บททั้งหมดของ หลงตะวัน: บทที่ 31 - บทที่ 40

ตอนที่ 32 หลังจากภูผากลับมาจากกรุงเทพก็เป็นเวลาสองอาทิตย์แล้ว เขาเอาแต่วุ่นๆอยู่กับงานภายในไร่เลยยังไม่มีโอกาสได้เข้ามาพบคุณนายดารินทร์ และวันนี้เขาเองตั้งใจจะเข้าไปพบคุณนายดารินทร์แม่ของธาราธรเพื่อนสนิทของเขา เพราะวันนั้นตัวภูผาเองมั่นใจว่าเจอธาราธรที่กรุงเทพจริงๆ แต่ทำไมคุณนายดารินทร์ถึงบอกว่าธาราธรเดินทางไปฝรั่งเศส ที่สำคัญเขาติดต่อธาราธรเพื่อนของเขาไม่ได้เลยสักช่องทาง “สวัสดีครับคุณแม่” “อ้าวตาภูสวัสดีจ้ะลูก ไปยังไงมายังไงวันนี้ถึงได้แวะมาที่นี่ได้” “ผมตั้งใจจะมาพบคุณแม่นี่แหละครับ” “มาพบแม่…มีธุระอะไรหรือเปล่าลูก” “ไอ้เขื่อนมันไปฝรั่งเศสจริงๆหรอครับคุณแม่” “จ้ะลูก เห็นบอกว่าจะไปเคลียร์ธุระเรื่องเรียนที่ยังจัดการไม่เสร็จที่โน่นน่ะ แล้วนี่ตั้งแต่ไปก็ไม่ยอมติดต่อมาหาแม่บ้างเลย อะไรของเขาก็ไม่รู้เจ้าลูกคนนี้ ไม่รู้จะยุ่งอะไรนักหนา นับวันก็ยิ่งทำตัวแปลกๆ” “อาทิตย์ก่อนผมไปพบลูกค้าที่กรุงเทพ ผมคิดว่าผมเห็นไอ้เขื่อนครับคุณแม่ ผมมั่นใจว่าต้องเป็นมันแน่ๆ แม้แต่รถที่ขับก็สีเดียวกันรุ่นเดียวกัน” “อะไรนะลูก ภูเจอตาเขื่อนท

ตอนที่ 34 ~ณ ห้องรับแขก~ “ทำไมทั้งสองคนนั้นถึงได้มากันช้าขนาดนี้นะ” “ใจเย็นๆค่ะคุณ เดี๋ยวก็คงมา” ท่านธีระที่รออยู่ในห้องรับแขกต่างเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายใจอยู่แบบนั้น ท่านธีระร้อนอกร้อนใจจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่เคยคิดเลยว่าลูกชายตัวเองจะเป็นคนต่ำช้าเลวทรามได้ขนาดนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้รู้สึกโมโห เมื่อธาราธรเดินเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมๆกับทานตะวันที่ก้มหน้าก้มตาเดินมาตามหลัง ท่านธีระหันไปมองธาราธรด้วยความโกรธเคือง และเดินปรี่เข้าไปหาลูกชายด้วยอารมณ์เดือดดาลพร้อมกับง้างฝ่ามือหนักๆฟาดเข้าใบหน้าหล่อเหลาของธาราธรเต็มแรง เพี้ยะ เพี้ยะ!!!! “แกทำกับน้องแบบนี้ได้ยังไงกันห๊ะไอ้เขื่อน!! แกทำลงได้ยังไง!!!!” น้ำเสียงเข้มพูดขึ้นมาด้วยความโมโห อีกทั้งรู้สึกผิดหวังในตัวลูกชายเพียงคนเดียวเป็นอย่างมาก “……” “พ่อไม่เคยสั่งเคยสอนแกให้เป็นคนแบบนี้ แกทำเลวทรามต่ำช้าแบบนี้กับน้องได้ยังไง!!” “พะ พอได้แล้วค่ะคุณ อย่าทำอะไรลูกเลยนะคะ แค่นี้ลูกก็รู้สึกผิดแล้วค่ะ” คุณนายดารินทร์รีบเข้าไปห้ามผู้เป็นสามีที่ตอนนี้โมโหลู

ตอนที่ 36 ร่างเล็กบิดเร้าไปมาอยู่แบบนั้นเมื่อปลายลิ้นอุ่นร้อนอันร้ายกาจของคนตัวโตยังคงกระดกขึ้นลงไปมา ความสยิวที่วิ่งปราดไปทั่วร่างทำให้คนตัวเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่น และแอ่นโค้งร่างกายส่วนล่างให้กับคนตัวโตที่ก้มๆเงยๆอยู่กับกลีบกุหลาบอย่างลืมตัว ทำให้ธาราธรกระตุกยิ้มมุมปากที่ทำให้เธอมีอารมณ์ไปกับเขามากมายขนาดนี้ “อื้อออ” ทานตะวันส่งเสียงครางอื้ออึงในลำคอ เธอไม่สามารถปฏิเสธไฟราคะที่ธาราธรจุดขึ้นได้เลยสักครั้ง ร่างกายของเธอมันตอบสนองเขาดีทุกอย่าง และตอนนี้เธอกำลังจะไม่ไหวแล้วเมื่อลิ้นสากของเขาเสียดสีกระดกขึ้นลงไปมากับปุ่มกระสัน ทานตะวันเด้งรับสะโพกกลมกลึงของเธอเพื่อตอบรับสัมผัสจากคนตัวโตที่เขามอบให้อย่างลืมตัว “มะ ไม่ไหวแล้ว ตะ ตะวันจะเสร็จ อ๊าาา…” ไม่นานร่างบางของคนตัวเล็กก็สั่นสะท้านและเกร็งกระตุกปลดปล่อยความสุขออกมาอย่างไม่สามารถยับยั้งได้ “หวาน...เธอหวานมากเด็กดี” ธาราธรจ้องมองกุหลาบสีชมพูที่กำลังปริ่มน้ำรักหวานฉ่ำออกมา เขายังคงดูดกลืนกินมันทุกหยาดหยดอย่างไม่นึกรังเกียจ ก่อนเขาจะลุกขึ้นมาและจับท่อนเอ็นขนาดใหญ่ที่แข็งชูชันจ่อไปยังร

ตอนที่ 38 “พี่อยากจะขอโอกาสจากตะวันให้พี่ได้แก้ตัวใหม่ได้ไหม?…พี่ขอโทษที่พี่ทำตะวันเจ็บ พี่ขอโทษสำหรับทุกๆอย่างที่ทำไม่ดีกับตะวัน” “……” ทานตะวันไม่ได้ตอบ ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยน้ำตาเอ่อคลอเบ้ามองหน้าคนใจร้ายที่คอยแต่จะทำร้ายเธอตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอปล่อยให้หยาดน้ำตาใสๆรินไหลลงมาอาบแก้มอยู่แบบนั้น ตอนนี้เธอกำลังสับสน เธอกำลังกลัวและระแวงไปหมด ไม่รู้ว่าคนอย่างเขาจะมาไม้ไหนกับเธอเพราะเดี๋ยวเขาก็ดีเดี๋ยวเขาก็ร้าย เธอกลัวว่าจะต้องมาเจ็บปวดเพราะคนแบบเขาอีก ใบหน้าคมโน้มลงมาจูบริมฝีปากของเธออีกครั้งอย่างแผ่วเบา ครั้งนี้เขาอ่อนโยนมากกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมาซึ่งคอยเอาแต่จะสร้างแต่ความเจ็บปวดให้เธอ เขาบดคลึงกลีบปากนุ่มช้าๆอย่างละเมียดละไม ริมฝีปากหนากดจูบอยู่ที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอซ้ำๆอยู่แบบนั้น และมอบความอ่อนโยนให้เธอผ่านสัมผัสอันหนักหน่วงในรสจูบของเขา ก่อนจะพรมจูบและหอมเธอไปทั่วทั้งใบหน้า ธารารธรเลื่อนริมฝีปากลงไปซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นของเธอเบาๆ แล้ววกกลับมาจูบริมฝีปากเธออีกซ้ำๆอยู่แบบนั้นหลายครั้ง ราวกับจะให้สัมผัสที่อ่อนโยนของเขาบอกว่ารักเธอแทนคำพูดของเขา ~เช้าว

ตอนที่ 40 ภูผาเดินออกมาจากไร่องุ่นและขับรถกระชากออกไปอย่างรวดเร็วตามอารมณ์โมโหของตัวเองที่ถึงขีดสุด เขาโกรธที่ธาราธรเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวหักหลัง ตลอดเวลาคอยกันท่าเขากับตะวันมาตลอด ปากบอกว่าเกลียด ปากบอกว่าไม่ชอบ แต่สุดท้ายกลับกลืนน้ำลายตัวเอง ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ธาราธรตัวเขาเองคงจะไม่เจ็บถึงขนาดนี้ “คุณเขื่อน ตะวันเดินเองได้ค่ะ” ทานตะวันพูดขึ้นเมื่อมือหนาของอีกคนบีบข้อมือของเธอกึ่งเดินกึ่งลากเข้ามาภายในบ้าน “ตาเขื่อนนั่นทำอะไรลูก แขนน้องแดงหมดแล้วนะ!” คุณนายดารินทร์พูดขึ้นเมื่อเห็นธาราธรดึงกระชากแขนทานตะวันเข้ามาในบ้าน “คุณแม่ก็ถามลูกสาวตัวดีของคุณแม่ดูสิ ว่าทำไมไปยืนกอดกันกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผัวตัวเองแบบนั้น” “นี่มันเรื่องอะไรกันลูกตะวัน” “ไม่ใช่แบบนั้นนะคะแม่ดา ตะวันไม่ได้คิดอะไรกับพี่ภูนะคะ ตะวันคิดกับพี่ภูแค่พี่ชายเท่านั้น พี่ภูเขาแค่ขอกอดตะวันในฐานะน้องสาวเป็นครั้งสุดท้าย ตะวันก็เลย...” “ให้มันกอด เหอะ!” ธาราธรพูดแทรกขึ้นมาโดยที่พยายามข่มอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเองเอาไว้ เขาโกรธ เขาหึง เขาหวงทำไมเ