All Chapters of ลูกอนุ: Chapter 1 - Chapter 5

หลี่ชิง เด็กหนุ่มน้อยวัยสิบสี่ หน้าตาสะสวยราวกับเทพเซียน รูปร่างบอบบาง เพราะเพิ่งย่างเข้าสู่วัยแรกรุ่นดรุณ ผมดำขลับยาวสลวยปล่อยปรกหลังไหล่ สวมชุดไว้ทุกข์สีขาวผ้าเนื้อหยาบ แต่เขาไม่ได้เต็มใจจะไว้ทุกข์เลย…เขานั่งอยู่บนเตียงนอนเล็กๆ ในห้องแคบๆ ที่มีเพียงแสงริบหรี่จากเทียนไขเล่มเล็กเพียงเล่มเดียวเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อน ประตูหน้าต่างของห้องล้วนถูกล่ามโซ่คล้องกุญแจจากภายนอกมีเพียงประตูห้องเท่านั้นที่เขาเป็นคนลงกลอนข้างในซ้ำเพื่อป้องกันไม่ให้คนนอกเปิดพรวดพราดเข้ามาได้ตามอำเภอใจ เสียงกุกกักดังมาจากนอกประตู…ทำให้เด็กหนุ่มเงยหน้ามอง มีคนกำลังไขกุญแจด้านนอก…จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงขลุกขลักๆ เบาๆ ของความพยายามที่จะเปิดประตูเข้ามา แต่พยายามอยู่สักพักเมื่อไม่เป็นผล ก็เปลี่ยนมาเป็นเคาะประตูเบาๆ เรียกเสียงค่อยๆ ว่า “เสี่ยวชิง เปิดประตูให้ข้าหน่อย” “ใคร?” หลี่ชิงแกล้งถาม ทั้งๆ ที่จำเสียงของอีกฝ่ายได้ “ข้างเอง…เฉาฉุน” คนข้างนอกประตูจำใจต้องประกาศตัวด้วยเสียงดังกว่ากระซิบแค่นิดเดียว “ดึกดื่นป่านนี้แล้ว คุณชายใหญ่มาที่นี่ทำไม?” เด็กหนุ่มกล่าวถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“อาเฟย…” หลี่ชิงเรียกเสียงนุ่มนวล “ขอรับ คุณชาย” อาเฟยขานรับด้วยรอยยิ้มสดใส“ข้าเป็นคนมาใหม่…เจ้าพอจะช่วยบอกเล่าความเป็นไปของจวนแห่งนี้ให้ข้ารับรู้ได้หรือไม่?” หลี่ชิงไม่ใช้ถ้อยคำออกคำสั่งแต่ใช้ถ้อยคำขอร้องอย่างสุภาพกับอาเฟยแทน อาเฟยยิ้มจนตาแทบปิด พยักหน้ารัวๆ “ได้ขอรับ” แล้วเล่าให้หลี่ชิงฟังว่า…ไท่ชินอ๋องมีนามว่าเฉินเจี๋ย มีพระชายาเอกนามว่าฟางหมิงซิน นางเป็นธิดาคนเดียวของอำมาตย์ฟางเหยียนเจ้ากรมพิธีการ พระชายาฟางหมิงซินมีนิสัยเจ้าระเบียบและหึงหวงแรง ไท่ชินอ๋องจึงไม่ได้แต่งตั้งพระชายารอง แต่มีอนุชายาสามนางคือ จูอี๋เหนียง หยวนอี๋เหนียง และเหมยอี๋เหนียง(อี๋เหนียง คือคำเรียกอนุชายา หรืออนุภรรยา) ส่วนอำนาจจัดการเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่างในจวนขึ้นตรงกับพ่อบ้านเจา ยกเว้นเรื่องส่วนตัวของไท่ชินอ๋องที่จะอยู่ในการดูแลของขันทีหวังเสียง “เมื่อวาน ตอนที่คุณชายยังนอนหลับอยู่…พระชายาฟางหมิงซินก็ส่งสาวใช้มาดูขอรับ” อาเฟยเอ่ยเสียงเบาอย่างเกรงๆ “เจี่ยเจีย(พี่สาว…เป็นคำเรียกยกย่องสาวใช้) บอกว่า…หากคุณชายได้สติแล้ว ให้ไปคำนับพระชายาโดยเร็ว” หลี่ชิงได้ยิน ก็อดขมวดคิ้วเล็กน้

เด็กหนุ่มยกถ้วยน้ำชาผสมยาปลุกกำหนัดขึ้นจรดริมฝีปากของตนเอง ขณะจะดื่ม ข้อมือเล็กๆ ของเขาก็ถูกมือใหญ่ของไท่ชินอ๋องคว้าจับยึดไว้ “ในน้ำชานั้นใส่อะไร?” เสียงทุ้มต่ำถาม “ยาปลุกกำหนัดขอรับ” หลี่ชิงตอบตามจริง “จะปรนนิบัติข้า ถึงกับต้องใช้ยาปลุกกำหนัดเชียวหรือ?” “ข้าน้อยไร้ประสบการณ์ เกรงจะปรนนิบัติท่านอ๋องไม่ถูกใจ จึงจำเป็นต้องใช้ยาปลุกกำหนัดช่วยขอรับ” ไท่ชินอ๋องจับมือของหลี่ชิงให้วางถ้วยลงบนโต๊ะ สั่งว่า “วางมันลง” หลี่ชิงก็ปฏิบัติตามไม่ขัดขืน “เจ้ามิใช่มีความสามารถจนทำให้มหาอำมาตย์เฉาผู้บิดาสิ้นใจตายคาเตียงหรอกหรือ?” “คืนนั้น…เขามิได้แตะต้องถูกตัวข้าน้อยแม้แต่ปลายนิ้วขอรับ” “เช่นนั้น เขาตายอย่างไร?” ไท่ชินอ๋องถามแล้วสั่งว่า “นั่งลง แล้วเล่าเหตุการณ์คืนนั้นให้ข้าฟังอย่างละเอียด” หลี่ชิงจึงนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงกันข้ามกับไท่ชินอ๋องตามที่เขาสั่ง แล้วเล่าว่า “คืนนั้น…เขามาหาข้าน้อยที่ห้อง มีอาการคล้ายคนเมาอยู่หลายส่วน แต่พอเขาเดินเข้ามาใกล้ข้าน้อยเกือบหนึ่งจั้ง(หนึ่งจั้ง = 2.5 เมตร ในที่นี้จึงราวสองเมตรกว่า) เขาก็ล้มลง ในตอนแรกข้าน้อยคิดว่าเขาเ