เป็นห่วงและรู้สึกผิด

ตอนที่6

ธาราธรเหยียบคันเร่งออกมาจากไร่ของเพื่อนตะวันด้วยความรีบร้อนประกอบกับอารมณ์หงุดหงิดที่มีอยู่เต็มเปี่ยม ซึ่งเขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องหงุดหงิด ยิ่งเห็นหน้ายัยเด็กตัวภาระนี่ก็ยิ่งทำให้เขาอารมณ์ไม่ดีอย่างไม่ทราบสาเหตุ ตะวันเองตั้งแต่ขึ้นมาบนรถก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร เธอเอาแต่ก้มหน้ามองนิ้วมือตัวเองที่ประสานกันอยู่บนหน้าตักแบบนั้น เธอไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยพูดอะไรออกมาแม้แต่ประโยคเดียวเพราะกลัวอีกฝ่ายจะไม่พอใจ

“เธอหนีเที่ยวมาพลอดรักกับผู้ชาย แต่โกหกแม่ของฉันว่ามาทำรายงานกับเพื่อนสินะ หึ!” คำพูดเหน็บแนมเอ่ยขึ้นอย่างดูแคลน

“ไม่ใช่นะคะคุณเขื่อน ตะวันมาทำรายงานจริงๆค่ะ”

“เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเด็กตัวปัญหาอย่างเธอหรอ ห๊ะ! ถ้ารักสนุกก็อย่าเรียนให้มันเปลืองเงินของแม่ฉัน!”

“ไม่ใช่อย่างที่คุณเขื่อนคิดเลยนะคะ ตะวันไม่เคยทำอะไรแบบที่คุณเขื่อนพูด ก่อนมาตะวันขออนุญาตแม่ดาแล้ว และแม่ดาก็อนุญาตแล้วด้วย”

“แล้วยังไง? ก็เธอโกหกแม่ฉันหนิ หนีเที่ยวมาพรอดรักกับผู้ชาย หน้าไม่อาย แล้วนั่นของอะไรที่เขาเอามาล่อเธอล่ะ!” น้ำเสียงขุ่นเคืองพูดขึ้นอีกครั้งพลันหันไปมองถุงที่เจตนิพัทธ์ให้กับตะวันก่อนเธอจะขึ้นรถ

“แค่ของฝากที่พี่เจตน์ซื้อมาฝากจากกรุงเทพค่ะค่ะ”

“แม่ฉันเลี้ยงเธอให้อดๆอยากๆหรือไง ถึงเที่ยวไปขอของฝากจากคนโน้นคนนี้” ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างคนมีอคติ เพียงแค่เขาเห็นเธอถือถุงที่ผู้ชายคนนั้นมอบให้ เขาก็รู้สึกอารมณ์หงุดหงิด

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ แม่ดาเลี้ยงตะวันดีทุกอย่าง ตะวันไม่ได้ขาดเหลืออะไร แต่พี่เจตน์เขามีน้ำใจ เวลากลับมาบ้านเขาก็จะซื้อของฝากมาฝากตะวันตลอด ถ้าไม่รับตะวันก็กลัวว่าจะเสียมารยาท”

“หึ เหรอ!!! คนอย่างเธออมพระมาพูดฉันก็ไม่มีทางเชื่อ นอกจากจะเป็นตัวภาระแล้วยังต้องมาเป็นตัวปัญหาให้กับคนอื่นเขาอีก ฉันเองต้องเสียเวลามารับคนอย่างเธอมืดๆค่ำๆแบบนี้ เธอคงจะดูมีมารยาทมากมั้ง!”

ธาราธรอดพูดจากระแทกกระทั้นต่อว่าคนข้างๆไม่ได้ เขาต้องลำบากขับรถมารับเธอแทนคนขับรถทั้งๆที่เขาไม่เต็มใจจะมาด้วยซ้ำ นอกจากจะเป็นตัวภาระแล้ว ยังมาเป็นตัวปัญหาให้เขาอีก

“ถ้าคุณเขื่อนไม่เต็มใจมารับตะวัน คราวหลังก็ไม่ต้องมาก็ได้นะคะ ตะวันกลับเองได้ค่ะ” เด็กสาวพูดขึ้นในขณะที่เธอยังก้มหน้าก้มตาโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองคนข้างๆ ธาราธรโมโหถึงขีดสุดที่ตะวันพูดประโยคนี้ออกมา ก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าขางทางทันที

“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ ฉันจะให้เธอพูดอีกที!!”

ธาราธรพูดตะคอกขึ้นอีกครั้งอย่างเหลืออด และนั่นยิ่งทำให้อีกคนกล้าๆกลัวๆ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา

“ฉันบอกให้พูด!!” เขาตะคอกขึ้นมาเสียงดังจนเธอถึงกับสะดุ้งโหยง ก่อนเธอจะพูดออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ถะ ถ้าคุณเขื่อนไม่เต็มใจมารับตะวัน กะ ก็ไม่ต้องมาก็ได้ค่ะ” เด็กสาวพูดขึ้นเสียงสั่นคลอนไปด้วยความกลัว ตั้งแต่เล็กจนเธอโตเขาเป็นคนเดียวที่เธอกลัว และไม่กล้าจะไปวุ่นวาย เพราะรู้ดีว่าเขาเองเกลียดเด็กอย่างเธอยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ

“งั้นเธอก็ลงไป” เขาพูดกดเสียงต่ำแต่หนักแน่นทุกคำพูด จนทานตะวันเองกลัวและได้แต่เอาเล็บจิกลงบนหน้าขาของตัวเองเพื่อระงับความกลัวของตัวเองเอาไว้ เธอไม่เคยรู้สึกกลัวใครเท่าธาราธรมาก่อนเลย

“ลงไป!!” ธาราธรตะคอกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยดกราดจนเด็กสาวต้องสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจเมื่อเขายังเห็นเธอนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน

“ไปสิ!!”

คราวนี้ทานตะวันจำใจต้องลงไปจากรถ ระยะทางจากตรงนี้กว่าจะไปถึงไร่ธาราธรก็ราวๆ12กิโลเมตรและตอนนี้ก็เป็นเวลา18:30น.แล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนสีอีกสักพักความมืดก็จะลงมาปกคลุม แล้วเธอจะต้องเดินเท้าจากที่นี่ไปที่ไร่คนเดียวยังไง ทำไมเขาถึงช่างใจร้ายกับเธอมากนักนะ

ทานตะวันก้าวขาลงจากรถด้วยหัวใจที่สั่นไหว เธอทั้งกลัวและเสียใจจึงอดที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ หลังจากเธอลงจากรถแล้ว ธาราธรก็บึ่งรถออกไปทันทีด้วยความเร็วตามแรงโทสะที่ตัวเองมีอยู่ ตะวันทั้งเดินและร้องไห้ไปตามทาง ประกอบกับความกลัวที่มีอยู่แล้วยิ่งทำให้เธออดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้ ตอนนี้โทรศัพท์มือถือของเธอก็แบตหมดจะโทรกลับไปหาเพื่อนสนิทก็ไม่สามารถจะโทรได้

“น้องสาว…มาเดินตรงนี้ทำไมคนเดียวจ้ะ ให้พี่ไปส่งไหม?” วัยรุ่นชายสองคนที่ขับมอไซค์ผ่านมาพูดขึ้น เมื่อเห็นผู้หญิงสาวสวยเดินอยู่ริมถนนคนเดียวในที่เปลี่ยวๆเวลานี้

“จะไปไหนละน้องสาว มานั่งซ้อนท้ายพี่ก็ได้นะเดี๋ยวพี่ไปส่ง” ชายอีกคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยสายตาหื่นกระหาย

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ พอดีเพื่อนกำลังขับรถมารับ”

ทานตะวันพูดขึ้นมาติดๆขัดๆและไม่ยอมสบตากับคู่สนทนา เธอเอาแต่รีบจ้ำอ้าวเดินไปข้างหน้าด้วยความเร่งรีบประกอบกับความกลัวที่มีอยู่มากโข

“มาเถอะน่า...เดี๋ยวพวกพี่ไปส่ง” ชายคนที่ซ้อนท้ายกระโดดลงจากรถ พร้อมกับเดินปรี่เข้ามากระชากแขนของเธออย่างแรง

หมั่บ!!

“อุ๊ย!! ปล่อยนะ! พวกคุณจะทำอะไร อย่ามายุ่งกับฉันนะ!”

“ทำเล่นตัวไปได้น่า…ไปกับพวกพี่ดีกว่าหาอะไรสนุกๆทำ” ชายแปลกหน้าบีบข้อมือเล็กๆจองเธออย่างแรงพร้อมกระชากแขนให้เธอเดินตาม ส่วนอีกคนก็รีบกุลีกุจอจอดรถข้างทาง และเดินปรี่เข้ามาลากตัวเด็กสาวลงไปในป่าข้างทางช่วยเพื่อน

“กรี้ดดดด ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!!”

“จุ๊ จุ๊ จุ๊! จะเสียงดังไปทำไมจ้ะ ไม่มีใครมาได้ยินเธอหรอก สาวน้อย”

“ช่วยด้วยค่ะ...ช่วยด้วยย!!!” ทานตะวันร้องตะโกนออกไปสุดเสียงด้วยความหวาดกลัว น้ำตาหยดใสๆต่างรินไหลลงมาอาบแก้ม เธอพยายามดิ้นรนต่อสู้แต่มีหรือที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวอย่างเธอจะไปสู้รบตบมือและสู้แรงของผู้ชายป่าเถื่อนสองคนนี้ได้

ปึกกกก!!

“โอ้ยยย!!”

ชายแปลกหน้าเอากำปั้นตีเข้าที่ท้องน้อยของเธออย่างแรงจนเธอจุกจนแทบจะไม่มีแรงพยุงตัวเอง เธอได้แต่เอามือกุมท้องน้อยเอาไว้ด้วยความเจ็บปวดและหวาดกลัว ก่อนพวกนั้นจะพยายามลากเธอเข้าไปให้ลึกกว่านี้อีก

“ฮืออ…ใครก็ได้ ชะ ช่วยด้วย!” ทานตะวันพูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอทั้งเจ็บทั้งกลัวในเวลาเดียวกัน และเธอเองไม่สามารถที่จะต่อสู้กับคนพวกนี้ได้เลย ถ้าหากว่าเธอจะต้องโดนคนเลวพวกนี้ย่ำยี เธอขอยอมตายจะดีซะกว่า

“ร้องไปก็เท่านั้นแหละ ไม่มีใครมาช่วยมึงได้หรอก”

“สู้มามีความสุขกับพวกพี่ดีกว่านะน้องสาว”

ชายแปลกหน้าพูดขึ้นก่อนจะร้องขึ้นมาเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บปวดเมื่อโดนของแข็งฟาดเข้าที่หัว

ปึ่ก!!

ปั๊วะ!!

“โอ๊ยยยย!!”

“ถ้าพวกมึงกล้าแตะต้องเด็กคนนี้มึงก็ลองดู!!”

น้ำเสียงแข็งกร้าวของธาราธรเอ่ยขึ้น บ่งบอกได้ว่าตอนนี้โมโหถึงขีดสุด มือหนายกไม้เบสบอลขึ้นมาชี้หน้าชายแปลกหน้าทั้งสองอย่างไม่เกรงกลัว

“เรื่องของผัวเมีย มึงมายุ่งอะไรด้วยวะ” ชายคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างไม่ยอมยี่หระให้กับคนตรงหน้า

“เมียมึงหรอ...งั้นมึงลองกินลูกตะกั่วสักลูกดูไหมเผื่อความจำจะดีขึ้นว่าใครเป็นเมียของมึง!!!” ธาราธรยกปลายกระบอกปืนสีดำเงาวับขึ้นเล็งไปที่ชายแปลกหน้าสองคนทันทีและพร้อมจะเหนี่ยวไก

“ยะ อย่ายิง นะเว้ย!”

“อีนี่ มะ มันไม่ใช่เมียกู กูยังไม่มีเมีย” ชายแปลกหน้าทั้งสองคนต่างพูดจาติดๆขัดๆด้วยความกลัวว่าอีกคนจะเหนี่ยวไก

“กูจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าพวกมึงยังไม่ออกไปจากตรงนี้ กูจะยิงกะบาลพวกมึงแล้วฝังไว้ที่นี่!!”

“อย่าเพิ่งยิงนะเว้ย !! ปะ ปะ ไปแล้ว กูไปแล้ว”

“หนึ่ง…สอง …”

ปัง ปัง !!

ธาราธรเหนี่ยวไกตามหลังในขณะที่ชายแปลกหน้าวิ่งหนีแทบไม่คิดชีวิต ก่อนจะหันกลับมองอีกคนที่เอาแต่นั่งเอามือปิดหน้าเอาไว้ และร้องไห้แทบเป็นแทบตายอยู่แบบนั้นราวกับคนที่เสียสติ

“ตะวัน!! เธอเป็นอะไรไหม?” ธาราธรเอามือไปจับแขนเธอเพื่อเป็นการไถ่ถาม ก่อนเธอจะสะดุ้งโหยงและร้องขึ้นมาอย่างคนที่สติแตก

“กรี้ดดดด อย่านะ!! อย่าทำหนู ฮือ.!”

“นี่ฉันเอง!! ทานตะวัน พี่เขื่อนเองเธอไม่ต้องกลัว”

“ฮือ ฮือ” ตะวันเอาแต่ร้องไห้ออกมาอย่างคนที่ขาดสติ เธอช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและรู้สึกหวาดกลัวไปหมด

“พี่เองตะวัน พี่เอง…ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะพาตะวันกลับบ้าน”

ธาราธรโอบกอดเด็กสาวที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่กับพื้น เขารู้สึกผิดที่ใจร้ายกับเธอเพราะถ้าหากว่าเขาไม่ไล่เธอลงจากรถ เธอคงไม่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์ร้ายๆแบบนี้

“ฮือ ๆ คุณเขื่อนใจร้าย” ตะวันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและส่งสายตาตัดพ้อให้กับคนตัวโตตรงหน้า

“พี่ขอโทษนะ พี่ขอโทษ พี่จะพาตะวันกลับบ้าน ตะวันลุกไหวไหม”น้ำเสียงห่วงใยเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นทานตะวันเอามือกุมหน้าท้องตัวเองเอาไว้ ก่อนเธอจะส่ายหัวเป็นคำตอบว่าเธอลุกไม่ไหว

“มา งั้นฉันอุ้มเธอไปที่รถเอง!”

พูดจบธาราธรก็ช้อนร่างของคนตัวเล็กขึ้นมาแนบอกทันทีโดยที่เธอไม่ทันได้ปฏิเสธ ก่อนเขาจะเดินตรงดิ่งไปที่รถคันหรูทันทีอย่างรีบร้อน