All Chapters of หลงตะวัน: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 21 เมื่อเพื่อนๆมาส่งถึงบ้านแล้วทานตะวันก็กล่าวลาเพื่อนๆ ก่อนจะขึ้นมาบนห้องของตนเองทันทีด้วยความเพลีย เธออยากอาบน้ำสระผมจะได้รู้สึกสบายตัว แต่เพียงแค่เธอก้าวขาเดินขึ้นมายังชั้นบนธาราธรก็เปิดประตูห้องออกมาพอดี เขาใส่เพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันเอวสอบไว้ และเขากำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงนัวเนียกันอยู่หน้าห้องกับหญิงสาวสวยซึ่งมีนามว่าโซเฟีย ทานตะวันเมื่อเห็นเช่นนั้นเธอก็อึ้งไปทันที เพราะไม่คิดว่าทั้งสองคนจะกล้าทำอะไรประเจิดประเจ้อกันได้ขนาดนี้ พวกเขาช่างน่าขยะแขยงที่สุด เธอได้แต่คิดในใจพลางเดินก้มหน้าก้มตาผ่านหน้าห้องของเขาไปโดยไม่แม้แต่จะชายตามองให้เสียลูกตา “โซเฟียขอนอนต่อที่ห้องเขื่อนไม่ได้เหรอคะ” “ได้สิครับ…ผมมีเวลาให้คุณทั้งคืนเลย” น้ำเสียงทุ้มพูดออกไปแต่สายตาคมกลับเหลือบมองไปที่คนตัวเล็กซึ่งกำลังไขประตูเข้าห้อง เธอไม่แม้แต่จะชายตามามองเขาเลยสักนิด และนั่นกลับยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดที่เธอทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย กลับกลายเป็นเขาเองซะอีกที่เป็นเดือดเป็นร้อนเมื่อเธอไม่ได้สนใจใยดี “กลับไปนอนที่ห้องของคุณซะ!” ธาราธรพูดขึ้นเมื่อบุคคลที่เขาสน

ตอนที่23 เมื่อถึงบริเวณหอพักแล้วทั้งเจตนิพัทธ์และทานตะวันก็ลงมาจากรถยนต์คันหรู โดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาแข็งกร้าวของใครบางคนที่กำลังจับจ้องมองการกระทำของพวกเขาทั้งสองอยู่ “ขอบคุณนะคะพี่เจตน์ที่พาตะวันไปเลี้ยงข้าวแล้วยังต้องขับรถมาส่งตะวันอีก” “ไม่เป็นไรครับ พี่เต็มใจ” “งั้นตะวันขอตัวก่อนนะคะ” “เดี๋ยวก่อนครับน้องตะวัน!!” เจตนิพัทธ์คว้าข้อมือเล็กๆของเธอให้หยุดเดิน เมื่อเธอกำลังตั้งท่าจะหันหลังเดินไป “มีอะไรเหรอคะพี่เจตน์” “พี่จะรอคำตอบจากน้องตะวันนะครับ..” ธาราธรหลับตานิ่งพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆให้เต็มปอด เพื่อจะพยายามทำให้ตัวเองนั้นสงบ ก่อนจะเดินโทงๆเข้าไปหาทานตะวันด้วยอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น “ทานตะวัน!!!” น้ำเสียงเข้มดุเรียกชื่อเธอขึ้นมาเสียงดังจนสองหนุ่มสาวต้องหันไปมองทางเจ้าของต้นเสียง สีหน้าบึ้งตึงที่มีแต่ความขุ่นเคืองของเขาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขากำลังไม่พอใจ และกำลังพยายามข่มอารมณ์โมโหของตัวเองเอาไว้ให้ถึงที่สุด “ขะ คุณเขื่อน!” พรึ่บบ!!! “โอ๊ยยย!!” มือหนาคว้าข้อมือเล็กๆของเธอพร้อมกับกระชากเข้าหาตัวอย่างแรงด้ว

ตอนที่ 25 ธาราธรลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่ เขาก้มหน้ามองคนตัวเล็กที่ยังหลับตาพริ้มอยู่ใต้แผงอกแกร่งของเขา ก่อนจะฉีกจะยิ้มกว้างออกมาให้กับความน่ารักของเธอ “ทำไมนะเธอถึงได้ดื้อกับฉันนัก ทำไมเธอไม่ทำตัวว่าง่ายเหมือนเมื่อตอนเด็กๆ” เขาพูดขึ้นมาเบาๆ ในขณะที่มือยังคงลูบไล้พวงแก้มของคนตัวเล็กอยู่ ทานตะวันขมวดคิ้วยุ่งๆและปัดๆมือเขาออกอย่างนึกรำคาญเมื่อรู้สึกมีอะไรมารบกวนการนอนของเธอ ธาราธรเองก็อดไม่ได้ที่จะฝังจมูกโด่งคมของเขาลงบนหน้าผากมนเกลี้ยงเกลาของเธออย่างรักใคร่หวงแหน “อื้อ ออกไปนะ ตะวันจะนอน!” พูดขึ้นมาเบาๆเหมือนคนละเมอในขณะที่ยังหลับตาพริ้มอยู่ “ยัยเด็กขี้เซา!” ธาราธรประกบริมฝีปากหนาของเขาบดจูบริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยน เขาละเมียดละไมชิมความหวานจากปากของเธออย่างช้าๆ พลั่กก!! “คุณเขื่อน!” ทานตะวันลืมตาขึ้นมาเมื่อเริ่มรู้สึกมีอะไรมารบกวนการนอนของเธอหนักเข้า ก่อนจะลืมตาขึ้นมาและเห็นเขากำลังบรรจงจูบดูดดึงริมฝีปากเธออยู่ ทานตะวันจึงผลักเขาออกด้วยความตกใจ “เธอนี่หวานไปหมดจริงๆเลยนะ ฉันชิมเท่าไหร่ก็ไม่เคยเบื่อ” “คนโรคจิต

ตอนที่27 ก่อนหน้านี้เมื่อประมาณสองอาทิตย์ที่แล้ว หลังจากคุณนายดารินทร์บอกกับโซเฟียว่าธาราธรเดินทางกลับฝรั่งเศสไปแล้ว หญิงสาวจึงได้แต่ยืนงงในดงไร่องุ่น ว่าทำไมธาราธรถึงกลับไปฝรั่งเศสโดยไม่บอกเธอเลยสักคำ คิดจะไปก็ไปเอาเสียดื้อๆจนเธอเองต้องรีบเก็บเสื้อผ้าและข้าวของบินไปฝรั่งเศสตามชายหนุ่มไปทันที แต่เมื่อมาถึงที่หมายแล้วเธอก็รีบมาหาธาราธรที่ห้องพักแต่เธอกลับไม่เจอแม้แต่เงาของเขา เขาไม่ได้กลับมาที่ฝรั่งเศส แต่เขาจะโกหกทุกคนเพื่ออะไรกัน และวันนี้เธอตั้งใจจะกลับไปที่เมืองไทยอีกครั้ง เพราะมันยังค้างคาอยู่ในใจว่าชายหนุ่มที่เธอหมายปองหายไปไหนกันแน่ ที่สำคัญธาราธรหายไปในช่วงเวลาที่เด็กกำพร้าในบ้านซึ่งก็คือทานตะวันย้ายออกไปอยู่หอพัก และนั่นยิ่งทำให้เธออยู่ไม่สุข อยากจะรู้นักว่าธาราธรกับเด็กกำพร้าคนนั้นมันจะมีอะไรเชื่อมโยงและเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า “โซเฟียจะต้องรู้ให้ได้ว่าเขื่อนหายไปไหน” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังและแววตาของเธอมีแต่ความชิงชัง เพราะเธอรู้สึกว่าทานตะวันและธาราธรกำลังปิดบังอะไรทุกคนอยู่ ที่สำคัญเธอจะแพ้ยัยเด็กกำพร้านั่นไม่ได้เด็ดขาด เธอมาก่อนจะให้ยัย

ตอนที่ 29 หลังจากโซเฟียเดินทางมาถึงเมืองไทยหญิงสาวก็มุ่งตรงไปยังไร่ธาราธรทันที ตอนนี้จิตใจของเธอร้อนรุ่มดังเปลวเพลิงเพราะเธอจะต้องรู้ให้ได้ว่าธาราธรหายไปไหนกันแน่ “สวัสดีค่ะคุณแม่” โซเฟียพูดทักทายขึ้นก่อนจะยกมือไหว้คุณนายดารินทร์ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโซฟาภายในห้องรับแขก “อ้าวตายจริงแม่โซฟี! นี่หล่อนกลับมาที่นี่ทำไมอีก ลูกชายฉันยังไม่ได้กลับมาจากฝรั่งเศสหรอกนะยะ!” คุณนายดารินทร์พูดขึ้นเมื่อเห็นหน้าหญิงสาวที่ตัวเองไม่ค่อยจะชอบหน้าเธอเท่าไหร่นัก “ก็เพราะเขื่อนไม่ได้อยู่ที่ฝรั่งเศสยังไงละคะคุณแม่ โซเฟียถึงต้องกลับมาที่นี่” “นี่หล่อนหมายความว่ายังไง” คุณนายดารินทร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ อีกทั้งยังงุนงงและไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวพูด “เขื่อนไม่ได้ไปฝรั่งเศสอย่างที่บอกคุณแม่หรอกค่ะ เพราะเขื่อนโกหกคุณแม่และโกหกพวกเราทุกคน ส่วนเขื่อนจะไปที่ไหนนั้นคุณแม่ก็ลองคิดดูสิคะ จู่ๆเขื่อนก็หายไปและยังโกหกทุกคนอีกว่าไปฝรั่งเศส แบบนี้โซเฟียว่ามันชักจะยังไงๆแล้วนะคะ!” “แล้วตาเขื่อนจะโกหกฉันไปเพื่ออะไร ไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้นที่ลูกชายฉันเขาจะโ