาอีกล่ะลูกพะรุงพะรังเชียว” คุณนายดารินทร์ถามขึ้นก่อนชายหนุ่มรูปหล่อจะยกมือไหว้อย่างนอบน้อมหลังจากเด็กรับใช้ในบ้านเดินมาช่วยเอาของที่ชายหนุ่มถือมาไปเก็บ “สวัสดีครับคุณแม่” “ไหว้พระเถอะลูก...แล้วนี่ได้อะไรมาเต็มไม้เต็มมือเชียว” “อ่อ พอดีวันนี้ผมเข้าไปตลาดน่ะครับ เห็นผลไม้ถูกๆวางขายกันเยอะเลย ผมก็เลยช่วยอุดหนุนแม่ค้าเขาหน่อยเลยซื้อมาฝากคุณแม่ด้วยครับ” “ขอบใจนะพ่อคุณที่นึกถึงแม่” “ไม่เป็นไรครับคุณแม่ เอ่อ…แล้วนี่น้องตะวันยังไม่เลิกเรียนอีกเหรอครับ” ภูผาถามขึ้นพลันสายตาคมก็สอดส่องมองหาคนตัวเล็กไปมา “กลับมาแล้วจ้ะสงสัยคงกำลังง่วนอยู่กับการคัดเลือกองุ่นน่ะลูก มาถึงปุ๊บก็เข้าไปในไร่ช่วยคนงานคนอื่นๆคัดองุ่นเลย” คุณนายดารินทร์พูดขึ้น “งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปหาน้องตะวันในไร่ก่อนนะครับคุณแม่” “จ้ะลูก วันนี้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะค่อยกลับ เดี๋ยวแม่จะลงมือทำกับ

ตอนที่ 10 ธาราธรเข้ามาช่วยคนงานในไร่คัดเลือกองุ่น ถึงเขาจะเป็นเจ้าของไร่แต่เขามักจะทำอะไรทุกอย่างเฉกเช่นคนงานในไร่ เขามักจะลงมือทำอะไรด้วยตัวเองเสมอ แต่วันนี้ชายหนุ่มกลับไม่มีสมาธิทำงาน ที่สำคัญไม่ว่าคนงานจะทำอะไรก็มักจะขัดหูขัดตาเขาตลอด “เขื่อนข๋า…เขื่อน คุณมัวแต่ทำอะไรอยู่คะ ในไร่ร้อนก็ร้อน โซเฟียอยากออกไปข้างนอกเขื่อนพาโซเฟียไปได้ไหมคะ” หญิงสาวพูดขึ้นในขณะที่ถือร่มในมือข้างหนึ่ง และมืออีกข้างหนึ่งก็ถือพัดวีไปมาเมื่อพัดดับความร้อน “ผมไม่ว่าง คุณไม่เห็นรึไงว่าผมทำงานอยู่ ถ้าอยากออกไปข้างนอกก็ให้ลุงวิรัตน์ขับรถให้ก็แล้วกัน” “แต่โซเฟียอยากให้เขื่อนพาไปนี่คะ” หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมกับทำง้ำหน้างอ “ผมต้องทำงาน ถ้าคุณมาสร้างปัญหาให้ผมในขณะที่ผมทำงานอยู่แบบนี้คุณก็ควรกลับฝรั่งเศสไปซะโซเฟีย!” ธาราธรพูดขึ้นอย่างเหลืออดเช่นกัน วันนี้เขายิ่งรู้สึกอารมณ์ไม่ดีอยู่ก่อนแล้ว “ทำไมเขื่อนพูดแบบนี้คะ โซเฟียอุตส่าห์บินข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อตามเขื่อนมาถึงที่นี่ เขื่อนยังมาไล่โซเฟียได้อีกหรอคะ...เขื่อนใจร้ายที่สุด” พูดจบหญิงสาวก็บีบน้ำตาร้องไห้ออกมาเพื่อเรี