กลั่นแกล้ง

ตอนที่ 2

หลายเดือนต่อมา…

ทานตะวันเด็กหญิงตัวน้อยก็ปรับตัวได้บ้างแล้ว ตั้งแต่มาอยู่ที่ไร่ธาราธรทุกคนดีกับเด็กกำพร้าอย่างเธอมาก โดยเฉพาะคุณนายดารินท์ที่เอ็นดูลูกสาวของเพื่อนสนิทเสมือนกับลูกสาวของเธออีกคน จะมีก็แต่ธาราธรลูกชายเจ้าของไร่ที่เกลียดเด็กคนนี้และคอยกลั่นแกล้งเธอ ยิ่งเด็กสาวตัวน้อยไม่ตอบโต้และทำหน้าไร้เดียงสาเขาก็ยิ่งรู้สึกเกลียดมากยิ่งขึ้น เพราะเขาคิดว่าเด็กน้อยคนนี้สร้างภาพให้ดูน่าสงสารและในใจคงจะเกลียดเขามากเหมือนกันแต่ต้องพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้ และตอนนี้เด็กนั่นกำลังเล่นขายของอยู่คนเดียวใต้ต้นไม้หลังบ้าน เมื่อเขาเห็นเช่นนั้นก็เดินดุ่มๆเข้าไปแกล้งเตะหม้อข้าวหม้องแกงของเด็กน้อยจนพังหมด

ปั่ก ปั่ก!!

เพล้ง!!

ธาราธรใช้เท้าเตะจนของเล่นของเด็กสาวตัวน้อยล้มแตกกระจัดกระจายเต็มพื้น

“พี่เขื่อน ทำหม้อข้าวหม้อแกงของตะวันทำไมคะ ดูสิแตกหมดเลย” เด็กน้อยหน้าตาน่ารักนัยน์ตาเศร้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือประกอบกับน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า

“พี่หรอ! ฉันไม่ใช่พี่เธอ ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่ และเธอก็ไม่ใช่น้องของฉัน ฉันมีน้องแค่คนเดียวคือยัยขิม!!” เขาพูดตะคอกขึ้นมาด้วยความโมโห เขาเกลียดเธอเกลียดแสนเกลียด ยิ่งเห็นนัยน์ตาเศร้าๆและใบหน้าเศร้าหมองของเธอแล้วเขาก็ยิ่งเกลียดไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน

“แต่ของเล่นพวกนี้แม่ดาซื้อให้ตะวันนะคะ พี่เขื่อนทำมันแตกหมดเลย”

“แม่ดาคือแม่ฉันไม่ใช่แม่เธอ เธอมันก็แค่เด็กไม่มีพ่อแม่ ตัวภาระของครอบครัวพวกฉัน!!” เขาพูดออกไปด้วยความเกลียดชัง แม้เด็กคนนี้จะมีอายุแค่เพียง8ขวบเท่านั้น แต่เขาก็ยิ่งเกลียดแสนเกลียดเธอ ทานตะวันน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเสียใจที่ถูกชายหนุ่มด่าและพูดถึงปมด้อยของเธอ ก่อนจะวิ่งหนีออกไปด้วยความเสียใจ

“ฮือ ฮืออ พี่เขื่อนใจร้าย ฮือออ….” เด็กน้อยวิ่งร้องไห้ออกไปโดยไม่ทันมอง จนกระทั่งวิ่งไปชนเข้ากับภูผาเพื่อนบ้านไร่ข้างๆกันเข้าอย่างจัง

ปึ่กกก!!

“โอ๊ยยย!!”

“น้องตะวัน!! เจ็บตรงไหนไหม?” ภูผาถามขึ้น

“ไม่เป็นอะไรค่ะ”

“แล้วนี่ตะวันร้องไห้ทำไมครับ แล้ววิ่งหนีอะไรมา”

ภูผาถามขึ้นอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงเมื่อเด็กน้อยผมเปียที่แสนจะน่ารักวิ่งหน้าตั้งร้องไห้จนกระทั่งมาชนเข้ากับเขา

“เปล่าค่ะ ตะวันไปก่อนนะคะ” เด็กน้อยรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านเพื่อเข้าห้องไปร้องไห้คนเดียวเหมือนเช่นเคยด้วยความเสียใจ ภูผาได้แต่มองตามอย่างนึกเป็นห่วง เขาถูกชะตากับเด็กน้อยคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น หน้าตาเธอน่ารัก สดใส แต่แววตาของเธอช่างดูเศร้าเหลือเกิน

“มาที่นี่มีอะไรไอ้ภู” น้ำเสียงเข้มของธาราธรเอ่ยถามขึ้น เมื่อเดินมาเห็นภูผาเพื่อนสนิทกำลังคุยกับเด็กน้อยคนนั้นอยู่ และเธอได้วิ่งออกไปแล้ว

“มาหาน้องตะวัน แต่ยังไม่ทันได้คุยอะไรเลยน้องก็วิ่งร้องไห้ไปโน่นละ” ภูผาพูดขึ้นทำให้อีกคนถึงกับคิ้วขมวดว่าเพื่อนของเขามาหาเด็กนั่นทำไม

“มึงมาหายัยเด็กนั่นทำไม”

“มะรืนนี้วันเกิดกูไง มึงจำไม่ได้หรอ? กูก็เลยกะว่าจะมาชวนน้องขิมแล้วก็น้องตะวันไปงานวันเกิดด้วย แล้วก็กะจะมาชวนมึงด้วยนี่แหละ!”

“หึ ถ้ายัยเด็กตัวภาระนั่นไปด้วย กูก็ไม่ไป” เขื่อนพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่งและแฝงไปด้วยความขุ่นเคือง

“อะไรของมึงวะไอ้เขื่อน จนป่านนี้แล้วมึงจะจงเกลียดจงชังอะไรน้องตะวันเขานักหนา ก็ไม่เห็นน้องตะวันเขาจะทำตัวเป็นภาระอะไรให้ ออกจะน่าสงสารมากกว่า”

“ถ้ามึงสงสารก็เอายัยเด็กนั่นไปเลี้ยงเองเลยสิวะ จะได้ไม่ต้องมาเป็นตัวภาระให้กับครอบครัวกู!”

“ก็ได้นะถ้าแม่ดายกให้ คุณแม่คงจะรับเลี้ยงเด็กน่ารักๆอย่างน้องตะวันแน่นอน”

“หึ!” เขื่อนแสยะยิ้มมุมปาก

“ตกลงถ้าว่างมึงก็พาน้องๆไปนะ อาทิตย์หน้ามึงก็จะไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสแล้ว คงอีกนานกว่าเราจะได้เจอกัน เดี๋ยวกูจะไปขออนุญาตแม่ดาอีกทีก่อน”

“อืม” ภูผาและเขื่อนพูดคุยกันสักพักก่อนจะเข้าไปขออนุญาตคุณนายดารินทร์ให้ขิมและตะวันไปงานวันเกิดของตนในวันระรืนนี้

เมื่อช่วงเย็นทานตะวันเดินไปหลังบ้านเพื่อไปเก็บของเล่นที่ธาราธรทำแตกเมื่อตอนกลางวัน ชิ้นไหนที่ยังใช้ได้เธอก็จะเก็บเอาไว้เล่นอีก ส่วนชิ้นไหนแตกเธอก็จะเก็บใส่ถุงไว้ต่างหาก ก่อนจะเดินลัดเลาะมาทางด้านสวนหลังบ้านด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย โดยไม่รู้ว่ามีสายตาที่มีแต่ความเกลียดชังของอีกคนจับจ้องอยู่ตรงหน้าระเบียงชั้นบน เด็กน้อยเดินขึ้นมาบนบ้านเบาๆ ก่อนจู่ๆจะมีคนมากระชากถุงหม้อข้าวหม้องแกงที่อยู่ในมือของเธอข้างหนึ่งออกไป

“คุณเขื่อน เอาของตะวันมานะคะ ตะวันจะเอาไปเก็บไว้ค่ะ” เด็กสาวพูดขึ้นพลันก้มหน้ามองพื้นโดยไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับคนตัวโต

“ถ้าฉันไม่ให้แล้วจะทำไม ก็แค่ของเล่นเน่าๆที่แตกพังไปหมดแล้ว เธอจะเก็บมาไว้ให้รกบ้านของฉันทำไม”

“แต่แม่ดาซื้อให้ตะวันนะคะ ตะวันจะเอาไปเก็บไว้ค่ะ”

“เก็บไว้หรอ... ได้!! งั้นก็ไปเก็บเอาข้างล่างแล้วกัน!” พูดเสร็จชายหนุ่มก็เดินเข้าไปกระชากเอาถุงหม้อข้าวหม้อแกงในมืออีกข้าง และเดินปรี่เข้าไปในห้องมุ่งตรงไปที่ระเบียงพร้อมจะเขวี้ยงถุงหม้อข้าวหม้อแกงเพื่อจะโยนทิ้งลงไปด้ายล่าง ทันใดนั้นเด็กน้อยวัย8ขวบก็ได้วิ่งไปยื้อยุดฉุดกระชากถุงในมืออีกคนกลับมา จนเผลอโดนคนตัวโตกว่าผลักเต็มแรงจนล้มลงไปกระแทกพื้น

ปึ่ก!!!

“โอ๊ยย!!”

“นี่มันอะไรกันคะพี่เขื่อน ทำไมทำน้องแบบนี้คะ”

ขิมน้องสาวเพียงคนเดียวของธาราธรพูดขึ้น เมื่อเข้ามาเห็นพี่ชายผลักทานตะวันจนล้มลงไปก้นกระแทกพื้น

“หึ สมน้ำหน้า!!” เขาพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปทันทีโดยไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรกับสิ่งที่ตัวเองทำ ยิ่งเด็กน้อยคนนั้นทำหน้าตาเศร้าสร้อยและร้องไห้มากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเกลียดเธอมากขึ้นเท่านั้น

“เป็นอะไรหรือป่าวน้องตะวัน เจ็บตรงไหนไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ขิม”

“พี่เขื่อนทำเกินไป แบบนี้พี่ต้องบอกคุณแม่คุณพ่อแล้ว”

“ยะ อย่านะคะพี่ขิม อย่าบอกแม่ดานะคะ”

“ทำไมล่ะตะวัน พี่เขื่อนทำนิสัยไม่ดีแบบนี้กับตะวันนะคะ พี่ต้องบอกคุณแม่”

“ฮึก! ตะวันไม่อยากให้คุณเขื่อนเกลียดตะวันค่ะ ถ้าพี่ขิมบอกแม่ดา แม่ดาต้องไปดุคุณเขื่อนและคุณเขื่อนก็จะยิ่งเกลียดตะวันไปมากกว่านี้ค่ะ ฮือออ” ทานตะวันพูดขึ้นพร้อมกับน้ำตาไหลอาบสองแก้ม เธอแค่ไม่อยากจะเป็นตัวปัญหาให้เขาต้องมาทะเลาะกับผู้เป็นแม่

“งั้นก็ได้ ครั้งนี้พี่จะไม่ไปบอกคุณแม่ก็ได้ แต่ถ้าครั้งหน้าพี่ขิมจะไม่ทนแล้วนะ เพราะพี่เขื่อนทำตัวนิสัยไม่ดี พี่ไม่ชอบเลยแบบนี้”

“ค่ะพี่ขิม”

“พี่จะมาชวนน้องตะวันไปงานวันเกิดพี่ภูผาวันมะรืนนี้ ตะวันไปด้วยกันนะ พี่ภูผาฝากพี่ขิมชวนตะวันไปด้วย”

“เอ่อ…ตะวันขอไม่ไปได้ไหมคะ เดี๋ยวตะวันจะเขียนการ์ดอวยพรฝากไปให้คุณภูผาค่ะ”

“เพราะพี่เขื่อนใช่ไหมตะวันถึงไม่อยากไป” เด็กสาวถามขึ้นแม้จะพอรู้เหตุผลที่เด็กน้อยคนนี้ไม่อยากไปก็ตาม

“เอ่อ…คือ..”

“เอาเป็นว่าพี่เข้าใจตะวันนะคะ งั้นตะวันอย่าลืมเตรียมการ์ดอวยพรไว้ให้พี่ภูผานะเดี๋ยวพี่ขิมจะเป็นคนเอาไปให้เอง โอเคไหม??”

“โอเคค่ะพี่ขิม” เด็กสาวทั้งสองต่างโผเข้ากอดกันด้วยความรัก ขิมเองก็รักและเอ็นดูเด็กน้อยคนนี้เหมือนเป็นน้องสาวคนหนึ่งของเธอ

~2 อาทิตย์ต่อมา~

วันนี้ธาราธรต้องเดินทางไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสทุกคนในครอบครัวต่างเดินทางมาส่งชายหนุ่มที่สนามบิน รวมทั้งเด็กน้อยนัยน์ตาเศร้าคนนี้ด้วย

“ไปอยู่ที่โน่นดูแลตัวเองดีๆด้วยนะลูก โทรหาแม่บ่อยๆด้วยนะแม่คงคิดถึงเขื่อนแย่เลย” คุณนายดารินทร์โผเข้ากอดลูกชายด้วยความรัก เพราะตั้งแต่เกิดมาก็ไม่ได้ห่างกันไกลๆเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้ธาราธรจบมัธยมปลายแล้วจึงต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ เพื่อจะได้กลับมาสานงานต่อที่ไร่องุ่นแห่งนี้แทนผู้เป็นพ่อ

“คุณแม่คุณพ่อก็ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะครับ ยัยขิมก็ด้วยดูแลคุณพ่อคุณแม่ดีๆล่ะ”

“รับทราบค้าคุณพ่อคนที่สอง” เด็กสาวผู้เป็นน้องโผกอดผู้เป็นพี่ชายด้วยความรัก จากนี้คงอีกนานกว่าจะได้เจอกัน พลันสายตาคมของชายหนุ่มก็เหลือบไปมองเด็กน้อยนัยน์ตาเศร้าที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองพื้น ก่อนเขาจะหันหลังเตรียมตัวเดินไปขึ้นเครื่องเพราะจวนจะได้เวลาแล้ว

“คุณเขื่อนคะ!” ทานตะวันเด็กน้อยวัยแปดขวบเรียกชื่อชายหนุ่มขึ้น ก่อนเขาจะหยุดชะงักและหันกลับมามองทางต้นเสียงด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“ตะวันเขียนการ์ดอวยพรให้คุณเขื่อนค่ะ” พูดเสร็จเด็กสาวก็ยื่นการ์ดให้กับชายหนุ่มตรงหน้าที่มองเด็กน้อยคนนี้ด้วยอารมณ์หงุดหงิดและไม่พอใจสักเท่าไหร่

“รับไปสิลูก น้องอุตส่าห์เขียนการ์ดอวยพรให้”

คุณนายดารินทร์เอ่ยขึ้นเพื่อให้ลูกชายรีบรับการ์ดอวยพรของทานตะวันเด็กน้อยที่เขารักเหมือนลูกอีกคน

“เอามา! เสียเวลาฉันจริงๆ!!” ธาราธรรีบกระชากการ์ดอวยพรในมือของตะวันอย่างไม่ค่อยพอใจก่อนจะรีบเดินออกไปทันทีด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

“อย่าถือสาพี่เขื่อนเลยนะลูก พี่เขาก็เป็นแบบนี้แหละ”

“ค่ะแม่ดา” เด็กน้อยตอบรับด้วยใบหน้าเศร้าๆ ก่อนทุกคนจะเดินทางกลับไร่ธาราธรทันที