บททั้งหมดของ หลงตะวัน: บทที่ 11 - บทที่ 20

ตอนที่ 11 หลังจากเธอต้องเผชิญกับเหตุการณ์อันวาบหวามก่อนหน้านั้นทานตะวันก็เอาแต่เงียบมาตลอดทาง เธอไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อนและยังคงนั่งนิ่งอยู่บนรถเหมือนหุ่นยนต์ที่ไร้ความรู้สึก ทั้งคู่ต่างนิ่งเงียบมาตลอดเส้นทางจนกระทั่งขับรถมาถึงบ้าน ทานตะวันเปิดประตูลงจากรถอย่างรีบร้อนโดยไม่รออีกคน เธอรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนส่วนตัวทันทีก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดหัวใจ “ตะวันทำอะไรให้คุณเขื่อนถึงได้เกลียดตะวันขนาดนี้ ฮือออ..!” น้ำเสียงแหบเครือถูกพ่นออกมาเบาๆน้ำตาหยดใสๆต่างไหลรินออกมาไม่ขาดสายจนหมอนเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำตา เธอร้องไห้ออกมาอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่แบบนั้นภายในห้องเพราะเธอนึกไม่ถึงว่าธาราธรจะกล้าทำอะไรกับเธอแบบนี้ คงเป็นเพราะเธอไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของเขาใช่ไหมเขาถึงได้ทำกับเธอเหมือนเธอไม่มีหัวใจและไม่มีความรู้สึก ทานตะวันได้แต่นึกไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เหมือนกับคนที่หัวใจแตกสลาย ~ 2 อาทิตย์ต่อมา~ หลังจากวันนั้นทานตะวันก็เอาแต่หลบหน้าหลบตาธาราธรและเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เธอแทบจะไม่พูดจากับใครจนทุกคนอดสงสัยไม่ได้ว่าทานตะวันกำลังมีปัญหาอะไรอยู่

ตอนที่13 ทางด้านฝั่งของไร่ธาราธรโซเฟียตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบจะบ่ายสองโมงแล้ว หญิงสาวเดินลงมาข้างล่างก็รู้สึกได้ว่าภายในบ้านเงียบเชียบแปลกๆและไม่เห็นใครเลย ‘ทุกคนหายไปไหนกันหมดนะ’ หญิงสาวลูกครึ่งได้แต่คิดในใจคนเดียว “เขื่อนไปไหนเหรอคะคุณแม่?” หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเห็นคุณหญิงดารินทร์กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโซฟาภายในห้องรับแขก “ไปเที่ยวทะเล!!” “อะไรนะคะ? ไปเที่ยวทะเล!! แล้วไปตอนไหน ไปกับใครบ้างคะทำไมไม่เห็นเขื่อนบอกโซเฟียว่าจะไปทะเลเลย!!” “อ้าว...แล้วเธอเองเป็นคนสำคัญของลูกชายฉันตั้งแต่ตอนไหนไม่ทราบเขาถึงจะชวนเธอน่ะ” “คุณแม๊!! ทำไมพูดแบบนี้ละคะ” หญิงสาวพูดขึ้นเสียงดังอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก “รึมันไม่จริงล่ะยะ ถ้าเธอเป็นคนสำคัญของลูกชายฉัน ทำไมตาเขื่อนถึงไม่บอกและไม่คิดจะชวนเธอไปด้วยละแม่โซฟี…” “โซฟี….โซฟีแบบกระชับรึเปล่าคะคุณนาย คิก คิก” กระปุกสาวใช้ในบ้านต่างหัวเราะร่วนขึ้นมาอย่างพออกพอใจ เมื่อได้ยินผู้เป็นเจ้านายเรียกชื่อเพื่อนสาวของธาราธรว่

ตอนที่15 ทานตะวันตื่นมาในเช้าของวันใหม่และเธอก็เธอตื่นมาในอ้อมกอดของคนที่ทำร้ายเธอ ย่ำยีเธอ เมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เขาทำกับเธอเมื่อคืนพลันน้ำตาก็ต่างไหลรินลงมาอาบแก้ม ก่อนเธอจะค่อยๆยกแขนแกร่งของเขาให้ออกไปจากการโอบกอดเธอเบาๆ แต่เพียงแค่เธอขยับแขนเขาออกเขาก็ยิ่งกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น “อย่าเพิ่งลุกไปไหนนะ...ฉันขอนอนต่ออีกหน่อย” ธาราธรพูดขึ้นเสียงด้วยน้ำเสียงอู้อี้ในขณะที่เขายังคงหลับตาอยู่ “ขะ ขยับออกไปหน่อยค่ะ ตะวันจะไปอาบน้ำ” ธาราธรเลิกคิ้วหนาขึ้นก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ มองคนตัวเล็ก “ฉันขอนอนกอดเธออีกหน่อยไม่ได้หรือไง จะรีบลุกไปไหน!” “ไม่ได้ค่ะ…เอาแขนออกไปค่ะคุณเขื่อน” “เธอกินยาที่ฉันวางไว้อยู่ตรงหัวเตียงนั่นซะ ถ้ากลับไปที่ไร่ฉันจะพาเธอไปคลินิก” “ปะ ไปคลินิก…ไปทำไมคะ?” “ฉันจะพาเธอไปปรึกษาหมอ…เรื่องคุมกำเนิด” “คุณเขื่อน!! คุณพูดเรื่องบ้าๆอะไรของคุณ” “เรื่องบ้าอะไรกันล่ะ ฉันจะไม่ยอมนอนกับเธอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแน่ และมันต้องมีครั้งต่อไปๆ!!” ธาราธรพูดขึ้นอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร เพราะเขาก็เป็นคนตรงไปตรงมาแบ

ตอนที่17 หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงเสร็จแล้ว ภูผาก็นั่งคุยกันกับทานตะวันที่ห้องรับแขกอยู่พักใหญ่ๆ โดยมีคนหน้าตาเคร่งขรึมอีกคนนั่งอ่านหนังสืออยู่อีกมุมหนึ่งซึ่งไม่ไกลเท่าไหร่นัก ทั้งภูผาและตะวันเองก็เลยรู้สึกไม่ค่อยจะเป็นส่วนตัว “น้องตะวันครับ พี่ว่าเราออกไปเดินเล่นข้างนอกดีไหมครับ อยู่ในนี้มันน่าเบื่อ!!” น้ำเสียงนิ่งๆที่แฝงไปด้วยคำพูดเหน็บแนมเอ่ยขึ้น ก่อนจะพลันสายตาหันไปมองทางธราธรอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก “แต่ข้างนอกแดดมันร้อนนะคะพี่ภู” “ไม่เดินไปไหนไกลหรอกครับ รอบๆบริเวณบ้านนี่แหละ” “งั้นก็ได้ค่ะพี่ภู” ทั้งสองคนหนุ่มสาวเดินออกสนทนากันต่อข้างนอก ปล่อยให้อีกคนทำหน้าหงุดหงิดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวอยู่ในห้องรับแขก เขาไม่พอใจที่ทานตะวันทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับภูผา และเขาก็ต้องมาทนนั่งฟังทั้งสองคนนั้นคุยกันอยู่นานสองนาน เพราะไม่อยากจะปล่อยให้ภูผากับทานตะวันได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง แต่แล้วภูผาเพื่อนของเขาก็หาเรื่องชวนตะวันออกไปเดินคุยกันข้างนอก และนั่นกลับทำให้เขาโมโหมากยิ่งขึ้นไปอีก “อาทิตย์หน้าตะวันจะจบม.ปลายแล้ว ตะวันคงจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ตะวันจะ

ตอนที่19 ธาราธรขึ้นคร่อมร่างของทานตะวันและถอดเสื้อผ้าเธอออกด้วยความชำนาญอย่างรวดเร็ว “ไม่เอานะคะ คุณเขื่อน ยะ อย่าทำตะวัน” มือหนากดลงที่จุดอ่อนไหวกลางใจสาว เขากดคลึงบดบี้ติ่งเกสรของเธออย่างหนักหน่วง มือหนาบดคลึงและแหวกกลีบกุหลาบสีหวานขึ้นลงไปมาอยู่แบบนั้นจนเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อล้นออกมาจนฉ่ำแฉะ ทานตะวันไม่สามารถต่อต้านไฟราคะที่มีอยู่ในตัวของเขาได้ เพราะเพียงแค่เขาเริ่มจุดไฟเมื่อไหร่ เธอก็หลอมละลายลงเมื่อนั้น ทานตะวันดีดดิ้นไปมาด้วยความเสียวซ่านเมื่อคนตัวโตเอาแต่ระเลงบดบี้ติ่งเกสรของเธออยู่แบบนั้นราวกับจงใจจะให้เธอขาดใจตาย “พะ พอได้แล้ว ค่ะ อื้อออ” ร่่างเล็กพยายามดิ้นเพื่อเอาตัวรอดอีกครั้ง ก่อนคนตัวโตกว่าจะจับกดข้อมือของเธอลงกับที่นอนตรึงไว้เหนือศรีษะ ธาราธรโน้มใบหน้าลงและขบเม้มลงบนเนินอกอวบอิ่มของเธออย่างจงใจ เขาทั้งขบทั้งกัดจนทำให้คนตัวเล็กเจ็บปวดจากกระกระทำอันป่าเถื่อนของเขา “จะ เจ็บค่ะ เจ็บ! อย่ากัดตะวัน” “จำเอาไว้ว่าเธอเป็นของฉัน ฉันไม่ยกเธอให้ใครทั้งนั้น!!” น้ำเสียงห้าวดุพูดขึ้นมาเหมือนคนขาดสติ ตอนนี้เขาอยากจะทำให้ร่างกายของเธอมีรอ